Contacta connosco no mail bibliotecatrazo@yahoo.es



luns, 28 de maio de 2012

Outro mundo é posible

"... Si el sueño no nos permitiera anticipar un mundo diferente, si la fantasía... no hiciera posible esta capacidad un poco milagrosa más allá de la infamia, ¿qué podríamos creer? ¿qué podríamos esperar? ¿qué podríamos amar?... Porque en el fondo, uno ama al mundo a partir de la certeza que este mundo, triste mundo convertido en campo de concentración, contiene otro mundo posible. O sea, que el horror está embarazado de maravilla”.

Eduardo Galeano

mércores, 23 de maio de 2012

Trae os teus poemas e participa !!!



Dende o IES María Soliño de Cangas nos invitan a participar no seu tradicional Concurso de Poemas. Sabemos que agochades tesouros escritos en momentos de intimidade.

 Traédeos á biblio e organizamos a vosa participación!!!

BASES DA CONVOCATORIA:

1-Haberá dúas categorías:

A-Para alumnado de primeiro e segundo ciclo do E.S.O.



B-Para alumnado de 1º e 2º de Bacharelato e Ciclos de grao medio.



2-Concederanse tres premios en cada categoría
-Primeiro premio-150 euros.



-Segundo premio- 75 euros.

-Terceiro premio- 50 euros.



3-Os poemas deberán estar escritos en lingua galega.

4-Cada participante presentará un mínimo de tres poemas, e un máximo de

cinco.





5-Presentaranse tres copias, mecanografadas, dos poemas.

6-Remitiranse ó I.E.S. María Soliño


(Monte Carrasco, nº 3 / 36940 CANGAS) nun



sobre no que constará unicamente un seudónimo e a categoría á que pertence. Dentro

dese sobre introduciranse os poemas e unha plica cos seguintes datos

: nome,



enderezo, enderezo electrónico, teléfono, centro no que cursa estudos e

certificado de estar matriculado no centro.

7-Realizarase unha publicación cos poemas gañadores, da que a organización se

reserva todos os dereitos.

8-O prazo de entrega rematará o día 12 de Xuño.

9-O fallo do xurado farase público no acto da entrega de premios, que terá

lugar o 22 de Xuño no IES María Soliño, acto ao que se comprometen a asistir

@s premiad@s.

martes, 22 de maio de 2012

Morrer en sábado

O pasado sábado 19 de Maio, día de escola en Italia,  un artefacto explosivo estoupou fronte a un instituto. Unha estudiante morreu e outra quedou gravemente ferida. Hai outr@s sete ferid@s. O alumnado do instituto participaba activamente nunha campaña de defensa da democracia, a legalidade e a xustiza. Parece que a alguén lle molesta, e moito, esta loita.

Pincha no enlace para ver a información completa:

http://menosquemarx.blogspot.com.es/2012/05/escuela.html?spref=fb&fb_source=message

luns, 21 de maio de 2012

Aparecen inéditos capítulos de O principiño


O mundo literario anda revolucionado estes últimos días debido á subasta dun manuscrito/borrador do autor con algúns capítulos novos, que non foron publicados na edición que coñecemos do libro.

Máis información, pinchando no enlace:
http://www.bbc.co.uk/mundo/noticias/2012/05/120501_el_principito_inedito.shtml

mércores, 16 de maio de 2012

...porque o amo!!!!



Visto no blog da biblioteca do IES As Barxas (Moaña - Pontevedra)

VOARES DE ESPERANZA, manifesto do Día das Letras Galegas, por Agustín Fernández Paz




(Fotografía de Agustín Fernández Paz na compostelá Libraría Couceiro)


“Voares de esperanza”, o texto do manifesto do Día das Letras Galegas foi elaborado polo escritor Agustín Fernández Paz, un dos autores máis destacados e premiados da literatura galega actual.

VOARES DE ESPERANZA

Don Ramón Otero Pedraio, para loar o labor entusiasta da imprenta de Ánxel Casal e de María Miramontes, chamoulle a aquel obradoiro «pombeiro de voares de esperanza». Pombeiro de voares de esperanza! A frase era o tal, pois desde alí botaban a voar os libros que recollían o mellor do pensamento e da creación en galego. Aqueles non eran tempos doados, mais os azos dos homes e mulleres das Irmandades da Fala foron enchendo de luz as vilas e cidades de Galiza e conseguiron facer visible socialmente a lingua de nós.

Nesas persoas están as nosas raíces, somos elos dunha cadea que vén de lonxe. Rosalía de Castro e tanta outra xente que traballou pola recuperación e o prestixio da lingua e da cultura conforman o ADN onde nos debemos recoñecer. Un ADN que ten algúns tramos da dobre hélice especialmente fértiles, coma o das Irmandades, semente das ideas que hoxe constitúen a nosa cerna: Galiza, célula de universalidade. A vontade de sermos unha peza máis, en pé de igualdade, no mosaico mundial das culturas.

Non foron fáciles as épocas pasadas e tampouco non o son os tempos que nos toca vivir. Non é preciso reiterarmos aquí as agresións destes últimos anos, cunha boa parte das elites políticas, financeiras e mediáticas obsesionadas por esborrallar os avances que traballosamente foramos acadando. O seu obxectivo: facer do galego unha lingua socialmente invisible, que permaneza recluída no gueto e non acade un uso normalizado. Que o castelán sexa a lingua por defecto e o galego, a rareza, a lingua oculta. Tratala coma un bonsai ao que cómpre retallarlle as pólas que se obstinan en medrar máis do permitido.

Que ilusos! Non coñecen as palabras do sociolingüista Colin Baker: «A substitución dunha lingua non é un proceso evolutivo natural. Alí onde a xente está determinada a manter viva unha lingua, parece imposible destruíla.» Non saben que as agresións nos fan máis fortes, que nos impulsan a ampliar o tamaño da nosa esperanza, que medra en nós a vontade de construírmos espazos de encontro e mais de unión.

Na súa novela 1984, George Orwell describe unha sociedade oprimida por unha minoría, onde a neolingua é o instrumento utilizado para construír a realidade deformada que lle interesa ao poder: baléiranse de significado as vellas palabras e énchense con outros que mellor conveñan. Como non lembrar a Orwell cando vemos como se retorce o significado de palabras como imposición, liberdade, bilingüe, normalización ou, ultimamente, plurilingüe? Do mesmo xeito que a Policía do Pensamento obrigaba o protagonista da distopía de Orwell a aceptar que 2 + 2 = 5, a quen controlan os fíos do poder válelles todo para ofreceren unha falsa visión da realidade.

Contra as mentiras, non cansaremos de lembrar o evidente: a lingua que naceu hai máis de mil anos neste país é de todas as persoas que vivimos e soñamos nel. Tamén é das persoas que chegan a Galiza desde calquera lugar do mundo, empuxadas polo desexo dunha vida mellor, e deciden quedar aquí. E tamén, xaora, de tanta xente que ten na nosa terra as súas raíces e anda espallada polo mundo adiante, pois nós fomos –aínda o somos, e ben que nos doe- un país de emigración.

Do mesmo xeito que unha planta precisa dunhas condicións ambientais determinadas para medrar, tamén as necesita unha lingua que se encontre nunha situación minorizada, como lle ocorre ao galego. Por iso urxe crear as medidas precisas facer realidade un "nicho ecolóxico" favorable á lingua. Unhas medidas nas que nunca deben faltar dúas constantes: o exemplo práctico de que o galego é útil en calquera ámbito e para todas as funcións e a vontade de crear actitudes positivas cara á lingua. Para que na sociedade non haxa cidadáns de primeira e de segunda, deben crearse as condicións para que se poida vivir en galego con normalidade. Cousa que hoxe non ocorre, como constatamos día tras día.

Como ten reiterado Xabier DoCampo, «nós non mentimos». Imos sempre coa verdade por diante, conscientes da xustiza das nosas ideas e propostas. Con alegría, desmontando na práctica os insidiosos prexuízos que outros sementan na sociedade e nas familias, impulsando actividades que fagan posible vivir en galego. Porque amamos e defendemos a pluralidade lingüística, xaora que si, mais non a costa de deixar arrombada a nosa lingua no faiado.

Somos conscientes do labor que nos agarda. Mais tamén sabemos que paga a pena empregar todas as nosas enerxías nel, e que non hai lugar para o desánimo. Como escribiu Bertolt Brecht, nos anos da longa noite de pedra que asolagaba Europa: «Quen aínda estea vivo non diga “xamais”. / De quen depende que siga a opresión? De nós. / De quen que remate? De nós tamén. / Pois os vencidos de hoxe son os vencedores de mañá / e o xamais convértese en hoxe mesmo.»

Todas as persoas que amamos o galego temos que erguer un pombal no noso interior, un pombal do que xurdan os voares de esperanza que encherán de vida os ceos da patria da lingua que nos une.

luns, 14 de maio de 2012

A actitude que adoptamos ante a lectura é fundamental


Mi conducta de lector, tanto en mi juventud como en la actualidad, es profundamente humilde. Es decir, te va a parecer quizá ingenuo y tonto, pero cuando yo abro un libro lo abro como puedo abrir un paquete de chocolate, o entrar en el cine, o llegar por primera vez a la cama de una mujer que deseo; es decir, es una sensación de esperanza, de felicidad anticipada, de que todo va a ser bello, de que todo va a ser hermoso.

Julio Cortázar


Visto no Facebook (Julio Cortázar_un cronopio)

sábado, 12 de maio de 2012

As excitantes metamorfoses dos xornais





El diario a diario
Un señor toma un tranvía después de comprar el diario y ponérselo bajo el brazo. Media hora más tarde desciende con el mismo diario bajo el mismo brazo. Pero ya no es el mismo diario, ahora es un montón de hojas impresas que el señor abandona en un banco de la plaza. Apenas queda solo en el banco, el montón de hojas impresas se convierte otra vez en un diario, hasta que un muchacho lo ve, lo lee, y lo deja convertido en un montón de hojas impresas. Apenas queda solo en el banco, el montón de hojas impresas se convierte otra vez en un diario, hasta que una anciana lo encuentra, lo lee, y lo deja convertido en un montón de hojas impresas. Luego lo lleva a su casa y en el camino lo usa para lo que sirven los diarios después de estas excitantes metamorfosis.


Julio Cortázar

venres, 11 de maio de 2012

Pintamos o noso arredor de cor violeta

O pasado 30 de Abril Uxía, Tamara, Nuria e Sonia participaron no programa "Sumando todas" de Radio Ordes, un programa que pretende poñer un gran de area na loita contra a desigualdade entre mulleres e homes.
É este un tema ante o cal non admitimos desculpas. Ou eres cómplice da desigualdade ou loitas pola xustiza. 
Xunto cun grupo de alumnas do IES Maruxa Mallo de Ordes, entrevistamos a Gemma Lienas, autora de O diario violeta de Carlota, libro interesantísimo que deunos moito que falar este ano no Club de Lectura, e levounos a crear un foro na Aula Virtual do noso centro, onde imos comentando todo o que nos chama a atención dende a nosa mirada violeta. Queremos agradecer especialmente a participación masculina neste foro.(Sabede que gañades puntos entre o sector feminino, un home que desenvolve e amosa sen vergoña a súa sensibilidade vale por dous!!) Queremos escoitar o que pensades e sentides. A igualdade é un traballo en equipo que queremos construir entre tod@s.

Aquí vos recordamos o link do foro

Aquí vos deixamos o link do programa de radio (saimos a partir do minuto 8)

Escoitade que interesante conversa tivemos con Gemma que sabe tanto sobre as relacións de parella e non deixedes de compartir as vosas reflexións e comentarios.

Por certo...alguén sabe o porque desta cor violeta???

Agustín Fernández Paz gaña o premio da AELG en Literatura Infantil e Xuvenil




O escritor Agustín Fernández Paz, con quen falou o alumnado de 1º da ESO pola rede através do skype no proxecto interdisciplinar A Feira das Nacións, recibiu este pasado sábado o premio da Asociación de Escritores/as en Lingua Galega (AELG) na categoría de Literatura Infantil e Xuvenil, pola súa obra Fantasmas de luz (Xerais).

Tamén estaba nomeado como finalista para o premio de narrativa para adultos pola súa novela Non hai noite tan longa (Xerais), pero foi finalmente Antón Riveiro Coello quen mereceu o recoñecemento á mellor novela, grazas a Laura no deserto (Galaxia).

mércores, 9 de maio de 2012

Nova exposición

A historia da banda deseñada/comic en lingua francesa chega ao centro.
A exposición estará á nosa disposición durante 15 días por cortesía do IES Antonio Fraguas (Departamento de Lingua Francesa)

martes, 8 de maio de 2012

Na bitácora de Edicións Xerais



A bitácora de Edicións Xerais de Galicia faise eco das recensións que escriben no blogue da Biblioteca as alumnas e os alumnos de 3º e 4º da ESO do CPI de Viaño Pequeno, (Trazo) a maioría de libros da súa colección “Fóra de Xogo”.

Un magnífico testemuño de traballos realizados no centro que trascenden as fronteiras do CPI de Viaño Pequeno.

Desde Trazo para o mundo (literario).

martes, 1 de maio de 2012

Tal día coma hoxe...




Fondo documental del Museo del Barrio de la Refinería.
 Rosario (Argentina)
 
Solamente hay tres fotos de ella. 
Fue la primera mujer oradora en una concentración obrera, un 1° de mayo de 1890. Se atrevió a proclamar que la mujer no debía estar atada ni a un dios, ni a un patrón ni a un marido. Se animó a escribir en un diario, denunciando la explotación del trabajador. Y también a pelearse con la policia, a pesar de las balas y la celda, siempre hambrientas de obreros. Denunció la muerte del primer trabajador muerto por hacer una huelga: fue en Rosario, pero vendrían otros y ella lo sabía.
Por ser lo que era, fue reprimida, encarcelada y desterrada, a pesar de ser argentina.
Se llamó Virginia Bolten, y vivió en Barrio Refinería por 15 años trabajando de zapatera y de obrera del azúcar.
Murió en Montevideo, hoy pocos la recuerdan.
Sólo tres fotos.
Desde el Museo, este 1° de mayo y 122 años después, 

humildemente tratamos de revertir ese olvido.


Visto en Facebook (Museo Refinería)