Contacta connosco no mail bibliotecatrazo@yahoo.es



luns, 19 de marzo de 2018

Conta de Libros (XXXII): A banda sen futuro, de Marilar Aleixandre




Gustoume moito este libro. Para min, o momento máis importante é o comezo do namoramento entre Moncho e Carlota. Carlota, cambia totalmente de forma de pensar, e de actuar durante este acto. Pasou de agocharse e non querer ir á escola, e, moito menos relacionarse coa xente, a querer ir de moi boa gana. Mentres non lle medrara o cabelo, tiña moi claro que non ía ensinar a súa cabeza, ata que coa confianza con Moncho o fixo. 

Neste libro pódese ver que cando alguien te quere, podes chegar a facer cousas que se estiveras noutra situación non as farías. 

A min, persoalmente, gustoume moito, paréceme moi interesante. Despois o que si, de cambios faría un final novo. Por exemplo que a avoa vivise máis aínda que tivera esa enfermidade. É moi aberto e quedas coa intriga de saber o que vai pasar, aínda que o supós. 

A lingua pareceume moi fácil de entender. Do tema do escrito, hai moitas veces que faltan puntos, hai maiúsculas pero faltan os puntos (pasa varias veces ao longo do libro). 

Recomendo este libro, e sobretodo á xente que lle gusten os finais abertos ou os namoramentos. Ademais isto pásalle a unha rapaza case da nosa idade, pois está no bacharelato. E pensando un pouco, quen sabe o que pode pasar de aquí a alá? Ao mellor todo isto pódelle pasar a calquera.

Tania Villasenín Bello (3º ESO)


A min este libro gustoume moito porque trata temas que che pasan na adolescencia como ter complexos polo teu físico, no caso de Carlota rapáronlle a cabeza por un eccema e por iso acontecen todos os momentos do relato que están relacionados con iso, tanto bos como malos, porque aínda que se metesen con ela acabou saíndo con Moncho. 

Pareceume un libro moi interesante porque coa morte de Poch Carlota fala da música que se escoitaba antes e os grupos que había e  tamén ten humor por exemplo cando fala a profesora de ciencias. 

O libro conta os problemas que soe haber nas clases cos profesores como á hora de poñer as datar dos exames. 

A lingua paréceme axeitada e está ben escrito. En xeral está moi ben pero o final cambiaríao porque a min o personaxe da avoa gustábame moito porque entendía a Carlota cando ninguén máis o facía. 

Eu recomendaría este libro porque empatizas con Carlota e entendes o complicado que é ir á clase cunha enfermidade coma esa.

Paula Lema Domínguez (3º ESO)

A min este libro gustoume moito. A trama era boa, e a autora parece que se puxera na pel da protagonista, xa que para min contou moi ben as cousas que lle pasaban a Carlota dende o seu punto de vista. 

Gustoume que falara dos prexuízos e dos problemas dos adolescentes, e tamén fala dunha enfermidade coa que hai que raparse o pelo, e como loita contra ela. 

Ademais este relato é moi doado de ler, xa que a lingua é moi fácil de entender, porque o vocabulario non é nada enrevesado. 

O máis importante para min, é cando Carlota lle conta iso da Banda sen Futuro a Moncho, xa que con iso el namorouse da protagonista. 

Recomendo esta lectura xa que empezas a poñerte na pel de Carlota e pensas como sería ter unha enfermidade deste tipo. Ademais esta escritora encántame como escribe e como se mete na cabeza dos personaxes, e escribes contos moi raros e a min encántanme este tipo de libros, aínda que este relato é un dos máis normais que lin desta escritoras.  

María Gigirey Iglesias (3º ESO)

Conta de Libros (XXXI): A pomba e o Degolado, de Fina Casalderrey




A min gustoume moito este libro porque fala de animais e ao mesmo tempo fala da vida dunha persoa que seus pais se separaron, ela non o entende ao principio porque non lle explican pero despois cando lle dixeron o porqué xa o entendeu. Esa parte da obra é o momento máis entretido de todo o libro.

Para min o momento máis importante do libro é cando lle morre o avó porque ela ao vivir cos seus avós estaba moi unida a el e cando morreu estaba moi triste.

Os personaxes máis importantes son Degolado e o avó porque son os que máis se mostraban no libro e os que máis participaban. 

Eu cambiaríalle unha soa cousa do libro que el cando está mal pois fala cunha rapaza a través da internet que non lle axuda con nada, só o entristece máis. 

Recomendaría este libro porque ten unha lingua moi fácil de entender e ademais é moi entretido de ler porque ocorre un pouco de todo e ademais a quen lle gustan os animais fala de aves e hai unha historia moi divertida no libro cun paxaro.

Vannia Antelo Iglesias (3º ESO)

Conta de Libros (XXX): O centro do labirinto, de Agustín Fernández Paz






O momento máis importante é cando atopa a David, pois é o final e onde se descobre quen é realmente o asasino dos membros do G-12. Por outra banda, o tema é de interese, misterio e de reflexión tamén. 

Non faría ningún cambio, faiche reflexionar sobre moitas cousas, como por exemplo, o sentido da vida, quen somos, porque estamos no mundo, a onde imos chegar, quen imos ser ou como se vai destruír o universo. 

Eu, paseino mal lendo este libro, e non porque non me gustara, que me gustou moito, senón porque faite reflexionar ata o punto de que che dan calofríos e te pos pálida, ou polo menos a min, pasoume.

Ten un vocabulario bastante sinxelo, aínda que faltoume unha cousa: Sempre dicían que David falaba o euroinglés, porén, no libro escribíano en galego, gustaríame moito máis que fixeran intervencións de David con Brenda ou de Sara con Walter falando ese idioma tan raro e moderno. 

Entón, se queredes reflexionar sobre o sentido da vida, se queredes facervos unha idea de como será o mundo nuns anos, lédeo, 100% RECOMENDADO!

Uxía Iglesias Vázquez (3º ESO)

Conta de Libros (XXIX): Corredora, de María Reimóndez



O momento mais importante para min foi cando Adebe se decatou de que Salomon non era un neno, senón que era Genet facéndose pasar por un neno. Reflicte a sociedade machista que hai e que xa había por aqueles tempos. 

O tema que trata está bastante ben, expresa que xa dende pequenas as mulleres teñen que aguantar moitas actitudes machistas, pero pola contra este libro tamén amosa outra parte na que as mulleres tamén se poden facer oco en grandes competicións e chegar a ser algo importantes na vida como o conseguiu Genet pouco a pouco, e grazas a iso conseguiu saír a diante e poder adicarse ao que máis lle gustaba que era correr, que para ela era unha función vital.

Persoalmente este libro non sería dos que máis recomendaría para ler, xa que é moi curto e algo estraño a maneira como conta a autora toda a historia, pero aínda así o libro non me desagradou.

Lucía Viqueira García (3º ESO)

xoves, 15 de marzo de 2018

Conta de Libros (XXVIII): Morning Star, de Xosé Miranda.



Para min o momento máis importante desta história foi cando Lourenzo sospeita de que o seu propio pai anda a tramar algo e por iso Lourenzo vai a preguntarlle a súa nai e o único consello que lle puido dar simplemente foi que non seguira os seu pasos.

A min o personaxe que menos me gustou foi o pai de Lourenzo, a razón de porqué non me gusta este personaxe é porque só pensa por si mesmo, sempre pensaba nos atracos pero nunca pensaba na súa familia, e o personaxe que máis me gustou foi a nai de Lourenzo que se preocupaba polo seu fillo e tamén o educaba.

O único cambio que a min persoalmente me gustaría facer sería que a nai de Lourenzo non morrera porque era a única persoa que se preocupaba por el e tamén porque o educaba e en cambio seu pai non.

Sobre a lingua non hai queixa ningunha xa que eu persoalmente penso que se pode entender perfectamente.

Gustaríame recomendaríallo a lectores ou lectoras aos que lle encanten os temas sobre atracos.

Alejandro Vásquez Fernández (4º ESO)

martes, 13 de marzo de 2018

Conta de Libros (XXVII): Eu e os meus colegas, de Aidan Macfarlane e Ann McPherson




O momento que máis me gustou foi cando Steven foi ao supermercado a comprar as 6 botellas de vodka que lle obrigara o seu amigo Tony, porque el ía comprar cervexas. El colleu as botellas de vodka, para que non llas vira súa nai no carro, colleu 25 paquetes de patacas fritas e púxoas encima.

Outro momento que me gustou, foi cando Jerry e David foron a comisaría porque estaban facendo o parvo deitados na estrada, e a policía lle colleu a Jerry o seu paquetiño con follas. 

O libro interesoume moito, porque me gustou o tema do que ía a historia e de todas as parvadas que facían os rapaces. 

A lingua é sinxela e o vocabulario é fácil de entender, porque o libro lese ben e de moi boa gana.

Recomendaríalle este libro á xente, porque pásalo moi ben lendo nel, e a lingua non ten dificultades. É moi gracioso e real. Identifícome moito con el. Estou de acordo coa maioría dos rapaces.

Lydia Rey Varela (3º ESO)

Conta de Libros (XXVI): Salitre, de Jaureguizar



O libro gustoume moito, e pareceume moi bo de ler. O momento máis importante foi cando o teléfono soaba e o pai de Eduardo lle dicía que o collese, pero el non lle facía caso, porque tiña moitas ganas de ir ver a súa moza ao hospital. Seu pai dicíalle que o collese, que era a súa nai.

Gustaríame saber que pasaba despois, que quedaran falando, ou que se vían algúns días. Só cambiaría o final, que acabara doutra forma.

Tamén me gustou cando ía Eduardo e Paula pola rúa ás 4 da mañá, e a Paula lle acordou a táboa de surf, e quixo ir á tenda do Hanif (o seu profesor de surf) a comprala. Eduardo cabreouse e díxolle que non eran horas para ir comprala pero ela coma sempre non lle fixo caso e comprouna, pero claro quería ir ás 4 da mañaáa praia para estreala, e Eduardo aínda se enfadou máis con ela porque quería levar a táboa na moto, e finalmente púxose a facer surf as tantas da noite.

O tema pareceume moi interesante e entretido.

Lydia Rey Varela (3º ESO)

Conta de Libros (XXV): Noite de voraces sombras, de Agustín Fernandez Paz




Este libro pareceume moi interesante porque móvese dentro de moitos ámbitos como pode ser o misterio cando Sara descubriu os papeis no armario, o terror coa presenza dese fantasma que a deixaba con moito medo, o amor cando lle comeza a gustar Daniel e un día el acompañaa á casa e alí danse un bico e as aventuras cando súa nai a leva á illa de San Simón onde descobre o anel que seu tío Moncho lle ía a dar a Sara (súa namorada). 

Tamén é interesante porque nos amosa os acontecementos da guerra civil e como estaban de mal en Galicia e en España polo cal seu tío Moncho estaba preso no cárcere e a súa namorada tivera que marchar para Arxentina co fin de que non a metesen no cárcere coma Moncho ou de que a matasen. 

É unha novela recomendable porque como trata de moitos temas algún sempre che vai a gustar e a parte é unha obra que é doada de ler e está moi ben escrita.

Paula Lema Domínguez (3º ESO)

Conta de Libros (XXIV): Trampa de luz, de Agustín Agra




O momento máis importante para min é cando Irene se dá conta do que está a ocorrer e tamén cando lle contan a morte dos gatos á amiga de Irene porque gústame como describe a situación que ocorre na escena.

Para min este é o momento que máis intriga dá de toda a historia e tes ganas de saber que vai ocorrer pero polo resto nada hai máis interesante.

Opino que este libro non me gustou nada, porque o final non o entendo nada, eu cambiaríalle todo o final e poñería algunhas mortes sanguentas e estrañas de persoas, porque creo que iso faría o libro moito máis interesante e emocionante e metería máis intriga.

A lingua polo xeral é fácil de entender pero hai algunha palabra ao comezo do libro que é un pouco difícil de entender pero polo resto enténdese fácil. 

Eu non recomendaría este libro a rapaces e rapazas menores de 16 anos porque creo que non comprenderían nada a historia e non lles gustaría nada e pasaríalles coma min.

Jennifer Parente Pena (3º ESO)

A verdade non me gustou nada, porque non entendín case nada o que contaba. Incluso do final non pillei moito. Para min foi moi díficil de entender, incluso tiven que o ler unhas cantas veces para pillar o sentido. 

Foi un pouco estilo clásico e fantasioso. O final, ou se cadra non o entendín ben, foi un pouco interesante. Talvez o único que me chamaba a atención, porque foi algo chochante, era que no principio dicía que as páxinas que vía Irene que estaban en branco e despois estaban escritas pero relatando en forma lírica o sucedido e que ocurria durantes esas semanas. 

E do final non sei que cambiar porque non sei que acontece coa rapaza. Debería escoller outro libro, non o recomendo para nada. O autor escribía de unha maneira moi culta e algunhas veces misteriosa, para min as veces que o pillaba, nalgunhas partes estaba algo interesante.

En definitiva, a min non me vai moito este libro porque foi díficil de comprender.

Eduarda Andrade Marinho (3º ESO)

Conta de Libros (XXIII): Cartas a Lelo, de Xosé Neira Vilas




Para min o momento máis importante é cando Toño e Tamboril descobren os sacos de cebolas porque aí móstrase a agudeza e a responsabilidade de ambos e é un momento moi divertido e entretido.                                                                                                                                                 

Ten un final claro pero un pouco aburrido pois non ocorre nada de gran importancia simplemente Lelo marcha vivir a Montevideo, eu engadiríalle algo que deixara ao público esperando por un seguinte libro como ocorre en Memorias dun neno labrego.

O desenvolvemento é axeitado pois non é nada rápido pero tampouco se queda curto.

A linguaxe é un pouco complexa pois conta con moitas palabras relacionadas coa agricultura que actualmente non se utilizan.

En xeral creo que é interesante e que mostra moi ben a dura pero divertida vida dos rapaces nos anos sesenta é por iso que recomendo este relato a todo o público pero en especial ás persoas interesadas no mundo labrego.

Alba López González (4º ESO)

Conta de Libros (XXII): Os dous de sempre, de Castelao




Para min este libro foi dos mellores que lin porque é unha novela que che ensina como é a vida sen rodeos. A vida de dous protagonistas tan diferentes como o día e a noite. Conta dúas vidas dende diferentes perspectivas na que a emigración é o máis importante aínda que neste caso foi sen éxito ningún. pero eles a pesar de todas as complicacións intentárono sempre. 

O mellor personaxe sen dúbida é Rañolas porque loitou para ser feliz e ter cartos sen ningunha oportunidade, neste caso non o conseguiu pero fixo moitos méritos propios.

Recomendaríallo a toda a xente e sobre todo a xente nova para que saiba o que pasaron fai algúns anos a xente maior e as durezas que tiveron que pasar e que aínda así nalgúns casos sen recompensa.

Cambiaríalle o final para que os dous protagonistas sexan felices e ricos porque neste caso loitaron para selo.

É un libro moi doado de ler, aínda que ten algunhas palabras que son difíciles pero polo xeral e de lectura moi fácil.

Brais Bouzas Leis (4º ESO)



Conta de Libros (XXI): Romasanta. Memorias incertas do home lobo, de Alfredo Conde




O momento máis importante para min é cando Romasanta vai para o xulgado, porque non se sabe se o van a condenar a morte ou se o van deixar en liberdade. Tamén me gustou cando Bárbara e Manuela empezaron a sospeitar de Romasanta porque parecía que o ían a decubrir.

Para min é un libro interesante e entretido porque o conta todo de maneira que fai que se vexa moi real, aínda que ao principio me parecía aburrido. O cambio que lle faría sería que en vez de matar a Manuela nese momento, que esperase un pouco máis, para así darlle máis misterio á historia, xa que, ese momento me pareceu previsible. 

O personaxe máis interesante para min é Romasanta porque é o máis misterioso e nunca se pode saber o que vai facer en cada momento.

Na miña opinión o final é axeitado, só que sería mellor que deixasen a  Romasanta libre ou que houbese unha historia de amor entre Bárbara e Romasanta. Ten unha lingua fácil de entender e lese bastante rápido.

Anabel Dafonte Iglesias (4º ESO)

Conta de Libros (XX): O porco de pé, de Vicente Risco



Para min é o libro máis difícil que lin ata agora. Aparentemente parece un libro atractivo para ler porque nin é moi grande nin parece difícil, pero as aparencias enganan ás veces. Eu, persoalmente, lin outras obras de Vicente Risco para facer traballos para o colexio e cousas así polo estilo, pero este foi o máis enrabechado que encontrei ata o de agora. 
Resúltame moi difícil entendelo e tamén de resumilo. Emprega vocabulario normal, fácil de ler, pero dálle moitas voltas ás cousas, e entón resúltame moi complicado. 
Se me propuxesen a súa lectura de novo, podendo escoller outro calquera, posiblemente non acabase escollendo este, porque realmente deille bastantes voltas para entender algunha que outra páxina. 
Recomendaríalle ler este libro a quen lle guste moito ler, ou tamén, ás persoas que lles guste as historias de xente que evoluciona: que están mal nun principio, son pobres, e que ao final acaban triunfando.
Samuel Vieites Abelenda (4º ESO)

luns, 12 de marzo de 2018

Conta de Libros (XIX): Ruído. Relatos de guerra, de Miguelanxo Murado


Este libro gustoume porque fai relatos interesantes sobre a guerra que había en Croacia, sen ser aburrido dando explicacións de como foi o conflito. 
Para min as mellores historias son: “Francotirador”, porque ten moito misterio e fai que esteas en tensión polo desenvolvemento final, e “Zoolóxico” porque é unha historia triste na que un soldado ve a animais feridos pola guerra, pero non hai ningunha historia aburrida ou que non sexa interesante. Todas as historias son rápidas, xa que pasan moitas cousas en pouco tempo e ten poucas descricións.
Ten unha linguaxe sinxela e é fácil de ler, polo tanto lese rápido.
Recoméndolle este libro ás persoas as que lle gusten os libros de acción e misterio. Algo que consegue o autor é dar moi ben co sentimento de tensión nalgunhas escenas e iso creo que non é fácil de facer. Tamén describe moi ben os escenarios, o que fai que entres algo na historia.

Daniel Varela Bello (4º ESO)

Conta de Libros (XVIII): Pensa Nao, de Anxo Angueira


Non hai ningún momento máis importante que o resto, pero algo que destaca é que os emigrantes volvesen a Galicia con innovacións e novas ideas para mellorar a vida dos habitantes da aldea.
As historias do libro son interesantes, gustaríame que fixera máis referencia á guerra, xa que está ambientado na guerra civil, e no libro só aparecen pequenas desputas entre os dous bandos. O final pareceume interesante e inesperado.
Na miña opinión hai moitos personaxes e algúns só aparecen unha ou dúas veces ao longo da historia e o mesmo pasa co nome dalgúns lugares e ao final non os recordas todos.
Algunhas partes do libro son algo difíciles de entender, emprega moitos dialectalismos e ás veces palabras bastante cultas.
Recoméndolle este libro á quen lle gusten as historias interesantes que están inspiradas en como vivía a xente nos primeiros anos do franquismo e como a emigración era moi importante.

Daniel  Varela Bello (4º ESO)

luns, 5 de marzo de 2018

Estamos a ler La casa de Bernarda Alba

Nesta semana do 8 de Marzo, aproveitamos en 4º de ESO para abordar a durísima realidade das mulleres no mundo rural a principios de século.





Pincha no seguinte enlace para coñecer de primeira man este clásico inmortal de denuncia ante as inxustizas que a sociedade impón ao mundo feminino.

http://www.biblioteca.org.ar/libros/157286.pdf