Contacta connosco no mail bibliotecatrazo@yahoo.es



martes, 29 de marzo de 2016

Visibilizando éxitos das mulleres (III)

A día de hoxe, España conta con 155 participantes con clasificación asegurada para os Xogos Olímpicos de Río 2016. 
76 son mulleres. 
Quedan opcións para a maioría dos deportes restantes. 


venres, 18 de marzo de 2016

Que é iso das "gafas violeta"?

Hoxe poñeremos as gafas violeta e faremos unha foto no recreo para a posteridade. Estivemos elaborando as lentes estes días, pero escoitando comentarios polos corredores, non estou moi segura de que todo o mundo teña claro de que vai isto ....

As gafas violeta é un símbolo empregado pola escitora Gemma Lienas no seu libro O Diario Violeta de Carlota. O xesto de poñer as gafas violeta implica mirar o mundo tentando ver as situacións de inxustiza, de desventaxa, de menosprezo hacia a muller; situacións que por repetidas durante anos e anos son moitas veces invisibles e invisibilizadas.

Fonte: http://www.gemmalienas.com/
Na súa páxina web a autora comenta sobre a súa obra: 

No es una novela, tampoco un diario íntimo cualquiera: estamos ante una guía subversiva que nos invita a reflexionar a veces con humor, otras con rabia y muchas veces con impotencia sobre la situación de la mujer en el mundo actual. Carlota, animada por el juego que le propone su abuela, observa el mundo con las “gafas violeta” y comprueba cómo situaciones que parecían incuestionables resultan injustas y discriminatorias.

Hai uns anos, no curso 2011/2012 algunhas alumnas do centro tiveron a oportunidade de falar coa autora. Limos o libro no Club de lectura de 3º de ESO e foi un pracer participar no programa de Radio Ordes Sumando todas entrevistando a Gemma. Desgraciadamente, o enlace no que se podía escoitar o programa parece que xa non está activo.


E por que violeta???   (Pincha, PINCHA !!!)

mércores, 16 de marzo de 2016

Lembrando o Reto de lectura 2016


Lembramos o Reto de lectura de 2016 no que aquí a bibliotecaria, Paula (ex-alumna), Raquel (nai de alumno), Ana (ex-profe do centro), Ana (seguidora do blog e profe de LCL no IES de Carril, en Vilagarcía de Arousa) e Rosa (a nosa profe de Relixión) xa estamos anotadas. Alguén máis se apunta? Enviádenos un mail ou unha mensaxe de Facebook para ir actualizando a lista de participantes aquí !!

En "comentarios" podemos ir contándonos algunha das recomendacións/lecturas que imos facendo. 

Lembro o que fomos comentando ata o de agora:

Paula tiña claros algúns:

6. Libro de autora africana.
Americanah, de Chimamanda Ngozi Adichie.

8. Libro que tiña que ter lido.
Momo, de Micharl Ende.

12. Libro ambientado no futuro.
1984 de George Orwell.

19. Libro dun autor dun país do que non lera a ningún autor.
Algún de Jaled Hosseini, seguramente Cometas en el cielo.

2.Libro escrito en lingua cooficial. 
SPrako tranbia de Unai Elorriaga

Rosa propoñía Carol como libro para o punto número 13. Libro cuya adaptación cinematográfica llegue este año a los cines e Raquel comentou que o empezara pero lle parecía aburrido. Para o punto número 23. Un clásico de la literatura asiática Rosa tamén falaba de El dios de las pequeñas cosas, e para o punto número 16. Un libro ambientado en el futuro falaba tamén de 1984, novela á que tamén lle tiña ganas Raquel. Comentou tamén para o punto número 24. Un libro de un autor contemporáneo de tu país que ela xa leu Un perro d Alejandro Palomas e eu falei de El Silencio se mueve de Fernando Marías, que estamos a ler no club de 1º de ESO.

Eu prometo poñer a miña escolla en "comentarios" nos vindeiros días.

Falamos Rosa e máis eu que sería estupendo poder vernos nalgún momento para comentar cara a cara algunhas das lecturas. A ver se o damos conseguido !!


Traballazo audiovisual chegado dende o IES de Arzúa

Nestes Días da Muller que estamos a reflexionar sobre a Igualdade entre mulleres e homes queremos lembrar hoxe especialmente ás avoas, mullerazas bravas e traballadorísimas tantas veces non suficientemente recoñecidas. Delas fala o primeiro dos vídeo poemas que nos chega dende o IES de Arzúa. A continuación podemos ver outro vídeo poema sobre a identidade das mulleres. Finalmente, o traballo remata con datos que fan pensar, fan pensar moito. Só a lectura deses datos da para debater e reflexionar durante clases e clases. 
 Queremos felicitar ás responsables profes e alumnas responsables deste traballo do IES de Arzúa.

martes, 15 de marzo de 2016

Balda de Libros (XXXVIII): Agosto do 36, de Xosé Fernández Ferreiro



Encántame que estea baseado en feitos reais, e tamén me chama moito a atención que sexa nos primeiros anos da guerra civil española xa que nos permite saber como eran as cousas daquela e como cambiou todo. 

En xeral paréceme todo bastante interesante, sobre todo o inxusto que era antes todo, como por exemplo por caerlle mal a alguén, podía denunciarte, se tiña máis poder ca ti e mandábante para o cárcere ou matábante.

A min gustóume bantante o que libro xa que deste tema non lin moito e en Agosto do 36 define perfectamente o duros que eran eses tempos e fixome recordar as historias da miña bisavoa que me contaba o que lle pasou nesa época.

Paréceme moi fácil de ler pero algo difícil de entender, xa que hai veces que non se explica de todo ben. Recoméndolle este libro para xente da miña idade xa que non é pesado e fala dun tema moi interesante para a xente de 15/16 anos.


Iván Rodríguez Paredes (4º ESO)

venres, 11 de marzo de 2016

Visibilizando éxitos das mulleres (II)

Tan só hai uns días a atleta galega Ana Peleteiro cunha marca de 13,80 metros en Triple Salto pasou a ser Campiona de España. Uns días máis tarde, foi convocada para participar no  Campionato do Mundo de Atletismo de pista cuberta a celebrar en Portland ( Estados Unidos) o vindeiro 19 de Marzo.

* Cantos e cantas de vós tiñades este dato?

* Vistes algo nas noticias, en redes sociais...? 

* Pensades que se en vez dunha chica se tratase dun chico, a noticia tería sido máis relevante nos telexornais?

Para que vexades...e saquedes conclusións... Non demos conseguido o vídeo deste salto que a acredita como Campiona de España. 

Podemos vela e escoitala neste vídeo, do mes de Decembro:





Aquí podedes curiosear polo seu Facebook

Artur Trillo, actor de Talía teatro que vive en Trazo: «O teatro é máis intenso, a relación directa co espectador é impagable»


Foto: Rubén Prieto

O xornalista Santi G. Rial publica na edición comarcal de La Voz de Galicia - Carballo unha interesante entrevista con Artur Trillo, actor da compañía Talía teatro que vive en Chaiáns - Trazo desde hai uns anos. Velaquí a entrevista ao completo.

«O teatro é máis intenso, a relación directa co espectador é impagable»

Na tele dá vida a «Vitu» en «Urxencia Cero», e no teatro, a «Foucellas»
S. G.Rial Carballo / La Voz, 11 de marzo de 2016. Actualizado ás 05:00 h.


Ás veces, a Artur pregúntanlle de onde é e a resposta non é fácil. Ser, é de Miñóns, en Buxantes (Dumbría), onde naceu e viviu ata os 9 anos. Despois foise para Cee e alí estivo ata os 18. Alí, xa desde o colexio e o instituto, foi xerminando a súa vocación de actor. E alí naceu Talía. Aos 18 marchouse a estudar a Santiago, e desde hai un tempo reside en Trazo, á beira do Tambre, coa súa muller e as súas dúas fillas. Así que as súas coordenadas, como as de tanta xente que xa non é exactamente nova, van cambiando.

O que se mantén é a súa profesión, tanto a interpretativa (a que máis) como a de dirixir ou producir. Desde que no 88 comezou coa súa compañía, ese é o seu mundo. Por sorte, non para. «Está ben, hai moito traballo. Teño tamén un pequeno papel en Sicixia, xa participei na rodaxe e volverei en Semana Santa. E outras intervencións en cine, como a de Lobos sucios, que se estreará o 1 de abril. A nivel de teatro tamén hai moito traballo», resume.

O mellor é que os últimos anos, os da crise (as artes escénicas non se libraron dela, máis ben ao contrario) lograron superalos, saír indemnes. «Baixou algo, pero grazas á nosa maneira de funcionar, os cursos que damos nos concellos, permitiunos que a compañía non se resentise. Parece que a situación, así, non foi tan dura», sinala.

A arte é importante, pero os números non son un tema menor. Sobre todo para quen, como é o seu caso, é o dono do 100 % da empresa. Os demais actores son contratados. «Os números non se parecen en nada aos de hai 15 anos. Agora todo é máis monstruoso, para ben e para mal. Todas as decisións van sobre ti. O sono, a quen se lle quita é a min». Pero os recursos artísticos son os que el decide, o mesmo que o camiño a seguir. E os proxectos non faltan. Aqueles inicios de compañía afeccionada do 88 quedan xa moi lonxe.

A actualidade pasa pola tele e polos escenarios. No primeiro caso, co papel e Vitu, o celador de Urxencia Cero. Foi gravada a finais do pasado verán, e é agora cando se pode seguir semanalmente na TVG. «Unha serie ben feita. A factura da casa é moi boa, e o equipo de traballo, tamén, un luxo», indica.

No teatro, dá vida a Foucellas , como se coñecía, a mediados do século pasado, ao mítico maquis Benigno Andrade. Con texto e dirección de Cándido Pazó, na obra está acompañado de Toño Casais, Dani Trillo ou María Ordóñez. Ademais de actor, é o produtor. O traballo poderase ver este sábado en Noia; o domingo, en Cee; o venres da próxima semana, en Carballo, e o sábado, en Narón. A Vimianzo arribará o 9 de abril.

Foucellas sae adiante ao fin, aínda que a idea era levalo a escena xa no 2000 ou 2001. Por diversas circunstancias, non foi adiante. Ten tinguiduras biográficos, pero vai máis aló. «Fala de Foucellas, pero tamén dos foucellas, do que pode ser e do que pode non ser. Levaba a culpa de todo, do que pasaba onde estaba e a cen quilómetros». Dos resistentes, en xeral, pero ao redor da vida do antifranquista.

Series, cine, televisión (foi moi popular a súa aparición semanal en Luar ), cursos de interpretación, por suposto teatro... ¿Algunha preferencia? «Prefiro o teatro, pero son cousas distintas, comparado coa tele ou o cine. A miña actividade na televisión ou no cine véxoa como algo extra, ocasional. Son dúas maneiras de enfocar a profesión. ¡Non me dá tempo a aburrirme! O teatro é máis intenso, a relación directa co espectador é impagable. Iso non cho dá o resto, aínda que é evidente que o recoñecemento ás veces si se ve máis nos outros ámbitos. Pero o teatro ten ese punto de calor que non atopas nos demais». Pero todo se acepta de bo grado: «Ou mellor é poder compaxinar».

Artur Trillo Sendón. Ten 47 anos. É de Buxantes, residiu en Cee, vive en Trazo.

Obras. A súa traxectoria teatral é longa e intensa. A obra que máis veces representou, ao redor de 350, é Bicos con lingua. Pelos na lingua anda polas 130. Demolición, de hai dous anos, está xa preto das 50. E Menos lobos, infantil, supera o centenar.

O novo texto é de Pazó. Chega aos 15 anos de intentalo por primeira vez.



xoves, 10 de marzo de 2016

Balda de Libros (XXXVII): Eu e os meus colegas, de Aidan Macfarlane e Ann McPherson



Para min o momento máis importante da historia foi cando o profesor de Química morre e fai que os seus alumnos se sintan moi preto das consecuencias da sida e ademais o momento que máis me gustou foi cando montaron unha festa de fin de curso. 

Se fose o autor deste libro faríalle alguns cambios como por exemplo que Tony non fora tan adicto á heroína e tamén que en vez de estar tomando drogas e meténdolle man ás rapazas pois que fose un rapaz educado, que fose unha mellor persoa e que lle invitara a sair ao cine a alguna das rapazas da súa clase e tamén que en vez de facer unha festa o mellor que puidesen facer na escola era un minuto de silencio pola morte do profesor de Química. 

Este libro non me pareceu tan difícil de ler e ademais pola miña parte recomendaríallo a persoas que lle gustase ler historias sobre a droga, sexo, saúde, a sida ou tamén sen esquecerse da festa.

Alejandro Vásquez Fernández (3º ESO)

Balda de Libros (XXXVI): A morriña das balas, de Xosé Díaz Díaz


A morriña das balasXosé Díaz Díaz. Xerais

O momento máis importante para min desta historia foi cando John Ribera está camiñando polo deserto cunha bala atravesada nas costelas pero despois tivo sorte e encontrou un pobo onde alí había un médico e lle lograron sacar a bala da costela.

Tamén houbo outra parte da historia que me gustou e foi cando Jonh Ribera e Susan se encontran despois con Samuel Flanagan que é o xefe dos delincuentes co cal se ían enfrontar eles dous, e o que me impresionou foi cando viñeron uns indios para axudar aos dous personaxes e grazas a eles gañáronlle a Samuel Flanagan e á súa banda de delincuentes. 

Nesta historia como me gustou moito non lle cambiaría ningunha cousa no contido do libro e ademais non me resultou moi difícil de ler. 

Eu recomendaríallo ás persoas no cal lle gustan ler libros sobre aventuras moi fascinantes.

Alejandro Vásquez Fernández (3º ESO)

Balda de Libros (XXXV): A Pomba e o Degolado, de Fina Casalderrey


A Pomba e o Degolado. Fina Casalderrey. Xerais

A min gustoume porque trata de cousas cotiás, que lle poderían pasar a calquera. Penso que o momento máis importante é cando por desgraza lle morre o avó a André, porque é un momento moi triste e sentimental. Creo que non cambiaría nada da historia, porque quizais perdería algo de sentido.


Dentro da gran obra desta escritora galega, é dos mellores que lin. Houbo personaxes que non me gustaron, como os abusóns, pero eses danlle o toque realista. Con todo, outros parecéronme moi reais, como André, Halima ou Curro. O que menos me gustou foi que dun día para o outro se deixase de falar con Curro, posto que iso non pasa moi a miúdo.

O final paréceme axeitado, non todo ían ser desgrazas, pobre rapaz senón, aínda que era fácil de deducir, creo eu, quen era a Pomba. 

Eu recomendaríallo a alguén ao que non lle gusten os finais tristes e si as historias realistas e de amor.

Lucas Paz González (3º ESO)

Balda de Libros (XXXIV): O país adormentado, de Xabier P. Docampo


O país adormentadoXabier P. Docampo. Xerais

A min paréceme que o momento máis importante do libro foi o final, cando Aurora, Val, Gablasel e algúns guerreiros máis logran asaltar a torre de Ambulasac o vixiante. Mais tamén me pareceu moi importante tanto o momento da loita encarnizada entre Ambulasac e Val como a loita entre Aurora e Daúro. Para min eses foron os momentos máis importantes do libro porque de todas as loitas que se contaron na historia, (que non foron poucos) esas dúas últimas foron as que decidiron o destino de Glearim. Ademais cando se enfrontaron Val e Ambulasac foi a loita definitiva entre os dous líderes de cada bando.

Gústaríame que o final da historia non fose tan feliz, senón que en lugar de que rematase tan ben houbese algo de drama. Por exemplo que algún dos homes importantes de Val morrese ao facer algunha heroicidade. Só faría ese cambio, polo demais a historia gustoume.

A diferenza dalgúns libros, neste, a linguaxe que empregan foi bastante fácil de comprender. Non hai palabras raras ou moi difíciles, exceptuando algunha que outra.

Eu recomendaría este libro a rapaces e rapazas de secundaria debido á súa sinxela e fácil utilización da linguaxe.

Marcos García López (3º ESO)

Este libro, malia ser curto, é un libro de ficción para adolescentes e a miña crítica é boa xa que é unha fantástica historia na que cabaleiros arriscan as súas vidas para salvar os seus pobos de reis malvados e dragóns xigantes.

Especialmente identifícome con Neve xa que é calado, observador e protector que salvou varias veces a protagonista desta historia Aurora.

Este libro desfruteino pola súa compenetración a hora de loitar xa sexa cubrindo as súas costas ou realizando actos heroicos, por outra parte tamén me gustou o ambiente no que se desenvolve a batalla marítima entre barcos.

O vocabulario deste libro é fácil de entender agás algunhas palabras que se sacan polo contexto. 

Este libro recomendaríallo especialmente aos adolescentes que lle gusten as historias románticas e de guerra  nos antigos tempos nos que se loitaba con arco e espada.

Yago Rey Viqueira (3º ESO)

mércores, 9 de marzo de 2016

Repasamos "análisis de la oración simple"

Aquí dejamos unos enlaces para repasar las funciones gramaticales de la oración simple.

Mañana hay examen de Lengua en 3º de ESO. 

- Primero, algunos muy fáciles:

- Fácil 1.

- Fácil 2. 

- Fácil 3. 

- Fácil 4. 

- Fácil 5.

- Fácil 6. 

- Fácil 7.

- Fácil 8. 

- Fácil 9. 

- Fácil 10.

- Fácil 11.

- Fácil 12.

Ahora a por los más completos, que no difíciles. Todo lo hemos visto en clase, así que a por ello !!



- Enlace 1 Aquí pinchamos encima de cada complemento y se nos abre una página en la que hay teoría y ejercicios prácticos. (Aparecen hacia abajo en la página)

- Enlace 2 También teoría y práctica, un poco más elaborada.

- Enlace 3 Diferencias entre Atributo y Complemento Predicativo

- Enlace 4  Complemento Predicativo, entre otros

- Enlace 5  Suplemento

- Enlace 6 Un variadito

- Enlace 7 Otro variadito

- Enlace 8  Uno variadísimo

- Enlace 9  Otro variadísimo (Haced los de Oración simple/Estructura del Predicado)

Enlace 10  Un poquito de teoría y ejercicios con dibujitos para terminar, que ya estamos cansadiños

martes, 8 de marzo de 2016

Aclaracións sobre o 8 de Marzo

¿Por qué non hai Día do Home e si da Muller?

Fonte e artigo completo: https://quejoder.wordpress.com/2010/03/08/por-que-dia-de-la-mujer-y-por-que-no-dia-del-hombre/

No es una fecha antojadiza, y no se conmemora la condición de ser mujer en sí. Hay un justificación histórica para ello; al igual que las personas con discapacidad, negras y de la tercera edad, los prejuicios y la discriminación por nuestra condición de mujer han sido atroces a lo largo del tiempo.

Aquí 29 razóns polas que o Día da Muller segue a ser necesario


luns, 7 de marzo de 2016

Visibilizando éxitos das mulleres





Hai unhas semanas estas chicas foron Medalla de Ouro no Campionato do Mundo. Exitazo apenas reflectido nos telexornais das distintas cadenas de tv; nin entrevistadas, nin nomeadas, nin recoñecidas. Sabíadelo? Como vos enterastes?

venres, 4 de marzo de 2016

Balda de Libros (XXXIII): Chamábase Luís, de Marina Mayoral



O momento máis importante do libro para min foi cando falaba a nai de Luís, de todo o que viviu ela de pequena e como o conta, do que sente polos fillos, do mal que o pasa polos seus fillos, por Pablo e por Luís, os dous drogaditos, porque Pablo roubaba pero non o collía a policía, pero Luís rouba e sempre o pillaban e ía ao cárcere e entón a nai sufría e ía velo ao cárcere … 

A min gustoume este libro porque reflicte moitas cousas importantes na vida e que a droga dana ao que a consome e á familia. Chamoume a atención que a maioría dos personaxes casan, teñen fillos, sepáranse e volven casar e a ter fillos con outra persoa. 

O final deste libro non está mal pero gustaríame que contase ou pasasen máis cousas. 

Eu este libro aconsellaríao á xente da miña idade para que non se meta nas drogas. O vocabulario é fácil de entender en todo o libro. Gustoume moito.

Antía Iglesias Iglesias (3º ESO)

Balda de Libros (XXXII): Xoel, de Isabel-Clara Simó


Xoel. Isabel-Clara Simó. Xerais

Este libro pareceume moi interesante porque á parte da historia trátanse temas moi curiosos como o de como se ven as matemáticas, ou como se comportan as persoas. 

Os momentos que máis importantes, na miña opinión, foron nos que o protagonista, Xoel, dicía o que pensaba ou sentía sobre un comportamento. Penso que é un libro fácil de ler aínda que hai partes complicadas. 

O final gustoume en parte si e en parte non. Si porque opérano e cúrase pero non porque morre o pai. Cambiaría o final, sinceramente parécema moi cruel que xusto cando está ben morra seu pai. 

Tampouco me gustou cando Xoel e Marta cortaron porque despois de todo ela foi quen estivo con el aínda que tivera que estar tirado nunha cama pola súa enfermidade. A historia parece moi realista porque pode que alguén nalgún momento lle pase e seguro que non é doado sentirse inútil por unha enfermidade, pero a fin de contas esas enfermidades fante dar conta de que a vida non é fácil e tamén che fan ver que hai xente que faría o que fose por ti, como fixo o pai de Xoel.

Laura Martínez Calvo (3º ESO)

Balda de Libros (XXXI): Tres pasos polo misterio, de Agustín Fernández Paz



A historia que máis me gustou foi a terceira a pesar de que era a máis extensa cás outras e que ao primeiro non me gustaba moito pero ao final enganchoume. 

O momento que máis me gustou da terceira historia foi ao principio cando todo lle ía ben a Miguel e a Marta coa súa relación porque se vían moi felices e contentos.

O que menos me gustou foi na primeira historia cando lle meteron os ratos á serpe na vitrina porque foi moi noxento imaxinarmo. O tema era de misterio polo tanto gustoume. 

O final non me gustou o de ningunha das tres historias porque deume a sensación de que acaban moi de súpeto e que quedan incompletas as historias. 

Este libro recomendaríallo a rapaces e rapazas do meu tempo ou algo máis vellos. O que cambiaría deste libro sería o principio das historias xa que penso que é aburrido e pouco entretido.

Samuel Deus García (3º ESO)

martes, 1 de marzo de 2016

Recreando El Lazarillo de Tormes: última entrega

El texto original del episodio de la longaniza del Lazarillo de Tormes, que sucede en la villa de Escalona, puedes consultarlo en el siguiente enlace : Pincha aquí

Propusimos a nuestro alumnado de 3º de ESO recrear/imaginar el diálogo que es relatado por Lázaro en su intervención: " No, no - dijo él - que yo no he dejado el asador de la mano..." y hoy publicamos las creaciones más fieles al espíritu de la novela.



Irene, Olaya, Nerea G. y Laura, imaginan un desenlace un poco menos agresivo que el original, solo un poco:

- No, no - dijo él - porque no he soltado el asador de la mano. No es posible.

- ¡Os lo juro!. Yo no he sido.

- ¿Quién ha sido pues, hideputa?

- Un maldito que andaba por aquí

- Nadie pudo haber hecho tal acto sino tú, desvergonzado   

- Se lo juro, yo no he sido. ¿Por qué habría hecho tal acto?

- Si no lo has hecho, acércate pues, granuja

- ¿Qué especula, señor?

(Le mete la nariz en la boca, y este vomita)

- Te has delatado tú mismo, descarado (Le pega) ¿Cómo has osado mentirme? ¡Serás infame! (Le pega más)

- No lo hagáis, señor, no lo hagáis

(Llegan personas y lo sacan de las manos del ciego)

- ¡Cómo osáis suplicarme! Me habéis mentido. ¡Yo que te he dado techo y comida, y me lo has pagado de esta forma!

- ¿Comida? Señor, usted me ha matado de hambre todo este tiempo

- ¿Cómo osas decir eso? ¡Vete de aquí! ¡Que te mantenga otro, gandul!


Samuel D., Nerea P., David y Damián, muy fieles al texto y breves:


- ¡Que no! ¡Que no, tío! Os juro que yo no he sido. Os lo juro.

- ¿No te creo! Ven aquí (El ciego le abre la boca y mete la nariz en ella) Quiero probarlo con mi propia nariz. ¡Hideputa! Hueles a longaniza

(Lázaro comienza a vomitar)

- Lo siento, lo siento amo. Aaaaaaaaaaghhh (Lázaro comienza a gritar, ya que el ciego le pega)

- Eres un desvergonzado. ¡Cómo te atreves!

Entra gente a acudir a Lázaro

- Infame ciego, dejad al niño. No tenéis piedad.

La gente le arrebata a Lázaro de las manos