O momento que máis me gustou, ben, intrigou, foi cando
Mefistófeles entrou ao camerino de Xoán (debido a que estaba nun plató de
televisión) e soubera tanto del se nin sequera coñecelo de nada, e empezoulle a
dicir cousas que só sabía Xoán e ninguén máis sabía. Pero resulta que el sabía
tantas cousas sobre Xoán, porque resulta que Mefistófeles era o demo! E el
sabíao todo!
A verdade é que non faría ningún cambio, pero se tivera
escoller un, diría que Mefistófeles non fora tan ruín nalgunhas ocasións . E
que o libro acabara doutra maneira, ou que Xoán ao final tivera esa cita á
noite con Margarita.
Recoméndovos ler este libro porque a verdade é que estivo
bastante ben e gustoume moito, xa que o lin bastante rápido e a lingua era
bastante fácil, e cousas que non sabes, a maioría sácalas facilmente polo
contexto.
Lydia Rey Varela (4º ESO)
Este libro de teatro está composto por dúas
historias. A primeira, transcorre, parte dela, nun plató dunha emisora de
televisión. Mefistófeles, aparece no despacho de Xoán, o presentador. Este
pídelle a Xoán que asine un novo contrato, e Xoán, tras aburrirse del, asínao,
mais non sabía o que ía pasar tempo máis tarde... Non todo acabou como el
quería.
E a segunda obra é a historia dun home e dunha muller (aos cales non se
lle sabe o nome) que coinciden nun banco dun parque no mediodía dunha xornada
soleada e calorosa, dando a casualidade de ser o único banco á sombra.
Sentáronse no mesmo, e os dous tiñan unha razón para facelo, mais eran ben
diferentes. Tras compartir un tempo xuntos, comezaron a contar cousas persoais,
sobre todo el...
O momento máis divertido para min foi o final, esperábame
outra reacción pola parte dela.
Ambas historias me gustaron, non obstante
prefiro a segunda.
A lingua é moi fácil de entender. É moi entretido e
simpático. Ten unhas acotacións que están moi ben expresadas. Lese moi rápido.
Tania Villasenín Bello (4º ESO)