A punta de pistola. Fran Alonso. Xerais
A novela A punta de pistola
de Fran Alonso é sinxela de ler e interesante aínda que desconcerta
un pouco ao principio porque cóntanse dúas historias que son
completamente independentes ata o final no que se xuntan e cobran
sentido.
As dúas historias son
interesantes pero gustoume máis a da muller camioneira que tamén é
xornalista. Ademais da súa historia coñecemos a través do seu
relato a vida da primeira camioneira de 1932 e como tivo que loitar
contra os prexuízos por ser unha muller “cun traballo de homes”,
unha muller cun traballo que tradicionalmente era exclusivo de homes.
Na primeira non me gusta a
maneira con que o pai trata os nenos pois exerce unha gran violencia
contra eles pero sei que debe ser así para que a historia resulte
tal e como é.
Desta novela podemos aprender
varias cousas, en primeiro lugar, aprendemos da historia dos pais que
secuestran os seus fillos e de que maneira non podemos ser tratados
baixo ningún concepto. Por outra banda, da segunda historia
aprendemos a facer o que verdadeiramente nos guste deixando os
prexuízos da sociedade de lado e a loitar polo que queremos.
Lara Piñeiro González (3º ESO)
Esta novela, escrita por Fran
Alonso, está protagonizado por unha parella de delincuentes
alcumados coma O Varas e Rica, estes dous acoden a un Centro de
Acollida Familiar para ‘visitar’ aos seus fillos, unha vez
dentro, secuestran os nenos e lévanos con eles a punta de pistola,
así comezaría esta historia.
O meu personaxe preferido é
Lolo, o compañeiro da camioneira porque é un home bastante relaxado
e gustoume a súa forma de ser.
Tamén me gustou moito O Varas
porque é un home que intenta buscar unha saída á encerrona que se
fan eles mesmos, aínda que teña que deixar a todos atrás.
Unha personaxe que non me gustou
moito foi a ‘amiga’ de Lolo porque sempre estaba estorbando e
parecía que alí non facía nada.
Pareceume un libro bastante fácil
de ler porque ao engancharme tanto, lino rápido, porén algo que non
me gustou moito foi que habían algunhas palabras algo complexas pero
polo demais ben.
Diego Vásquez Fernández (3º
ESO)