Contacta connosco no mail bibliotecatrazo@yahoo.es



xoves, 23 de xuño de 2016

O noso CPI de Viaño Pequeño (Trazo) no volume Falemos da nosa Historia


A Deputación da Coruña vén de publicar a obra que recolle todos os traballos gañadores das dez primeiras edicións do certame escolar “Falemos da nosa historia”, un concurso que convoca anualmente o CEIP “López Ferreiro” de Santiago de Compostela dende o curso 2003-2004 ata a actualidade e que está aberto á participación de escolares do 3º ciclo de educación primaria e do 1º ciclo da ESO de toda Galicia, sempre con temas relacionados con lendas, mitos ou personaxes históricos, ou costumes, ditos e refráns da nosa tradición, como a noite de San Xoán, san Andrés de Teixido, Pepa a Loba, María Castaña ou Pedro Madruga, entre moitos outros.


No volume figuran os traballos elaborados por varias promocións do noso alumnado do CPI de Viaño Pequeño (Trazo), baixo a dirección e coordinación de Isabel-Cita Sánchez Manso (profesora de Historia xa xubilada e de grato recordo na nosa comunidade escolar) e de moitos outros colexios e institutos de toda Galicia.

martes, 21 de xuño de 2016

Balda de Libros (LXVII): O achado do castro, de Manuel Núñez Singala


(Con este comentario pechamos neste curso 2015 / 2016 a sección de lecturas de Lingua e Literatura Galega que se chamou Balda de Libros. Foron un total de 67 títulos diferentes de narrativa e teatro, aínda que moitos deles foron lidos por varias persoas)


Este libro gustoume moito porque é unha historia que é fácil de ler mais é moi entretida e engánchate dende o primeiro momento no que comezas a lela. Cada vez que estás lendo dánche gañas de seguir máis e máis tempo.
A parte que máis me gusta é cada vez que o emperador di: "Me cago en Nápoles", mellor dito, as partes que máis me gustan porque o emperador cágase moitas veces en Nápoles, porque alí foi onde se coñeceron a filla do emperador, Carmiñae, e o fillo de Arpexia, Manolitus. 
O meu personaxe preferido é o emperador, xa que sempre se está cagando en Nápoles e iso fíxome moita gracia. Tamén me gusta Caleno, porque a pesar de que é o parvo do grupo, sabe saír el só dos problemas.
Recoméndolle ler este libro a toda a xente que lle guste ler, independentemente do tipo de libros que che gusten, xa que esta é unha historia moi boa e moi entretida que de verdade te engancha cada vez máis, ademais é moi doada de ler.

José Barreiro Hernández (4º ESO)


Balda de Libros (LXVI): Integral, de Roberto Vidal Bolaño



A parte que máis me gustou foi cando foi cando lle sacaron a roupa á camareira, pareceume sorprendente e moi emocionante. Cando dixeron que todo era un engano sorprendeume moito, non mo esperaba. Tamén me gustou moito que manteñen os seus papeis sempre cando está o cliente, dende que entra ata que sae.
A parte que menos me gustou foi o principio, parecíame aburrido, un local aburrido sen xente, pero pouco a pouco foi collendo moito emoción ata o punto que parecía que o espectáculo non o ían dar pero como dixen antes o final foi sorprendente.
O personaxe que máis me sorprendeu foi Furelos, pola súa paciencia e pola ilusión que tiña por ver o espectáculo, tamén me sorprendeu o pasado que lle ocultaba ao seu cuñado.
A min este libro gustoume moito polo incrible final que ten, ninguén o espera. A linguaxe pareceume moi fácil aínda que había algunhas palabras que non coñecía, por exemplo acubillar, garbo...
Eu recomendaríalle este libro a Daniel e a Alicia porque estou segura de que lle vai gustar e sorprender tanto coma min.

Laura Mariño Rey (4º ESO)

luns, 20 de xuño de 2016

1º ESO: menudo grupo de cantantes !!


Pois aquí vos amosamos o resultado do traballo poético/musical do alumnado de 1º de ESO nas aulas de Lingua Castelá e literatura. Non nos interesa poñer en valor tanto o resultado como a experiencia-proceso de escribir, reescribir, adaptar musicalmente, gravar, regravar, e por fin, escoitar(nos).
Foi un rico achegamento ao mundo da poesía convertida en rap, coa axuda do gran mestre Narci Rodríguez, traballando en equipo coa profe Asun e co alumnado. 
Cando todo a mundo pon ganas, a aprendizaxe fainos capaces de crear cousas sorprendentes.






venres, 17 de xuño de 2016

Balda de Libros (LXV): Matalobos, de Raúl Dans



Antes, segundo me contou meu avó, cando había caseiros os tempos eran moi difíciles, xa que tiñan que pagar por quedar nesa terra ou dar parte das colleitas.
A min encántame este libro porque Pedro vivía nesa época, recórdame moito a como mo contaba o meu avó. Pero con Pedro non foron xustos, xa que tiñan que ter cumprido o que dixeron, pero se che pasara a ti igual quererías conseguir as túas terras de novo.
Pero en realidade non me gustou moito xa que ao final non lle deron as terras, pero iso acordan os antepasados. Tampouco era para matar a ninguén, pero a palabra era a palabra noutros tempos. 
A escena que máis me gustou foi cando levaron a Pedro para a comisaria e están todos tan tranquilos tomando algo no bar, entra el cunha escopeta e empeza a tiros.
Recomendo ler este libro porque a min recordoume ao que me contaba o meu avó e grazas a iso acabeino de ler rápido.

Iván Rodríguez Paredes (4º ESO)

Este libro gustoume moito e pareceume moi entretido, ademais como é de teatro é bastante breve e lese bastante rápido. Tamén ten un vocabulario moi cotián, e fácil de entender, e as poucas palabras que non coñecía pódense sacar polo contexto. 
Algo que non me gustou moito do libro foi o final, que é orixinal, pero non me gustou que morresen dous protagonistas tan importantes, eu preferiría que morresen os Saavedra e non os Matalobos. 
O meu personaxe favorito é Pedro Matalobos, porque me pareceu un home moi interesante e moi enigmático. 
A parte que máis me gustou do libro foi cando estaban na taberna e Pedro entrou coa intención de matar a un dos Saavedra e Marcelo estaba a pelexar co fillo del porque me pareceu un momento moi tenso. 
Eu recomendaríalle o libro as persoas que lles gusten os libros que te teñen en tensión ata o final, e tamén ás persoas ás que lle gusten as historias de amor, porque este libro tamén trata sobre algúns dramas de amor, como o de Marcelo e Amelia.

Adrián Landeira Pose (4º ESO)

Balda de Libros (LXIV): Memoria de Helena e María, de Roberto Salgueiro



As memorias destas dúas personaxes, nai e filla, son moi duras. Porque para a filla é terrible a separación de súa nai, e despois da señora Maruxa. O mal que o pasa cando chega ao hospicio. As monxas que lle pegan, a súa vida faise terrible dende moi pequena xa que vive na miseria.
O tema da guerra encántame, polo interesante e dura que era. O que máis me gustou foi como conta que non só os adultos o pasan mal pola guerra, senón que tamén a xente que non ten culpa de nada, os seus fillos, o que conta perfectamente no libro. O que menos me gustou foi que a asasinaron coma un animal, sen pena por ela nin polo que deixaba atrás ao morrer.
A escena que máis me gustou foi cando María se da conta de que súa nai non fixera nada malo, senón que só quería gardar algo que lle recordara a seu marido. O que non me gustou demasiado foi como morren os personaxes, xa que María e súa nai non se merecían morrer así,

Iván Rodríguez Paredes (4º ESO)

Balda de Libros (LXIII): Comedia bífida, de Manuel Núñez Singala



Este foi sen dúbida algunha o libro de galego que máis me gustou, xa que é moi divertido. A linguaxe é bastante doada de entender, é moi clara e compréndese ben. 
A miña escena preferida de todas foi cando cando Luci lle chamou polo seu nome completo a Diña e esta contéstoulle: "E dálle co nome". Esa escena fíxome rir moito. As chamadas da señora que pregunta pola lavandería industrial fixéronme rir moito tamén. 
Os personaxes que máis me gustaron e que máis divertidos me pareceron foron por un lado as siamesas Lana e Lina, fixéronme rir moitísimo. Ademais tamén me gustou Luci, aínda que non me fixera rir tanto, gustoume moito o seu papel. O personaxe que menos me gustou foi Pepe, xa que intenta subornar ao do xurado dicíndolle que rompa a cartolina vermella. 
Para min este libro paréceme perfecto tal e como é, eu non cambiaría nada. O final tamén me gustou moito. Pareceume moi divertido, cando chega o anxo dicindo que todo foi un erro.

Daniel Castro Álvarez (4º ESO)

A min este libro gustoume bastante porque defende a patria e o idioma galego e eu son galego.
Aínda que ao principio parece un pouco difícil despois engánchate e acabalo lendo e pasándoo ben. Ademais faino dun xeito cómico e divertido e iso fai que a lectura sexa mellor, ou polo menos a min así me resultou. 
O personaxe que máis me gustou foi o Anxo porque foi o que dixo que ese xulgado non valía. E os personaxes que menos me gustaron foron dúas, Lina e Lana, porque parecíanme moi "pijas" e moi presumidas, que non falaban galego porque non era "fashion".
A min o final sorprendeume moito xa que ese xulgado non valía para nada e non mo esperaba. Aínda así non llo cambiaría porque non me resultou desagradable. 
O libro pareceume que tiña vocabulario non moi difícil aínda que non me resultou moi fácil facer un resumo. Recomendaríallo á xente que lle guste a comedia, e que lle guste Galicia.

José Luís Mirás Otero (4º ESO)

xoves, 16 de xuño de 2016

Balda de Libros (LXII): Cita co diaño, de Raúl Dans



Este libro gustoume bastante, aínda que me pareceu algo complexo de entender por mor dos saltos de tempo. O vocabulario é fácil de entender, salvo algunhas palabras, pero en xeral o léxico é bastante fácil. 
O momento que máis me gustou do libro foi cando Mefistófeles lle amosou a Xoán o seu futuro se finalmente decidía non asinar o contrato con el para poder conseguir todo o que quixese. 
A escena que menos me gustou foi a do principio de todo onde aparece Xoán illado na cela, porque me resultou moi sinistra. 
O meu personaxe favorito de toda a historia é Xoán, porque é o protagonista da historia, tamén me gusta este personaxe porque me parece curioso como actúa, xa que cando era maior e estaba na cela parecía moito máis apático que cando era novo. 
Este libro recomendaríallo á xente á que lle gusten as historias de fantasía con personaxes doutros mundos, como o diaño, aínda que pode resultar un pouco complicado de comprender.

Adrián Landeira Pose (4º ESO)

Este libro gustoume moito, moito, primeiro porque me gusta o teatro, e despois porque é unha historia moi bonita, moi bonita que utiliza o Flash-back xa que a maior parte do contido é contado no pasado e logo volve á actualidade, ese paso de tempo fai que a historia sexa máis bonita e interesante.

O momento máis importante da historia é cando Xoán o protagonista principal asina un contrato co Diaño, que consistía en que se o firmaba ía a ter un futuro como el quixera, pero só durante 24 anos. Ao pasar ese tempo o Diaño iría a onda el e para que lle entregara a súa alma e acabaría morrendo. E así foi, Xoán firmou o contrato e ao cabo de 24 anos morreu.

Na historia hai poucos personaxes que son moi reais, agás o Diaño. 

Recoméndolle a todas as persoas que lean esta obra de teatro xa que é moi curto e moi fácil de ler, xa que o les de contado pois ten un vocabulario moi sinxelo e coloquial e ademais é moi curto .

Sergio Arias García (4º ESO)

Balda de Libros (LXI): Os vellos non deben de namorarse, de Castelao



Este libro gustoume moito aínda que non é dos meus preferidos. A portada deste libro non me gustou, paréceme fea. O debuxo da careta que hai nela non me gusta nada. 
A miña escena preferida é despois da morte do boticario Saturio xa que as súas irmás non paraban de laiarse berrando o seu nome. Esa escena pareceume moi divertida e cando lemos o libro na clase non paraba de rir. 
Os meus personaxes preferidos son os amantes Micaela e o portugués xa que xuntos queren enganar a Don Ramón para así quitarlle as propiedades. Aínda que despois da súa morte, Micaela pareceume moi egoísta por laiarse de non poder lucir os panos de cores que Don Ramón lle regalara, xa que ao morrer tiña que ir de loito. 
Eu, persoalmente, deste libro non cambiaría nada, paréceme que está moi ben relatado e organizado. O epílogo pareceume orixinal, xa que se encontran os tres vellos. 
En resume, este libro gustoume moito.

Daniel Castro Álvarez (4º ESO)


Este libro pareceume moi interesante xa que fala de temas que se poden dar na realidade como a xente que casa polo diñeiro e do egoísmo da xente moza que só quere poder.
A historia que máis me gustou foi a primeira (a do boticario) xa que os personaxes me parecen máis leais e menos interesados que nas outras historias, tamén me gustou cando a morte se quería matar por amor e o boticario lle chamou tolo cando ao final el morreu por amor a Lela.
A historia que menos me gustou foi a segunda porque non me gustou que armasen ese plan entre Micaela e o seu amante para sacarlle os cartos ao vello e despois casan eles cos seus cartos e as súas pertenzas.
Da terceira historia non me gustou como se comportaron os pais con Pimpinela porque ela non quería ao vello, ela estaba namorado do mozo que tiña e por culpa da presión tivo que casar co vello e gardar loito porque acabou morrendo.


Laura Mariño Rey (4º ESO)

Este libro gustoume moito e pareceume bastante fácil de ler, hai algunhas palabras e expresións que non me resultaron doadas de entender, pero non tantas como para non entender o libro. 
O momento do libro que máis me gustou e máis me chamou a atención foi cando estaban os tres vellos no cemiterio e o señor Fuco contoulle ao Boticario e a don Ramón o que fixeran as rapazas cos seus cartos tras as súas mortes. 
O momento que menos me gustou foi cando morreu don Ramón porque non entendín ben a súa morte. 
O meu personaxe favorito de todo o libro é o Boticario porque me pareceu o máis intelixente de todos os personaxes, a pesar de que se suicidou porque a rapaza da que se namorou non o quería e casou con outro home.
Eu o libro recomendaríallo á xente que lle gusten os libros de mortes e dramas románticos, tamén á xente á que lle gusten os libros un tanto cómicos, porque ten momentos que son divertidos.

Adrián Landeira Pose (4º ESO)

Este libro gustoume bastante porque contén tres lances e un epílogo moi interesantes. O lance que máis me gustou foi o primeiro, a do señor da botica, Saturio, e Lela, porque é a que máis me entretivo. O que menos me gustou foi o de don Ramón e Micaela, porque me pareceu moi aburrida e os personaxes non me caeron ben. 
A mellor parte do libro pareceume que foi cando morreu don Ramón, porque me parecía moi parvo e maleducado. A peor parte foi cando o mozo deixa a Pimpinela, porque eu quería que casara con el, e non co señor Fuco. 
O meu personaxe favorito é a morte, porque era misteriosa. 
Non me gustou o epílogo, porque me pareceu moi aburrido que só falen os tres vellos e non había intervención do resto de personaxes. 
Do libro tamén me gustou que foi fácil de ler, xa que ten un vocabulario moi sinxelo. Este libro recoméndollo a quen lle guste a literatura da época de Castelao, porque non me parece moi actual.

Alicia Guillín Casal (4º ESO)

Este foi o mellor libro dos poucos que levo lido tanto en castelán como en galego,é o meu libro favorito porque trata de tres historias que acaban do mesmo xeito, son sobre tres vellos moi ricos que se namoran e tres mozas pobres. No principio da historia aparece a morte e dille aos vellos que se se namoran a esa idade acabarían morrendo, pero eles non lle fixeron caso e namoráronse das mozas e acaban morrendo os tres de diferente maneira.

Este libro está dividido en tres historias amorosas que contan as diferentes maneiras de namorar a Lela. Micaela e Pimpinela.

Tamén escollín este libro porque o autor é Castelao e é o meu escritor favorito.

Recoméndolle a todas as persoas que lean esta historia porque é moi bonita e tamén moi recoñecida na literatura galega, ten un vocabulario moi sinxelo e é moi fácil de ler, tanto que se le moi rápido porque é moi entretida e moi curta e ao ser teatro lelo en nada de tempo.

Sergio Arias García (4º ESO)

Este libro xa engancha desde o principio porque empeza moi interesante. É unha comedia e a min fíxome gracia, ademais non ten moitos personaxes, e ten varios actos así que se non che gusta un ao mellor pódeche gustar o seguinte. 

Esta obra de teatro ten bastantes acoutacións e iso gústame porque así sabes bastante información dos personaxes. Este libro ten tres lances un para cada vello e a min gustáronme os tres. O texto tamén era bastante fácil e claro, entendíase bastante ben. O meu personaxe favorito é Don Ramón porque pareceume moi gracioso. O personaxe que menos me gustou foi Micaela porque non me gustaba como actuaba. O final tamén me sorprendeu porque non me esperaba que fosen morrer os tres vellos pero gustoume o desenlace.

A min este libro gustoume moito porque é un libro curto que se le rápido.  Este libro recomendaríallo ás persoas que lles guste o teatro e sobre todo a comedia.

José Luís Mirás Otero (4º ESO)

martes, 14 de xuño de 2016

Balda de Libros (LX): Misterio en Guernica, de Xosé Manuel Fernández Castro



Gustoume moito este libro, escollino porque fai uns anos, o alumnado de 4º ESO de Música fixeron unha interpretación con monicreques, e pareceume interesante ler o libro porque case sabía todo o seu contido grazas á obra que realizaron. 

Non teño parte preferida no libro, gustoume todo, pero se tivera que escoller unha parte preferida sería cando encontran todos os outros personaxes xa que é bastante interesante a maneira en como os encontran. A parte que menos me gustou foi o final xa que morren todos nun bombardeo.

Ten como nove personaxes, pareceume moi interesante que ao comezo do libro só aparecen dous, León e Flor, e os outros vanos encontrando polo camiño.

En canto ao vocabulario pareceume bastante doado de entender, pero tamén ten algunhas palabras que non sei o seu significado, e tamén ten algunhas palabras dialectais que non son da miña zona.

Recomendaríallo a todas as persoas xa que é moi interesante.


Manuel Vázquez Noya (4º ESO)

Balda de Libros (LIX): Conta saldada, de Suso de Toro


Baixo o meu punto de vista, Conta saldada é un libro bastante interesante, aínda que un pouco ficticio. Tamén teño que dicir ao seu favor que é bastante doado de ler, xa que non emprega vocabulario difícil. O que menos me gustou foi o principio do libro, xa que a aparición do pai de Catuxa na pantalla do ordenador afástase por completo da realidade.
O libro, pouco a pouco, váiseme facendo máis intrigante, xa que aparecen armas, o que me leva a ler o relato canto antes para saber o que sucede ao final.
Gústame moito a función que desempeñan os personaxes nesta novela.
En conclusión, recoméndolle este libro aos meus compañeiros, non só porque é faciliño de ler e curto, senón porque seguro que pasan un bo momento léndoo.
Recomendariallo especialmente aos rapaces ou rapazas aos que lle gusten os libros nos que saian armas ou nos que haxa asasinatos.
Samuel Vieites Abelenda (4º ESO)

Balda de Libros (LVIII): Salitre, de X. H. Rivadulla Corcón



Encantoume este libro, o que máis me gustou del foi o final, xa que non me esperaba para nada que Manuel recuperase o mar. Tamén me gustou moito cando Manuel se dá de conta de que, para el o máis importante é Marina, amaba máis que o mar.

O que me sorprendeu foi que morreran personaxes, xa que non é unha historia na que parece que vaia morrer ninguén, penso que non facía falta que morrera ningún personaxe. E a parte que menos me gustou foi o comezo, xa que é moi aburrido.

En canto á escrita custoume entender algunhas palabras, xa que moitas delas son palabras que usan os mariñeiros ou eu non sei o seu significado, tamén usan dialectalismos que entendo pero que non son da miña zona.

Recomendaríalle o libro ás persoas que viven cerca do mar, aos que lles gusta moito o mar ou a xente que a súa profesión sexa a de mariñeiro, pero non só a eles, a todas as persoas porque é moi interesante.

Manuel Vázquez Noya (4º ESO)



Balda de Libros (LVII): O heroe, de Manuel Rivas



A min non me gustan os libros de teatro, porque non me gusta que non haxa narrador, nin que antes de cada intervención estean escritos os nomes dos personaxes. 

A parte que menos me gustou foi cando conta a experiencia de Caronte no cárcere, porque non me gustaron as cousas que lle facían para que confesara, como meterlle a cabeza na auga durante un anaco ata que tivese apunto de quedar sen respiración, e quitábano. 

A parte que me gustou un pouco máis foi cando chegaron os homes da sombra, porque lle deron deron emoción ó libro. 

O personaxe que máis me gustou foi Caronte, porque foi boxeador e a min gústanme as pelexas de boxeo, tamén me gustou o personaxe de Lucía, porque era cantante e apoiaba en todo o seu marido Caronte, ela era a muller que cantaba ao principio e ao final dos combates de Caronte. 

A min este libro gustoume moi pouco, porque é un libro aburrido difícil de comprender, porque tiña moitas palabras que non entendía.

Adrián González Lage (4º ESO)


Balda de Libros (LVI): O asasino invisible, de Xosé Durán



Este libro pareceume moi interesante porque cada vez aparecen cousas novas e ademais eu sempre quero saber o que pasa ao final como por exemplo cando Sil inventara a máquina do tempo. 

A parte que máis me gustou foi cando descubriron ao asasino  e tamén me gustou cando entre todos construíran unha nave enorme para que poidesen viaxar cara a Marte e tamén cando chegaron a Marte ocorréuselles construír unha estación espacial só para eles.

Á parte eu non lle cambiaría nada porque está ben escrito e quen lea este libro seguro que lle vai a encantar porque ademais de que esté ben e coma se fora un vicio. 

A min este libro pareceume bo porque ten unha linguaxe sinxela excepto algunhas palabras que se poden sacar polo seu contexto. A miña opinión sobre este fascinante relato é que se lle debería recomendar a rapaces ou rapazas aos que lle gustase ler libros sobre as novas tecnoloxías ou tamén sobre a informática.

Alejandro Vásquez Fernández (3º ESO)

venres, 10 de xuño de 2016

Balda de Libros (LV): Linguas Longas, de Xabier López Rodríguez



Para min este libro foi bastante cómico porque o protagonista principal da historia é Mario e di palabras e cousas graciosas e sen sentido.

Este libro é divertido por Mario e as súas  familia. É especialmente divertido cando Mario estaba falando cunha muller. A escena que máis me gustou foi  cando falan  de que Mario é un vello verde e tamén cando Mario se quería tirar desde unha terraza.

A min o personaxe que máis me gusta é Mario. E o personaxe que menos me gusta é Xandra porque non lle deixa  facer as cousas graciosas a Mario.

Este libro ben o lería unha persoa que lle interesa a vida dun vello e a súa familia. Tamén este libro é fácil ler porque ten poucas páxinas e ten algunhas palabras cotiás pero tamén ten palabras moi difíciles.

Eu recomendaríalle esta narración ás persoas ás que lle gusta ler libros con vocabulario, palabras cultas e complicadas.

Damián Botana Otero (3º ESO)

Balda de Libros (LIV): Biff, Bang, Pow!, de Xabier López López



O libro gustoume moito porque ten aventuras, misterio, intriga... O momento máis importante é cando secuestran a Antón, porque a partir de aí se desenvolve a trama. É moi interesante e ademais inclúe palabras descoñecidas pero indicando o seu significado, o cal axuda a entendelas. 

Se tivese que cambiar algo, sería o final porque creo que se merece unha recompensa polo seu traballo, que foi crucial, ou a parte na que morre Sarah e descobre que Venres é a súa parella, porque creo que farían boa parella xuntos. Porén, tampouco me disgusta tanto a idea de que ao final acabe coma o resto des emigrantes galegos, porque sería demasiado “heroico”que só el fose especial. 

Os personaxes son moi realistas e non son diferentes dunha persoa normal. 

Recomendaríallo a unha persoa que lle guste o misterio, a investigación, a intriga e a aventura.

Lucas Paz González (3º ESO)

Balda de Libros (LIII): As fronteiras do medo, de Agustín Fernández Paz


Este é un libro que me gustou moito. As historias de medo son as miñas favoritas.

Neste libro o medo sáeche pola pel, hai historias que che poñen os pelos de punta polo medo que che producen. Destacaría dúas historias, a primeira ``A porta do Alén´´porque o seu personaxe protagonista chegou de moi lonxe para buscar unha inmortalidade que nunca encontrou. a outra historia a dun personaxe malvado que por culpa dos cartos e da ambición de chegar a vivir moitos anos, decidiu matar a moita xente. 

A parte que máis me gustou foi cando o dono da pousada matou a Walter McGregor xa que me gusta ler libros nos que morre xente xa que provoca medo. E a parte que menos me gustou foi cando Morgana comeu aos mozos dos ``Fillos De Hamlet´´ porque provoca demasiado medo e tensión. 

Este libro recomendaríallo a tódalas persoas que lle gusten as historias de medo, tamén é moi entretido e moi doado de ler.

Brais Bouzas Leis (3º ESO)

Balda de Libros (LII): Reencontro, de Fred Uhlman.



Na miña opinión, o momento máis importante de toda a obra foi cando, despois de 30 anos, Hans atopa a carta. Paréceme que toda a historia cobra sentido. Tamén me pareceu moi importante cando no texto se menciona que os pais de Hans se suicidaron con gas e que  Konradin, o seu amigo, acabou asasinado por  conspirar contra Hitler.

Realmente non faría ningún cambio. Trata un tema realista que perfectamente puido ser real. Ademais o tema da Segunda Guerra Mundial paréceme un tema interesante. En canto ao final, foi o que máis me gustou. Pareceume un final inesperado.

Sobre a lingua, pareceume un libro fácil de entender, había algunha palabra moi culta pera en xeral foi bastante fácil.

Eu recomendaríallo a xente de entre a miña idade e dous anos máis porque aínda que me pareceu un libro fácil de entender, hai palabras demasiado cultas para xente que ten  un ou dous anos menos.

Marcos García López (3º ESO)

A min este libro pareceume un libro fácil de entender excepto algunhas palabras no cal se poden sacar polo contexto e tamén me pareceu un dos mellores libros que lin en toda a miña vida á parte de que trata sobre os nazis e é moi motivado. 

Ademais é coma se fora un vicio como por exemplo a parte na que todos os amigos de Konradin van por el para que os nazis non o levasen pero non puideron porque algúns dos seus amigos intentando salvalo morreron, excepto Hans que foi o único dos que sobrevivu  dos seus amigos. 

A parte que me interesou máis foi cando os nazis levaron ao mellor seu mellor amigo que é Konradin para o exército nazi e Hans estaba moi enfadado e fixo todo o posible para que o seu mellor amigo non fora para o exército e ademais el tiña gañas de matar a Hitler. 

Eu non faría ningún cambio e tampouco non me resultou moi difícil de entender. De feito, recomendaríallo a lectores no que lle gustasen os libro sobre o nazismo.

Alejandro Vásquez Fernández (3º ESO)

Balda de Libros (LI): ¡Vaiche boa!, de Paul Jennings



A min este libro gustoume moito porque é moi divertido, as historias son todas diferentes pero todas teñen un punto divertido. Os finais das historias acompañan moi ben aos relatos e todos benefician as historias posto que todos acaban felizmente e todo o que pasou acaba ben.

O contido do libro nas historias é sinxelo pero conta todo ben e enténdese moi ben e non se para demasiado en contar todo detalle a detalle. Os momentos máis importantes son cando se van solucionando todos os problemas e todos acaban ben. 

O vocabulario pareceume fácil de entender porque non é vocabulario culto, senón do que usamos día a día. 

Eu este libro recomendaríallo a todo tipo de xente a partir de 10 anos incluída tamén a xente adulta posto que son historias que non pasarían na realidade pero tampouco é un libro infantil e é divertido.

Antía Iglesias Iglesias (3ºESO)

Balda de Libros (L): Paisaxe con fondo gris, de Pepe Carballude



O libro non é que me encantase xa que se me fixo un pouco aburrido porque o tema non é o que a min me gusta xa que non é de misterio e tamén porque se me fixo moi longo. 

A parte que máis me gustou foi cando Alfredo marcha porque seu pai non lle deixa estudar o que el quería porque a pesar de que foi duro éralle mellor marchar que seguir onda el e estudar o que el quería. 

A que menos foi cando morre a súa avoa debido a que ela era moi boa con Alfredo porque foi un momento moi triste. Cambiaría o comezo xa que se me fixo bastante aburrido. 

O desenvolvemento pareceu un pouco lento sobre todo ao principio xa que contaba case todo o que lle pasaba. O final gustoume porque Primitivo recapacita e fai as paces con Alfredo e todo queda arreglado.

Recoméndollo a persoas da miña idade ou máis maiores xa que se fosen máis pequenos igual non entenderían algunhas cousas das que aparecen non libro.

Samuel Deus García (3º ESO)

Este libro pareceume moi interesante, a parte que máis me gustou foi cando Alfredo foi a velar a seu pai na tumba porque morrera cando foran a deter aos ladróns nunha tenda que xusto lle quedaba ao lado de onde traballaba e a súa morte foi porque eles estaban roubando e cando entraron dispararon sen xeito e xusto lle pegaran un tiro nas costas. Ademais el traballaba cos policías e ao seu funeral foron todos os seus amigos da policía e mais a súa familia. 

O que lle podería cambiar neste libro é que o pai de Alfredo non morrese porque foi moi triste e todos lamentaron a súa queridísima perda. 

A min este libro pareceume bo, porque ten unha linguaxe sinxela menos algunhas palabras que ben se poden sacar os seus significados polo seu contexto. 

A miña opinión é que se lle podería recomendar a rapaces ou rapazas que lle gusten os libros que van sobre a tristeza.

Alejandro Vásquez Fernández (3º ESO)

xoves, 9 de xuño de 2016

Balda de Libros (XLIX): Chamádeme Simbad, de Francisco Castro



Gustoume moito o libro. Gustoume sobre todo porque aínda que sexa algo ficticio reflicte a realidade á hora de que queren meter ao avó nunha residencia e que non o ían ir visitar porque iso pasa moito. 

O mellor momento, para min, foi cando Paulo foi á taberna do pirata e se atopou co avó e co tío Bernardino, aínda que tamén foi o momento que máis me sorprendeu, non esperaba que aparecese. 

O final gustoume aínda que podía acabar aínda mellor. Por exemplo, que o avó fose vivir con Paulo e seus pais outra vez e que seu pai deixara o teléfono. Cambiaría o comportamento do pai, paréceme moi borde e máis centrado no traballo que na súa familia, cousa que tamén pasa na realidade, pero tampouco me parece nin medio normal que se comporte así. 

Foi fácil de ler e de entender. Eu recomendaríalla a persoas ás que lles gusten os libros divertidos e fáciles de ler.

Laura Martínez Calvo (3º ESO)

Este  libro gustoume moito debido á ambientación da historia e a realidade fala dos personaxes protagonistas e a interacción entre eles. O único motivo polo que non me gustou sería debido a que só ten 150 páxinas, para min o autor podería realizar outro epílogo dentro duns anos de como sería a relación entre os personaxes, se sería a mesma ou cambiaría. 

O personaxe que máis se parece a min sería Paolo, debido a que é un rapaz pequeno pero que pode ser moi maduro en temas importantes. 

O final é axeitado debido a que todos saen gañando pero sobre todo o principal afectado da historia, o avó.

O vocabulario é básico e fácil de entender o libro agás algunhas palabras sacadas facilmente polo contexto. 

O libro recomendaríallo ás persoas que teñen avós na casa porque eles son fontes de sabedoría, que grazas a eles esta cultura é así de inmensa pero se non se aproveita o noso patrimonio perderase.

Yago Rey Viqueira (3º ESO)

Balda de Libros (XLVIII): O gardián invisible, de Dolores Redondo


O gardián invisibleDolores Redondo. Xerais

Gustoume o libro bastante. A min este tipo de libros non me gustan moito, pero o crime e o misterio desta obra chamou moito a miña atención. En todo momento, dubidas de quen pode ser o asasino. Pero, a min, Victor parecíame o modelo de asasino en serie.

O final é moi aberto, pero gústame que o deixara así. É o tipo de final que che fai querer saber como acaba todo, ler os seguintes libros. É unha boa forma de chamar ao público.

Creo que todo o envoltorio da historia está moi ben feito. A autora tivo que documentarse bastante para facer este libro, algo que se nota moi ben. Todo está moi ben descrito e creo que é algo moi positivo para unha escritora. A autora parece ter a habilidade de saber describir ao detalle, algo que me parece moi importante para este tipo de libros.

Faiche ler sen decatarte do paso do tempo, porque en todo momento tes que seguir lendo para saber máis. É verdade que hai momentos en que te perdes con tanta información, pero está todo moi ben escrito e non creo que haxa ningún problema para lelo.

Recomendo este libro porque penso que lle pode gustar a moita xente. Sobre todo a aquelas persoas que teñan a mente psicópata. Creo que lle pode gustar moito á xuventude de agora.

Está moi ben!

Irene Noya González (3º ESO)


Encantoume. Pareceume un gran libro que engancha moito porque ao ser un libro de misterio que ten mortes polo medio, desde o comezo da historia queres saber quen é o asasino. E a medida que a historia avanza, as túas opinións sobre os personaxes van mudando. Quero ler xa os outros dous para saber como continúa esta historia. Sen dúbida algunha xa forma parte dos meus libros favoritos.

Para min o momento máis importante do libro é cando Amaia se atopa co Basajaun no bosque xa que el, é dalgunha maneira o protagonista de toda a triloxía.

O final foi algo que verdadeiramente non me esperaba. Nunca sospeitei de Víctor. Nin del nin de James. Ao longo de toda a historia sempre estás pensando sobre quen pode ser o asasino, sospeitas de alguén todo o tempo, pero ao final resulta ser o que menos te esperas Nese momento todo pasa moi rápido pero á vez lento, porque non sabes que é o asasino ata que o di.

Penso que para escribir un libro como este hai que ter unha gran mente, sobre todo unha parte psicópata para describir uns escenarios do crime tan polo miúdo.

Nerea Portos Balsa (3º ESO)

Para min o mellor momento desta historia, aínda que non o teña moi claro, porque hai máis que un, creo que foi cando Amaia tivo que interrogar á súa irmá Flora e o peor momento para o meu gusto foi cando apareceu o cadáver de Fredi colgado. 

O tema deste libro está moi ben escollido, e ademais é moi intrigante ao longo de toda a historia. Sobre todo por a forma en que o asasino deixa a todos os cadáveres, xa que é unha forma un tanto peculiar. 

O desenvolvemento tamén está bastante ben, a pesar do largo que é o libro, xa que non se fai demasiado pesado. 

O final do libro non estivo mal, pero eu preferiría un final do estilo que eu propuxen no meu final inventado, porque me parece máis bonito e entretido. 

E coa lingua que usaron para este relato non hai problemas, xa que é un léxico que non ten dificultade algunha, e é perfectamente entendible.

Adrián Brea Martínez (3º ESO)