Contacta connosco no mail bibliotecatrazo@yahoo.es



mércores, 28 de febreiro de 2018

Primeira parte de “Campanas de Bastabales” na voz de María Balsa Noya (53 anos)


Primeira parte de “Campanas de Bastabales” na voz de María Balsa Noya (53 anos), nai de Daniel Balsa Balsa (3º ESO). CPI Viaño Pequeno (Trazo). Día de Rosalía de Castro 2018. #AbrideAFiestra @aelg @CasadeRosalia
Campanas de Bastabales
Campanas de Bastabales,
cando vos oio tocar,
mórrome de soidades.

I
Cando vos oio tocar,
campaniñas, campaniñas,
sin querer torno a chorar.

Cando de lonxe vos oio,
penso que por min chamades,
e das entrañas me doio.

Dóiome de dor ferida,
que antes tiña vida enteira
i hoxe teño media vida.

Sólo media me deixaron
os que de aló me trouxeron,
os que de aló me roubaron.

Non me roubaron, traidores,
¡ai!, uns amores toliños,
¡ai!, uns toliños amores.

Que os amores xa fuxiron,
as soidades viñeron...
De pena me consumiron.

“¡Follas novas!, risa dáme” nas voces de Iván Regueiro Liste e de Cristina García Regueiro (3º Primaria)



¡Follas novas!, risa dáme” nas voces de Iván Regueiro Liste e Cristina García Regueiro (3º Primaria), irmán e curmá de Damián Regueiro Liste (3º ESO). CPI Viaño Pequeno (Trazo). Día de Rosalía de Castro 2018. #AbrideAFiestra @aelg @CasadeRosalia

¡Follas novas!, risa dáme


  ¡Follas novas!, risa dáme
ese nome que levás,
cal se a unha moura ben moura
branca lle oise chamar.
Non Follas novas, ramallo
de toxos e silvas sós,
hirtas, coma as miñas penas,
feras, coma a miña dor.
Sin olido nin frescura,
bravas magoás e ferís...
¡Se na gándara brotades,
como non serés así!

martes, 27 de febreiro de 2018

Primeira parte de “Campanas de Bastabales” nas voces de Vannia Antelo Iglesias (3º ESO) e súa irmá Zaira (4º Primaria)




Primeira parte de “Campanas de Bastabales” nas voces de Vannia Antelo Iglesias (3º ESO) e súa irmá Zaira (4º Primaria). CPI Viaño Pequeno (Trazo). Día de Rosalía de Castro 2018. #AbrideAFiestra @aelg @CasadeRosalia

Campanas de Bastabales
Campanas de Bastabales,
cando vos oio tocar,
mórrome de soidades.

I
Cando vos oio tocar,
campaniñas, campaniñas,
sin querer torno a chorar.

Cando de lonxe vos oio,
penso que por min chamades,
e das entrañas me doio.

Dóiome de dor ferida,
que antes tiña vida enteira
i hoxe teño media vida.

Sólo media me deixaron
os que de aló me trouxeron,
os que de aló me roubaron.

Non me roubaron, traidores,
¡ai!, uns amores toliños,
¡ai!, uns toliños amores.

Que os amores xa fuxiron,
as soidades viñeron...
De pena me consumiron.


luns, 26 de febreiro de 2018

“Cando penso que te fuches” na voz de Laura Pena Gutiérrez (3º ESO)


Cando penso que te fuches” na voz de Laura Pena Gutiérrez (3º ESO). CPI Viaño Pequeno (Trazo). Día de Rosalía de Castro 2018. #AbrideAFiestra @aelg @CasadeRosalia

Cando penso que te fuches

Cando penso que te fuches,
negra sombra que m' asombras,
ó pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.
Cando maxino qu' es ida,
no mesmo sol te m' amostras,
i eres a estrela que brila,
i eres o vento que zoa.
Si cantan, es ti que cantas;
si choran, es ti que choras;
i es o marmurio do río,
i es a noite i es a aurora.
En todo estás e ti es todo
pra min i en min mesma moras,
nin m' abandonarás nunca,
sombra que sempre m' asombras.

“Agora cabelos negros” na voz de Uxía Iglesias Vázquez (3º ESO)


Agora cabelos negros” na voz de Uxía Iglesias Vázquez (3º ESO). CPI Viaño Pequeno (Trazo). Día de Rosalía de Castro 2018. #AbrideAFiestra @aelg @CasadeRosalia

Agora cabelos negros


Agora cabelos negros,
máis tarde cabelos brancos;
agora dentes de prata,
mañán chavellos querbados;
hoxe fazulas de rosas,
mañán de coiro enrugado.
Morte negra, morte negra,
cura de dores e engaños:
¿por qué non mata-las mozas
antes que as manten os anos?


Primeira parte de “Campanas de Bastabales” na voz de Martín Dafonte Rodríguez (3º ESO)


Primeira parte de Campanas de Bastabales” na voz de Martín Dafonte Rodríguez (3º ESO). CPI Viaño Pequeno (Trazo). Día de Rosalía de Castro 2018. #AbrideAFiestra @aelg @CasadeRosalia

Campanas de Bastabales


Campanas de Bastabales,
cando vos oio tocar,
mórrome de soidades.

I
Cando vos oio tocar,
campaniñas, campaniñas,
sin querer torno a chorar.


Cando de lonxe vos oio,
penso que por min chamades,
e das entrañas me doio.


Dóiome de dor ferida,
que antes tiña vida enteira
i hoxe teño media vida.


Sólo media me deixaron
os que de aló me trouxeron,
os que de aló me roubaron.


Non me roubaron, traidores,
¡ai!, uns amores toliños,
¡ai!, uns toliños amores.


Que os amores xa fuxiron,
as soidades viñeron...
De pena me consumiron.


venres, 23 de febreiro de 2018

“Un repoludo gaiteiro” na voz de María Pilar Paredes Navío (98 anos), avoa de María Gigirey Iglesias (3º ESO)


Un repoludo gaiteiro” na voz de María Pilar Paredes Navío (98 anos), avoa de María Gigirey Iglesias (3º ESO). CPI Viaño Pequeno (Trazo). Día de Rosalía de Castro 2018. #AbrideAFiestra @aelg @CasadeRosalia

Un repoludo gaiteiro


Un repoludo gaiteiro,
de pano sedán vestido,
como un príncipe cumprido,
cariñoso e falangueiro,
antre os mozos o pirmeiro
e nas siudades sin par,
tiña costume en cantar
aló pola mañanciña:
Con esta miña gaitiña
ás nenas hei de engañar.

Sempre pola vila entraba
con aquél de señorío;
sempre con poxante brío
co tambor se acompasaba;
e si na gaita sopraba,
era tan dose soprar,
que ben fixera en cantar
aló pola mañanciña:
Con esta miña gaitiña
ás nenas hei de engañar.

Todas por el reloucaban,
todas por el se morrían;
si o tiñan cerca, sorrían;
si o tiñan lonxe, choraban.
¡Mal pecado! Non coidaban
que c'aquel seu frolear
tiña costume en cantar
aló pola mañanciña:
Con esta miña gaitiña
ás nenas hei de engañar.

Camiño da romería,
debaixo dunha figueira,
¡cánta meniña solteira
"Quérote", lle repetía...!
I el ca gaita respondía
por a todas emboucar,
pois ben fixera en cantar
aló pola mañanciña:
Con esta miña gaitiña
ás nenas hei de engañar.

Elas louquiñas bailaban
e por xunta del corrían
cegas..., cegas, que non vían
as espiñas que as cercaban;
probes palomas, buscaban
a luz que as iba queimar,
pois que el soupera cantar
aló pola mañanciña:
Ò son da miña gaitiña
ás nenas hei de engañar.

Nas festas ¡cánto contento!
¡Canta risa nas fiadas!
Todas, todas, namoradas,
déranlle o seu pensamento.
I el que, de amores sedento,
quixo a todas engañar,
cando as veu dimpóis chorar,
cantaba nas mañanciñas:
Non sean elas toliñas:
non veñan ó meu tocar.

xoves, 22 de febreiro de 2018

Fragmento de “Castellanos de Castilla” na voz de Tania Villasenín Bello (3º ESO)




Fragmento de Castellanos de Castilla” na voz de Tania Villasenín Bello (3º ESO), coa colaboración no papel de protagonista da súa curmá Antía Bello Liñares (4º Primaria). CPI Viaño Pequeno (Trazo). Día de Rosalía de Castro 2018. #AbrideAFiestra @aelg @CasadeRosalia

Castellanos de Castilla

Castellanos de Castilla,
Tratade ben ós gallegos;
Cando van, van como rosas,
Cando vên, vên como negros.

Cando foi, iba sorrindo;
Cando veu, viña morrendo;
A luciña d’os meus ollos,
O amantiño do meu peito.

Aquel máis que neve branco,
Aquel de doçuras cheyo,
Aquel por quen eu vivia
E sin quen vivir non quero.

Foi à Castilla por pan,
E saramagos lle deron,
Déronlle fel, por bebida,
Peniñas por alimento.

Déronlle en fin, canto amargo
Tén a vida no seu seo....
¡Castellanos, Castellanos!
Tendes corazón de ferro.

Ay! No meu corazonciño,
Xa non pode haber contento,
Qu’está de dolor ferido,
Qu’está de loito cuberto.

Morreu aquel qu’eu quería,
E, para min, n’hai consuelo,
Sólo hai para min, Castilla,
A mala lei que che teño. 

Premita Dios, castellanos,
castellanos que aborreso,
que antes os gallegos morran,
que ir a pedirvos sustento.
  
(...)

martes, 20 de febreiro de 2018

“Tecín soia a miña tea” nas voces de Lydia Rey Varela (3º ESO) e súa nai Ana Varela Mosquera



Tecín soia a miña tea” nas voces de Lydia Rey Varela (3º ESO) e súa nai Ana Varela Mosquera. CPI Viaño Pequeno (Trazo). Día de Rosalía de Castro 2018. #AbrideAFiestra @aelg @CasadeRosalia


Tecín soia a miña tea

Tecín soia a miña tea,
sembrei soia o meu nabal,
soia vou por leña ó monte,
soia a vexo arder no lar.
Nin na fonte nin no prado,
así morra coa carrax,
el non ha de virm'a erguer,
el xa non me pousará.
¡Que tristeza! O vento soa,
canta o grilo ó seu compás...
Ferve o pote... mais, meu caldo,
soíña t'hei de cear.
Cala, rula, os teus arrulos
ganas de morrer me dan;
cala, grilo, que si cantas,
sinto negras soïdás.
O meu homiño perdeuse,
ninguén sabe en onde vai...
Anduriña que pasache
con el as ondas do mar;
anduriña, voa, voa,
ven e dime ond'está.

Rosalía de Castro. Follas Novas

martes, 6 de febreiro de 2018

Conta de Libros (XVII): O corazón de Xúpiter, de Ledicia Costas




O corazón de Xúpiter. Ledicia Costas. Xerais

A min gustoume moito este libro porque reflicte unha rapaza máis ou menos da nosa idade que lle pasaba cando se tiña que mudar tamén que tiña problemas cos compañeiros, cun rapaz que ao final case eran dous porque Diego tamén tiña a súa parte boa para Isla.

Eu o que lle cambiaría ao libro era que na festa que non foi Diego pois que fora e que tamén fora Xúpiter, e que Isla pasara de Xúpiter e que se enredara con Diego, Xúpiter se enfadara pero despois ao contarlle que lle gustaba Diego que o entendera e quedaran como amigos.

A min así pareceriame máis real pero polo resto encantoume o libro e recomendaríallo a calquera persoa porque é moi divertido e ademais fala por unha web moi parecida ao direct de Instagram. Por esta razón tamén parece moito máis divertido para nós, xa que podemos ler conversacións dunha rapaza cun rapaz que en principio se gustan e despois cando se muda pois tamén reflicte o que che pode pasar a ti e como botas de menos a esa persoa da que eras amiga e a querías moito.

Vannia Antelo Iglesias (3º ESO)


Este libro gustoume bastante, conta unha historia de superación, dunha rapaza que cambia de casa e aínda por riba métense con ela, pero iso supérao. O que non supera é o ”amor da súa vida:  Xúpiter”. 

O momento máis importante para min é cando coñece a Xúpiter, xa que tiña tantas gañas de velo que fixo o que puido e máis , pero resultou ser todo unha mentira. Xúpiter non era quen dicía ser, un mozo guapo e da idade da protagonista, era un señor vello, que matara anteriormente a súa nai, non estaba ben da cabeza.

A miña personaxe favorita é Isla porque demostra valentía ó enfrontarse a todos os problemas que lle van sucedendo.

Sorpréndeme o seu final, pois con isto aprendes que na internet non hai ninguén de fiar, xa que podes pensar que falas cun médico e falas cun neno que gasta bromas. Así a todo, o final non me parece axeitado, porque unha historia así non pode acabar coa morte de Isla, tería que salvarse e adicar a súa vida a advertir dos perigos da internet a nenos.

O vocabulario é fácil e o libro engancha, dende os primeiros capítulos non podes parar de ler.

Damián Dafonte Rodríguez (3º ESO)

O libro foi moi dinámico a verdade, gustoume moito os enredos da protagonista que se imaxinaba a súa realidade como se fora un universo e comparando a súa vida con historias mitolóxicas gregas.
O que menos me gustou foi o carácter da rapaza, para min era unha parva xa que non se daba conta que era un farsa cando chateaba cun descoñecido e que nalgún momento podía pasarlle algo malo, pelexaba dicindo que amaba moito a Xúpiter e despois no final morre por non ser precavida.
Pero a historia é moi fermosa, sendo unha traxedia, é o primeiro libro que me fai chorar algunhas veces (só no final) e sempre me quedei enganchada na lectura porque quedei interesada no que ía pasar despois.
Non faría ningún cambio no libro pero o final quedaría chulo para animar se logo rescata a moza e viven felices para sempre.
Podo dicir con sinceridade que recomendo totalmente ler este libro porque é moi fantástico, xa que se ver a nosa realidade do mundo con fantasías sobre o universo noutra perspectiva.

Eduarda Andrade Marinho (3º ESO)