mércores, 5 de decembro de 2018
Book tráiler (VII): Palabras de Caramelo, de Gonzalo Moure. Realización por Sara González Castro e Valeria Vásquez Fernández
Unha nova entrega no noso recuncho de realización youtubeira, velaquí o Book trailer da novela Palabras de Caramelo, de Gonzalo Moure (Xerais, 2003). Realización youtubeira: Sara González Castro e Valeria Vásquez Fernández (1º ESO) CPI Viaño Pequeno (Trazo)
Book tráiler (VI): Aire negro, de Agustín Fernández Paz. Realizado por Gloria Pena Gutiérrez
Unha nova entrega no noso recuncho de realización youtubeira. Velaquí o Book trailer da novela Aire negro, de Agustín Fernández Paz (col. Fóra de Xogo. Xerais, 2012). Realización youtubeira: Gloria Pena Gutiérrez, 3º ESO, CPI Viaño Pequeno (Trazo)
Andel de Libros (XIII): Agosto do 36, de Xose Fernández Ferreiro
Agosto do 36. Xose Fernández Ferreiro. Xerais
Este libro gustoume
bastante a pesar de ser a historia diferente á que eu pensaba. Vai sobre a
guerra civil, e é moi interesante. Foi un libro moi entretido, pero nalgúns
momentos era moi repetitivo, tamén pode ser que non me gustase do que falaban
(unha obsesión por unha das personaxes, Sara).
Faría algún cambio na historia
que sería que interviñese alguén máis no transcurso da historia, xa que no
principio hai moitas personaxes pero apenas seguen aparecendo. Os personaxes
principais son seis, pero noméanse varios máis: os pais de Sara, a xente da
aldea, o taberneiro... O único que segue aparecendo é o taberneiro.
O final foi
para min o momento máis importante do libro, xa que aínda que pensas que vai
acabar dunha maneira, pode acabar doutra totalmente diferente, e iso fixo
que me enganchase a el.
A lingua é moi fácil de entender e lese bastante
rápido.
Gustoume moito aínda que faría algún cambio. Recomendo este libro, e
sobre todo á xente que lle gusten temas coma este.
Tania Villasenín Bello (4º ESO)
Este libro pareceume moi emocionante e entretido, aínda que houbo momentos nos que se facía moi repetitivo polo medio da historia.
Trata sobre unha muller que foi secuestrada e atada a un carballo, á espera de que o seu home a fose rescatar para que desta maneira os secuestradores o poidan cazar a el, o cal é o seu obxectivo.
O tema é interesante, gustoume moito. A parte que máis me gustou foi o final porque foi o momento máis fascinante, aínda que sexa bastante triste, na que Sara é asasinada por fin polos secuestradores.
O personaxe que para min é o mellor é Sara, porque a pesar de todo o que sufría ela seguía aguantando e aguantando. Tamén me gustou moito Gregorio, o home de Sara, que tamén tivo un tráxico final.
A linguaxe é moi doada, lese moi rapidamente e sen problema. u persoalmente recomendo este libro porque seguro que lle gusta a todo aquel que o lea.
Este libro pareceume moi emocionante e entretido, aínda que houbo momentos nos que se facía moi repetitivo polo medio da historia.
Trata sobre unha muller que foi secuestrada e atada a un carballo, á espera de que o seu home a fose rescatar para que desta maneira os secuestradores o poidan cazar a el, o cal é o seu obxectivo.
O tema é interesante, gustoume moito. A parte que máis me gustou foi o final porque foi o momento máis fascinante, aínda que sexa bastante triste, na que Sara é asasinada por fin polos secuestradores.
O personaxe que para min é o mellor é Sara, porque a pesar de todo o que sufría ela seguía aguantando e aguantando. Tamén me gustou moito Gregorio, o home de Sara, que tamén tivo un tráxico final.
A linguaxe é moi doada, lese moi rapidamente e sen problema. u persoalmente recomendo este libro porque seguro que lle gusta a todo aquel que o lea.
Damián Regueiro Liste (4º ESO)
Este
libro gustoume moito xa que conta unha historia de guerra
mestutada
coun secuestro se se lle pode chamar así.
O momento máis importante para min é cando Gregorio fai o canto da perdiz por primeira vez xa que lle dá ánimos a Sara para continuar a saber que a está `"protexendo" desde lonxe e que en calquera momento pode atacar aos falanxistas e librarse dese inferno.
Outro detalle importante é que Sara nunca di onde está Gregorio, o cal lle dá máis valor ao personaxe por protexelo dese modo e baixo ningún concepto dicir onde está, o que a ela non lle causa ningún ben senón o contrario.
Eu
no desenvolvemento só cambiaria que o final estea no fin non no
principio xa que así non saberías que vai pasar. Por esta razón o final non me
gusta moito pero non llo cambiaría.
A lingua é moi fácil de entender e
non ten palabras raras. Este libro e moi fácil
de resumir e lese moi rápido
xa que engánchate
dende o primeiro momento. Anímovos
a que o leades.
Martín Dafonte Iglesias (4º ESO)
Andel de Libros (XII): A punta de pistola, de Fran Alonso
Un momento importante é cara ao
final cando van a camioneira Camelia e o seu amigo camioneiro que lle
axuda a deter a parella formada polo Varas e Rica, cos camións dese amigo camioneiro e de Camila. Camila axudoulle porque estaba pensando
que a parella fora quen lle roubara a mercadoría nun transporte. Esse momento do libro foi o me máis gustou porque era inesperado, emotivo e moi sinxelo de ler.
O tema paréceme moi axeitado para a mocidade, porque
polo que lin parece que é de suspense e emocionante a historia da parella.
O asunto da camioneira Camila pareceume que era un pouco máis aburrido
pero era máis para ensinar como era ela e como facía ante algunhas
circuntancias.
Eu cambiaria que Varas fose algo menos
agresivo, sobre todo cos rapaces, pero así dáballe un toque de ambiente a
esta historia.
O final é aberto, así que podes imaxinar o que vai pasar
e paréceme que é axeitado.
A
lingua é moi fácil de ler, aínda que conten alguns palabróns.
Miguel
Mariño Martínez (3º ESO)
Andel de Libros (XI): O camiño da Estadea, de Ramón Caride Ogando
Para min o
momento máis importante foi cando descubriron o que había no sétimo piso, do
centro comercial de Bambari (Africa). Nel había material radioactivo traído
dunha central nuclear no Brasil, porque como esa central estaba parada debido a
que houbera un fallo na produción do uranio. Ese material pertencía a Sandro
Qwintvarzc, o pai de Anahí, tamén organizador do evento ÁfricaNostra.
Cando
Said, Sheila, Irina e Edu foron investigar o que había nesa sétima planta e
porque sucedera aí a morte de Atuanya encontráronse con iso e rapidamente déranse
de conta de que fora cousa de Sandro. Entón Said púxose a investigar sobre
Sandro e máis todo o que estivera relacionado con el.
Ao final
sucedeu que Said e o resto foran a por Anahí e mais o seu pai, pero estes
sabíano e tendéronlles unha trampa. Cando estes encontraran o paradoiro de
Anahí mailo seu pai, unha morea de sicarios estaban a apuntarlle. Pero de
súpeto apareceu a policía para acabar dunha vez con todo iso.
Andel de Libros (X): Unha presa de terra, de Marilar Aleixandre.
Unha presa de terra. Marilar Aleixandre. Ir Indo
Este
libro gustoume moito porque conta unha historia interesante e
entretida sobre un asaninato, a morte de Lourdes no ascensor do
edificio e é moi doado de ler xa que a lingua non é dificil.
Para
min o momento máis importante foi cando Couto (o inspector) lle dixo
a Ana (a detective privada que Choni, a irmá de Lourdes, contratou
para resolver o caso xa que pensaba que o inspector non ía
resolvelo) que na analítica se descubrira terra. Ao ter esa
información Ana deu co culpable, Pepe, o marido de Lourdes. A terra
proviña de Monforte, de onde era Toño (o xefe do bar no que ela
traballaba) e el dáballa a Lourdes porque esta era moi boa para as
plantas.
É un libro emocionante xa que durante a lectura tes intriga
de saber quen é o culpable.
O libro está ben ainda que faría
algúns cambios como que Martinez, un veciño do edificio, non fora
tan machista ao dicir cousas como: “así vestida a onde vas?”
“normal que coa roupa que leva a mataran”. O final paréceme
axeitado.
Paula Lema Domínguez (4º ESO)
Este
libro gustoume moito, xa que conta unha historia moi interesante
dun crime nun ascensor e dunha detective que se namora do seu
principal sospeitoso.
Na miña opinión o personaxe máis importante é a
detective xa que sen ela o caso non se resolvería nin a
historia sería tan interesante pola relación que ten co asasino. Pola
contra o peor personaxe é o asasino porque matou a súa noiva e
despois quixo matar a detestive.
Para min o único defecto que ten
é que o asasino podelo descubrir moi rápido.
O final para min
é válido aínda que persoalmente eu cambiariallo por outro mellor
para o meu gusto.
Á parte de que é moi doado de ler, a lingua é moi
fácil de entender, pois case non hai palabras dificiles.
Este libro
recomendariallo a xente que lle gusten os libros de asasinatos ou
para aqueles que queren un libro rápido de ler .
Martín
Dafonte Rodríguez (4º ESO)
O
momento máis importante paréceme que é, dende o meu punto de
vista, cando entran ao final no piso de Lulú, se non ben, pasaría
outra vez a mesma historia. Salváronlle a vida.
Os personaxes están
moi ben descritos. Pareceume un libro moi interesante e emocionante.
Gustoume moito, e sobre todo para a xente que lle gustan os libros de
crimes.
Con todo, o final non me gustou moito, porque a pesar de que intúes o que ía
pasar, non queres que pase. É un libro que reflicte moi ben a
sociedade de hoxe en día. É un claro exemplo de violencia de
xénero, que, como non se pillou a tempo, logo non houbo solución.
Tamén nos ensina o machismo que hai, xa que o detective pensa que
Ana non ía ser capaz de resolver o crime polo simple feito de ser
unha muller. Estaba enganado.
Está moi ben estruturado. A lingua é
moi fácil de entender e é un libro que se le moi rápido, ademais,
os capítulos son moi pequenos.
O que tamén me gustou foi que en
tódolos capítulos hai unha ilustración, isto faiche a lectura máis
amena e divertida. Recoméndovolo a tod@s
vós.
Tania
Villasenín Bello (4º ESO)
Este libro gustoume moito, chámase "Unha presa de terra", escrito por Marilar Aleixandre.
Ten unha linguaxe moi sinxela e ten poucas
páxinas, pero a autora soubo perfectamente desenvolver unha historia incrible.
Trata sobre unha muller, que apareceu morta no ascensor
do edificio no que ela vivía co seu marido dende anos atrás. Despois uns policías
puxéronse a investigar o caso pero ao ser difícil non lle puxeron moito
interese, e debido a isto a curmá da morta contratou a unha detective privada
para que conseguise resolvelo ela.
Despois duns dias de moi duro traballo por
parte da detective conseguiuse resolver o caso. Resultou ser o marido
da morta o asasino. Todo se resolveu grazas a que o
cadáver tiña unha presa de terra na cabeza e o marido tiña esa mesma
terra nas súas plantas.
A parte que máis me gustou foi no final, cando
todo se resolveu e o marido foi a cárcere. E o personaxe que máis me gustou
foi a detective por todo o esforzo que fixo por resolver o caso e por
conseguilo.
Damián Regueiro Liste
(4º ESO)
María Gigirey Iglesias(4º ESO)
O momento máis importante do libro
paréceme o final porque se dá a casualidade de que Ana tiña razón dende un
principio no que comezou a mirar se había algo raro durante os anos entre a
parella e ela foi capaz de enfrontarse a todo ela soa.
Os personaxes que máis me gustaron foron a protagonista chamada Ana pola súa valentía de enfrontarse a todo soa, despois tamén me gustou a señora maior porque me pareceu súper riquiña, e o que menos me gustou foi Couto o outro detective porque pasou de Ana por ser unha novata e deixou que ela fixera todo.
Este relato pareceume moi emocionante, non
faría ningún cambio no libro. O final non o cambiaría porque é a parte do libro
que máis me gusta e a linguaxe foi moi fácil de entender.
Alicia González Lage (4º ESO)
Este libro trata dun asasinato dunha muller e dunha dectective que terá que investigalo. Pero no camiño da detective interponse un romance co viúvo da vítima. Terá que elixir se seguir co seu romance e deixar o caso, ou seguir investigando e esquecer a ese home. Tamén está o inspector da policía que non lle guste que Ana, a detective se interpoña na súa investigación.
A historia céntrase no desenvolvemento de como a detective resolve o caso. Se empezas non poderás deixar de lelo ata o final.
O meu personaxe favorito é Ana, xa que é intelixente e sabe ben o que quere, aínda que hai algúns momentos no que non sabe que facer ante o caso e a súa relación con Pepe, o viúvo.
Este relato está escrito por unhas das miñas escritoras favoritas en galego, Marilar Aleixandre. O libro é curto pero intenso. Está dirixido aos lectores que lles gusten os libros de asasinatos.
A linguaxe é doada de entender. Este libro gustoume moito e seguro que quen o lea tamén lle vai a gustar.
Alicia González Lage (4º ESO)
Este libro trata dun asasinato dunha muller e dunha dectective que terá que investigalo. Pero no camiño da detective interponse un romance co viúvo da vítima. Terá que elixir se seguir co seu romance e deixar o caso, ou seguir investigando e esquecer a ese home. Tamén está o inspector da policía que non lle guste que Ana, a detective se interpoña na súa investigación.
A historia céntrase no desenvolvemento de como a detective resolve o caso. Se empezas non poderás deixar de lelo ata o final.
O meu personaxe favorito é Ana, xa que é intelixente e sabe ben o que quere, aínda que hai algúns momentos no que non sabe que facer ante o caso e a súa relación con Pepe, o viúvo.
Este relato está escrito por unhas das miñas escritoras favoritas en galego, Marilar Aleixandre. O libro é curto pero intenso. Está dirixido aos lectores que lles gusten os libros de asasinatos.
A linguaxe é doada de entender. Este libro gustoume moito e seguro que quen o lea tamén lle vai a gustar.
María Gigirey Iglesias(4º ESO)
Andel de Libros (IX): A esmorga, de Eduardo Blanco-Amor
A esmorga baixo o meu punto de vista é un libro moi entretido que conta a
historia de tres homes (o Bocas, o Milhomes e Cibrán) que se pasan un día de esmorga
e ao longo del ocórrenlle diversas cousas, como acabar queimando un pazo ou
decatarse de que unha muller da que se namorara o Bocas era unha boneca. Para
min ese momento onde se decataron diso é o máis importante debido a que o Bocas
ao descubrilo desespérase e dá pé a que se produza o desenlace.
Os meus personaxes favoritos son o Bocas e o Milhomes porque me encanta a súa relación, a pesar de que cando están xuntos andan a golpes, non poden vivir un sen o outro.
Eu no tocante ao contido cambiaría o final porque me parece bastante tráxico.
A lingua ao principio pareceume un pouco difícil de entender pero a medida que segues lendo vaise facendo máis amena e paréceme que iso é o que fai da novela un libro orixinal.
Os meus personaxes favoritos son o Bocas e o Milhomes porque me encanta a súa relación, a pesar de que cando están xuntos andan a golpes, non poden vivir un sen o outro.
Eu no tocante ao contido cambiaría o final porque me parece bastante tráxico.
A lingua ao principio pareceume un pouco difícil de entender pero a medida que segues lendo vaise facendo máis amena e paréceme que iso é o que fai da novela un libro orixinal.
Paula Lema Domínguez (4º ESO)
Este libro é moi bonito e con temáticas moi variadas, non é fácil de ler porque non é un galego actual pero se lle prestas atención entendelo.
O libro trata sobre tres borrachos que teñen problemas como queimar un pazo, arruinarse e moitas cousas máis que tamén son entretidas, só que se as queredes saber tendes que ler o libro.
O final pareceume axeitado porque non te esperas para nada este desenlace e cando o les quedas moi sorprendida.
Eu soamente lle faría un cambio e que a historia fora narrada por outra persoa non polo personaxe principal porque ao final se non estás moi centrado non sabes quen fixo que nin quen o contou.
O libro non é moi grande o vocabulario é axeitado para a nosa idade.
A quen lle gusten os libros de aventuras este si que é un bo libro para que o lea , tamén a quen lle gusten os libros de misterio porque o desenlace é un pouco misterioso xa que non sabes que final lle van dar a historia. Recoméndolle este libro a calquera persoa, espero que vos guste.
Vannia Antelo Iglesias (4º ESO)
Para min, o momento
máis importante do libro son as mortes do Milhomes, O Bocas e Cibrán, porque
son os protagonistas e morren os tres, aínda que non ao mesmo tempo.
A miña opinión
sobre este libro e que é interesante, divertido e fácil de ler.
Eu penso que non
faría ningún cambio na historia, pois a obra é así polos feitos e as cousas que
pasan, se as cambiaran non tería o mesmo valor nin a mesma gracia.
O final paréceme
axeitado porque non é o típico final feliz e gústame.
A lingua paréceme
moi difícil, enténdese se lle dás unha volta ou polo contexto, pero paréceme
complexo.
En definitiva, un
libro totalmente recomendado pero, se non che gusta ler ou non queres pasar
traballos nin o abras, traballos en van!
Uxía
Iglesias Vázquez (4º ESO)
Alejandro Vásquez
Fernández (4º ESO)
Para min o momento máis importante desta historia foi
cando os tres personaxes se matan porque se seguían a vivir creo que seguirían
a provocar máis maldades. A min o momento que máis me fixo rir foi cando o
Bocas quedou pasmado e á súa vez babexando mirando cara a aquela muller moi
fermosa.
E o momento que máis me impactou foi cando, ó rematar Cibrán o relato dos feitos, o xuíz ordénalle voltar ó cuartelillo, pero desesperado, Cibrán colle a navalla que servira como proba e cravouse con ela. Cibrán morreu tras declarar ante o xuíz, aínda que o autor da obra infórmanos que non se soubo claramente como morreu.
E o momento que máis me impactou foi cando, ó rematar Cibrán o relato dos feitos, o xuíz ordénalle voltar ó cuartelillo, pero desesperado, Cibrán colle a navalla que servira como proba e cravouse con ela. Cibrán morreu tras declarar ante o xuíz, aínda que o autor da obra infórmanos que non se soubo claramente como morreu.
Sobre o seu desenvolvemento, o único cambio que lle faría a esta historia sería que, en vez de que os dous sen emborrachasen todo o tempo, que fosen buscar un emprego no cal poder gañar algo de cartos e comprarse unha casa e non vivir debaixo dunha ponte.
Sobre a lingua, este libro non tivo ningunha complicación nin foi tan difícil de entender.
Este libro recomendaríallo persoalmente a persoas ás que lles gusten os temas que estean relacionados coa bebedela ou os crimes.
Este
libro non me gustou moito pero non pola historia senón pola linguaxe
que é difícil de entender, xa que fala un home, que parece que é
de Ourense e entón fala como eles.
Un dos momentos máis importantes
do libro é cando se dá conta que os seus amigos son uns ladróns e
que só saíron para roubar, pero xa é tarde para non ter problemas
coa garda civil e non deixar os amigos.
Este libro recomendaríallo a
xente que lle gusten os libros de “intriga” pois comeza contando
un día normal pero que varía moito segundo as decisións tomadas nos acontecementos: cara ao traballo, unha comida con amigo ,
pasando pola taberna, vixiando a casa dun veciño, queimando un
castelo, indo a ver as mulleres de vida alegre, a conciencia de
Cibrán, a morte de Socorrito.....e como non quero desvelar o fin
desta pequena historia de tres mozos que só buscaban a diversión na
opinión de Cibrán, pois anímate e le este libro.
Martín
Dafonte Rodríguez (4º ESO)
Este libro describe como se pode "desmadrar" un só día. O relato describe un día de Castizo e dos
seus amigos. O libro expón todas as cousas que se poden facer nun
día. Tódalas aventuras que fan son moi surrealistas.
A obra está
ambientado no século pasado, nunha aldea de Galicia. Para min a
lectura non se fixo moi doada, xa que custa lelo, o vocabulario que
utiliza é moi vulgar e escribe como se fala, ou falaba nas aldeas. A
min gustoume, pero pareceume moi difícil entendelo.
Recomendo o
libro porque é moi divertido. É entretido. O que menos me gustou
foi o final, porque, na miña opinión, acabou dunha forma moi vaga e
aburrida. Hai algunha partes que non dei entendido. Aínda que é
pequeno, xa que ten 130 páxinas aproximadamente.
O libro
é axeitado para a xente á que lle gusten os libros cómicos, e sobre
todo, galegos, porque este libro é moi galego, colle toda a esencia
do rural.
María Gigirey Iglesias (4º ESO)
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)