Os dous de sempre. Castelao. Galaxia
Os dous de sempre conta a historia de dous rapaces, que ao final do libro acaban sendo homes. Que se levaban moi ben, e non se enfadaron nunca. Un chámase Pedriño, que era un pouco "pasota", e non quería facer nada, que a min non me gustaba moito, e outro chamábase Rañolas, que a min era o que mais me gustaba, xa que a pesar de que non tiña pais, e tampouco pernas, sempre quería seguir coa súa vida, pero ao final consegue poñer unhas pernas ortopédicas. Se queres saber máis sobre esta novela tes que lela.
Agora vou dar a miña opinión sobre esta historia. A verdade é que me parece unha historia bastante entretida, aínda que lle cambiaría algunhas cousas, por exemplo, que fala dalgúns temas como o suicidio, sen ningún tipo de pudor, e pode ser que a algunhas persoas que ao mellor tiveron que pasar por iso, que lle afecte. Tampouco me acaba de convencer que sexa un libro bastante longo, e moi repetitivo, o que fai que ás veces a narración se faga algo aburrida.
Ten un vocabulario ao principio algo complicado, pero despois xa é máis sinxelo a medida que avanza a historia, e iso fai que ao final sexa bastante fácil de comprender.
Zaira Antelo Iglesias (4º ESO)
Os dous de sempre é unha obra moi entretida é sobre todo bonita, conta a vida de dous amigos dende que eran pequenos ata maiores.
Paréceme moi triste a vida do pobre Rañolas, xa que me dá a sensación de que é moi bo neno, e por culpa da súa discapacidade non pode vivir a vida como se merece, ademais de que se ten que buscar a vida como pode. Pero logrouno xa que lle foi ben coa súa reloxería. Dáme moita mágoa que ao final se suicidara xa que merecía vivir unha vida máis feliz.
Pedriño paréceme todo o contrario, é mal rapaz desde pequeno, cando eran pequenos sempre se aproveitaba da inocencia de Rañolas. De maior seguía sendo igual é só pensaba en si mesmo, nunca nos demais.
O meu personaxe favorito é Rañolas polo seu bo corazón, e tamén porque a pesar das súas dificultades nas súas pernas seguiu adiante para gañarse a vida aínda que ao final se suicidara pola súa dor.
O personaxe que menos me gustou foi a nai de Filomena, xa que me parece moi mal falada é con pouco respecto.
Pedriño tampouco me gustaba moito porque se aproveitaba da inocencia dos demais sobre todo cando ameazou a súa muller para ter respecto. Ao final sempre acababa logrando todo o que el quería facer.
Nuria Recouso Pena (4º ESO)
A miña valoración persoal deste libro é que me gustou moito xa que vai narrando a vida de Pedriño e Rañolas. Ademais é fácil de ler xa que o seu léxico é moi sinxelo. Tamén ten os capítulos curtos polo que non te cansas de ler. Tamén é moi entretido polo que se le rapidamente sobre todo se che gusta ler este tipo de narracións.
O momento que máis me gustou foi cando Rañolas e Pedriño se volvían a reencontrar xa que levaban tempo sen verse, e cando contan como lle foi a vida nese período de tempo no cal non se vían. Pola contra, o que menos me gustou deste libro era o trato que lle daba a nai de Filomena, a sogra de Pedriño, a Pedro xa que o insultaba e dicíalle que era un larchán.
O meu personaxe preferido é Rañolas xa que era moi traballador e se buscaba a vida como podía. Pedriño non me gustou tanto xa que sempre esperaba a que súa tía lle mandase comida e tamén esperaba ter cartos sen facer nada polo que cando ía traballar lle era imposible durar unhas semanas nese posto.
Valeria Grela Bello (4º ESO)
Este libro cóntanos a interesante vida de dous rapaces: Pedriño e Rañolas, totalmente diferentes.
Un dos rapaces, neste caso Rañolas, ten unha personalidade loitadora, intenta conseguir sempre o que quere a pesar da súa discapacidade, axudándose tamén da súa intelixencia. En cambio o outro rapaz, Pedriño, a pesar de todas as súas facilidades decide non perseguir ningún soño e despreocuparse do seu futuro.
Nesteas escenas tamen interveñen outros personaxes como a tía de Pedriño, a muller de Pedriño… personaxes secundarios pero que lle dan interese á historia.
Para min o momento máis importante foi cando Rañolas se suicida, xa que é un momento moi tráxico, e mais pensando os motivos polos que tomou esa decisión e relacionándoos coa vida real, xa que no día a día iso tamen ocorre.
Foi moi interesante e emocionante ir lendo as aventuras de cada un dos rapaces ata que se fan adultos. Penso que non cambiaría ningún momento do libro xa que está moi ben como está. Non é nada complicado de ler e animo á mocidade e á xente máis maior a lelo.
Carla Lema Domínguez (4º ESO)
