Contacta connosco no mail bibliotecatrazo@yahoo.es



xoves, 24 de decembro de 2015

Noiteboa

As panxoliñas cantan q "en Belén non había sitio para eles na pousada", para estes hoxe en día tampouco hai sitio.

Cambiemos nós para q cambie o mundo. Estes son os nosos desexos de Nadal.

https://masdebringue.wordpress.com/2015/12/09/el-impactante-belen-de-la-iglesia-de-san-anton-de-madrid/

xoves, 17 de decembro de 2015

Balda de Libros (XXVI): Aire negro, de Agustín Fernández Paz



O momento máis importante foi, na miña opinión, cando a Gran Besta mata a Dédalo (o can), porque nese momento sábese que si era certa a súa existencia, a cal se podía pór en dúbida, aínda que a parte que máis me impresionou foi cando a Gran Besta case mata á rapaza aquela cando ela estaba volvendo para a casa.

Non cambiaría nada porque e gustou tal e como está, aínda que ao mellor. Gustoume tamén o tema do libro porque é moi intrigante e interesante, o autor sabe desenvolver moi ben a historia facendo que teñas que ler case o libro enteiro dun tirón. 

O final é axeitado, porque non entendes nada ata que o les, e prefíroo antes ca un no que por exemplo ela se salvara e despois se namoraran e casaran, porque deses xa hai moitos. 

Non é moi complicado de ler xa que non ten moitas palabras difíciles, excepto algunha relacionada coa medicina. 

Eu recomendaríallo a calquera que lle guste o misterio, a intriga ou o suspense e a aventura.

Lucas Paz González (3º ESO)

Balda de Libros (XXV): A neve interminable, de Agustín Fernández Paz



Eu penso que o mellor momento do libro foi cando ó final Sabine e Damián esvaecéronse e desaparecen, xa que estes dous non eran boas persoas, e algo do perigo xa pasara.

O contido do libro gustoume moito e o relato que máis me gustou foi o de Ruth, ”Un incidente no internado”, polo feito de que as xemelgas puideran vingarse dos rapaces que as tiraron ao río, e que non as axudaron. Os outros tres relatos tamén me gustaron, gustaríame que Alba tamén escribira o seu propio relato.

Os personaxes son todos moi bos, Alba a protagonista tómase moi en serio o seu papel de coordinadora de guionistas. Dos cinco guionistas gustoume moito a súa forma de ser e actuar. 

Este libro é moi fácil de ler, xa que ten un vocabulario moi sinxelo, agás unhas poucas palabras máis difíciles de comprender, pero lese moi rápido. 

Gustoume moito este libro, polo feito de ser de misterio, recomendaríallo a rapaces e a rapazas da miña idade e tamén aos adultos, pois penso que lles vai gustar.

Nerea González López (3º ESO)

O momento máis importante para min é cando Ruth lle le a carta que deixara esa hóspede porque é cando descobren que Sanbine e o seu marido Damián son fantasmas.

Unha das mellores partes é o final porque Abraham fai desaparecer a Sabine tirándolle un tiro co seu revólver. Aínda que o final estivo ben non me gustou moito porque esperaba que a historia se solucionara doutra maneira e non desa.

O meu relato favorito foi o das nenas do internado porque está mellor que os outros e porque foi o que máis me enganchou. E o que menos me gustou foi o da casa azul porque ao final do relato o protagonista vólvese tolo e queima a casa.

Este libro gustoume moito porque os libros de medo ou de misterio son dos meus favoritos.

Recoméndolle este libro aos rapaces e rapazas que lle gusten estas historias, de misterio e terror.

Nerea Portos Balsa (3º ESO)

Este é un libro que a min persoalmente gústame moito. É un libro bonito e moi bo de entender, ten un vocabulario moi sinxelo.

Tamén me gustou moito porque eles ían ao hostal para estar tranquilos e resulta que tamén se viron envoltos nun misterio. Resultou que os donos do hostal eran pantasmas.

Hai relatos nos que o medo te fai tremer, por exemplo, cando o home estaba na cociña e escoitaba como rabuñaban na parede, ahí é cando te pos a pensar que se che pasa a ti pódeche  dar algo.

Os personaxes que non me gustaron nada foron os rapaces, que non fixeron nada para salvar as rapazas de morrer afogadas.

Recomendaríallo a todos os rapaces que lles gustan as obras de misterio e de medo.

Brais Bouzas Leis (3º ESO)

Balda de Libros (XXIV): Un casoiro ben mal amañado, de Bali Rai


Un casoiro ben mal amañadoBali Rai. Sotelo Blanco

Paréceme un libro moi interesante xa que mostra un concepto que está á orde do día, o mal que o pasan os fillos dos emigrantes ao estar entre dúas culturas, a do país no que se atopan actualmente e a do seu país de orixe, e non sentirse completamente identificados con ningunha das dúas.

É un libro fácil de ler xa que non propio libro que resolven todas ou case todas as dúbidas que poidas ter en canto ao vocabulario mediante unha explicación. 

Con todo cambiaría o final no cal Manny deixa á rapaza india plantada no día da súa propia voda, sen ter a culpa da mala situación do rapaz, e se cadra ela si que quería casar. Tamén faría algún cambio no desenvolvemento, como que Manny coñecera ao seu tío Jag dende o principio da historia, xa que lle puido ter axudado moito. 

Recomendaaría este libro sobre todo á xente que se atope  en contacto con emigrantes na súa vida diaria, para así coñecer aínda máis a súa situación, o que lles axudaría a ver se teñen dificultades co seu contorno máis facilmente.

Olaya Dubra Boquete (3º ESO)

Para min o mellor momento desta historia foi cando chegan borrachos a clase o protagonista, Manny, e o seu amigo Adri, porque me resulta canto menos gracioso. Tamén me gustou o tema que escolleron, os sufrimentos dun rapaz porque seguro que moitos rapaces e rapazas pasan pola mesma situación que Manny que non é para nada agradable, xa que a súa familia o fai sufrir moito en case todos os momentos da historia.

Na miña opinión tamén foi un bo desenvolvemento porque non se fai moi pesado polo seu contido nin se fai moi lixeiro pola falta de detalles na historia. O que si que non me gustou moito foi o seu final, xa que eu prefería que acabase a historia con Manny e Lisa saíndo xuntos e non que Manny acabase saíndo coa outra moza, Jenni, a cal non especifican nada dela na historia practicamente. 

A lingua a min non me resultou para nada complicada ou descoñecida, xa que se entende á perfección.             

Adrián Brea Martínez (3º ESO)

Balda de Libros (XXIII): Corredores de sombra, de Agustín Fernández Paz



O libro é moi curioso porque vai sobre cousas que en realidade pasan. Gústame porque nótase o amor dun tío cara á súa sobriña, que loita por levala xunto ao seu noivo, Miguel. 

É un libro moi ben adaptado a nós, os rapaces e rapazas xa uqe todas as palabras se entenden, excepto algunha, pero polo resto enténdese ben. 

É moi entretido e interesante, destes que les unha páxina e queres saber o que pasa na seguinte. A min non me importaría volver a ler libros deste autor, porque utiliza palabras que se entenden, porque hai algúns libros que poñen palabras moi raras que non se entende ningunha. 

Aínda que lin algún libro de Agustín Fernández Paz como Cartas de Inverno que pareceume algo máis entretido ca este, pero este está moi ben tamén. Recomendaríallo a calquera compañeiro se me preguntase por el. En resumo, gústame moito este libro seu.

Samuel Vieites Abelenda (3º ESO)

Balda de Libros (XXII): Arnoia, Arnoia, de Xosé Luís Méndez Ferrín



O libro foime moi difícil de ler, pois ao principio non entendía nada porque levaba dúas  páxinas lidas e tiña vinte palabras que non sabía o que eran, pero despois guastoume bastante. É un libro de aventuras que a calquera rapaz  lle gustaría vivir. É entretido pero quedas un pouco decepcionado cando ves que todo foi un soño. 

A parte que máis me gustou foi cando Nmógada foi ao castelo de Calpurnia Abana a acabar coa maldición que había nese castelo. e a parte que menos me gustou foi o final porque eu non pensei que fora acabar desa maneira (que todo era un soño).

O personaxe que máis me gustou foi Xamirás Kaebr porque dende o día  que coñeceu a Nmógada ata o final da súas aventuras nunca o deixou só, loitou por el e nunca o traizoou.

Recomendaríallo a tódolos rapaces que son soñadores e lles gustan as aventuras coma min.

Brais Bouzas Leis (3º ESO)

Balda de Libros (XXI): Rapazas, de Agustín Fernández Paz



A min gustoume este libro porque e fácil de entender e ademais porque o protagonizan rapaza e non rapaces porque case todos os libros os protagonizan rapaces. 

Neste libro hai catro tipos de historia que me gustaron moito. O momento para min máis importante de toda a narración é cando Carmen, que é unha rapaza que non estuda moito, acordábase do seu amigo Pablo que morrera afogado e a menos importante para min é cando na primeira historia do libro Laura tivo un encontroazo con Carlos porque lle dixera que era un racista. 

O personaxe que máis me gustou foi Miguel porque cando Carlos lle ía pegar el agarroulle o brazo, levantouno e levouno ó seu sitio e dixéralle que non lle volvera a tocar. 

Eu por min non cambiaría nada na historia porque estivo moi entretido e ademais non me resultou moi difícil de entender. Recomendaríallo a persoas que estean interesadas en ler libros que teñan varias distintas historias diferentes.

Alejandro Vásquez Fernández (3º ESO)

Balda de Libros (XX): ¿Sobrevives?, de Fina Casalderrey



A min este libro gustoume moito xa que todos os momentos da historia te fan sentir curiosidade de que pasará continuación. O desenvolvemento da historia é fantástico durante todo momento, por iso
persoalmente eu non realizaría ningún cambio.

O cambio dos personaxes ao longo da historia, a súa madurez fan ver a distinta realidade do que sucede ao seu redor como acontece no meu momento favorito do libro cando Francisco decide ver ao seu tío Cali e o ve alí deitado sen sentido.

O personaxe que máis me chamou a atención foi Cali debido a que a súa adicción á droga para os familiares do seu redor é unha carga, e tratan de solucionala sen éxito pero Cali ten a suficiente valentía para pedir axuda.

O libro é fácil de entender, excepto algunhas palabras, polo que é un libro estupendo, de feito recomendaríallo a todos os adolescentes xa que se sentirían identificados con Francisco como me pasou a min. Se lle tivese que poñer unha pega ao libro sería que o libro foi demasiado curto xa que podía sacar máis proveito del.

Yago Rey Viqueira (3º ESO)

Este libro  faiche ver moitas cousas.

Un rapaz que vai pola vida sen que ninguén lle poña educación non pode acabar moi ben. Seu pai, eu creo que pasaba moito del, porque nunca lle dicía nada. Cando morreu súa nai, ninguén soubo estar con el como lle facía falta e entón el quíxose facer o duro. Pero ir pola vida desa maneira tampouco ten moito futuro, menos mal que tiña un amigo ao que recorrer.

Cando viu a través de Cali o que era o mundo das drogas quedou desfeito e eu creo que o fixo recapacitar.Tamén penso que lle faltaba moito cariño e que se encontraba moi só.

Isto faiche entender o importante que é ter unha boa educación e sobre todo ter unha familia e uns amigos que miren por ti e na que te poidas apoiar cando realmente che fai falta.

Brais Bouzas Leis (3º ESO)

Balda de Libros (XIX): Dragal, a herdanza do dragón, de Elena Gallego Abad


Dragal, a herdanza do dragónElena Gallego Abad. Xerais

Este libro é moi emocionante de principio á fin. O comezo é xa forte e a autora deixa un final moi aberto (loxicamente, xa que é o primeiro libro dunha saga).

A curiosidade que esperta o libro só se sacia lendo e acabando o libro, algo que caracteriza os libros que son mellores para cada idade dunha persoa.

A trama da historia fai que te enganches á historia e que nunca perdas o interese. Non todas as historias de mitoloxía, por así chamala, dan chamado tanto a atención. Soen ser aburridas e chega un momento no que tes que deixar de ler, por puro aburrimento.

É unha lectura cun vocabulario bastante fácil, pero tiven que buscar algunhas palabras no dicionario. Só houbo unha palabra, da cal descoñecía o significado, que é frontispicio.

Sen dúbida, recomendaría o libro, xa que creo que pode gustar moito. O público deste libro pode ser tanto adolescente coma adulto. Pero creo que sería mellor o público adolescente, xa que a curiosidade dos adolescentes non se pode comparar ca dos adultos.

En moitas escenas puiden imaxinar o que pasaba como se estivera vendo unha película. Iso só se pode facer coas historias que están ben narradas e, sobre todo, coas que son moi interesantes.

Se puidera lería os seguintes libros, xa que a historia de Dragal engancha e quero saber como remata. Encantoume o libro!

Irene Noya González (3º ESO)

Eu penso que o mellor momento deste libro foi cando Hadrián pode facer realidade o pacto de converterse en Dragal. Pero non me gustou cando ó final do libro Hadrián, ¨ Dragal¨ ten que marchar tan lonxe da súa familia e da súa amiga Mónica, para poder cumprir o pactado de hai tantos anos. Así que non me gustou moito o final. 

Os personaxes gustanme todos, aínda que en especial elixo a Hadrián e a Mónica, xa que son os principais protagonistas deste libro. Tamén me gustou moito a súa forma de ser e de saber facer as cousas tan ben neste primeiro libro desta coleción. 

A naración ten un vocabulario sinxelo, agás unhas poucas palabras cun pouco máis de dificultade. 

Este libro gustoume moito, xa que está cheo de pequenas aventuras que viven os personaxes Mónica e Hadrián, así que eu recomendaria este libro a todos os adolescentes que lles gusten as aventuras, a fantasía e tamén as historias dos dragóns.

Nerea González López (3º ESO)

O libro está bastante ben e penso que destacaria entre os libros deste mesmo xénero. Conta cun vocabulario sinxelo ainda que ten algunha que outra palabra complexa polo medio. 

A mellor parte foi cando por fin atopan as catacumbas e entran nelas para poder atopar a existencia de Dragal. O final foi interesante porque o deixan aberto e isto impúlsate a ler o seguinte libro de Dragal, que consta dunha saga de 4 libros de momento.

Cambiaría o principio dos capitulos e o final. O principio porque te enreda moitísimo pero segundo avanza a trama vaise normalizando. Os finais dos capitulos porque os deixan abertos. 

O meu personaxe favorito é Don Xurxo porque axuda aos rapaces a atopar as catacumbas e entende moito sobre Dragal e a súa orde. Mentres que o que menos me gusta é Brais porque só lle quere destrozar a vida a Hadrián e a Mónica.

Martín González Castro (3º ESO)

Gustoume moito este libro porque atrápate e faiche seguir lendo, polo que non se fai nada pesado para ler.

O momento que máis me gustou o libro foi o momento no que Hadrián e Mónica investigan nas catacumbas por segunda vez, xa que é moi emocionante. Non faría moitos cambios no desenvolvemento , pero si algún, como que Hadrián se enfrontara ao matón de Brais para que os deixase en paz e descubrira as catacumbas xa que así evitaría moirtos problemas, como que o señor cura tivera que finxir que lle entraran na igrexa a roubar. Si que cambiaría o final, pois pens que sería mellor que Hadrían non se rendira a Dragal, aínda que sexa para poder vencelo.

Penso que este é un libro sinxelo para ler xa que o vocabulario non é excesivamente complicado.

Recomendaríalle este libro ás persoas ás que lles gustasen os libros de aventuras cun toque de misterio , xa que neste libro hai as dúas cousas durante case toda a historia. 

Olaya Dubra Boquete (3º ESO)

Balda de Libros (XVIII): A casa dos Lucarios, de Teresa Moure



A min paréceme un libro bastante aburrido porque me está sempre falando da súa familia os Lucarios. O que máis me gustou da historia foi cando a Lucaria lle dá a vida a un rapaz que afogou no río e tamén cando ela vai a New York a estudar medecina. E o máis aburrido da historía  é cando falan da súa aldea e das  suas orixes.

Conta cun personaxe alcohólico que é Chicho, que sempre vai ao bar, aínda que tamén  é o meu personaxe favorito por cómo lle saen as cousas. 

O final  non me gustou  porque para min que  non se entende nada do que dí  nas últimas páxinas. Ao principio desta parte non son quen de entender de quen está falando e quen é o protagonista da historía.  

Eu recomendaríalle este libro chamado A casa do Lucarios a xente que lle gusten as historias de aldeas e milagres. Tamén se lle pode recomendar ás persoas que teñan simpatía polos bébedos.

Damián Botana Otero (3º ESO)

Balda de Libros (XVII): A noite que Wendy aprendeu a voar, de Andreu Martín



Este libro gustoume pero esperábame máis del. O tema gustoume xa que era de misterio e aventuras. O desenvolvemento non me gustou moito sobre todo ao principio porque é moi lento e dábame a impresión de que case non avanzaba nada.

O momento que máis me gustou foi cando Wendy, ao final, choca coa porta e cae e colle a pistola e pégalle tres tiros para abrila. O que menos me gustou foi cando Wendy estaba no fondo do mar e parecía que ía morrer. O que cambiaría sería que o principio fora máis emocionante e que avanzase máis rápido. O final gustoume bastante porque era de aventuras e gustaronme as esceas. Respecto aos personaxes, gustoume que non houbera moitos xa que facilita a hora de lelo e a hora de recordar os nomes.

Este libro recoméndollo a rapaces e rapazas do meu tempo xa que penso que é a mellor idade para lelo xa que se es máis pequeno non te vas enteirar dalgunhas cousas.

Samuel Deus García (3º ESO)

Para min o mellor momento foi cando Wendy saltou dun piso a outro para salvar a Mon das mans do Garrao e tamén me gustou moito o tema do libro porque é moi interesante e canto menos intrigante, en todo momento, xa que non paran de descubrir pistas e máis pistas. 

Desenvólvese bastante ben porque nin se enlea moito a hora que transcorre a historia e tampouco se queda curto á hora de detalles xa que es capaz de incorporarteáa historia e vela como se estiveras dentro dela.

A min o final é una das cousas que non me gustou tanto xa que é como moi pouco emocionante para o meu gusto, porque non pasa nada fóra do outro mundo, é dicir, que non ocorren cousas para nada interesantes a comparación do resto do libro.

A lingua resulta fácil de ler, xa que non incorpora demasiadas palabras que eu non entenda e as poucas que hai sácanse perfectamente polo contexto.

Adrián Brea Martínez (3º ESO)

Balda de Libros (XVI): ¡Maldito D.N.I.!, de Pepe Carballude


Para min o momento máis importante do libro foi ao final, cando a xuíza lle comunicou a Leonor toda a herdanza que o padriño de Olimpo lle deixara, porque nese momento foi cando se descubriu que Olimpo seguía porfectamente vivo.

Eu cambiaría a parte na que “O Portugués” e don Olimpo vanlle facer unha visita a Leonor porque non me parece unha parte trascendental de historia. Tamén cambiaría a parte na que Olimpo colle pola camisa a Leonor advertíndolle que a mata porque recolle a violencia machista unha vez máis.

A min a parte que máis me gustou foi o final, e non faría ningún cambio agás o da violencia de Olimpo, porque nesa escena reflíctese a violencia machista. O final causoume un pouco de intriga.

Para min foi doado porque exceptuando algunhas palabras o demais era fácil de comprender.

Recomendaríalle este libro a lectores que lle gusten os libros de misterio e de aventura, porque é un libro que presenta misterio e intriga por saber como remata don Olimpo.

Marcos García López (3ºESO)

Adeus ao escritor Xosé Fernández Ferreiro


Continúa a ser un mal inverno para a literatura galega, despois do falecemento do académico e escritor Xosé Neira Vilas e do ensaísta e profesor Xosé Chao Rego, hoxe espertamos coa mala nova do pasamento na Coruña, cidade onde residía, do escritor e tamén académico Xosé Fernández Ferreiro (Espartedo, Santa Cruz de Rubiacós, Nogueira de Ramuín, 29 de xaneiro de 1931).


Entre as súas obras está a novela Agosto do 36 que continúa a ser unha das obras máis lidas das que figuran na ampla listaxe de lecturas do alumnado de 4º da ESO na materia de Lingua e Literatura Galega.




martes, 15 de decembro de 2015

Balda de Libros (XV): Cartas de amor, de Fran Alonso



É un libro moi triste. Todas as cartas están escritas por mulleres que o pasaron moi mal. Conta as diferentes vivencias de cada unha. Fala das violacións que as marcan para sempre, da pobreza que te leva a deixar todo o que tes e obrígate a emigrar, dos enganos sufridos pola persoa amada, das guerras que matan a tanta e tanta xente...  pero aínda así conseguen ter forzas para sacar unha vida adiante.

Aínda que é moi  triste gústame moito porque son valentes e loitan polo que queren.

Este libro faite emocionar moito porque son cartas de desesperación, tristeza, valentía, sufrimento, pero sobre todo están escritas  con amor, moito amor. Tamén me gusta porque están escritas dende o fondo do corazón .

Recomendaríallo a moita xente porque vale para valorar máis a vida que nos tocou vivir a cada un de nós.

Brais Bouzas Leis (3º ESO)

Balda de Libros (XIV): Trampa de luz, de Agustín Agra


Trampa de luz. Agustín Agra. Xerais

Este libro pareceume moi complicado xa que non entendin case nada da historia. A pesar de ser un libro baseado na obra O Necromicon, escrita polo famoso Howard Phillips Lovecraft, non se atopa á súa altura. 

Ten un vocabulario extenso e complicado ademáis de contar con custosos capítulos dos cales o ultimo é o máis complicado. O final é moi raro, non se entende porque pon que foi á biblioteca e alí estaba seu pai e así acaba o libro sen un final definido. Parece que vai ter una segunda parte xa que o final e totalmente aberto. En conclusión non me gustou moito. 

Recomendolle a os que lle guste este xénero de medo e fantasía que lean os libros do propio Howard Phillips Lovecraft, o mellor escritor deste xénero dende hai xa moitos anos. Os seus libros máis destacados son: A chamada de Cthulhu, Na noite dos tempos e Na montaña da toleira.

Martín González Castro (3º ESO)

O  libro gustoume moito, é moi fácil de ler. Cando empezas a lectura parece un libro moi aburrido pero segundo o vas lendo é máis entretido.

Conta as aventuras dunha nena, os medos que pode chegar a ter ,as confusións que lle crean as diferentes situacións e a intriga do que pode chegar a pasar.

Tamén está recollido o peligro no que se puido meter por querer saber máis cousas das que en verdade ela debería saber.

O tanxedor de campás, a Fraga Vella, os animais desaparecidos, os contos de seu pai... Todo o libro está envolto nun aire de misterio.  

Este libro recomendaríallo a moitos rapaces que coma min nos gustan as aventuras e todo o que estea relacionado co misterio, pero tamén porque é moi sinxelo de ler.

Brais Bouzas Leis (3º ESO)


Este libro non me gustou  moito. Porque todo o relato trata da vida dunha rapaza chamada Irene. É un libro para persoas de máis da mina idade porque ten un vocabulario que non é moi fácil de entender.

A parte que máis me gustou foi cando Irene estaba no parque novo que acababan de abrir e se lle aparece a ela e mais a todos os seus amigos un misterioso rapaz que traía un carriño cheo de campás, cada unha destas cun son ou un olor distinto. 

A parte que menos me gustou foi cando Irene colle uns libros do seu pai que non quería que vise e por iso os poñía no estante de arriba do armario dos seus libros.

Eu cambiaríalle a parte na que atopan o rastro do raposo pero non poden seguilo porque comeza a facer demasiada calor e teñen que ir para a casa. Eu aí poñeríalle que conseguen seguir ao raposo.


David Boo Noya (3º ESO)

Balda de Libros (XIII): Leonel, de Antón Cortizas



Eu penso que o mellor momento do libro foi cando Miguel e Ana se contan esas cousas tan bonitas, pois notábase que os dous xa sentían algo un polo outro, como un par de namorados. Dos personaxes gustoume moito a súa forma de ser e tamén a súa forma de actuar. Tamén penso que Miguel e Ana tiñan que ter coñecido o personaxe de Leonel persoalmente, e poder contar algo máis sobre el no libro, e mantendo unha amizade con Ana e Miguel.

Creo que no libro tiña que aparecer algo sobre a vida de Leonel que non se menciona no libro, cousas de cando estivo lonxe de Grandal e non se sabía nada del.

A lingua era fácil de comprender, aínda que había algunhas palabras un pouco raras ou que eu non coñecía. 

A min gustoume o libro, xa que é unha narración de moita aventura. É entretido e divertido. Por iso recomendaríallo a rapaces e a rapazas da miña idade, porque creo que lles podería gustar moito este tipo de libros.


Nerea González López  (3º ESO)

domingo, 13 de decembro de 2015

venres, 11 de decembro de 2015

Balda de Libros (XII): Unha presa de terra, de Marilar Aleixandre



Este é un libro que me gustou moito porque é bastante sinxelo de ler, ten moitos debuxos, pareceume moi entretido, e tívome moi enganchada para saber quen é o asasino da protagonista, Lurdes.

O momento máis importante paréceme cando Ana se dá conta de que o asasino pode ser Pepe Castro, despois de estar enleada con el.

O que eu cambiaría deste relato é que Ana se enlease con Pepe porque estaba facendo o seu traballo e non se pode despistar. A parte de que se vía desde o principio que era el o asasino.

O meu personaxe favorito é a señora do 3ºC, porque aínda que non é dos personaxes principais, pareceume moi boa e proporcionou información moi importante sobre o caso.

Respecto ao final do relato, cambiaríao porque me parece moi obvio quen era o asasino, e gustaríame que fose un pouco máis intrigante, pero aínda así gustoume.

Para min foi moi sinxelo de ler porque é bastante curto e usa un vocabulario fácil. Recoméndollo á xente aínda que non lle guste moito ler, xa que se fai moi entretido e lese moi rápido.

Alicia Guillín Casal (4º ESO)

Balda de Libros (XI): Que me queres, amor?, de Manuel Rivas


Que me queres, amor? Manuel Rivas. Galaxia

A min este libro gustoume moito, porque as historias eran moi interesantes, é un libro entretido, e cando les unha páxina desexas que chegue a seguinte para saber o que pasa. 

O relato que máis me gustou foi "A lingua das bolboretas" porque é unha historia moi bonita, pero eu cambiaríalle o final, porque non me gustou que lle pasase iso ó profesor. E o relato que menos me gustou foi o de "Conga Conga", porque é moi curto, e ó contrario dos demais relatos, non me enganchaba tanto como para ter o mesmo entusiasmo para seguilo lendo.

Recomendaríalle este libro a todas as persoas do mundo ás que lle guste ler, pero en especial, recomendaríallo a todos aqueles que leron o libro de Males de cabeza de Fran Alonso e que lle gustou, porque é un libro do mesmo estilo, ten relatos de moitos tipos diferentes, e pásase moi ben lendo.

Ata o momento é o libro que máis me gustou dos que lin dende que empecei a ler libros en galego en primeiro de ESO.

Adrián González Lage (3º ESO)

A min estas historias parecéronme moi interesantes porque sempre estaba desexando empezar o seguinte relato.

A parte que máis me gustou foi “A lingua das bolboretas” porque é unha historia moi conmovedora polo final tráxico, tamén me gustou pola relación que había entre Pardal e o mestre.

O relato que menos me gustou foi “Cousas” porque non me gustou que as cousas cobraran vida, parecíame moi infantil e moi curto.

Faría un cambio no relato “Unha flor branca para os morcegos”, pis ao final do relato intentaría que Dani atrapara a Don a través da nai.

Os personaxes parecéronme axeitados pero eliminaría o marido da chinesa do relato "Un saxo na néboa” para que o protagonista puidera fuxir con ela.

En xeral todos os relatos gustáronme, aínda que uns máis ca outros. E a lingua pareceume axeitada e fácil.

Recomendaríallo a Dani e a Alicia porque me parece un libro con relatos moi interesantes e tamén porque é fácil de entender e de resumir.

Laura Mariño Rey (4º ESO)