Eu penso que o mellor momento do libro foi cando
Miguel e Ana se contan esas cousas tan bonitas, pois notábase que os dous xa
sentían algo un polo outro, como un par de namorados. Dos personaxes gustoume
moito a súa forma de ser e tamén a súa forma de actuar. Tamén penso que Miguel
e Ana tiñan que ter coñecido o personaxe de Leonel persoalmente, e poder contar
algo máis sobre el no libro, e mantendo unha amizade con Ana e Miguel.
Creo que no libro tiña que aparecer algo sobre a vida de Leonel que non
se menciona no libro, cousas de cando estivo lonxe de Grandal e non se sabía
nada del.
A lingua era fácil de comprender, aínda que había algunhas palabras un
pouco raras ou que eu non coñecía.
A min gustoume o libro, xa que é unha narración de moita
aventura. É entretido e divertido. Por iso recomendaríallo a rapaces e a rapazas
da miña idade, porque creo que lles podería gustar moito este tipo de libros.
Nerea González López (3º ESO)
Ningún comentario:
Publicar un comentario