mércores, 18 de decembro de 2019
Book tráiler (XXVI): A balada dos unicornios, de Ledicia Costas. Realizado por Iria Castro Noya
Book tráiler (XXV): Corredora, de María Reimóndez. Realización youtubeira: Raúl Ferreira Fente
martes, 17 de decembro de 2019
Conta de Libros (XXV): A Pomba e o Degolado, de Fina Casalderrey
Ao principio é un pouco raro
porque e como se fose o final e non se entende pero na segunda páxina xa se entende
mellor e xa é máis fácil de ler e lese moi rápido.
O momento mais importante do
libro é cando “Degolado” coñece a “Pomba” e fala case todos os dias con ela.
O
meu personaxe favorito é “Degolado” porque é moi listo e tamén outra cousa que
me gusta moito del é que sabe moito sobre paxaros, ten poucos amigos pero son
bos amigos e á parte case sempre está con eles pase o que pase.
O final
gustoume moito e tan só cambiaría unha cousa e é que seu avó non morrese e os
paxaros os soltase o avó canda el e “Pomba”. Moito máis tarde que casase con Pomba e fosen vivir á casa do avó (restaurante), e que seguisen vivindo cos
paxaros, cans etc. e Tula volvese á casa e seus pais fixesen as paces.
Recoméndovos
este libro porque está moi chulo, xa que trata como de agora mesmo coñecer
alguén por Internet.
Pablo Couselo Noya (3º ESO)
Adrián Esmorís Noya (3º ESO)
Martín Rivas Suárez (3º ESO)
Pois eu non teño
momento máis importante do libro porque para min todo o relato foi moi
interesante, pero se tivera que
escoller escollería o final cando solta André os paxaros das gaiolas.
O tema
pareceume moi interesante porque a min non me aburriu moito mentres que outros
libros a min abúrrenme moito e non me gusta ler, pero este libro enganchoume
moito e acabeino moi rápido.
O vocabulario non foi moi difícil de entender, só algunhas palabras que foron difíciles pero o demais foi fácil de entender.
Eu recomendaría
este libro para que o leran outros lectores porque está moi interesante e
tampouco ten un vocabulario moi difícil de comprender. Ademais este libro
engancha moito e para quen lle gusten moito os libros vaino acabar moi rápido.
Aínda que vos pareza que ten un final moi raro e algo difícil de entender o demais é fácil.
Precisamente, o único que non me gustou moito do libro foi o final, porque non o
entendo moi ben e tamén o principio cando conta unha historia, tampouco o
entendín moi ben pero o resto do libro resulta fácil de entender.
Adrián Esmorís Noya (3º ESO)
A min este libro
gustoume moito porque é entretido, a pesar de todo o que lle pasa a André.
A parte máis importante é cando o avó morre porque despois André ten que se facer cargo dos paxaros, mais cando André ten que deixar a seu pai porque el foise con outra muller e André ao enfadarse con seu pai el non lle pode axudar.
Cambiaría o final porque non me gustou que morrera o avó de André, porque era o
que máis quería.
Está escrito nunha lingua fácil de entender porque non tiña moitas
palabras que non se comprenderan.
Un libro que recomendo ler porque é moi
interesante e entendese ben.
Conta de Libros (XXIV): Silencio, de Fran Alonso
Gústame moito este relato porque envólvete nunha
historia de misterio e intriga e un pouco de medo ao saber que sucede no outro
piso co Pai e os 8 ou 9 nenos.
A historia é algo difícil de entender por tantas cousas que fai o protagonista alí por Madrid, as cousas que lle ocorren no piso e os pensamentos que ten, ademais narra moi ben o que é mudarse, e o sufrimento que conleva marchar da túa cidade natal na procura de traballo.
Podería cadrar cunha historia real aínda que é moi macabra e perturbadora, non sei se se deu algún caso real deste tipo, pero non me gustaría estar alí.
Ten un vocabulario bastante sinxelo e fácil de
entender, exceptuando unhas cantas palabras.
Recoméndollo a esa xente que lle guste
a intriga, o misterio e as historias que ocorran nas cidades.
Rubén Rodríguez Seoane (3º ESO)
Conta de Libros (XXIII): A chave das noces, de Xabier P. Docampo
A chave das noces é un libro de
misterio, é moi entretido e engancha moito, xa que sempre queres saber que vai
pasar. O libro é moi fácil de ler e o vocabulario compréndese todo á
perfección, a letra é bastante grande e o libro é bastante curto.
Para min, o momento máis importante do
libro é moi difícil de escoller, xa que durante todo o libro ocorren cousas
importantes e non te podes perder ningunha. Pero eu escollería o momento cando
descobren quen están na Pomba, porque eses eran os culpables.
O meu personaxe favorito é Mauro, porque á parte de ser o protagonista, sentiu moita empatía por Henrique, un rapaz que só coñecía dun día antes. Mauro nunca se rendeu e non parou ata resolver o
misterio da morte do seu novo amigo.
Non
lle cambiaría nada á novela, xa que me
parece que está moi ben organizada
e moi ben elaborada.
Uxía Beiras Rivas (3º ESO)
A chave das noces é un libro que me gustou bastante. Pero creo que lle sobran algunhas cousas, sobre todo do principio, porque hai algúns dos casos que ten que resolver Mauro ao inicio aos que o autor lle dedica moito tempo e despóis na historia en si non teñen nada de importante nin se desenvolven máis a fondo. Así que creo que eses anacos do libro se poderían suprimir poderíase empezar a desenvolver a historia principal dende un comezo.
Aínda así creo que A chave das noces é un libro bastante bo, cunha trama moi interesante e ben desenvolvida menos polo final, xa que persoalmente non me gustan moito os finais abertos, e neste caso o final desta historia é bastante aberto, porque aínda que algúns problemas si que se solucionan o principal da trama non.
A linguaxe foime algo difícil de comprender xa que había bastantes palabras que non entendía.
Laura
Codesido Fernández (3º ESO)
Este libro gustoume moitísimo, pareceume un libro moi bonito e interesante, é un libro fácil de ler. Ao principio non se sabe quen son ben os personaxes pero logo de tres, catro páxinas xa se entende moi ben e lese rápido.
O momento mais importante da novela paréceme que é cando Mauro vai ao barco de Henrique e atopa as súas pertenzas.
O meu personaxe favorito era Mauro porque era moi listo e rápido pensando, para encontrar os culpables.
O final non me gustou moito cambiaría unas cousas como ao final na casa do xefe máis alto que non marchase sen máis, ou que haxa una segunda parte, logo outra mudanza moi importante sería que Henrique seguise vivo porque me daba pena e que volvese para onda a súa familia.
Recomendaría este libro a todo o mundo porque é moi interesante, xa que moitas partes del son a dura realidade e hai que acabar con iso.
Este libro gustoume moitísimo, pareceume un libro moi bonito e interesante, é un libro fácil de ler. Ao principio non se sabe quen son ben os personaxes pero logo de tres, catro páxinas xa se entende moi ben e lese rápido.
O momento mais importante da novela paréceme que é cando Mauro vai ao barco de Henrique e atopa as súas pertenzas.
O meu personaxe favorito era Mauro porque era moi listo e rápido pensando, para encontrar os culpables.
O final non me gustou moito cambiaría unas cousas como ao final na casa do xefe máis alto que non marchase sen máis, ou que haxa una segunda parte, logo outra mudanza moi importante sería que Henrique seguise vivo porque me daba pena e que volvese para onda a súa familia.
Recomendaría este libro a todo o mundo porque é moi interesante, xa que moitas partes del son a dura realidade e hai que acabar con iso.
Pablo Couselo
Noya (3º ESO)
A min este libro gustoume moito xa que me pareceu bastante entretido e realista, xa que mostra o dura que pode chegar a ser a vida e as miles de historias que nos podemos chegar a inventar,e a crer que son reais.
A min este libro gustoume moito xa que me pareceu bastante entretido e realista, xa que mostra o dura que pode chegar a ser a vida e as miles de historias que nos podemos chegar a inventar,e a crer que son reais.
A escena que máis me
gustou, pero a que máis pena me deu foi cando encontraron o corpo de Henrique, xa que
aí deuse a ver que aínda que coñezas a alguén de moi pouco tempo podes chegar a ter
unha gran unión con el ou con ela.
O personaxe que máis me
gustou foi Mauro, xa que despois do asasinato do seu amigo, el encargouse de
encontrar toda a verdade e intentar vingala.
O final non me gustou
moito, xa que me esperaba que terminase deoutra maneira. Pero tamén me pareceu moi
valente o que fixo Mauro polo seu amigo.
Recoméndovos este libro
xa que che mostra unha realidade de vida, afastada do modelo de vida que temos.
Arancha Rey Brea (3º ESO)
xoves, 12 de decembro de 2019
Book tráiler (XXIV): "22 segundos", de Eva Mejuto. Realizado por Sara Pena Gutiérrez
Book tráiler (XXIII): "A balada dos unicornios", de Ledicia Costas. Realizado por Paula Moar Iglesias
Book tráiler (XXII): "Memoria do silencio", de Eva Mejuto. Realizado por Rubén Rodríguez Seoane
mércores, 11 de decembro de 2019
Book tráiler (XXI): "O diario violeta de Carlota", de Gemma Lienas. Realizado por Sara Conde Delgado e Alicia Martínez Rodríguez
Unha
nova entrega no noso recuncho de realización youtubeira, velaquí o
Book tráiler da novela O diario violeta de Carlota, de
Gemma Lienas (col. Costa Oeste. Galaxia, 2003). Realización
youtubeira: Sara Conde Delgado e Alicia Martínez Rodríguez, 2º
ESO, CPI Viaño Pequeno (Trazo)
Conta de Libros (XXII): Rúa Carbón, de Marilar Aleixandre
O libro gustoume
bastante. Representa moi ben unha realidade que existiu ata hai pouco. Séntese
todo o dano que deixa a violencia nunha comunidade, como a separación de familias,
centos de mortes ou as manifestacións que tamén poden intervir na túa vida
cotiá.
Os personaxes que máis me gustaron foron Nekane, pola súa personalidade amigable e cariñosa, e Maite, que se preocupa moito pola súa filla e a súa xuventude non foi fácil. O personaxe que menos me gustou foi Manu, porque aínda que saíra do cárcere, segue pensando que a violencia é a resposta.
Unha cousa que non me gustou do libro foi o excesivo tema do amor, que
se menciona practicamente en tódolos capítulos, entendo que dá que falar na
historia, pero podíase falar doutros temas que a min me parecen moi importantes
no libro, como a opinión a fondo de Edurne sobre a situación daquel momento ou
da vida de Mateo, que non intervén moito na historia, en vez de centrarse tanto
na vida amorosa de Paula que finalmente remata en nada, deixándome un pouco
decepcionado.
Como xa dixen o final é un pouco decepciónante, o novo final que
eu lle daría sería que Paula non quedase calada ante os comentarios de Manu e
que falase seriamente coas súas avoas, xa que non está nunha situación moi
cómoda na súa vida.
A lingua da narración é fácil de entender.
David Rodríguez
Blanco (3º ESO)
Conta de Libros (XXI): A punta de pistola, de Fran Alonso
Este
libro é moi fácil de ler porque te intriga. O que máis me gustou foi o final,
pasa unha serie de cousas que antes non entendías. Eu cambiaría o final porque
é aberto, non sabes o que lle pasa.
O
personaxe que máis me gusta é Rita (muller do Varas), ela é unha muller moi
loitadora quixo rescatar os seus fillos (Pixie e Dixie). Rita e o Varas non ten
diñeiro e os seus fillos están nun centro de acollida. Os pais deciden
rescatalos, el colleu a súa pistola e encerrou as persoas que estaban alí. O
Varas e Rita lévanos no seu coche pero non teñen onde ir por mor de que a garda
vaia á súa casa. Entón deciden ir pedir lle cartos a un amigo del. Pero el non
ten diñeiro, de súpeto o Varas pelexa con el.
Tamén
aparece outro relato dunha camioneira, que o seu amigo é Lolo, ela sempre o vai
buscar a Vigo pero ao final da narración ela vaino buscar pero trae consigo
unha amiga.
Se queredes
saber o final lede o relato. Espero que o leades, porque a min encantoume moito
o libro. Ao principio non te enteiras de nada, porque conta como dous relatos
diferentes e ao final xúntanse.
Nerea González Rey (3º ESO)
Arancha Rey Brea (3º ESO)
A punta de pistola é un libro que me gustou moito, xa que conta dúas historias paralelas e cando o les pensas que non van relacionadas ata que chega o momento no que as historias se enlazan e todo ten sentido. Tamén me gusta a intriga de saber o que vai a pasar no seguinte capítulo.
O momento que me pareceu máis importante foi cando o Varas e a súa familia chocan contra o camión da camioneira que tiña aparcado cando foi recoller a Lolo e a Vanesa, porque a partir de aí é cando a camioneira decide que facer e a policía deten o Varas e a súa familia.
Lese bastante rápido pero non engancha moito, xa que os personaxes pasan demasiado tempo sen facer nada e con problemas moi sinxelos.
Foi un libro bastante fácil de ler xa que non tiña ningunha complicación na linguaxe nin en ningún outro aspecto.
Recomendo o libro se che gustan moito as historias baseadas en feitos reais, xa que esta é unha delas e supoño que non está moi modificada da realidade.
En conclusión, A punta de pistola non foi un dos mellores libros que lin, pero tampouco está tan mal se che gustan as historias con verosimilitude.
A
min gustoume este libro pero ao principio pareceume complicado de entender. O
que máis me gustou foi o tema do que fala este relato e gustoume moito xa que
podes ver
como a vida de varias persoas se pode xuntar nun instante.
A
escena que máis me impactou foi cando os camións paran a o Varas e o seu propio fillo
dálle un tiro na perna, xa que iso demostra o mal pai que era.
O
meu personaxe preferido é a camioneira xa que demostra que pese as adversidades
ela logrou
ser o que quería, e demostra que independentemente do xénero que sexas podes ser
o que te propoñas nesta vida.
O
final gustoume pero non o entendín de todo.
Eu
recoméndovos este libro xa que é sinxelo de ler, ademais faiche entender o
difícil que
é a vida para algún nenos e para algún adultos.
Arancha Rey Brea (3º ESO)
A punta de pistola é un libro que me gustou moito, xa que conta dúas historias paralelas e cando o les pensas que non van relacionadas ata que chega o momento no que as historias se enlazan e todo ten sentido. Tamén me gusta a intriga de saber o que vai a pasar no seguinte capítulo.
Para
min, o momento máis importante do libro é cando as dúas historias
se enlazan, é dicir, cando o coche choca contra o camión, xa que
nese momento comeza o final do libro e todo é moi interesante.
A
personaxe que me parece mellor é Camila, porque é unha persoa que
reflexiona moito sobre a súa vida e comparte a súa experiencia coa
xente. O personaxe que me parece o peor é O Varas, porque non quere
coidar aos seus fillos e ademais créese o mellor.
O
tema do libro paréceme moi interesante. O desenvolvemento do libro é
axeitado, pero o final é moi inesperado e desconcertante.
A
lingua é absolutamente fácil de entender.
Recomendo
moito este libro porque é de lectura rápida, é moi entretido e
interesante e ademais é baseado en feitos reais.
David
Rodríguez Blanco (3º ESO)
O momento que me pareceu máis importante foi cando o Varas e a súa familia chocan contra o camión da camioneira que tiña aparcado cando foi recoller a Lolo e a Vanesa, porque a partir de aí é cando a camioneira decide que facer e a policía deten o Varas e a súa familia.
O
personaxe que me pareceu mellor foi a camioneira porque é un
personaxe que anima a moitas mulleres a ser camioneiras, a non
facerlle caso ao que digan porque é un traballo no que a maioría
son homes e hai moi poucas mulleres. E tamén Rica porque é quen lle
di ao Varas de ir polos rapaces e é a irmá de Vanesa, a muller que
está con Lolo, o amigo da camioneira que vai buscar na rotonda.
O
tema pareceume interesante porque son dúas historias reais que
sucederon en Galicia e coma estas hai moita mais que suceden todos os
días. Non faría ningún cambio porque son dúas historias reais.
A
lingua foi fácil de entender porque é coloquial.
Eu
recomendo este libro porque e fácil de ler e porque son dúas
historias reais que viven moitas persoas día a día e axudan a que a
xente se anime a ser o que ela queira sen importar que sexan home ou
muller.
Gloria
Bello Fraga (3º ESO)
A min este libro gustoume moito porque contén duas historias moi interesantes, que che poden facer ver que se loitas por algo podelo conseguir.
Na miña opinión, no primeiro relato, o momento máis impactante foi cando o fillo do Varas, Pixie, ten a valentía de matar o seu pai. No segundo relato o momento máis importante pareceume que foi cando a camioneira consegue sacar o carné de conducir do camión, e convértese na primeira muller que conduce ese tipo de vehículo.
Para min o personaxe máis importante foi Pixie, porque ao paso do tempo deu arreglado todo o mal que o seu pai fixera cando aínda estaba vivo.
O libro ten un desenvolvemento moi axeitado, ten un final moi adecuado porque nel desenvólvese todo moi ben.
A lingua do libro é moi fácil de entender, xa que é moi coloquial.
Eu recomendaríalle esta novela a todas aquelas persoas ás que lle guste ler libros, pero non libros simples, libros de emoción e interese.
A
verdade é que A punta de pistola non me gustou moito. A historia é algo interesante, pero na miña opinión non pasan suficientes cousas interesantes para que se convirta nunha boa historia. Creo que
esta narración podería dar moito de máis, pero claro, ao ser baseada
en feitos reais, non se pode modificar moito a historia. A min este libro gustoume moito porque contén duas historias moi interesantes, que che poden facer ver que se loitas por algo podelo conseguir.
Na miña opinión, no primeiro relato, o momento máis impactante foi cando o fillo do Varas, Pixie, ten a valentía de matar o seu pai. No segundo relato o momento máis importante pareceume que foi cando a camioneira consegue sacar o carné de conducir do camión, e convértese na primeira muller que conduce ese tipo de vehículo.
Para min o personaxe máis importante foi Pixie, porque ao paso do tempo deu arreglado todo o mal que o seu pai fixera cando aínda estaba vivo.
O libro ten un desenvolvemento moi axeitado, ten un final moi adecuado porque nel desenvólvese todo moi ben.
A lingua do libro é moi fácil de entender, xa que é moi coloquial.
Eu recomendaríalle esta novela a todas aquelas persoas ás que lle guste ler libros, pero non libros simples, libros de emoción e interese.
Adrián
Gándara Reboredo (3º ESO)
O momento máis importante deste libro pareceume ao principio cando o Varas e a súa muller recuperan os seus fillos ou senón tamén me parece moi importante cando a camioneira consegue o carné de conducir. Parécenme eses dous os máis importantes porque cando a camioneira consegue o carné ninguén esperaba unha muller e cando o Varas e a súa muller recuperan os seus fillos porque os volven ver.
Os
mellores personaxes para min foron Dixie e a camoneira, Dixie porque
lle disparou ao seu pai na perna e a camioneira porque supera os
obstáculos que lle poñen na vida.
O tema pareceume moi interesante, ao principio non, pero despois engancha.
Non lle faría ningún cambio, aínda que secadra aumentaría algo o desenlace.
A lingua é fácil de entender, por ser coloquial.
Recomendaría este libro porque a min gustoume moito e é divertido.
O momento máis importante deste libro pareceume ao principio cando o Varas e a súa muller recuperan os seus fillos ou senón tamén me parece moi importante cando a camioneira consegue o carné de conducir. Parécenme eses dous os máis importantes porque cando a camioneira consegue o carné ninguén esperaba unha muller e cando o Varas e a súa muller recuperan os seus fillos porque os volven ver.
O tema pareceume moi interesante, ao principio non, pero despois engancha.
Non lle faría ningún cambio, aínda que secadra aumentaría algo o desenlace.
A lingua é fácil de entender, por ser coloquial.
Recomendaría este libro porque a min gustoume moito e é divertido.
David Louro Rey (3º
ESO)
Lese bastante rápido pero non engancha moito, xa que os personaxes pasan demasiado tempo sen facer nada e con problemas moi sinxelos.
Foi un libro bastante fácil de ler xa que non tiña ningunha complicación na linguaxe nin en ningún outro aspecto.
Recomendo o libro se che gustan moito as historias baseadas en feitos reais, xa que esta é unha delas e supoño que non está moi modificada da realidade.
En conclusión, A punta de pistola non foi un dos mellores libros que lin, pero tampouco está tan mal se che gustan as historias con verosimilitude.
Laura
Codesido Fernández (3º ESO)
A min este libro gustoume moito xa que é moi entretido e gustoume o que pasou nel. O malo é que ten dúas historias e ás veces confundes unha historia coa outra e non ten sentido.
Este libro está moi ben. A parte que máis me gustou foi cando o fillo de O Varas e Rica lle tira un tiro na perna ao seu propio pai. Outra escena que me gustou moito foi cando a camioneira intentou matar a Vanessa, a rapaza que lle gustaba o seu exmarido.
A min este libro gustoume moito xa que é moi entretido e gustoume o que pasou nel. O malo é que ten dúas historias e ás veces confundes unha historia coa outra e non ten sentido.
O momento máis importante para min foi cando a camioneira consegue o carné xa que nos tempos que están é moi complicado que unha muller conduza un camión. Ela faino porque quería ser como a camioneira Celia Rivas, que foi a primeira muller en sacar o carné para conducir un camión en 1932.
Para min o personaxe máis importante foi Pixie, o fillo do Varas, que mata a seu pai, xa que hai que ter moito valor para facer esta loucura.
Ten un tema entretido para quen lle gusta o misterio porque quedas coa intriga de que vai pasar no seguinte capitulo de cada historia, xa que van intercaladas un capítulo de unha e outro de outra e esté ben desenvolvido.
O final foi o que máis me gustou de todos os libros que lin deste estilo.
Ten un vocabulario moi fácil, coloquial.
Eu recoméndolle este libro a todo o mundo xa que é moi entretido.
Iván Costa Raña (3º ESO)
Iván Costa Raña (3º ESO)
Este libro está moi ben. A parte que máis me gustou foi cando o fillo de O Varas e Rica lle tira un tiro na perna ao seu propio pai. Outra escena que me gustou moito foi cando a camioneira intentou matar a Vanessa, a rapaza que lle gustaba o seu exmarido.
A
narración divídese como en dúas pequenas historias. Nunha que
trata dunha camioneira e a súa empresa e outra dunha familia que
estaban os pais nun cárcere.
Os
personaxes principais son: O Varas, Rica, os seus dous fillos e a
Camioneira. E o personaxe que máis me gustou foi o fillo de Rica
pola súa valentía de salvar a súa nai e tirarlle o tiro a seu pai.
Gústanme
moito todos os personaxes, eu penso que O Varas e Rica non teñen
moitos cartos polo feito de estar no cárcere e penso que os seus
fillos terán problemas de maiores por non ter unha educación
adecuada.
Este
libro está xenial, é moi divertido e engancha moito. Lese
decontado, o seu vocabulario é fácil de entender, non ten ningunha
dificultade.
Sara
Pena Gutiérrez (3º ESO)
Conta de Libros (XX): Pel de lobo, de Xosé Miranda
O momento máis
interesante deste libro foi cando se deron de conta de que un dos lobos era
Aurora. Cando o empezas a ler xa queres saber como acaba porque é moi curioso,
en verdade penso que está moi ben rescrito e compréndese moi ben.
Dos personaxes, Xosé
pareceume botado para diante porque non lle tiña medo ao lobo e sempre o quixo
atacar, seu pai era moi disparador porque á mínima xa tiña a escopeta na man
para coser a tiros os condenados dos lobos. E Aurora falsa porque encubría que
ela era o lobo xunto súa irmá.
En relatos coma
este non cambiaría nada, só ler e desfrutar dunha gran narración como é Pel de lobo. O final deste relato foi bastante
axeitado ademais porque o deixa como medio aberto, cando a irmá marcha para
Madrid non se sabe máis dela nin da súa existencia.
Eu persoalmente
recomendo moito ler esta historia porque de verdade que o desfrutaredes moito.
Daniel Martínez Calvo (3º ESO)
martes, 10 de decembro de 2019
Conta de Libros (XIX): Corredores de sombras, de Agustín Fernandez Paz
O
relato carece dunha secuencia que sexa relevante para o resto da historia, xa
que se descobre o motivo esencial nunha única escena que é a única que nos
revela o fin do misterio, sen importar practicamente nada os sucesos
anteriores. Aínda por riba esta escena atópase case ao final da novela.
O
libro contén bastantes personaxes, algúns cun carácter que che fan odialos e
outros que fan que admires a súa maneira de ser. O meu personaxe favorito é
Carlos o tío de Carla, que ao longo da novela vaina axudar en diversas
ocasións.
En
canto ao contido, ten a singularidade de que cando estás concentrado en saber
un anaco da historia méteche por medio unha descrición dun espazo que é irrelevante.
Desconcentrándoche da lectura e aburríndote polo que ao principio non che dan
gañas de lelo.
A
portada non sei que pinta aí, xa que os elementos que che representa só aparecen
unha vez en toda a novela.
A
min sinceramente o libro non me gustou, é certo que ten unha historia entretida
e ben pensada pero a forma de contala non me pareceu a indicada.
Brais Pena Docampo (3º ESO)
Conta de Libros (XVIII): Memoria do silencio, de Eva Mejuto
O momento que máis importante para min é
cando Frieda ten que cruzar o río cara Portugal, nese momento sentes como a
morte pode levala en calquera momento, e tes unha gran angustia dentro por
saber o que lle pasará.
O tema gústame moito porque o tema da Segunda Guerra Mundial
encántame, e ademais pensar que iso foi real déixame aparvado.
Os personaxes
teñen moi diversas personalidades moi propias da época como o garda civil que
presentaba un gran nivel de machismo ou unhas irmás que son dignas de admirar como
as do grupo de persoas que axudaban a pasar os xudeus.
Cambios desde logo que
non se pode facer ningún porque o relato ao ser real... a realidade non se pode
cambiar.
Ten un vocabulario moi fácil de entender, poucas palabras houbo que
non entendese.
A autora adaptou a realidade moi ben ao escrito, recoméndollo a
toda esa xente que lle guste o tema da Segunda Guerra Mundial e as historias
dende varios puntos de vista da historia.
Rubén Rodríguez Seoane (3º ESO)
A min persoalmente gústame moito a historia da segunda guerra mundial, e este libro amplificou ese gusto, xa que Memoria do silencio gustoume moitísimo.
É un libro que engancha moito e non podes parar de ler xa que todo o que conta é interesante e emocionante e ten unha trama moi boa. Dende o principio, cando comezas a ler non podes parar, xa que sempres queres seguir vendo o que pasa no seguinte capítulo, e así pasa en toda a historia.
A linguaxe foi moi sinxela xa que todas as palabras se entendían perfectamente e non tiven ninguna complicación ao ler.
Recomendaríalle este libro a todo o mundo, xa que é un libro que lle podería gustar a persoas ás que lle gusten as historias de misterio, aventura, terror, etc. xa que mestura moitos destes xéneros perfectamente e sen ningunha complicación. En conclusión, este libro é moi bo e moi interesante.
Laura Codesido Fernández (3º ESO)
Conta de Libros (XVII): O corazón de Xúpiter, de Ledicia Costas
A
min este libro gustoume moito porque me pareceu moi intrigante e moi importante
a historia que conta, xa que hoxe en día acontecen historias como esta.
Pero
o que me gustou máis deste libro é que me fixese decatarme de que se estás na
situación de Isla o máis importante é ter unha amiga que che advirta dos
perigos e que te protexa deles.
A
escena que máis me impactou foi cando Carballo e os seus amigos agarraron a
Isla no vestiario, alí baixáronlle a roupa e gravárona. Só para facerlle dano.
O meu
personaxe preferido é Mar xa que nunca deixa sos aos seus amigos e protéxeos de
todas aquelas cousas ou aquelas persoas que lle queren facer dano. E o que
menos me gustou foi Carballo e os seus amigos xa que simplemente facían as
cousas para facerlle dano aos demais.
O
final pareceume moi triste pero sobre todo moi realista e duro.
Eu
recoméndovos moito este libro xa que é moi sinxelo de ler, ademais ten unha
historia moi bonita e interesante.
Arancha Rey Brea (3º ESO)
A
min o libro gustoume moito. Pareceume moi interesante e doado de ler, unha vez
que o comezas xa non podes parar ata acabalo porque queres saber que pasa con
Xúpiter. O contido do libro en xeral paréceme moi axeitado, cando te vas
achegando ao final comezas a comprender o porqué das situacións que pasaron
anteriormente, como por exemplo o comportamento de Carballo con Isla, porque
Xúpiter se conectaba só a partir das 11 da noite e moitas máis cousas.
Os
meus personaxes favoritos son Isla e Mar. Gústame como se tratan e o ben que se
levan desde o comezo do relato. A personalidade de Mar foi a que máis me
gustou, amigable e faladora, non quere que haxa problemas e sempre tenta
evitalos. Houbo un personaxe, Marcos Carballo, que ao principio non me gustaba
nada por como se comportaba con Isla e Mar, pero ao final entendes o porque o
facía e dáste conta de que non era tan malo como aparentaba.
O
único que non me gustou moito do libro foi o final, que non vou adiantar. En
xeral todo está moi ben e é moi recomendado para ler.
Gabriella González Lamas (3º ESO)
Este libro gustoume moito, está moi ben.
Demostra que non se pode coñecer (falar) con xente descoñecida por internet
(redes sociais). A calquera lle pode pasar como a Isla.
A parte da novela que máis me gustou foi cando Isla quedou co descoñecido a tomar algo. A personaxe que máis me gustou foi Isla porque o que lle pasou a ela púidolle pasar a calquera, gústame tamén como actúa. Tamén me gustou moito Mar, Mar dicíalle que non debía de falar así con xente descoñecida pero Isla non lle fixo caso...
O vocabulario do libro é fácil, non hai dificultade para lelo. É moi fácil de ler e engancha moito.
Este libro está moi ben, recoméndovolo porque lese moi rápido e engancha moito.
Este libro está moi ben, recoméndovolo porque lese moi rápido e engancha moito.
Sara Pena Gutiérrez (3º ESO)
Para min, esta novela é moi interesante.
Trata temas de real importancia, como o acoso escolar e a homosexualidade, cousa
que é moi importante tratalos, xa que a xente necesita informarse ao respecto.
A trama desta historia engancha moito. Creo que só lle
cambiaría o final, porque ocorre unha traxedia moi grande.
O meu personaxe
favorito é Mar, aínda que non sexa a protagonista, xa que me parece alucinante
a súa maneira de afrontar as cousas. Sempre está alegre, e é moi graciosa, pero
cando se ten que poñer seria non dubida en facelo. Creo que Mar ten as ideas
moi claras e non ten medo a afrontar as críticas dos demais pola súa
orientación sexual, sabe que ela non fai dano ningún, pero tampouco vai deixar
que os seus compañeiros lle pasen por riba.
O libro non é moi longo, e tampouco ten un vocabulario moi complexo, polo tanto é rápido e fácil de ler.
Uxía Beiras Rivas (3º ESO)
Conta de Libros (XVI): 22 segundos, de Eva Mejuto
Este libro está moi
ben, a parte que máis me gustou foi cando Xela (Alex) tivo que ir para
operarse, malia as marcas que lle quedaron despois da operación foi cun sorriso.
Eu pensei que a xente lle ía facer bulling pero non.
O tema do libro a
min pareceume moi interesante e ao mesmo tempo emocionante, por como a familia
o asumiu.
Este libro trata de
unha rapaza que de pequena non lle gustaban as saias nin os vestidos, a rapaza
chamase Xela e é homosexual, cambia de nome para Alex. O seu avó é a persoa que
máis a quere. Alex está namorado da súa mellor amiga que se chama Ana... e non
vou contar máis.
Os personaxes gústanme
todos moito pero o que máis me gustou foi o seu avó porque xa desde que Alex
(Xela) era pequeno consentíalle todo e sempre a defendía, o seu avó é moi bo. Gústame moito como está formado.
Este libro e moi
fácil de ler, e o vocabulario enténdese perfectamente.
Recoméndovolo porque o personaxe principal desta novela pódese identificar con calquera persoa, quizá outras persoas o pasaron peor.
Sara Pena Gutiérrez (3º ESO)
xoves, 5 de decembro de 2019
Book tráiler (XX): "Corredora", de María Reimóndez. Realizado por Iria Castro Noya
Unha
nova entrega no noso recuncho de realización youtubeira, velaquí o
Book tráiler da novela Corredora, de María Reimóndez
(col. Fóra de Xogo. Xerais, 2017). Realización youtubeira: Iria
Castro Noya, 2º ESO, CPI Viaño Pequeno (Trazo)
Book tráiler (XIX): "Trece anos de Branca", de Agustín Fernández Paz. Realizado por Raquel Dafonte Rodríguez
Unha
nova entrega no noso recuncho de realización youtubeira, velaquí o
Book tráiler da novela Trece anos de Branca, de AgustínFernández Paz (Editorial Rodeira, 1994). Realización youtubeira:
Raquel Dafonte Rodríguez, 1º ESO, CPI Viaño Pequeno (Trazo)
Book tráiler (XVIII): "O misterio dos fillos de Lúa", de Fina Casalderrey. Realizado por Román Otero Sande e Iker Señarís Suárez
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)