Contacta connosco no mail bibliotecatrazo@yahoo.es



venres, 19 de xuño de 2015

Deberes para o verán

Vista no Facebook de Cesare Cata

Canto nos gusta esta LISTA DE DEBERES para o verán de Cesare Cata (profesor de secundaria del Instituto de Ciencias Humanas 'Don Bosco' en Le Marche (Italia). A súa mensaxe está rulando polas redes sociais estes días... Facémola nosa dende XA !!!

1. Por la mañana, cuando vayas caminando por la playa ,fíjate en el reflejo del sol en el agua, piensa en lo que más te guste en la vida y siéntete feliz.

2. Intenta usar todos los nuevos términos aprendidos este año: cuantas más cosas digas, más cosas puedas imaginar y más cosas puedas pensar, más libre te sentirás.

3. Lee todo lo que puedas. Pero no porque tienes que hacerlo. Lee porque el verano inspira sueños y aventuras y leyendo te sentirás como las golondrinas al vuelo. Lee porque es la mejor forma de rebelión que tienes. (Si queréis una lectura sugerida, preguntadme).


4. Evita todas las cosas, situaciones y personas que te influyan negativamente. Busca las situaciones y la buena compañía de los amigos que te enriquezcan, que te entiendan y que te aprecien por lo que eres.


5. Si te sientes triste o asustado, no te preocupes: el verano, como todas las cosas maravillosas, nos puede dar algún que otro problema. Intenta escribir un diario donde plasmes tus sentimientos (en septiembre, si te apetece, lo leemos juntos).

6. Baila. Quítate la vergüenza. En la pista de baile o en tu habitación. El verano es un festival y sería absurdo no formar parte de él.

7. Al menos una vez en tu vida tienes que ver el amanecer de un nuevo día. Permanece en silencio y respira. Cierra los ojos y siéntete agradecido.

8. Haz un montón de deporte.

9. Si encuentras a una persona que te gusta mucho, díselo con total sinceridad. No importa si él/ella termina por no entenderte. Si no lo hace es que él/ella no iba a formar parte de tu destino. De lo contrario, el verano 2015 será la gran oportunidad para caminar juntos. (Si esto sale mal, vuelve al paso 8).

10. Recuerda los apuntes de nuestras clases.

11. Sé alegre como el sol e indomable como el mar.

12. No digas palabras malsonantes y sé siempre educado y amable.

13. Si vas a ver películas, hazlo en versión original para mejorar tus habilidades lingüísticas y tu capacidad de soñar. No dejes que la película acabe con los créditos; re-vívela mientras dure el verano.

14. Durante el día o en la noche, sueña en cómo puede y debe ser tu vida. Mientras dure el verano, reúne toda la fuerza que necesites para no renunciar a eso que quieres y haz todo lo posible para perseguir ese sueño.

15. Sé bueno.



Vista no Facebook de Cesare Cata

venres, 12 de xuño de 2015

Andel de Libros (XLV): Váter (comedia claustrofóbica), de Roberto Salgueiro


(Con este comentario pechamos neste curso 2014/2015 a sección de lecturas de Lingua e Literatura Galega que se chamou Andel de Libros. Foron un total de 45 títulos diferentes de narrativa e teatro, aínda que moitos deles foron lidos por varias persoas.

Boas lecturas de verán, e que sexan sempre por pracer e non por obriga!!!)

Váter (comedia claustrofóbica). Roberto Salgueiro. Noitarenga.

A min este libro gustoume moito, é moi entretido e moi fácil de ler. Ten un vocabulario moi fácil de entender, moi coloquial e sen expresións difíciles de entender.

A escena que máis me gustou foi cando o crego estoupa e lle di que todo ao fontaneiro se lle importar estar na casa de deus porque o fontaneiro lle gañou un pulso e entón gañou un váter para el.

A escena que menos me gustou foi cando o fontaneiro comeza a falar sobre a morte sen descanso xa que se fai moi aburrido e pesado e danche gañas de parar de ler pero se segues merece a pena.

Váter é un libro moi cómico e moi entretido, eu recomendaríalle a calquera persoa que o lera xa que lle ía gustar sen ningunha dúbida.

Eu a este libro non lle cambiaría nada xa que desa maneira engánchache e faite seguir ata o final todo dun tirón sen parar e con ese final tan inesperado que aínda que non é feliz está moi ben.

Miriam Baleato Fraga (4º ESO)

xoves, 11 de xuño de 2015

Andel de Libros (XLIV): Unha rosa é unha rosa, de Suso de Toro



A min este libro gustoume moito, aínda que ao principio me pareceu un pouco aburrido logo foime empezando a gustar. Ao principio perdinme un pouco xa que mesturaba a historia coa película de Colombo. 

Unha das cousas que máis me gustou cando a vella Rosa se mete no corpo de Rosiña para poder vingarse dos seus sobriños e así facer toda clase de barabaridades.

O final cambiaríallo por un que fixen eu, xa que penso que está mellor que o que ten o libro, o meu é máis romántico xa que Borja e Rosiña acaban namorados. A min persoalmente gústanme os finais felices.

Foime fácil de entender, xa que ten unha linguaxe apropiada.

Sinceramente o teatro é o que máis me gusta ler, xa que o podes ler en alto cos teus amigos e interpretar a voz aínda que non interpretes os xestos.

Sonia Pumar Muíño (4º ESO)

Este libro gustoume moito, xa que non ten moitos personaxes, e tamén me gustou a historia e como ía acontecendo paralelamente á da televisió , ao programa de detectives do señor Colombo.

As escenas que máis me gustaron foron cando Rosa (a vella) se mete no corpo de Rosiña. A que menos me gustou foi cando aparece o detective, e despois morre xunto aos demais.

Non lle faría ningún cambio,  xa que me parece perfecto tal e  como está. Gústame moito o final xa que dá a entender que como Rosiña era moi inocente todo lle acaba saíndo ben, pero aos outros como a queren manipular para quedarse coa súa parte da herenza morren. O único que cambiaría sería a portada, xa que non me ten relación co interior do libro, debido a que é moi abstracta.

O personaxe que máis me gustou foi o de Rosiña, xa que aínda que ao principio é moi inocente ao final vólvese pícara, e sabe defenderse moi ben ela soa.

Sería un libro que recomendaría xa que me parece divertido, e sobre todo recomendaríallo a xente da miña idade.

Sandra Noya Redondo (4º ESO)

Andel de Libros (XLIII): Flores de Dunsinane, de Manuel Lourenzo



A min persoalmente paréceme unha obra moi interesante onde se mesturan moitos sentimentos e valores. Mostra especial interese na conciencia humana nos últimos momentos da vida. 

Esta obra fala da loita dos ser humano polo poder e como calquera que consiga o poder acaba deixando atrás outras cousas. Aínda que aparece a importancia da lealdade que deixan atrás pola ansia do poder.

Os protagonistas teñen moitos sentimentos, contrapostos, aínda así todos chegan ao momento da morte que é cando se dan conta e reflexionan sobre o que foi a vida.

Eu recomendaríalle este libro as persoas que pensen que os sentimentos non son importantes nos libros de teatro para facerlle ver todo o contrario. O autor utiliza un vocabulario culto por exemplo (hoste, rebento, arriar, cetro, abafar……)  con gran abundancia e moitos adxectivos.

Iván Señarís Veiras (4º ESO)

Andel de Libros (XLII): O heroe, de Manuel Rivas



O libro gustoume xa que é divertido, sobre todo cando intenta matar a Lanzarote coa navalla antes de que Gloria o tranquilizara e lle impedira facelo. Tamén me gustou a parte en que se quería queimar xa que hai que ser valente para facelo e arriesgar a vida por unha cousa que se cadra non consegues.

A parte que máis me gustou do libro foi cando se decide queimar para intentar cambiar a sociedade e quedar coma un heroe, aínda que houbo unha tormenta e impediulle queimarse.

A linguaxe pareceume sinxela xa que se entendía moi ben a maioría das palabras, aínda que tamen hai algunhas palabras que non entendías pero sacabalas polo contexto.

Recomendaríalle este libro a todas aquelas persoas quer lle gusten os libros de entretemento e que non queiran perder moito tempo lendo xa que é rápido de ler.

Álvaro Noya Rey (4º ESO)


A min este libro gustoume bastante, porque me gustan moito os libros que teñen personaxes deportistas como Caronte. Ademais gústame moito o personaxe de Ana, a moza de Caronte xa que é cantante e me gusta moito a música.

Gustoume moito que falase da festa dos Caneiros, porque é unha festa que hai en Betanzos á que acostumo a ir todos os anos coa miña familia.

Para min a escena que máis me gustou foi cando Caronte se ía queimar na torre de Hércules.

O personaxe que máis me gustou foi Caronte porque é un boxeador e o que menos Lanzarote porque andaba buscando un heroe para que cambiara España pero el non se atrevía.

Para min este libro non ten unha linguaxe moi difícil e lese bastante rápido.

Recomendo este libro para todas as idades porque non é complicado de ler e considero que é axeitado para todas as idades.

Adrián Recouso Pena (4º ESO)

Andel de Libros (XLI): Comedia bífida, de Manuel Núñez Singala



Este libro recomendaríallo a todas as persoas que fan uso da diglosia, así como aos que pese a falar galego diariamente o desprezan e din que "soamente vale para a aldea".

Tamén llo recomendaría ás persoas que lles gusten os libros de teatro cómicos, porque con este non podes parar de rir. Por exemplo, cando as siamesas Lana e Lina din que unha naceu na Coruña e outra naceu en Vigo. Outro momento das siamesas que me pareceu moi divertido foi cando se puxeron a discutir sobre fútbol: unha do Deportivo (a da Coruña) e outra do Celta (a de Vigo) e despois o mesmo co Barcelona e co Real Madrid.

Quedaríame tamén co momento no que xulgan ao señor Eliseu, cando lle mandan xurar e di: "Si, mecagonatós’".

Un dos personaxes que máis me gusta é o do Arcanxo, porque o pobre era un pouco torpe e facía rir.

Noelia Casas García (4º ESO)


Este  libro gustoume moito, pensei que ía ser moi aburrido xa que a min os libros de  teatro non me gustan para nada, pero este non me desagradou xa que ten a súa parte de gracia nalgúns anacos da obra que lle dan moita vida a esta historia.

Tamén me gustou que fose pequeno e ademais moi fácil de ler. E tamén me gustou o tipo de libro, non sei que tema é, pero xa estou canso de tanto medo e de tantas aventuras, e este libro trata varios  temas á vez (comedia, intriga, acción) e está moi ben.

Os personaxes gustaronme moito, sobre todo as siamesas xa que cada unha era o contrario da outra, pero a mellor foi Lina xa que era do Real Madrid e do Celta de Vigo.

O final non me gustou para nada, pareceume moi aburrido e gústame moito máis o final que inventei eu.

O seu vocabulario non é moi difícil e é moi facil de ler, moi recomendable para  todos.

Adrián Ríos González (4º ESO)

Andel de Libros (XL): O paso, de Raúl Dans



Esta historia gustoume moito, pero non acabo de entender ben o final, xa que é moi aberto. Eu creo que a muller que senta ao lado do home ten algo de relación con el, pero é unha relación do pasado. porque senón o autor non lle poñería ese final a esta historia.

Para a miña opinión, esta historia non lla recomendaría a ninguén, porque o final é moi estraño e raro, se non tivese un final tan aberto, recomendaríallo a calquera persoa que se quixese rir, porque o diálogo do bocadillo de queixo con marmelo é moi gracioso.


O que lle engadiría a esta historia, para a miña opinión, serían máis personaxes. Unha obra de teatro, para o meu gusto necesita máis de dous personaxes. Á parte disto, non lle engadiría máis nada.

O vocabulario deste libro foi moi fácil de entender, xa que non utiliza palabras moi difíciles ou expresións non habituais.

Diego Gutiérrez Castiñeiras (4º ESO)

Andel de Libros (XXXIX): Integral, de Roberto Vidal Bolaño



Esta historia gustoume moito e resultoume moi entretida, porque era moi graciosos cando os cuñados entraron no cabaré, e foron pedir algo e non lle traían nada. Os personaxes do cabaré resultaban un tanto estraños, pero á vez eran moi graciosos. Ademais resultou moi divertido que os timaran co do Integral.

A escena que máis me gustou foi cando os homes foron pedir algo para tomar e a muller do local, non lle traía nada. Tamén me gustou moito cando os homes lle fixeron o “Integral” a muller, xa que así non se marchaban de balde.

Eu con esta historia, non pensaba que o final acabase así, pensaba que os dous cuñados ían marchar para a casa de balde.

Esta historia recomendaríalla a calquera persoa que se quixese rir un bo anaco, xa que resulta moi graciosa. Ademais o vocabulario é moi fácil de entender.

Diego Gutiérrez Castiñeiras (4º ESO)


A min este libro non me gustou moito porque é un libro moi enredoso e con pouco sentido na miña opinión. Non me gustan os libros que se enredan tanto en crear un gran final a pesar de que isto poida perxudicar á historia facéndoa máis aburrida e lenta. Ademais non me parece unha obra que cumpra o seu fin porque paréceme que é moi difícil representala polo de ter que espirse en público ou ter que darlle unha labazada a un compañeiro o reparto.

Non por isto quero dicir que sexa unha mala obra, todo o contrario, sen embargo esta obra a min non me gusta polo seu carácter lento e sen momentos de acción. Tamén é verdade que o final é un gran final e é moi inesperado polo cal enriquece a obra.

Os personaxes desta obra son moi variados e son todos personaxes redondos con historias propias e que evolucionan no final. 

Tomás Beiras Rivas (4º ESO)

Andel de Libros (XXXVIII): Gárgola, de Carlos Vila Sexto



Este libro gustoume moito e chamoume a atención dende o principio, porque a min persoalmente gústame moito os libros de medo e de tensión.

Chamoume a atención que Carlos Vila Sexto escribise este libro con tan só quice anos, porque está moi ben planteado e redactado, aínda que é algo rebuscado co vocabulario.

Recomendaríalle este libro a todo aquel que lle gusten as historias inquedantes e de medo, xa que este libro crea grandes tensións en varios momentos da historia.

Para min un dos momentos máis importantes do relato é cando limpando o faiado con seu pai atopa un trofeo con catro nomes, porque grazas a iso descobre que un deles era moi importante na súa vida e el non o sabia.


O final do libro non está mal, aínda que non é un final feliz, pero todo remata como debería rematar, xa que finalmente pode reunirse con súa irmán e co resto da súa familia.

Adrián Landeira Pose (3º ESO)

Andel de Libros (XXXVII): Formigas, de Tucho Calvo



A min este libro gustoume moito xa que é un libro de  medo e gústanme ese tipo de libros. Tamén me gustou moito porque é un libro fácil de entender e ten un vocabulario doado de comprender, non o ten rebuscado como outros libros. Tamén me gustou porque se le moi rápido e ten moi poucas páxinas.

A escena que máis me gusta foi a do final, cando deciden acabar con todas as formigas con gasolina para que non houbera máis mortes. Non houbo escenas que non me gustasen, xa que é un libro moi curto, gustoume todo o seu contido, o comezo o final,e  o único que faría sería aumentarlle os personaxes xa que me parece que ten moi poucos.

Recomendaríalle este libro a xente de máis ou msnos 15 anos e que lle gusten as historias de medo porque este libro pódese considerar dese estilo.

Manuel Vázquez Noya (3º ESO)

A min este libro non me gustou, porque esperaba que en certos momentos da trama houbese máis tensión e que pasase algo máis de medo. Outra cousa que non me gustou do libro é que me resultou bastante difícil de entender tanto polo vocabulario que en como a forma de relatar as cousas.

Aínda así é un libro que se pode ler en pouco tempo, e recoméndollo á xente que lle guste ler en xeral, pero sobre todo a quen lle gusten os libros de fantasía.

Para min un dos momentos máis importantes do libro foi cando Lola atopou ó Maragato morto na casa, que era o home que lle falaba do problema que lles estaban a supoñer as formigas, porque aí déronse conta de que non lles estaban a mentir e que tiñan que facer algo urxentemente.

O final que ten non me gustou porque é bastante difícil de entender. A min gustaríame máis que Lola e máis o protagonista se tivesesn que enfrontar ás formigas doutro xeito, e que non tivesen que queimar o monte. O bo do final é que todo volveu á normalidade e todos volveron a ser felices na súa aldea que xa non estaba tan asolagada.

Adrián Landeira Pose (3º ESO)

martes, 9 de xuño de 2015

De abecegramas y abecegramistas (I)

www.anayainfantilyjuvenil.es
Un abecegrama es una palabra con las letras ordenadas en orden alfabético o un texto en el que las primeras letras de cada palabra están ordenadas en orden alfabético.

En 1º de ESO, en clase de Lengua Castellana y Literatura buscamos a los/las mejores abecegramistas. Nos interesamos por este juego de palabras debido a la lectura de El asesinato de la profesora de Lengua, de Jordi Sierra i Fabra, autor conocido por muchos de vosotros. 

Nuestros artistas de 1º, con algún atranco debido al olvido de alguna letra del abecedario, error que ya ha sido subsanado, han creado abecegramas curiosos, divertidos e imaginativos. 

Martín D. fue el primero en apuntarse al reto, con mucho éxito en su composición:

Alba bebe con demasiado entusiasmo fanta gratis, hasta ingerir jubilosas kilocalorías. ¿Lo menciona?. Nunca. Ñoña, omite, para que Ramón se tome un vino "xoven" y zamburiñas



Carlos también se animó, con este excelente resultado:

Ana bebe cocacola donde espera feliz, Gonzalo hace inventario: judías, kiwis, los manipula, nefastamente, ñoñez o pesadilla; quería recontar su trabajo únicamente: verdura, whisky, xilófonos y zanahorias




Óscar también cultivó su vena más creativa, que nos ha encantado:

Anoche bebí con Daniel en Fisterra grandes, hermosas, inmensas jarras kilométricas: leche malteada, naranjas ñoñas o ponche, que Ramón Suárez trajo. Únicamente vinieron Xavi, Wilson y Zlatan



Enhorabuena chicos, nos ha gustado mucho vuestro trabajo !!!

luns, 8 de xuño de 2015

Andel de Libros (XXXVI): Trece anos de Branca, de Agustín Fernández Paz



Este libro foi un dos que máis me gustou porque ten un vocabulario moi fácil, deste modo é moi fácil ler.

Tamén faiche entender o importante dos verdadeiros amigos, xa que Branca estaba enferma na cama e non podía ir á escola, pero Raquel unha verdadeira amiga ía visitala todos os días a contarlle o que pasara no colexio. Eu non eliminaría ningún personaxe.

O momento que máis me gustou foi cando a nai de Branca lle prohibiu a Branca andar con Lois (cun amigo de Branca), porque a nai de Branca escoitara no colexio que era unha mala influencia, pero Branca quería andar con Lois . Ata que un día no colexio a mestra mandoulle facer un traballo por grupos, e con tan mala sorte para a nai de Branca tocoulle a Branca e a Lois no mesmo grupo, e deste modo seguironse vendo.


Recoméndollo a todos os meus amigos, porque este libro é divertido xa que vai de menos da nosa idade.

Sergio Arias García (3º ESO)

Andel de Libros (XXXV): Intercambio cun inglés, de Christine Nöstlinger



Este libro gustoume moito porque pareceume moi fácil de ler, non ten apartados nos que a
lectura sexa difícil de entender. Tamén ten algunhas escenas moi graciosas como cando veu
Jasper e outras que non o foron tanto como no final do libro, que é un pouco máis sensible,
no que se ve o gran corazón que ten Jasper. 

O libro gustoume pero non lle vexo moitosentido, xa que non creo que moitos pais só por que o seu fillo saque un ben en inglés queiran que o seu fillo vaia a Inglaterra con outra familia, aínda que finalmente ven un rapaz de alá, non vai el. 

A parte do libro que máis me gustou foi o final, porque non me esperaba que Jasper cambiara tanto e a parte que menos me gustou foi ao comezo do libro porque se me fixo moi aburrido.

Recomendaríalle este libro aos adolescentes porque a autora escribiuno para xente de esa idade.

Manuel Vázquez Noya (3º ESO)

Andel de Libros (XXXIV): Reo, de Xesús Fraga



A min o libro gustoume bastante en xeral, porque é moi entretido e porque cada capítulo que les déixache algo novo para o seguinte capitulo, que te obriga a ler as seguintes páxinas.

O momento que máis me gustou do libro foi cando pillaron a Virus, porque eu quería dende o principio que fose Reo o rei da cidade, porque era o meu personaxe favorito.

Pero sen dúbida, o momento que máis me impactou e o que me pareceu o máis importante da historia, foi cando Cora lle dixo a Reo que ela tiña que marchar da cidade porque súa nai non tiña traballo aquí, por sorte Reo tivo a idea de levala a capital a onde a súa irmá, e así ela podería estudar moda en España como ela quería.

O que a min non me gustou foi o final, iso de non saber quen era Oni, e o motivo de porque lle quería arrebatar o posto de rei da cidade. Eu pensaba que Reo despois de que o collese a policía, ía seguir a facer grafitis pola cidade, e non deixar de facelos como aconteceu.

Adrián González Lage (3º ESO)

Este libro gustoume moito porque vai  sobre rapaces aos que lle gustan os graffittis , e a min gústanme os graffittis.

Na miña opinión o final do libro é o adecuado para a historia porque hai unha traxedia, xa que morre Changui (un rapaz) ao final do elato, e a min gústanme os libros con final de traxedia.

Non eliminaría ningún personaxe porque sinón a historia non sería tan emocionante coma se están todos os personaxes.

Para min foi un dos libros que máis me gustou, aínda que sexa é algo longo, pero lese rápidiño e se empezas a ler non podes parar porque é moi interesante.

É fácil de ler xa que o vocabulario é moi sinxelo.Recoméndollo a toda as persoas, xa que vale para todas as idades.

Sergio Arias García (3º ESO)

venres, 5 de xuño de 2015

Andel de Libros (XXXIII): Matilda, de Roald Dahl



Este libro gustoume, moito non. Digamos que me gustou moitísimo. Este libro fíxome rir en case todas as escenas, aínda que nalgunhas escenas deixoume un pouco pasmado. 

O meu personaxe preferido é Honey, porque, xunto con Lavender, son as únicas que se preocupan por Matilda. 

Destacaría varios momentos: os tres milagres, cando lle pega o sombreiro na cabeza a seu pai, cando lle botaron o bicho na auga á directora… Pero de entre todos aqueles momentos, o mellor foi cando o xiz comezou a escribir só no encerado. 

Recomendaríalle este libro ás miñas dúas mellores amigas, xa que estamos sempre a rir. Pero como xa o leron,  pois recoméndollo a un grupo de Whatsapp, porque tamén estamos sempre rindo. 

Eu non lle faría ningún cambio, todo está moi ben. Mais se teño que cambiar algo, sería ao final, deixaría a Harry con Matilda e a señorita Honey.

Daniel Castro Álvarez (3º ESO)

A min este libro fascinoume porque Matilda é unha nena loitadora e moi lista, que se esforza por aprender.

A parte que máis me gustou foi cando descubriu o seu poder e lle tirou a xerra por encima á directora porque a directora quedou mal, sen poder castigar a ninguén, esa parte tamén me pareceu graciosa.

A señorita Honey pareceume una persoa con gran corazón por como defendía os nenos ante a directora, por como lle aprendía a Matilda cousas do seu nivel e por acoller a Matilda con ela.

A parte que menos me gustou foi cando o pai de Matilda lle rompeu o libro que collera prestado da biblioteca municipal.

Os plans de vinganza de Matilda parecéronme moi intelixentes porque nunca se daban conta de que fora ela.

Recomendaríalle este libro a Dani e a Irea, pero xa o leron porque os tres viramos a película.

Laura Mariño Rey (3º ESO)

Para min a parte máis interesante e importante do libro foi cando Honey invitou a merendar a Matilda a súa casa e esta lle preguntou porque vivía desa forma e ela lle dixo que a súa tía Trunchbull lle fixera pagar por todos os anos que a estivera mantendo na súa casa, por iso vivía así. Aí é cando dá lugar ao final.

A parte máis triste do libro pero a que me deu tamén máis graza para min, foi cando Trunchbull llo facía pasar mal aos nenos,berráballe sen razón e facíalle cousas horribles.

A lingua non foi moi difícil, xa que é un libro para idades coma a nosa, máis ben para a etapa antes da adolescencia. Na historia non faría ningún cambio, está perfecto.

O libro gustoume moito e recoméndollo aos nenos de entre 13 e 15 anos,xa que non ten un vocabulario moi difícil e é máis ben un libro infantil.                   

Irea Ríos Casas (3º ESO)

Andel de Libros (XXXII): Ollos de auga, de Domingo Villar



O libro non me gustou, pero é porque, basicamente, non me gustan os relatos dos crimes xa que moitas veces líome cos nomes, cos lugares ou cos feitos…

Gústame unha mínima parte porque cando Caldas e Estévez estaban avanzando na investigación advírtese a maldade dalgunhas persoas.

O que máis me gustou foi esa chiscadela de gracia que lle aporta Estévez en case todas as partes da historia, e o mellor é que é un moi bo detective á vez que simpático.

Penso que o libro podería mellorar se desen máis detalles de cómo morren o músico e o DJ, ou se 
fose algo máis longo para que polo medio houbese máis emoción e intriga.

É bastante fácil de ler, a  verdade é que con esta narración non me confundín case nada e foi doado de comprender.

Recomendaríallo ás persoas ás que lles gustan os detectives, os asasinatos e os finais que te intrigan.

Xosé Barreiro Hernández (3º ESO)

Humor lingüístico

Visto no Facebook: Molino de ideas

xoves, 4 de xuño de 2015

Un libriño que gusta moito, Palabras de Caramelo de Gonzalo Moure

                                                                                     Por Lucía Viqueira García de 1º ESO

Este libro ne gustó mucho porque lo que le pasa a Kori y a Caramelo es una historia muy bonita, aunque el camello no tenía que haber muerto.

Imaxe: juntadeanadalucia.es

La portada refleja el momento en que Kori se escapa con Caramelo, su camello. El color del camello es muy adecuado ya que el camello de nombre tiene Caramelo.

La lectura me ha provocado distintas sensaciones:

- Tristeza: cuando matan a Caramelo y Kori se pone a llorar.

- Emoción: cuando Kori se escapa con Caramelo para que no lo maten. 

- Asombro:  porque un niño sordomudo aprendiera a escribir y a hablar un poco.

Me llamó mucho la atención que un niño sordomudo aprendiera a hablar, y que mataran a los camellos por ser de género masculino.

Esta cita me impresionó porque me pareció muy emocionante y a la vez triste:

" A una seña de su tío, los hombre de turbante negro agarraron al camello de la cabeza, obligándole a permanecer en dirección a la Meca, y el matarife lo degolló "


Imaxe: biblioes.wordprss.com
Por Brais Pena Baluja de 1º de ESO


Es la historia de un niño que no oía. Iba a una escuela especial.,Sus tíos tenían camellos y Kori, el niño,  en especial se hizo amigo de uno y siempre lo visitaba. La profesora Fatimetu le enseñó a escribir a Kori y él empezó a escribir poemas y siempre se los iba recitar a Caramelo, su camello.Un día su tío le dijo a Kori que había que matar al camello. Kori se puso muy triste, y por la noche se marchó con Caramelo pero al final su tío lo encontró . Por la tarde mataron al camello y Kori estaba muy triste. Cuando ya fue mayor,  escribió un poema en honor de caramelo.

Este libro me gustó mucho porque el niño ama al camello, pero para comer tienen que matar al camello. Se escapa con él, pero al final lo acaban encontrando.Y le escribe finalmente un poema titulado Caramelo,como el camello.

Mi cita favorita es "Enséñeme a escribir, señorita Fatimetu, enséñeme a escribir"

Fatimetu, la maestra, le enseña a escribir y a una persona que no oye, le cuesta mucho aprender a escribir, y Fatimetu le enseñó.

Andel de Libros (XXXI): Os vellos non deben de namorarse, de Castelao



Os vellos non deben de namorarse é un libro moi coñecido de Castelao. A min este libro gustoume moito e ademais é un libro que se le moi facilmente xa que é bastante curto (non ten moitas páxinas nin moito texto). 

É curto xa que só ten tres lances e un epílogo de escasas páxinas. Un dos temas deste libro é o amor xa que a morte dos vellos está causada por namorarse.

A min o lance que menos me gustou deste lance foi a morte do boticario pero despois gustoume moito a forma que utilizan as irmás para despedilo, xa que mostraron o que lle querían. 

Eu neste libro non faría ningún cambio xa que me gustou moito como xa dixen anteriormente e ademais este libro reflicte moi ben como era a lingua na época de Castelao porque hai moitos dialectalismos, hipergaleguismos…

Eu por suposto que recomendo esta lectura. Por outra parte, a linguaxe é fácil de entender.


Marta Veiras Noya (4º ESO)


Recomendo este libro a xente que lle guste ou empece a ler teatro. Gustoume moito xa que ten partes humorísticas. O lance que máis me gustou foi o lance segundo. Gústame porque don Ramón é o máis gracioso de toda a obra de teatro, ten esceas nas que está bebedo e fala cos cadros dos pais que están mortos. Nesa escena ten dialogos que te fan rir. 

Á parte do lance segundo o que máis me gustou é cando se reunen todos no cemiterio despois de que todos morresen polo mesmo motivo. O lance que menos me gustou foi o lance terceiro xa que non entendín nada e faciáseme repetido ao lanco segundo. Polo resto non hai problemas.

Gustoume que Castelao rompa cos finais de amor e escriba finais con traizóns amorosas xurdidas polo interese.

É un libro moi fácil de ler xa que o seu vocabulario é moi sinxelo o que facilita unha lectura máis rápida.


Daniel González Iglesias (4º ESO)