Conta de Libros (IX): A casa dos Lucarios, de Teresa Moure

A casa dos Lucarios. Teresa Moure. Xerais

Este libro gustoume moito pero foi moi difícil de entender porque ten un vocabulario un pouco rebuscado e hai moitas palabras que non sei o que significan. 

O momento máis importante do libro para min foi cando lle morre a nena pequena porque é un momento no que o pasan mal porque ninguén quere que lle morra un fillo porque é unha personiña moi importante na familia. 

Para min ten un tema interesante porque me gusta a taberna e esta historia transcorre o máis do tempo na taberna do Chicho con algunha historia divertida. 

O personaxe que máis me gustou foi o Chicho porque ten unha forma de pensar e unha forma de ser que a min me gustou moito porque é parecida a miña. 

O final é axeitado pero podía se un pouco máis completo e explicar máis o desenlace. 

Eu recomendo a lectura aínda que sexa difícil de entender, porque foi moi divertida e entretida. Na miña opinión, esta lectura non é valida para todos os públicos.

Iván Costa Raña (3º ESO)

Conta de Libros (VIII): Aire negro, de Agustín Fernández Paz

Aire negro. Agustín Fernández Paz. Xerais

A min o libro gustoume xa que é fácil de ler e divertido. A parte que máis me gustou da novela foi cando Laura Novo tivo pesadelos por culpa da Gran Besta. A parte que menos me gustou do libro é o inicio xa que só describe e non pasa absolutamente nada. 

O personaxe que máis me gustou foi a Gran Besta, a pesar de que é un personaxe psicolóxico e moi importante xa que é a antagonista da historia é sen ese personaxe a historia non tendía sentido. A min pareceume que no libro hai poucos personaxes principais e hai moitos personaxes secundarios. 

O final podía ser mellor xa que é un pouco sorprendente e os doutores da clínica non buscan a Laura Novo cando desapareceu da clínica.

No libro non aparece un vocabulario difícil e é fácil de comprender. 

Eu recoméndolle este libro a todo o mundo sobre todo a quen lle gusten as historias de misterio e terror. 

Andrés Dafonte Varela (3º ESO)

Conta de Libros (VII): A Cabeza de Medusa, de Marilar Aleixandre

A Cabeza de Medusa. Marilar Aleixandre. Xerais

Ola, chámome Ana Cebey e hoxe vou falar sobre o libro A Cabeza de Medusa. O  momento máis importante do libro pareceume cando ocorre o de Mauricio e a pintada, para min foi moi emocionante e sempre estaba en intriga.

En canto aos personaxes, o que máis me gustou foi Sofía, xa que para min é unha persoa moi valente. O que menos me gustou foi Vicenzo, o xinecólogo, porque non me deu moi boa espiña cando convidou a Lupe a cear. Os pais de Lupe tampouco me gustaron nada, deume a impresión de que non apoian á rapaza, cando debería ser ao revés, xa que acaba de ser vítima dunha violación, mais sempre teñen medo de poñer a denuncia. Cambiaría o final, xa que acaba moi raro e non conta nada. 

Recoméndolle este libro a todas e a todos, pois ten poucas páxinas e lese nun día ou dous. Ao principio é moi aburrido na miña opinión, xa que falan moito do mito. 

Considero que é un libro moi característico na época na que estamos e na cal as mulleres sofren tantas violacións día a día.

Ana Cebey de la Torre (3º ESO)

A min este libro gustoume porque a historia é moi entretida e porque fala dun tema moi importante, as violacións que son cousas que pasan moi frecuentemente e moitas mulleres non se atreven a denunciar por medo a que non as crean e que lle digan que son unhas porcas como lle fixo Mauricio a Sofía e Lupe no baño das rapazas poñendo unha pintada na que dicía que eran putas.

O momento máis importante é cando despois de saír de festa as violen eses dous rapaces porque a partir de aí é cando comeza toda a historia e porque a maioría das violacións ocorren así.

Eu cambiaría que aparecesen máis veces os violadores e se falase máis do tema porque só se fala ao principio e un poucoa o final, despois e todo da vida das rapazas sobre todo da de Sofía e dos pais de Lupe.

Daríalle outro final porque non se sabe se os violadores resultaron culpables ou os deixaron libres, tampouco se sabe que pasou con Lupe oo volver a poñer a denuncia contra eles e se Mauricio foi expulsado por facer a pintada contra Sofía e Lupe

Eu recomendo este libro porque é interesante e entretido.

Gloria Bello Fraga (3º ESO)

O momento que máis me gusta foi cando Sofía os quere levar ao xulgado porque sendo outros non o farían. Outro momento moi importante do relato foi cando Sofía e Lupe  non quixo ir con Rubén e despois tiveron que ir obrigadas cos outros rapaces. 

A personaxe que máis me gustou foi Sofía porque é a que fai todo o posible para defenderse da xente, e é moi atrevida, por iso me gusta moito. 

Este libro é moi interesante porque queres saber sempre o que lle vai pasar aos rapaces .Cambiaría o final porque Sofía quita a denuncia e non tería que quitala, tería que caer todo o peso da lei sobre eles. 

Foi un final axeitado porque acabaron todos ben, non houbo ningún que acabara mal.

Está escrito nunha lingua fácil de entender porque non había case ningunha palabra que non se entendera.  Recomendo este libro porque é moi divertido pero triste á vez.

Martín Rivas Suárez (3º ESO)

O libro A cabeza de Medusa gustoume moito xa que é un relato que é moi facil de ler e ademais é moi intrigante e sempre tes ganas de seguir lendo o libro. 

Esta narración ten un moi interesante contido porque nos axuda a reflexionar sobre o tema do maltrato e por se non o sabiamos dámonos conta que o maltrato é unha cousa moi fea e absurda.

O personaxe de Lupe non me gustou moito porque á hora de denunciar o sucedido dubidouno moito, en cambio Sofía fixo todo o contrario e gustoume moito.

O final non me acabou de convencer, entón eu escollería un desenlace no que Sofía e Lupe se pensaran moito o da denuncia e ao final, como non, acabaran denunciando o sucedido.

Anxo Lamas Liste (3º ESO)

Conta de Libros (VI): A canción do verán, de Vicente Araguas

A canción do verán.Vicente Araguas. Ir Indo

Este libro gustoume. Pareceume gracioso nalgunhas escenas coma a do restaurante italiano (entre outras). 

Polo xeral é un tema normal, dous amigos que un día deciden ir xuntos facer unha visita pola Coruña. Creo que o momento máis importante do libro é cando morre un dos dous protagonistas, xa que era moi inesperado que morrera na costa abaixo antes de chegar ao seu pobo (Nebia). 

Eu non faría ningún cambio demasiado importante, probablemente cambiaría a última visita a aquel bar de estrada o “Maika”.

E a Fandiño (amigo do falecido e o outro protagonista), que non fose tan serio que só lle avisaba ao seu amigo do mal que lle podería pasar. Pero o final do libro estivo bastante ben engadindo tamén a morte e a chea que levaba Fandiño.

Os personaxes estiveron ben, o meu favorito é Fandiño por ser tan precavido e pensar as cousas antes de facelas, aínda que Pacho é un personaxe moi sinxelo, compleméntase moi ben co seu amigo, sendo tan contrarios e á súa vez tan iguais.

A linguaxe é sinxela e comprensible, lese rápido e ademán é entretido.

Eu recomendaría ler este libro, porque hai poucos que sexan tan abertos en temas que trata.

Mirian Otero Sande (4º ESO)

Conta de Libros (V): Sete Caveiras, de Elena Gallego Abad

Sete Caveiras. Elena Gallego Abad. Xerais

O libro do cal vos vou falar aquí é unha novela de Elena Gallego titulada Sete Caveiras, que sen dúbida está  chea de intriga, misterio, que a cada páxina que pasa engancha cada vez máis, mais sobre todo o final do libro, xa que estás ansios@ por saber como remata. 

O momento máis importante ou intrigante para min de toda narración creo que foi cando reciben un sobre co  DVD coa canción que di que estas mortes son unha vinganza de algo que ocorreu hai varias décadas.

Esta novela cóntanos sen dúbida un crime perfecto.

Non lle faría ningún cambio, a verdade, o final sorprendeume totalmente, non  mo esperaba, pero para ben. Por esa razón encantoume.

Os personaxes parecéronme moi traballados e os nomes tamén me gustaron moito.

Ten un vocabulario moi sinxelo, de fácil comprensión.

Un libro que por suposto recomendo, sobre todo se che gustan as historias de asasinato, misterio.

Leticia Añón Guerra (4º ESO)

Conta de Libros (IV): Os dous de sempre, de Castelao

Os dous de sempre. Castelao. Galaxia

Este libro abrangue un tema bastante interesante. Fala da vida de dúas persoas, Pedriño e Rañolas. Estes dous son amigos dende moi pequeniños e a narración conta a súa vida por separado e a súa vida xuntos.

O momento máis importante do libro para min é cando os dous protagonistas se reencontran e pasan toda unha tarde falando da súa vida.

O meu personaxe favorito é Rañolas, xa que ao longo da novela demostra ser un home loitador, que con moito esforzo logra conseguir todas as cousas se propón. En cambio Pedriño é un rapaz ao cal todo lle dá igual e o único no que pensa é en comer e vivir ben.

Desde o meu punto de vista o final da narración é moi inesperado, xa que para nada te esperas o que vai ocorrer cun dos personaxes, e se queres sabelo terás que ler o libro!

O vocabulario desta obra para min foi algo difícil, porque ten algunhas palabras difíciles de entender, pero polo contexto podes chegar a comprendelas.

Dito todo isto, recoméndovos un montón este libro, e aínda que ao principio poida parecer algo aburrido, ao final acaba enganchando!

Ahinoa Antelo Rodríguez (4º ESO)

O momento máis importante para min foi cando Rañolas estaba disposto a ir á vila, pero chegoulle a desgraciada noticia de que súa nai falecera, entón este decidiu non volver e seguir co seu de vender nas romarías mentres que, pola outra parte, a vida de Pedriño era bastante mala, o pobre non sabía facer nada, soamente comer e andar de larchán. A tía de Pedriño pasábaas negras para poñelo a traballar en calquera cousa, xa que el ou non lle gustaba facer nada ou non servía para nada pero era moi bo rapaz.

O tema pareceume interesante xa que a vida dos dous era bastante diferente pero as dúas eran bastante entretidas, sobre todo a de Rañolas que era un aventureiro.

O final non me pareceu o axeitado debido a que a morte de Rañolas foime desagradable para o meu gusto, eu daríalle un como que el mais Pedriño pasasen todas as tardes xuntas e deixasen os seus traballos para estar un co outro.

Respecto ao contido do libro non cambiaría nada, todo está moi ben programado para que no final da historia se acaben encontrando un co outro.

Pablo García López (4º ESO)

Para min  o momento máis importante do libro foi cando Pedriño intenta matar a súa sogra Filomena xa que iso cambia todo entre eles dous.

O tema do libro está bastante ben, pero eu nalgunhas partes deste poñería algo máis interesante xa que ás veces resulta aburrido, por exemplo a min en verdade gustoume todo a novela pero a parte que é mais interesante na miña opinión é cando Pedriño lle intenta poñer os cornos á muller ou como xa dixen cando intenta matar a súa sogra pero a parte que máis impacta é cando o Rañolas se suicida.

O final foi inesperado pero non o entendín moi ben.

En canto á linguaxe para min foi moi difícil de comprender xa que estaba escrita na lingua da época Nós e ás veces pois resulta complicado de entender, pero polo resto fenomenal.

Gloria Pena Gutiérrez (4º ESO)

Boas a todos e a todas, vouvos falar dun libro que a min gustoume moito persoalmente e que lle recomendaría a todo o mundo.

O libro trata da vida de dúas persoas, Pedro e Rañolas, dous amigos da nenez que viven dúas vidas completamente distintas e que contan con dúas personalidades tamén diferentes. A historia é un tanto complicada de seguir dado que vai contando ambas historias paralelamente e ás veces salta dunha noutra cando aínda se atopa no medio da historia. Como xa dixen anteriormente as súas personalidades difiren moito, Pedro é un home que desaproveita moitas oportunidades que consegue (e consegue moitas) mentres que Rañolas tense que complicar moito para poder chegar a conseguir unha vida decente.

Esta novela é moi doada de ler xa que aínda que pareza que é un libro grande a metade das páxinas están en branco ou con un debuxiño que ilustra máis ou menos o que ocorre en cada capítulo.

A min o que máis me gustou de Os dous de sempre é que ao final de cada capítulo, que son bastante curtos, ás veces hai frases que che fan reflexionar ou que simplemente son boas, a min unha que me marcou persoalmente é esta: “O mundo é grande e o meu burro bule ben”.

O vocabulario utilizado por este escritor é doado de entender non obstante utiliza algunhas palabras que poden ser un pouco complicadas.

Unha conclusión que saquei do feito de que os capítulos sexan curtos é que Castelao en verdade non sabe escribir novelas xa que esta narración máis ca unha novela parece unha historia composta por historias curtas.

Yago Leis Ríos (4º ESO)

Esta narración paréceme que contén unha historia moi interesante, ademais dunhas bonitas ilustracións en cada capitulo, polo que recomendo lelo, mais o seu vocabulario foime difícil de comprender, o que provocou que perdera algo de interese nela.

Pedriño é toleirán e vago, só quere un traballo que lle paguen ben e non teña que facer moito.

Rañolas é traballador e eivado de nacemento, perseguía un soño, mais cando o acadou non se sentía que estaba vivindo a vida como debía.

O momento máis importante paréceme cando Pedriño tenta matar a sogra, pois é un momento moi entretido, xa que despois de todo o libro non esperas que se atreva a facer algo polo estilo. Ademais a causa disto a sogra comeza a respectalo e ata lle consegue traballo.

O final non me gustou, creo que Rañolas non merece rematar así, posto que levaba toda a vida traballando moito para lograr o seu soño e cando o consegue non se consideraba feliz, pois sentíase escravo do traballo.

Eu suprimiría algunhas escenas do libro nas que non teñen que ver directamente cos protagonistas.

Alba Dafonte Rodríguez (4º ESO)

O tema deste libro de Castelao non é precisamente emocionante, pero si entretido e interesante; fala de dous amigos da infancia que toman camiños separados na vida e cóntase como se desenvolven no mundo e as cousas que lle acontecen ata volver a encontrarse.

Persoalmente o momento máis importante do libro paréceme o reencontro dos dous de sempre; Pedriño e Rañolas, tal pasar unha gran tempada separados vivindo cada un a súa vida. Ademais, Rañolas, é e era o único amigo de Pedriño, o cal, non ten unha vida moi afortunada.

O meu personaxe preferido, se teño que elixir, diría que é Rañolas, xa que é o que máis avanza na historia.

Se tivera que cambiar algo, posiblemente arranxaría un pouco a vida de Pedro engadindo alguén que o quixera tanto coma a tía Adega, ou por exemplo, darlle máis protagonismo á súa filla, que a pesar de todo, quéreo ben.

A pesar de que ten unha linguaxe bastante "antiga" e difícil de comprender, recomendo este libro. Ten unha historia moi bonita e ao mesmo tempo, ensina o que era a vida naquela época; como actuaba xente, os seus pensamentos, etc. Gustoume bastante e é moi rápido de ler.

Iria Boquete Sánchez (4º ESO)