Contacta connosco no mail bibliotecatrazo@yahoo.es



luns, 30 de novembro de 2015

Reunión cinéfila coas que foron membros do Club de lectura


Pois alá polo curso 2012/2013 decidimos ler no Club de Lectura de 3º e 4º de ESO a triloxía de Los Juegos del hambre e foi un ano despois cando comezaron a estrear as películas e empeñámonos en ir xuntas ver a primeira, e logo a segunda... e ata aquí chegamos, incriblemente, con algunhas destas rapazas xa na Universidade. Na foto faltan algunhas que si estiveron no cine, como Cristina Deus e Miriam Castro. E algunhas que nin ao cine puideron vir como Iria Fajín, Verónica Barreiro e Alba Docampo. Espero non esquecer a ningunha. Tampouco Francesco, profe de inglés, puido vir. Aí estamos Carmen, a profe de Mates e máis eu, profe de LCL, orgullosísimas das nosas chicas (como medrades, e que rápido, eu ben volo avisei...!!).

Seguimos a pensar, como en cada película que fomos, que nos gustan máis os libros que as pelis, pois hai cousas que non se entenden ben sen a lectura dos libros. E recomendámosvos a todxs a lectura da triloxía.

www.fotogramas.es

venres, 27 de novembro de 2015

Xosé Neira Vilas, in memoriam





Moitos e moitas de nós temos disfrutado coa lectura de Memorias dun neno labrego do grande escritor Xosé Neira Vilas que nos deixou hoxe aos 87 anos de idade.

Queriamos ir visitalo o curso pasado na saída anual que facemos os membros do Club de lectura, pero xa se puxo maliño e houbo que refacer os nosos plans. Este ano xa non será posible. Descanse en paz, mestre.

xoves, 26 de novembro de 2015

Balda de Libros (I): A esmorga, de Eduardo Blanco-Amor


Un novo curso 2015/2016 e continuamos coa publicación deste apartado da bitácora da Biblioteca do CPI de Viaño Pequeno (Trazo) onde o alumnado de terceiro e cuarto da ESO realizará breves recensións sobre as súas lecturas para a materia de Lingua e Literatura Galega. 

Desta volta vaise chamar Balda de Libros e o primeiro alumno en achegar material crítico para o noso recuncho de lecturas foi José Luis Mirás Otero (4º ESO), aínda que observamos este curso moita máis nugalla e preguiza ca nunca pois está a rematar novembro, cando noutros cursos a estas alturas xa tiñamos publicado máis dunha ducia de comentarios. 


A min este libro gustoume moito principalmente porque é gracioso pero ao mesmo tempo trata temas sociais moi importantes como os barrios marxinais, o alcoholismo ou tamén os malos tratos ás mulleres que é un problema que está moi presente tanto no libro como na vida real. 

Para min todos os personaxes teñen o seu papel esencial no libro, por iso non quitaría a ninguén nin tampouco engadiría nada. A novela engancha moito porque non te esperas as accións que van facer os personaxes. 

Eu do libro non cambiaría nada porque  tal  como está expresa moi ben as ideas que quere dar e ó mesmo tempo é entretido. Á parte do humor tamén se demostra a humildade coa que se vivía en Galicia nesa época. E o capítulo que máis me sorprendeu foi cando Cibrán se suicidou coa navalla. 

Este libro recomendaríallo á xente que lle gustase ler e que lle guste que trate temas sociais con cousas cómicas.

José Luís Mirás Otero (4º ESO)


Paréceme que esaxera moito, toda a troula que fan os personaxes. Cibrán fai sempre o que queren os compañeiros e ó final moito bo home, moito non sei que e encántalle a festa coma os demais.

Iso foi o único que non me gustou moito, polo demais o libro está moi ben. Gústame moito ese rol que teñen os personaxes na historia, sobre todo cando se meten en pelexas e fan o que queren, que ao final son felices os tres xuntos sen darse conta.

Persoalmente o libro pareceume impresionante xa que ten misterio, ación e comedia. A escena que mais me gustou foi cando Cibrán estaba indo para traballar e os outros dous andaban de festa, porque vese que a el lle encanta a festa e andar por aí. 

Recomendo ler este libro porque é divertido de ler, pois a verdade é que non me gusta moito facelo e tardo moito en lelos, pero este foime moi ameno.

Iván Rodríguez Paredes (4º ESO)

Este libro foi un dos que máis me gustou dos que levo lido ata agora.

A narración para min é moi divertida , xa que vai sobre unha banda de tres homes que están borrachos e fan moitas cousas na historia, por exemplo ir de taberna en taberna e de festa en festa.

A narración é como se foran dúas historias nunha, xa que unha delas sucede no presente e a outra no pasado, porque vai dun home que vai ó xuíz e ten que contarlle a historia sobre o que fixo ou o que viu. Eu animo a que leades porque é moi divertida, ademais dános a coñecer como vivia a xente naquela época.

O momento que máis me gustou foi cando Cibrán se matou coa navalla ante o xuíz ao enterarse que foi culpable.  

Recoméndollo a todos, porque é moi fácil de ler e mais a historia que conta engánchate, pois dunha vez que empezas a ler non podes parar a lectura porque é unha historia moi bonita, malia ser dura.

Sergio Arias García (4º ESO)


Sorprendeume o final deste libro, pois non me esperaba que Cibrán, o protagonista, fose morrer. 

A parte do libro que máis me gustou, foi cando o Milhomes e o Bocas pelexaron e lle prenderon lume ó pazo dos familiares do Milhomes. Aínda que. como dixen, escena máis importante de todo o libro é o final, porque é cando Cibrán se espeta a navalla despois de que o xuíz o mande ó calabozo.

O meu personaxe preferido é Cibrán porque, á parte de ser o protagonista, era o único personaxe algo respectuoso. Cando a prostituta lle dixo a Cibrán que o Bocas matara a un home a noite anterior, pensei que os ía perseguir a garda civil e acabarían todos no cárcere. 

Este libro é bastante fácil de ler, ainda que ten saltos no tempo, non é como outros libros que son difíciles de comprender, non me gustou tanto como o de Males de cabeza, de Fran Alonso, pero recomendo a novela de Blanco-Amor porque tamén me gustou.

Adrián González Lage (4º ESO)


Deste libro, a verdade é que non teño personaxe preferido, mais destacaría a Cibrán, polo feito de ter algo máis de sentido que os outros dous esmorgantes. Impresionoume que os tres personaxes principais, morreran. Non é moi habitual nas historias, que os personaxes principais morran. Foi una das cousas que me máis me gustaron  do libro. 

A miña parte da historia preferida, foi, sen dúbida alguna, cando van ver aquela fermosa muller, que resulta ser una boneca. Tamén me gustou moito a escena na que van ao pazo no que vive un pariente do Milhomes, e lle prenden lume.  

Para min, a historia foi doada de entender, emprega una linguaxe bastante fácil. Eu recomendaríalle este libro a calquera persoa que lle guste ler. Por dicir alguen, a miña amiga Irea porque sei que a ela lle gusta ler, e esta é unha lectura moi interesante.

Daniel Castro Álvarez (4º ESO)


Este libro pareceume moi entretido, tanto pola historia en si como pola forma na que está contada. O  vocabulario e a forma que ten Cibrán de falar é bastante distinta á que estou acostumado na miña zona, pero de todos modo, faite pensar nalgunhas palabras pero enténdese ben e sácanse polo contexto.

O meu personaxe favorito é Cibrán, que ademais de ser o que conta toda a historia, é o máis honesto dos tres. Outra cousa que me gusta deste libro é a forma de narrar a historia, porque o fai dunha forma campechá e algo bruta, o que resulta divertido e entretido.

O final do libro está tamén moi ben, aínda que me desgustou algo que acabasen morrendo os tres personaxes principais, gustaríame que polo menos Cibrán non morrese, pero está ben porque me pareceu un final inesperado.

Recoméndolle este libro a calquera persoa, aínda que o vocabulario pode resultar algo difícil pero en resumidas contas é bastante entretido, a min persoalmente gustoume moito.

Adrián Landeira Pose (4º ESO)


Este libro encantoume, xa que é moi entretido, o que máis me sorprendeu del foi o final, porque non me esperaba para nada que Milhomes lle cravase unha navalla a Cibrán e logo ao Bocas, xa que non tiña razóns suficientes como para matar aos seus amigos.

O que non me sorprendeu foi que Cibrán tivese que volver ao "cuartelillo"  xa que era un home moi problemático, pero aínda que fose moi problemático é tamén o meu personaxe favorito.

En canto á escrita custoume entender algunha que outra palabra, xa que ten moitas palabras que proceden da zona ourensá, no sur de Galicia, e eu usei sempre as da zona compostelá.

Este libro creo que é unha especie de "moralexa" para todas as persoas que pensan que se empezan a beber alcohol non vai ter malas consecuencias.

Sen dúbida recomendaríalle este libro a todo o mundo, xa que é moi interesante.

Manuel Vázquez Noya (4º ESO)

Este libro foi un dos maís bonitos que levo lido. Recoméndollo a todos os que lle gusten as festas en concreto, porque é moi fácil de ler e mais a historia que conta engánchate. Dunha vez que empezas a ler non podes parar porque é unha historia moi bonita, sempre te ten intrigado sobre o que vai suceder. A historia para min é moi divertida, xa que vai sobre unha banda de tres homes que están borrachos e fan moitas cousas na historia, como por exemplo prenderlle lume a un pazo.
A historia, é como se foran dúas historias nunha, xa que unha historia sucede no presente e outra no pasado. Porque vai dun home que vai ó xuiz e ten que contarlle a historia sobre o que fixo ou sobre o que viu. O momento que máis me gustou foi cando Cibrán se matou coa navalla ante o xuíz ao saber que ía ir ao cárcere.
Eu, anímovos a que leades esta novela porque é moi divertida, ademais dános a coñecer como vivía a xente naquela época.
Samuel Vieites Abelenda (3º ESO)

martes, 24 de novembro de 2015

25 N - A violencia machista non só son os golpes

El abuso no solo es físico, también es emocional, mental y verbal. (...)

Además, el principal problema es que a menudo el abuso emocional es cometido por una persona cercana, a la que queremos y de la que no esperamos semejante comportamiento. Por eso, cuando nos damos cuenta es porque ya estamos enredados en la tela de araña que ha construido a nuestro alrededor. (...)
Imaxe: www.puntovital.cl

Marionetas en las manos de otros: Las técnicas de manipulación más dañinas

1. Gaslighting. Este término proviene de la obra de teatro “Gas Light”, en la cual el protagonista intentaba convencer a su mujer de que estaba loca, manipulando diferentes objetos de su entorno e insistiendo en que estaba equivocada cuando ella le hacía notar esas variaciones. 

En la práctica, esta persona se dedica a presentar falsa información, para hacernos dudar de nuestra memoria y percepción y, en última instancia, incluso de nuestra cordura. El abusador suele comenzar negando que determinados eventos hayan ocurrido, hasta llegar a escenificar situaciones raras que desorientan a su víctima. De esta forma, terminamos dudando incluso de lo que dijimos un minuto atrás.

2. Silencio. El silencio también se puede utilizar como una táctica de abuso emocional. De hecho, la indiferencia asociada al silencio causa profundas heridas emocionales porque no solo aumenta el nivel de ansiedad en la víctima sino que también daña profundamente su autoestima y provoca una enorme inseguridad.

El abusador usa el silencio para castigar a su víctima, simplemente no responde, se muestra frío y distante. De esta forma, tensa al máximo la cuerda, hasta que la otra persona no puede más y termina disculpándose por algo que no ha hecho. Así el abusador logra su objetivo: dominar y manipular jugando con las emociones. 

3. Proyección. Básicamente, se trata de un mecanismo de defensa a través del cual les atribuimos a otras personas deseos y sentimientos que son nuestros pero que no reconocemos como propios porque desequilibrarían la imagen que tenemos de nosotros mismos. Así, al proyectarlos sobre otros, nos sentimos aliviados.

En el abuso emocional, la persona lo que hace es proyectar sobre su víctima sus propias inseguridades, miedos y problemas. Por eso, acusará a la otra persona de mentir, cuando en realidad es él quien miente, o le acusará de ser infiel, cuando en verdad es ella la que traiciona. En práctica, se trata de descargar su responsabilidad sobre el otro, para crear confusión y cambiar su autoimagen, diseñándola a su imagen y semejanza. 

4. Intimidación encubierta. La persona que recurre a las tácticas de abuso emocional no suele emplear la agresividad y la violencia, al menos no de forma evidente porque su principal objetivo es manipular a su víctima sin que su imagen se vea dañada. Por eso, en muchos casos suele recurrir a la intimidación encubierta.

Es fácil percatarse porque su discurso está plagado de amenazas indirectas, que quedan implícitas en sus palabras. De esta forma, le deja claro a su víctima cuáles serían las consecuencias de sus acciones y, de paso, puntualiza que la responsabilidad es únicamente suya, se lava las manos. Por ejemplo, puede decir: “entiendo que no hagas nada, pero así terminarás con nuestra relación” o “si no inviertes ahora mismo, perderás todo tu dinero”.

5. Victimismo. Cuando todas las tácticas anteriores fallan, el abusador suele recurrir al victimismo. En práctica, descarga su responsabilidad en el otro, haciéndose pasar por la víctima de la situación. De hecho, incluso es común que terminemos compadeciéndonos y sintiéndonos mal por nuestro comportamiento, cuando en realidad no hemos hecho nada malo.

De esta forma el abusador genera un sentimiento de culpa que mantiene a la víctima atrapada en su tela de araña. La empatía nos hace caer en sus redes y, al convertirnos en el “malo de la película”, somos más proclives a ceder a sus demandas. Así nos manipula sin que seamos conscientes de ello. Frases típicas de este tipo de manipulación emocional son: “con todo lo que he hecho por ti y así es como me pagas” o “me he sacrificado por ti y no lo consideras”.





luns, 23 de novembro de 2015

Estado das cousas: cartas de amor antes dunha malleira

O 25 N que se achega non é un día para celebrar, senón para denunciar e reivindicar. Reivindicamos o fin da violencia machista e denunciamos a falta de igualdade nas relacións entre homes e mulleres, q observamos en moitos ámbitos da sociedade.

A entrada de hoxe é dura, moi dura, pois podemos ler cartas reais de amor enviadas por homes que dicían amar a estas mulleres, pero saberemos que ocurriu despois desas palabras.


"Sueño con besarte, sueño con amarte cada noche. A veces la vida es difícil, a veces uno reacciona mal. Pero no es lo que siente. (...) No va a pasar nuevamente. No va a pasar. Esto es un lapsus, no se va a hacer nunca más así, tú lo sabes.
Yo lo que quiero es envejecer contigo y ser viejitos juntos."

Ocho meses después de escribir esta carta, la pareja de Jimena sufrió un terrible ataque de celos y le mordió la cara hasta arrancarle parte del labio. Jimena trata ahora de reunir dinero para reconstruírselo.





"Gracias por elegirme para acompañarte y para caminar juntos en la vida. Gracias por respirar, hablar, sonreír, escuchar, gracias por existir."

La pareja de Natalia era una persona insegura y violenta. Después de una fiesta decidió cortarle la cara para prevenir que se fuera con otro.







Un año después de esta carta, Carla se quedó embarazada pero su pareja le golpeó el vientre hasta provocarle un aborto.
Nunca más podrá tener hijos.


"Ahora que la cagué necesito que me perdones y trates de olvidarte todo lo que pasó. Yo sé que es difícil pero no podemos perder lo más lindo que tenemos que es la confianza. (...) Te juro que nunca más va a pasar, eres el amor de mi vida."

Cinco semanas después de leer esta carta, Raquel recibió la última paliza de su vida. Hoy está enterrada.












Después de seis años y tres meses de relación, el novio de Rebeca le tiró una olla hirviendo en la cara. Sufrió quemaduras de tercer grado.









Fonte e artigo completo en PlaygroundNoticias

domingo, 22 de novembro de 2015

Estado das cousas: pensamos que o maltrato é un asunto privado

Policía y el 016 recuerdan que es posible denunciar maltrato de forma anónima.

Entre el 10 y el 12% de las llamadas al 016 las realizan vecinos de las víctimas.

 El Ministerio de Sanidad y la Policía creen necesario concienciar a la población de que  "la violencia de género es un asunto público"

Los vecinos de Patrick, el niño de 10 años que murió el pasado 4 de mayo en Torrevieja apuñalado por la pareja de su madre, sabían que él y su progenitora sufrían malos tratos, a pesar de lo cual ninguno lo denunció. Al día siguiente del crimen el subdelegado del Gobierno en Alicante lamentaba la pasividad vecinal y sugirió que tal vez un chivatazo hubiera evitado la muerte del menor. (...)

La trágica madrugada del 4 de mayo arrancó con una discusión a gritos entre adultos en el chalé de la urbanización Torrealmendros de Torrevieja. La madre del menor salió de la vivienda para pedir ayuda desde un teléfono público, ya que su agresor le había quitado el móvil, cuenta la prensa local. El hombre, español de 49 años y con antecedentes por violencia contra otras parejas, se quedó a solas con el niño, al que apuñaló en el tórax causándole la muerte. Aquella noche no era la primera que se escuchaban gritos provinientes del adosado.


Fonte e artigo completo en 20 minutos

Imaxe: nomasvg.com

venres, 20 de novembro de 2015

A tradición oral da nosa zona pervive nos contos de María da Pontragha


O pasado día 29 de Outubro, celebrando o outono, o Samaín e o Día das bibliotecas, escoitamos os relatos da nosa zona recollidos por María da Pontragha e disfrutamos das súas anécdotas e historias, das súas personaxes impactantes como a Joaquina, que levaba un machete en cada man e que chegara de Cuba para vivir na aldea. Era unha muller brava que non dubidaba en cortar o pescozo a quen lle ofendía. 

Rimos moito cando María relataba o momento no que un rapaz regresa á aldea falando castelán e ten unha conversación co seu avó. No vídeo podedes escoitar como escachamos coa risa


Estas eran as nosas caras de expectación ante os relatos que contaba María


E aquí podemos vela, entregadísima para nos comunicar ese legado da tradición oral dos nosos avos e avoas




xoves, 19 de novembro de 2015

Estado das cousas: Piden máis cambiadores de bebés nos baños de homes

Seguimos a dar conta do estado das cousas, en relación co tema da igualdade de mulleres e homes. Vemos que se están a dar pasiños cara adiante, pero tamén algún cara atrás.

Fonte: 20minutos

"En casa, él cambia tantos pañales como ella; cuando salen, siempre busca un cambiador apto para hombres, pero si no lo hay, entra al baño de mujeres: "si una señora me mira mal, yo le miro mal a ella", dice. (...)
 Exigen que la sociedad se implique en favorecer la igualdad Los padres exigen que la sociedad se implique en favorecer la igualdad, una demanda –secundada por las familias y las asociaciones de mujeres– que sólo ahora empresarios y Administración empiezan a escuchar.

Así se las apañan ellos con el pañal.


(...)Tres hombres explican a 20 minutos cómo afrontan ellos la falta de cambiadores en lugares públicos: 

"Le paso a mi mujer el bebé para que ella lo cambie en el baño de mujeres, aunque a veces le he cambiado hasta en un banco en plena calle y en invierno. (...)", asegura Isidro, de 38 años. 



"He cambiado pañales en el suelo del baño, asegurándome de que estaba limpio, claro", dice Miguel, de 36 años. 

"Yo me voy al coche y uso el maletero", cuenta Arturo, de 33 años. 




Gústanos moito esta demanda así como as reflexións do psicólogo Alberto Soler nesta entrevista da Voz de Galicia :

«Los hijos, al igual que las tareas domésticas, no son el patrimonio de nadie: ni pertenecen a la mujer ni pertenecen al hombre. Son responsabilidad de ambos. Por este motivo me llega a ofender cuando, de modo muy bienintencionado (soy consciente) me halagan con 'lo mucho que ayudo a mi mujer'. Como si no fueran mis hijos o no fuera mi responsabilidad». Soler proclama que hace, «con mucho esfuerzo y mucho gusto», «ni más ni menos» que aquello que le corresponde. 



xoves, 12 de novembro de 2015

Mañá venres, 13 de novembro, CEGAL e a Federación de Librarías de Galicia promoven o Día das librarías




Da bitácora Brétemas de Manuel Bragado, Director de EdiciónsXerais, reproducimos esta anotación que convida a mercar libros este venres con descontos sobre o seu prezo de venda. Unha boa inciativa de promoción da lectura que podedes aproveitar.

O vindeiro venres, 13 de novembro, CEGAL e a Federación de Librarías de Galicia promoven o Día das librarías, unha nova festa do libro, que chega a súa quinta edición, coa que se pretende facer máis visible o libro no espazo público e privilexiar a súa adquisición na libraría. Con este motivo haberá en todas as librarías de España un desconto do 5 %, presentacións e outras actividades de animación, así como unha iniciativa en Twitter, #libreriasmolonas, promovida coas mesmas intencións, neste caso polo Observatorio de Lectura e do Libro. Unha proposta que convida aos lectores e lectoras a compartir o coñecemento daquelas librarías que cadaquén considera «molonas».

martes, 10 de novembro de 2015

Iso non é amor, é maltrato


De abecegramas y abecegramistas (II)

Un abecegrama es una palabra con las letras ordenadas en orden alfabético o un texto en el que las primeras letras de cada palabra están ordenadas en orden alfabético.

A finales del curso pasado en 2º de ESO les propusimos elaborar un abecegrama por grupos, prometiendo un premio para el más original. Aunque el asunto estuvo muy reñido, escogimos por fin lxs ganadorxs, pero se nos traspapelaron estos folios y ahí quedó la cosa. 

Por fin, podemos mostraros el abecegrama ganador, elaborado por el grupo formado por David, Damián, Samuel Deus, Carolina y Olaya, en la actualidad ya en 3º de ESO.

Antes Babilonia comía deliciosos entrantes franceses, guindas hechas inteligentemente juntando kiwis. Los maravillosos niños ñoños optaban por quedarse rapeando seriamente, tomando uvas, vino, whisky, xerofrutas y zumo.



El otro finalista, (como os decimos, la cosa estuvo muy reñida) fue el elaborado por Marcos, Nerea González, Nerea Portos, Brais, Martín y Lucas. Este fue su trabajo, muy original también, pero con algo menos de sentido global. ¿Qué opináis vosotrxs?

Amigablemente Brais comió dedos enfermos, fijando graves hemorragias internas. Jugosos kiwis llevaban microbios negros, ñus obesos perdían quilos rápidamente subiendo tentaciones unilaterales. Vacas web xilofonaban yoyós zumosol.

sábado, 7 de novembro de 2015

Estado das cousas: 7N - Marcha contra a violencia machista

Hoxe en Madrid moitas persoas de diferentes idades e procedencias, xúntanse para proclamar un BASTA XA na primeira marcha  nacional contra as violencias machistas. 

Nos  últimos vinte anos, 1.380 mulleres foron asasinadas por quen lles dicía que as amaba. Iso non é amar. Nunca o será. E iso tampouco é morrer como moitas veces se di, chámase asasinato. E non podemos xustificar toda esa violencia, nin quitarlle importancia por ningún motivo.

 Dende aquí o noso apoio a todas e todos que viaxastes a Madrid para participar na marcha, a nosa condena aos asasinatos, aos maltratos de cada día, ás violacións e ás  formas de violencia que tanto se consideran nesta sociedade normais... E non o son.

Imaxe: Facebook (La Ché)

xoves, 5 de novembro de 2015

Estado das cousas: Catálogo de xoguetes non sexista para este Nadal triunfando en redes sociais

A empresa afirma, entre outras cousas:


Y es que, aunque con mucha frecuencia se reproduzcan estereotipos y se apueste a lo seguro, el sector juguetero es consciente de que los roles de juego de niños y niñas llevan años difuminándose. Por ejemplo, las cocinas de juguete son un producto unisex para muchos fabricantes: al ser un juego de imitación y como hoy en día tanto padres como madres cocinan, cada vez más niños quieren uno de estos juguetes. También hay estudios que muestran cómo a las niñas cada vez les gustan más los superhéroes, territorio hasta hace unos años casi exclusivamente masculino. Y gracias a asociaciones como Let Toys Be Toys ("dejad que los juguetes sean juguetes"), cada vez más jugueterías y centros comerciales británicos están dejando de diferenciar con señalética entre juguetes "para niños" y "para niñas".


Aquí o artigo completo