Contacta connosco no mail bibliotecatrazo@yahoo.es



xoves, 15 de maio de 2014

Son diferente e merezo o teu respeto

Esta semana das nosas letras tivemos, entre outras actividades, a proxección da película Vilamor e un posterior coloquio, organizado polo Departamento de Normalización Lingüística. Un dos aspectos que máis nos chamou a atención foi a concepción do amor e das relacións, moi diferente do concepto tradicional: amor/parella/fidelidade/exclusividade. 

Por que tendemos a considerar que o noso concepto é o adecuado, o correcto, o que debe ser? 

Por que desprezamos/insultamos/desvalorizamos a quen non pensa coma nós, non se comporta coma nós? Por que nos molesta/incomoda o diferente, o que non segue a norma? 

Que ten de bo que sexamos tod@s iguais e nos comportemos do mesmo xeito, como borregos?

Por que non facemos noso o lema de "Vive e deixa vivir" ou "A miña liberdade remata onde comeza a túa"?

Deixamos aí estas cuestións chamando á vosa reflexión. Gustaríanos saber que vos pasa pola cabeza sobre estes asuntos, comentade e compartide nos comentarios, é moi enriquecedor. E queremos traer en relación con estes temas un artigo da Revista Pikara sobre alguén diferente que está a dar moito que falar estas semanas. Probablemente a súa imaxe transgresora e diferente levada ao extremo non nos deixa indiferentes.

Conchita Wurst, ganadora de Eurovisión 2014. Foto: Thomas Hanses (EBU)
«We are unstoppable» («somos imparables») fue la contundente frase con la que culminó Conchita Wurst el sábado al recoger el primer premio en la final de Eurovisión. Y no se refería con ese «we» a las mujeres de barbas pobladas ni a los hombres con traje de cola, que también, pero eso sería quedarse en la punta del iceberg, como muchos han decidido hacer porque tienen miedo de mirar más allá. En ese «we» Conchita estaba incluyendo a todas aquellas personas que son diferentes o sufren discriminación y que todavía tienen mucho por lo que luchar para poder vivir una vida normal. Sí, porque aunque sea paradójico, ser diferente es normal, y a estas alturas de la vida, por triste e insólito que parezca, aún se hace necesario reivindicarlo en muchos países de nuestra Europa. (…)

Su victoria ha sido, incluso más que simbólica, necesaria. Habrá pobres de espíritu que la llamen «friki» o «mamarracha», que no sepan ver más allá de su transgresora imagen o que osen compararla con engendros artificiales y falsos como el Chikilicuatre, nuestro representante eurovisivo allá por 2008. Pero mientras éste se queda en la mera representación de algo cutre y verdaderamente ridículo, sin más pretensión, Conchita ha decidido alzarse como símbolo de la diversidad, apoyo altruista a las personas acosadas por su condición (recordemos que el propio artista que se esconde tras la barba, Thomas Neuwirth, creó el personaje de Conchita para superar su dificultosa salida del armario) y reconocimiento de derechos igualitarios.

Aquí o artigo completo

Para coñecermos un pouquiño a Xosé María Díaz Castro, autor homenaxeado nas Letras Galegas



A páxina web da Coordinadora Galega de Equipos de Normalización e Dinamización Lingüística ofrécenos un completo catálogo de recursos para coñecermos a biografía e a obra do poeta e tradutor Xosé María Díaz Castro, a quen se homenaxea este ano no Día das Letras Galegas.

De todos eles escollemos o Telexornal Díaz Castro, un informativo que repasa a vida e a obra do autor e que foi elaborado pola alumnado do CPI Os Dices de Rois, coa dirección e realización do seu profesor Luís Aldegunde.

E despois unha curtametraxe de animación sobre “Penélope” (realizada polo Obradoiro de Plástica do IES As Barxas de Moaña, por Paula Solla de 1º Bacharelato), o poema máis coñecido de Díaz Castro, que pertence ao seu libro Nimbos (que se pode ler na páxina poetadiazcastro) e que tamén figura en moitas antoloxías de poesía, cuxo texto é:

Un paso adiante e outro atrás, Galiza,
 e a tea dos teus soños non se move.
A espranza nos teus ollos se espreguiza.
Aran os bois e chove.

Un bruar de navíos moi lonxanos
che estrolla o sono mol coma unha uva.
Pro ti envólveste en sabas de mil anos,
e en sonos volves a escoitar a chuva.

Traguerán os camiños algún día
 a xente que levaron. Deus é o mesmo.
Suco vai, suco vén, ¡ Xesús María!,
e toda cousa ha de pagar seu desmo.


Desorballando os prados como sono,
o Tempo vai de Parga a Pastoriza.
Vaise enterrando, suco a suco, o Outono.
¡ Un paso adiante e outro atrás, Galiza!

Balda de Libros (LVII): Comedia bífida, de Manuel Nuñez Singala



Este libro en xeral gustoume moito, a forma de transmitirnos aos galegos o problema que está a pasar na nosa terra, os galegos cambiar a súa lingua nativa polo simple feito de que consideren as persoas que o falan paletas é unha verdadeira vergonza.

A parte que máis me gusta é cando fala Luci a rapaza que defende o galego que sempre acaba buscando a maneira de facerlle ver ao xuíz que as persoas fáltalles personalidade, que a lingua é importantisima e preocúpanse máis os de fóra pola lingua galega  que os propios galegos.

A verdade é que este libro sorprendeume para ben, nunca pensaría que se puidese reflectir tan claro o problema da actitude galega nunha obra de teatro.

Recomendo lelo, porque á parte de ser un libro que nos fai reflexionar sobre o que pasa ao noso contorno fainos ver a pouca personalidade que teñen algúns galegos.

!VIVAMOS COMO GALEGOS!

Alba Docampo Noya (4º PDC)

Este libro é un dos mellores exemplos desas obras que che fan parar e reflexionar, xa que é una clara verdade sobre o que opina a xente, desta vez, de Galicia sobre a súa lingua.

Obra escrita por Manuel Nuñez Singala, ten un gusto exquisito ao falar dun grave problema que afecta a poboación galega con un pouco de retranca e ironía. Singala plasmou na obra todas as opunións respecto do galego.

O que máis me chamou a atención deste libro e me gustou foi a facilidade de entendemento, e sobre todo, a forma de representalo, é dicir, na obra simula un xuízo aos cidadáns galegos respecto ao emprego que eles fan da nosa lingua e en que circunstancias a empregamos ou a deixamos en segundo lugar, como se nós mesmos a desprestixiaramos.

Miguel Rey Viqueira (4º ESO)