Contacta connosco no mail bibliotecatrazo@yahoo.es



venres, 25 de novembro de 2016

Non é amor, é medo a estar soa. Rompe as cadeas.


Que fas ao lado dun compañeiro que te desvaloriza, te manipula? Nada. Sufrir.

Que fas se te afastas dun compañeiro así? Todo. Todo o que te propoñas. O mellor sempre está por chegar.





Imaxe vista no Blog:  http://lagenteandadiciendo.blogspot.com.es/

luns, 21 de novembro de 2016

Andel de Libros (V): Os escuros soños de Clio, de Carlos Casares



O que máis me gustou deste libro foi a cantidade de diferentes tipos de relatos que contén este obra de Carlos Casares. Pero o que menos me gustou do libro foi que a todos os personaxes lle  pasara algo malo, ou ben acabasen por morrer ou que fosen esquecidos dalgún xeito para sempre. Outra cousa que me gustaría sería que os relatos en si tiveran algunha relación cos demais, xa que os relatos estaban como postos aí ao chou no libro. O que si que me gustou do libro foi  as diferentes clases de persoas que hai no mundo, hoxe en día, e tamén no pasado. 

Os personaxes que máis me gustaron foron o guerreiro Orm e o xudeu Xacobe, xa que de todos os que hai no libro eles dous son os mellores. Pero non me gustou o mal que algúns dos personaxes o pasaron, por exemplo o xudeu Xacobe, que necesidade había de lle pegar ao pobre home, se el non fixera nada malo. 

Unha cousa que non acabo de entender foi, que relación ten Clío cos relatos, xa que en ningún deles se menciona nada dela. 

O vocabulario do libro paréceme sinxelo e adecuado, para ser un libro xa clásico, xa que o normal é que sexa un pouco máis difícil por esa razón. 

Este libro gustoume máis ou menos, xa que pensei antes de lelo que o libro sería doutra forma, e que os relatos tiveran relación algunha cos demais relatos. Porque así parece que estás lendo pequenos contos dentro dun só libro. Recomendaría o libro de Carlos Casares aos rapaces e rapazas da miña idade, e a esperar que lles guste.

Nerea González López (4º ESO)

Andel de Libros (IV): Breixo, de Alfredo Conde





O que máis me gustou deste libro de Alfredo Conde, foi o rápido que Breixo pasaba de estar na realidade a estar nun soño. Tamén me gustou moito a bonita historia que había entre Breixo e Xenara. Pero houbo unha cousa que si que non me gustou en absoluto, que foi que Breixo andara de flor en flor, para despois deixar a e esas mulleres, rompéndolle o corazón e feríndoas por dentro. Tampouco non me gustou que Breixo lle escribira esas cartas aos periódicos, xa que contaba moito a súa vida, como se fora un diario. 

Os personaxes que me parecen mellores son Breixo e Xenara, polo feito de velos tan felices xuntos e de saber aceptar as cousas tal como o son. Pero hai un personaxe, Lisardo, que non me gusta moito a súa forma de ser, xa que me parece un pouco molesto que estea sempre meténdose na vida do seu amigo Breixo. O personaxe de Aia non me acae moito, porque non se fala moito dela, e tampouco me parece que teña un papel fundamental na historia, aínda que este libro baséase na realidade e no soño. No final gustaríame saber que foi de Aia, xa que ela chama a casa de Breixo, e aí acaba o libro. 

O vocabulario do libro eu penso que é sinxelo e doado de entender, así que eu penso que o libro lle podería resultar interesante aos adolescentes e aos xa non tan adolescentes, xa que é un libro co que te entretés con gran facilidade. Este libro gustoume, aínda que non é un dos mellores libros que teño lido, esperábame algo distinto do que lin, pois gustaríame que tivera máis diálogos.

Nerea González López (4º ESO)

mércores, 16 de novembro de 2016

Andel de Libros (III): Unha presa de terra, de Marilar Aleixandre





O libro gustoume debido a que é de misterio no que intentan encontrar un asasino e a min gústanme as narracións de misterio. O desenvolvemento non é moi rápido xa que todo o libro é para encontrar o asasino de Lurdes. O final tamén me gustou porque cando parecía que Pepe ía matar a Ana de súpeto entra Silvia e sálvaa. Isto respecto eu dálle un toco de misterio ata o final.

O momento que máis me gustou foi cando, ao final, collen ao asasino e impiden que este matara a Ana porque foi o momento de dicir fin ao caso e porque tamén foi un momento de tranquilidade para Ana xa que estivera a punto de morrer e fora salvada. O momento que menos me gustou foi cando encarceraron a Toño porque era inocente e debeuno pasar moi mal cando intentaba explicar que era inocente e non o crían.

Eu cambiaría que o libro non empezase xa coa morte de Lurdes, porque fíxoseme un pouco raro empezar xa cunha morte ao principio.

Recomendo esta obra ás persoas que lle guste o misterio e tamén algo ás que lles guste o amor xa que Ana e Pepe namóranse.
 
Samuel Deus García (4º ESO)
  
Gustoume moito o libro xa que me gustan  moito os libros así, nos cales  un detective resolve un crime buscando pistas e ás veces correndo bastantes riscos e este é exactamente así. 

A parte que máis  me gustou foi cando estaban a punto de matar a Ana e de repente entra a axente secreta e a salva. Non lle faría  ningún cambio pero si que lle engadiría un capítulo ou  dous máis para saber como segue un  pouco e para saber que pasa coa irmá de Lulú, con Ana e cos traballadores do pub xa que non me gustou que acabase desa maneira.

O libro ten un vocabulario moi  fácil  e  é  moi  sinxelo de ler.  Eu recoméndoo xa que me gustou moito, non me aburrín nada mentres o lía e desfrutei  moito léndoo xa que está bastante interesante. Penso que lle podería gustar máis ben a nenos que a adultos xa que á parte de que ten un vocabulario moi bo de ler conta unha historia penso que dirixida á rapazada. 

Fernando José Couselo Noya (4º ESO)