Balda de Libros (XLIX): Chamádeme Simbad, de Francisco Castro

Chamádeme Simbad. Francisco Castro. Galaxia

Gustoume moito o libro. Gustoume sobre todo porque aínda que sexa algo ficticio reflicte a realidade á hora de que queren meter ao avó nunha residencia e que non o ían ir visitar porque iso pasa moito. 

O mellor momento, para min, foi cando Paulo foi á taberna do pirata e se atopou co avó e co tío Bernardino, aínda que tamén foi o momento que máis me sorprendeu, non esperaba que aparecese. 

O final gustoume aínda que podía acabar aínda mellor. Por exemplo, que o avó fose vivir con Paulo e seus pais outra vez e que seu pai deixara o teléfono. Cambiaría o comportamento do pai, paréceme moi borde e máis centrado no traballo que na súa familia, cousa que tamén pasa na realidade, pero tampouco me parece nin medio normal que se comporte así. 

Foi fácil de ler e de entender. Eu recomendaríalla a persoas ás que lles gusten os libros divertidos e fáciles de ler.

Laura Martínez Calvo (3º ESO)

Este  libro gustoume moito debido á ambientación da historia e a realidade fala dos personaxes protagonistas e a interacción entre eles. O único motivo polo que non me gustou sería debido a que só ten 150 páxinas, para min o autor podería realizar outro epílogo dentro duns anos de como sería a relación entre os personaxes, se sería a mesma ou cambiaría. 

O personaxe que máis se parece a min sería Paolo, debido a que é un rapaz pequeno pero que pode ser moi maduro en temas importantes. 

O final é axeitado debido a que todos saen gañando pero sobre todo o principal afectado da historia, o avó.

O vocabulario é básico e fácil de entender o libro agás algunhas palabras sacadas facilmente polo contexto. 

O libro recomendaríallo ás persoas que teñen avós na casa porque eles son fontes de sabedoría, que grazas a eles esta cultura é así de inmensa pero se non se aproveita o noso patrimonio perderase.

Yago Rey Viqueira (3º ESO)

Balda de Libros (XLVIII): O gardián invisible, de Dolores Redondo

O gardián invisible. Dolores Redondo. Xerais

Gustoume o libro bastante. A min este tipo de libros non me gustan moito, pero o crime e o misterio desta obra chamou moito a miña atención. En todo momento, dubidas de quen pode ser o asasino. Pero, a min, Victor parecíame o modelo de asasino en serie.

O final é moi aberto, pero gústame que o deixara así. É o tipo de final que che fai querer saber como acaba todo, ler os seguintes libros. É unha boa forma de chamar ao público.

Creo que todo o envoltorio da historia está moi ben feito. A autora tivo que documentarse bastante para facer este libro, algo que se nota moi ben. Todo está moi ben descrito e creo que é algo moi positivo para unha escritora. A autora parece ter a habilidade de saber describir ao detalle, algo que me parece moi importante para este tipo de libros.

Faiche ler sen decatarte do paso do tempo, porque en todo momento tes que seguir lendo para saber máis. É verdade que hai momentos en que te perdes con tanta información, pero está todo moi ben escrito e non creo que haxa ningún problema para lelo.

Recomendo este libro porque penso que lle pode gustar a moita xente. Sobre todo a aquelas persoas que teñan a mente psicópata. Creo que lle pode gustar moito á xuventude de agora.

Está moi ben!

Irene Noya González (3º ESO)

Encantoume. Pareceume un gran libro que engancha moito porque ao ser un libro de misterio que ten mortes polo medio, desde o comezo da historia queres saber quen é o asasino. E a medida que a historia avanza, as túas opinións sobre os personaxes van mudando. Quero ler xa os outros dous para saber como continúa esta historia. Sen dúbida algunha xa forma parte dos meus libros favoritos.

Para min o momento máis importante do libro é cando Amaia se atopa co Basajaun no bosque xa que el, é dalgunha maneira o protagonista de toda a triloxía.

O final foi algo que verdadeiramente non me esperaba. Nunca sospeitei de Víctor. Nin del nin de James. Ao longo de toda a historia sempre estás pensando sobre quen pode ser o asasino, sospeitas de alguén todo o tempo, pero ao final resulta ser o que menos te esperas Nese momento todo pasa moi rápido pero á vez lento, porque non sabes que é o asasino ata que o di.

Penso que para escribir un libro como este hai que ter unha gran mente, sobre todo unha parte psicópata para describir uns escenarios do crime tan polo miúdo.

Nerea Portos Balsa (3º ESO)

Para min o mellor momento desta historia, aínda que non o teña moi claro, porque hai máis que un, creo que foi cando Amaia tivo que interrogar á súa irmá Flora e o peor momento para o meu gusto foi cando apareceu o cadáver de Fredi colgado. 

O tema deste libro está moi ben escollido, e ademais é moi intrigante ao longo de toda a historia. Sobre todo por a forma en que o asasino deixa a todos os cadáveres, xa que é unha forma un tanto peculiar. 

O desenvolvemento tamén está bastante ben, a pesar do largo que é o libro, xa que non se fai demasiado pesado. 

O final do libro non estivo mal, pero eu preferiría un final do estilo que eu propuxen no meu final inventado, porque me parece máis bonito e entretido. 

E coa lingua que usaron para este relato non hai problemas, xa que é un léxico que non ten dificultade algunha, e é perfectamente entendible.

Adrián Brea Martínez (3º ESO)