Máis relatos do noso alumnado

Mentres agardamos polos relatos cos que nos ides sorprender este ano, lembramos un dos que máis nos gustaron o curso pasado, escrito por Laura Codesido de 1º de ESO (hoxe en 2º).

                                  _{O meu xemelgo}

Catro días sen luz, O dragón chamusquino, O quixote junior, eses son algúns dos libros escritos por Miguel Martínez, un famoso escritor de doce anos coñecido en todo o mundo.

Un día na escola…….

-Miguel, pon a cazadora para saír ao recreo- dixo Manuel, o profesor.-

-Non quero, non vai frío- dixo Miguel.-

-Vas enfermar- dixo Leire.-

-Canto apostas a que non enfermo?- preguntou Miguel.-

-Iso, iso, imos facer unha cousa, hoxe non poñas a cazadora, se esta semana enfermas tesme que dar o millón de euros que tes no banco, pero se non enfermas fágoche os deberes durante todo o ano. Aceptas? –preguntoulle Leire.-

-Si, acepto –afirmou Miguel.-

Miguel estivo todos os días totalmente ben. Non lle doía a barriga, nin a cabeza, nin vomitaba.

Pero o domingo, ás sete da tarde empezoulle a doer a barriga, media hora despois empezou a vomitar.

A súa nai levouno ao hospital para ver o que lle pasaba, alí os médicos dixéronlle que tiña gastrointerite aguda e que tiña que estar tres semanas na cama.

Miguel non sabía como solucionar o problema da aposta porque non llo dixera a seus pais e se eles se enteraban íanlle botar unha bronca tremenda.

Miguel non sabía o que facer, ata que pola noite, mentras ceaba, viu na televisión unha reportaxe que explicaba que cada persoa temos un xemelgo no mundo.

Nese momento Miguel tivo unha idea, encontraría ao seu xemelgo e faría que se fixera pasar por el, o único inconveniente da súa idea é que el non sabía como atopalo.

Miguel chamou ao seu mellor amigo, Mateo, para pedirlle axuda.

Mateo e Miguel quedaron ás doce da noite na antiga fábrica de lambetadas para facer un plan.

 -Pero como se che ocorre apostar un millón de euros?! Estás tolo?!- exclamou Mateo.-

-Agora esa non é a cuestión, a cuestión é como conseguimos  encontrar o meu xemelgo!- dixo histérico Miguel.-

Os dous rapaces estiveron pensando un bo tempo, ata que a Mateo se lle ocorreu unha idea.

-E se o buscamos nas redes sociais?- preguntou Mateo.-

-Pero tardaríamos unha eternidade- dixo Miguel.-

-Que prefires, perder un millón de euros ou estar horas buscando o teu xemelgo?- preguntou Mateo.-

Nese momento, Miguel colleu o móbil e abriu instagram.

Con moita paciencia puxéronse a buscar por orde alfabética.

Cando chegaron á letra g empezaron polo nome Guillermo, encontraron a un neno moi parecido a Miguel que vivía en Pontevedra.

Miguel e Mateo contáronlle todo o que pasara polo chat de instagram e el aceptou ir a Santiago e facerse pasar por Miguel.

Ao día seguinte ás oito da mañá Guillermo apareceu diante da casa de Miguel para poñer en práctica o plan.

Miguel explicoulle toda a súa vida e a vida dos seus amigos e obrigoulle a Guillermo a ler a súa biografía.

Guillermo chegou á escola ás dez menos cinco e ninguén pareceu dubidar se era Miguel ou non.
As dúas primeiras semanas o plan foi xenial, ata que o martes da terceira semana o profesor díxolle a Guillermo:

-Estás preparado para facer hoxe un libro en directo explicando como se fai?-

-Como que teño que facer un libro?- preguntou asustado Guillermo.-

Manuel díxolle que xa lle dixera o outro día que tiña que ir ao colexio de Trazo e escribir un libro en directo explicándolles a todos como se facía. Entón escoitaron un pitido fóra, era o condutor do autobús que estaba preparado para levar a Guillermo e aos seus compañeiros a Trazo.

Ao chegar á escola de Trazo Guillermo estaba moi nervioso porque o libro máis longo que el escribira fora de dez liñas e os libros de Miguel son de trescentas.

Chegou a hora de empezar e Guillermo entrou no escenario.

Xusto cando Guillermo se acomodou nunha cadeira que había no medio do escenario mirou para unha rapaza, era a rapaza máis guapa que el nunca vira, tiña os ollos azuis claros cunha milleira de pecas arredor deles, tiña unha melena longa máis ben de cor castaña e era de estatura media.

Estaba sentada xunto os de primeiro da ESO, entón Guillermo supuxo que era dese curso. E Guillermo estaba apampado mirando para ela cando Manuel lle mandou empezar.

-Em…….. haber para facer un libro……….hai que facer……. Tres….partes no libro……o…. hai a primeira non me acorda como se chamaba……ben ímola chamar….. inicio, ben entón inicio, desenvolvemento e….. desenlace. Agora imos facer un libro….. eeee había unha vez….un neno-

Nese momento todo o colexio empezou a rir, todo o colexio menos a nena na que se fixara Guillermo. Guillermo baixou correndo e chorando do escenario.

Guillermo estaba no patio do colexio e chegou a nena na que el se fixara.

-Ola- dixo a nena- chámome Nuria, ti non es Miguel verdade?-

-Non, non son Miguel, chámome Guillermo, pero como sabes que non son Miguel?- preguntou aínda chorando Guillermo.-

-Intuición feminina- dixo Nuria-

Guillermo e Nuria estiveron falando un bo anaco, e Guillermo contoulle todo o que pasara coa aposta, como Miguel o encontrara e como chegara ata alí.

-Volve para dentro e fai o libro, e agora non me empeces dicindo que non sabes, porque non sei se te dás conta pero agora acábasme de contar unha historia moi bonita.

Veña sal aí e cóntalle calquera cousa interesante que che pasara na vida, pero sal aí, colle o ordenador e escribe- dixo Nuria.-

Guillermo volveu subir ao escenario e contou o seu primeiro gran libro.

-E ese é o primeiro libro que publiquei, pero despois publiquei moitos máis, e en todos me axudou Nuria, claro.-

-Si, axudeiche por un trato que fixemos, que ti me pediras casar. Que despois de dez anos xuntos el non quería casar, parécevos normal?-

-Ben pero ao final estamos casados, Nuria sempre consegue o que se propón-