Balda de Libros (XVII): A noite que Wendy aprendeu a voar, de Andreu Martín

A noite que Wendy aprendeu a voar. Andreu Martín. Xerais

Este libro gustoume pero esperábame máis del. O tema gustoume xa que era de misterio e aventuras. O desenvolvemento non me gustou moito sobre todo ao principio porque é moi lento e dábame a impresión de que case non avanzaba nada.

O momento que máis me gustou foi cando Wendy, ao final, choca coa porta e cae e colle a pistola e pégalle tres tiros para abrila. O que menos me gustou foi cando Wendy estaba no fondo do mar e parecía que ía morrer. O que cambiaría sería que o principio fora máis emocionante e que avanzase máis rápido. O final gustoume bastante porque era de aventuras e gustaronme as esceas. Respecto aos personaxes, gustoume que non houbera moitos xa que facilita a hora de lelo e a hora de recordar os nomes.

Este libro recoméndollo a rapaces e rapazas do meu tempo xa que penso que é a mellor idade para lelo xa que se es máis pequeno non te vas enteirar dalgunhas cousas.

Samuel Deus García (3º ESO)

Para min o mellor momento foi cando Wendy saltou dun piso a outro para salvar a Mon das mans do Garrao e tamén me gustou moito o tema do libro porque é moi interesante e canto menos intrigante, en todo momento, xa que non paran de descubrir pistas e máis pistas. 

Desenvólvese bastante ben porque nin se enlea moito a hora que transcorre a historia e tampouco se queda curto á hora de detalles xa que es capaz de incorporarteáa historia e vela como se estiveras dentro dela.

A min o final é una das cousas que non me gustou tanto xa que é como moi pouco emocionante para o meu gusto, porque non pasa nada fóra do outro mundo, é dicir, que non ocorren cousas para nada interesantes a comparación do resto do libro.

A lingua resulta fácil de ler, xa que non incorpora demasiadas palabras que eu non entenda e as poucas que hai sácanse perfectamente polo contexto.

Adrián Brea Martínez (3º ESO)