Eu penso que o mellor momento do libro foi
cando ó final Sabine e Damián esvaecéronse e desaparecen, xa que estes dous
non eran boas persoas, e algo do perigo xa pasara.
O contido do libro gustoume moito e o relato que máis me gustou foi o de Ruth, ”Un incidente no internado”, polo feito de que as xemelgas puideran vingarse dos rapaces que as tiraron ao río, e que non as axudaron. Os outros tres relatos tamén me gustaron, gustaríame que Alba tamén escribira o seu propio relato.
Os personaxes son todos moi bos, Alba a protagonista tómase moi en serio o seu papel de coordinadora de guionistas. Dos cinco guionistas gustoume moito a súa forma de ser e actuar.
Este libro é moi fácil de ler, xa que ten un vocabulario moi sinxelo, agás unhas poucas palabras máis difíciles de comprender, pero lese moi rápido.
Gustoume moito este libro, polo feito de ser de misterio, recomendaríallo a rapaces e a rapazas da miña idade e tamén aos adultos, pois penso que lles vai gustar.
Nerea González López (3º ESO)
O momento máis importante para min é cando Ruth lle le a carta que deixara esa hóspede porque é cando descobren que Sanbine e o seu marido Damián son fantasmas.
O contido do libro gustoume moito e o relato que máis me gustou foi o de Ruth, ”Un incidente no internado”, polo feito de que as xemelgas puideran vingarse dos rapaces que as tiraron ao río, e que non as axudaron. Os outros tres relatos tamén me gustaron, gustaríame que Alba tamén escribira o seu propio relato.
Os personaxes son todos moi bos, Alba a protagonista tómase moi en serio o seu papel de coordinadora de guionistas. Dos cinco guionistas gustoume moito a súa forma de ser e actuar.
Este libro é moi fácil de ler, xa que ten un vocabulario moi sinxelo, agás unhas poucas palabras máis difíciles de comprender, pero lese moi rápido.
Gustoume moito este libro, polo feito de ser de misterio, recomendaríallo a rapaces e a rapazas da miña idade e tamén aos adultos, pois penso que lles vai gustar.
Nerea González López (3º ESO)
O momento máis importante para min é cando Ruth lle le a carta que deixara esa hóspede porque é cando descobren que Sanbine e o seu marido Damián son fantasmas.
Unha das mellores
partes é o final porque Abraham fai desaparecer a Sabine tirándolle un tiro co
seu revólver. Aínda que o final
estivo ben non me gustou moito porque esperaba que a historia se solucionara
doutra maneira e non desa.
O meu relato
favorito foi o das nenas do internado porque está mellor que os outros e porque
foi o que máis me enganchou. E o que menos me gustou foi o da casa azul porque ao
final do relato o protagonista vólvese tolo e queima a casa.
Este libro gustoume
moito porque os libros de medo ou de misterio son dos meus favoritos.
Recoméndolle este
libro aos rapaces e rapazas que lle gusten estas historias, de misterio e
terror.
Este é un libro que a min persoalmente gústame moito.
É un libro bonito e moi bo de entender, ten un vocabulario moi sinxelo.
Tamén me gustou moito porque eles ían ao hostal para
estar tranquilos e resulta que tamén se viron envoltos nun misterio. Resultou
que os donos do hostal eran pantasmas.
Hai relatos nos que o medo te fai tremer, por
exemplo, cando o home estaba na cociña e escoitaba como rabuñaban na parede,
ahí é cando te pos a pensar que se che pasa a ti pódeche dar algo.
Os personaxes que non me gustaron nada foron os
rapaces, que non fixeron nada para salvar as rapazas de morrer afogadas.
Recomendaríallo a todos os rapaces que lles gustan as obras de misterio e de medo.
Brais Bouzas Leis (3º ESO)
Ningún comentario:
Publicar un comentario