A fermosa «Carta aos
nenos do mundo» de Siobhán
Parkinson foi a mensaxe do Día Internacional do Libro Infantil 2014 e Concha Blanco foi a escritora galega convidada pola OEPLI para versionar na nosa lingua o texto orixinal.
A mensaxe asinada pola
escritora irlandesa Siobhán
Parkinson foi divulgada polo Consello Internacional sobre Literatura para
as/os Xoves (IBBY) para
conmemorar o Día Internacional do Libro Infantil, que se celebra o 2 de abril,
coincidindo co día do aniversario do escritor dinamarquês Hans Christian
Andersen.
«Carta aos
nenos do mundo» de Siobhán Parkinson
Os lectores, a miúdo
lle preguntan aos escritores como escriben as súas historias – De onde saen as
ideas? Veñen da miña imaxinación, contéstalles o escritor. Ah, claro, adoita
responder o lector. Pero, onde está a túa imaxinación, de que está feita e é
certo que todo o mundo ten unha?
Ben, responde o
escritor, está na miña cabeza, por suposto, e está composta de imaxes e
palabras e recordos e rastros doutras historias e palabras e fragmentos de
cousas e melodías e pensamentos e rostros e monstros e formas e palabras e
movementos e palabras, ondas e arabescos e paisaxes e palabras e perfumes e
sentimentos e cores e rimas e pequenos estalos e asubíos e sabores e explosións
de enerxía e adiviñas e brisas e palabras. Todo iso xirando aí dentro e
cantando e comportándose como un calidoscopio e aboiando e sentándose e
pensando e rañando a cabeza.
Por suposto que todo o
mundo ten imaxinación: sen ela, non seriamos capaces de soñar. Porén, non toda
imaxinación ten as mesmas cousas dentro dela. Probablemente, a imaxinación dos
cociñeiros conteña na súa maioría sabores, da mesma maneira que a imaxinación
dos artistas conterá sobre todo cores e formas. A imaxinación dos escritores
está principalmente chea de palabras.
Para os lectores oíntes
de historias, as súas imaxinacións tamén se nutren de palabras. A imaxinación
dun escritor traballa, dá voltas e dá forma ás ideas, aos sons, ás voces, aos
personaxes e aos acontecementos ata convertelos nunha historia; esta historia
non está composta doutra cousa que non sexan palabras, batallóns de garabatos
desfilando polas páxinas. Entón ocorre que, de pronto, chega un lector e eses
garabatos cobran vida. Seguen estando na páxina, seguen parecendo garabatos
pero tamén están choutando na imaxinación do lector, e este dá forma e fía as
palabras para que a historia agora teña lugar na súa cabeza, como tivo lugar na
cabeza do escritor.
Este é o motivo polo
que o lector é tan importante para unha historia como o é o escritor. Só hai un
escritor para cada unha delas, pero hai centos ou miles ou incluso ás veces
millóns de lectores de historias, que len no mesmo idioma que o do escritor ou
que quizais ata lean traducións en moitos outros idiomas diferentes. Sen o
escritor, non nace o conto; sen todos os miles de lectores arredor do mundo, o
conto non chegará nunca a vivir todas as vidas que pode vivir.
Todo lector dunha
historia ten algo en común cos outros lectores desa mesma historia.
Separadamente, aínda que tamén dalgunha maneira xuntos, eles recrearon a
historia na súa propia imaxinación: unha acción que é tanto privada como
pública, individual como común, íntima como internacional.
É, posiblemente, o que
os humanos fan mellor.
Seguide lendo!
Ningún comentario:
Publicar un comentario