(relato destacado no Concurso do Día das bibliotecas)
Ola, chámome Paula e teño 16 anos, estou no instituto Rosalía de Castro en
Santiago de Compostela estudando letras. Ben, mellor dito, agora mesmo non
estou no instituto Rosalía de Castro, agora mesmo estou no instituto William
Frankling Miller en Chicago. E por que? Preguntarédesvos moitos, ou non, ben,
dá igual, prosigamos, a ver estou en Chicago porque estou desfrutando dunha das
bolsas de estudo de Amancio Ortega.
A verdade é que aquí estou moi ben aquí, tocoume unha familia dun
matrimonio gay, Damion e Alfonso, cunha filla, Mary, e un fillo, Famous. O
mellor é que Alfonso é venezolano e con
el podo falar en castelán.
Na escola tamén teño moitos amigos, os meus mellores amigos de aquí son
Hadmed, que é de Arabia Saudí pero emigrou aquí a Chicago fai uns anos,
Michael, Sky e Helen que son de aquí de Chicago e Laura, que é de Córdoba.
Agora mesmo os da miña clase están en clase de Español, pero claramente
Laura e eu non imos a esa clase, xa que o español é a nosa lingua materna.
Nesta hora imos a unha sala onde facemos os deberes, estudamos, falamos, e
demais cousas.
-Paula, quedan dous minutos para que toque o timbre, imos indo cara ao
comedor?- preguntoume Laura-
Eu díxenlle que si e fomos as dúas cara ao comedor.
-Olaaa!- dixeron ao unísono Michael, Sky e Helen cando chegaron ao comedor-
-Que pasa Hadmed, non saúdas? Tes mala cara, que che pasa?- pregunteille eu
a Hadmed-
-Chicos teño un problemón- dixo preocupado Hadmed-
-Que che pasa?- preguntou Michael-
-A ver, sabedes que o profesor de historia me mandou traer onte o Corán,
non? Ben, pois cando cheguei á casa e abrín a mochila, non estaba, e hoxe
busquei por todo o colexio coa axuda do conserxe e tampouco o encontramos! Non
sei que vou facer- dixo preocupado Hadmed-
-Ben, non pasa nada, compras outro Corán, e xa está- dixo Sky-
-Non, non podo comprar outro Corán, ese libro é único. Leva mais dun século
en mans da miña familia é moi importante para nós. Como non o encontre miña nai
vaime matar.- dixo preocupado Hadmed.-
-Un momento- dixo Helen -o Corán que trouxeches era marrón cunhas liñas
vermellas polos bordes?-
- Si, por que? Encontráchelo?-
preguntou Hadmed-
-Non, pero o outro día vin un coma ese na biblioteca, na sección de
relixión- contestoulle Helen-
Nese momento fomos correndo cara á biblioteca. Nós pensabamos que non ía
estar a porta aberta e non iamos poder entrar. Pero para a nosa sorpresa si que
estaba aberta.
-Non nos berrarán se entramos aquí?- preguntou preocupado Michael-
-Bo, cala a boca e entra- respondinlle eu-
-Mira Hadmed, aí está!- exclamou Helen-
Nese momento fomos correndo cara a onde estaba o Corán. Víase que Hadmed
estaba moi feliz. Hadmed colleu o libro coas súas mans pero así que o inclinou
uns centímetros para sacalo do estante as luces empezaron a acender e apagar.
Hadmed asustado soltou libro e este caeu ao chan. Nese momento pasou algo moi
raro, non sei nin como explicalo. Unha forte racha de vento pasou por diante
das nosas caras e as luces pararon de acender e apagar.
-Sentistes unha refoleada de vento?- preguntou Laura asustada-
-Si- contestamos o resto ao unísono tamén moi asustados-
Nese momento todos quedamos calados mirándonos uns a outros. Hadmed colleu
o Corán do chan, pasou as follas para comprobar que era igual que o da súa
familia e asentiu, entón os seis marchamos da biblioteca totalmente calados.
Cruzamos o corredor igual sen que ninguén dixera ningunha palabra. Pero entón
chegamos ao comedor. Cando vimos o que había aí dentro os seis detívémonos
sorprendidos. O que os nosos ollos viron non era normal. Todo o mundo estaba
totalmente parado, ata había uns spaghettis suspendidos no aire.
Quedamos arredor dun minuto calados observando todo ese panorama.
-Que?- preguntou Michael-
-Ai, Deus!- exclamou Sky
-Buff- budei eu-
-Isto non pode estar pasando- dixo Hadmed e nese momento desmaiouse-
Nós os cinco mirámonos, collemos a Hadmed e levámolo á enfermería. Cando
chegamos á enfermería presenciamos o mesmo escenario que ollaramos no comedor. Na enfermería estaban o director e a
enfermeira, pero ao igual que no comedor estaban totalmente parados, sen mover
nin un mísero músculo.
Sen pensalo deitamos a Hadmed na padiola e chamamos a urxencias. Ninguén
colleu o teléfono.
Un ou dous minutos despois Hadmed espertou e nada máis espertar dixo
Willis, Sears.
Nós non entendemos nada pero mentres Hadmed se recuperaba buscamos en
google Willis. A primeira cousa que nos apareceu foi a torre Willis, unha torre
moi importante que había alí en Chicago. Buscamos cousas sobre a torre Willis e
atopamos outras das palabras que dixera Hadmed, Sears. Tamén buscamos Sears.
Sears é unha cadea estadounidense de tendas de todo tipo de cousas, pero nos
seus comezos só era de reloxos. O seu fundador foi Richard Warren Sears.
Decidimos tamén buscar información sobre Richard Warren Sears.
-Dálle aí á wikipedia- dixo Paula-
Empezamos a ler a biografía de
Richard e non encontramos nada interesante, ata que…
-Un momento, para aí- dixo Helen sinalando unha foto dun dos modelos de
reloxos desta cadea de tendas- de que me soa ese reloxo?-
-Ese é o reloxo da State Street aquí en Chicago, está moi preto de aquí,
sobre un quilómetro. Podemos ir andando!- dixo Hadmed, que xa se recuperara-
Todos estábamos de acordo así que fomos a clase a coller os móbiles, que os
tiñamos nas mochilas e fomos cara a State Street. Nas rúas todo estaba parado,
non había nin unha persoa andando. Cando chegamos a State Street vimos o famoso
reloxo.
-Agora que facemos?- preguntou Michael sen ningunha idea-
-E se miramos se hai algo dentro do reloxo?- preguntei eu-
-Vale, boa idea, pero como subimos?- preguntou sky-
-Mirade, alí hai unha escaleira- dixo Helen-
Fomos a unha ferretería onde había unha escaleira, e tamén atopamos un
desparafusador para abrir ese vello reloxo.
Abrimos o reloxo, nel había un pequeno papel.
-Que pon? Rápido, leo Michael- dixo apresurada Helen-
-Tocarás as trompetas pero sen botóns para tocalas- leu Michael-
-Pero que?- estrañouse Sky-
-Creo que é unha adiviña- dixen eu- hai que intentar resolvelo-
-Tocarás as trompetas pero sen botón para tocalas- repetiu Laura- A ver,
pensade en trompetas sen botóns…-
-Claro, xa o teño!- exclamou Hadmed- as vuvucelas que hai aí, son como
trompetas pero sen botóns-
Collede a escaleira- dixo Helen- imos mirar dentro delas-
Michael subiuse outra vez é escaleira, pero esta vez para mirar nas
vuvucelas que había colgadas no edificio de enfronte.
-Hai unha nota!- dixo emocionado Michael – non sei ler isto, é unha letra
moi rara, creo que é árabe.
-A ver- dixo Hadmed acercándose para ler a nota- si, está en árabe. Aquí
pon, vai ao regalo da vista pero non do tacto-
-Cal será o regalo da vista pero non do tacto?- preguntei eu-
-O regalo que hai no centro comercial Maci´s- dixo Sky- pódense ver pero
non tocar-
Os seis fomos correndo inmediatamente ao centro comercial, cando chegamos
había moita xente pero todos estaban quietos, como esperábamos. Cando chegamos
a onde estaban os paquetes de regalos colgados do teito Laura e eu fixámonos
nun en concreto. Tiña escrito algo pero dende a distancia non se vía moi ben,
así que chamamos a Michael para que o lera. Michael colleu a escaleira e subiu.
-Creo que está en castelán!- dixo Michael – esperade, a nota está pegada
con celo pódese quitar, agora a baixo.-
Michael baixou da escaleira coa nota e deunola a min e a Laura.
-Volve a onde todo comezou- dixo Laura lendo a nota-
-Temos que volver á biblioteca, onde todo isto comezou- dixen eu-
Os seis empezamos a correr moi rápido cara á escola, estabamos moi
emocionados, podía ser que isto acabara moi pronto. Cando chegamos ao colexio
todo seguía coma antes, claramente nada se movera, fomos rapidamente á
biblioteca. Cando entramos Hadmed apresurouse a colocar o Corán no seu sitio do
estante correspondente pero cando o ía colocar todos nos demos conta de que
había outra nota.
Todos a empezamos a ler ata que eu moi sorprendida dixen.
-Está en galego!-
-Rápido, lea- dixo Hadmed-
-Abre o Corán por calquera páxina e le a primeira palabra da páxina- lin
eu-
Hadmed abriu o Corán máis ou menos pola metade e leu a primeira palabra.
-Respectémonos- leu Hadmed-
Nese momento un libro saíu do chan e dirixiuse cara Hadmed.
-É o Corán da miña familia!- dixo Hadmed moi alegre-
Hadmed deixou o Corán que non era seu no seu lugar correspondente e como
pasara a comezos de todo as luces empezaron a prenderse e a apagarse, e por
último unha refoleada de vento pasou por diante das nosas caras.
-Continuará- dixo Hadmed-
- Que continuará?- preguntou Helen-
-Non sei, un momento, que facemos aquí na biblioteca?- preguntou Hadmed-
-Non sei- contestaron ao unísono Helen, Sky, Michael e Laura-
-Non vos acordades de nada?- preguntei eu-
-Que pasa? Témonos que acordar de algo?- preguntou Michael-
- Non, non pasa nada, vamos para o
comedor-
Ningún comentario:
Publicar un comentario