Hoxe é a quenda de Ana Señarís Veiras, de 1º de ESO.
UN SOÑO DE BIBLIOTECA
Ola a todos e a todas eu son Sabela. O outro día fun visitar a biblioteca do colexio por primeira vez. Non era unha biblioteca normal, era moi rara, o que máis me sorprendeu foi que a biblioteca estaba ao revés, si ao revés, o que oídes. Pois os estantes estaban pousados nos libros, as mesas estaban no sitio das ventás e estas no sitio das mesas… Eu collín un libro que estaba tirado no chan, quíxeno levar prestado para a casa pero na biblioteca non había ningún profesor de garda, non había ninguén, estaba eu soa! Quedei moi sorprendida porque sempre que dou unha voltiña polos corredores do colexio vexo unha gran fileira de rapaces e de rapazas indo á biblioteca. Como estaba eu soa púxenme axexar todo moi ben, ver cantos libros aproximadamente había…, pero cando estaba mirando cara a un libro moi semellante a un que lera o ano pasado oio unha coñecida voz que me di:
-Boas, que queres?-dime esa coñecida voz.
Eu xireime asustada e díxenlle: -Nada, nada, só estaba mirando un libro que me interesa.-dixen eu ao verlle a cara.
Esa voz tan coñecida era Leonardo o meu profesor de lingua galega, que me di: -Se queres podes levalo prestado para a túa casa- díxome Leonardo amablemente.
-Vale encantaríame, pero unha cousiña porque esta biblioteca está ao revés e non hai ningún alumno?- dixen eu con moita curiosidade.
-A ver, isto da biblioteca ao revés é unha nova moda das bibliotecas que se leva moito neste ano, e como que non ves a ningún neno?
-Non, non hai ningún neno, mira ao teu arredor.
-Pero ti estás cega ou que, mira aquí está Noa da túa clase e alá lendo un libro Marco.
-Pero, eu non vexo a ninguén, só te vexo a ti.
-Iso é imposible, debes de estar soñando- díxome el moi serio, e marchou.
Eu non me crin o de que estaba soñando e tampouco que estaba cega, podería estar xorda porque a verdade non oio moi ben, pero cega, iso é imposible. Como ao final non me prestara o libro para levar á casa decidín marchar da biblioteca pero sabedes que, oín outra voz, e esta tamén me era coñecida e deina recoñecido, era a de Noa que me dixo:
-Xa marchas Sabela. Eu moi preocupada sen saber quen me falaba dixen:
-Noa es ti?- dixen eu.
-Pois claro non me ves, ben a verdade é que non me podes ver porque non son realmente Noa a túa compañeira de clase.
-Logo quen es?
-Son Noa, a túa compañeira de clase pero nos teus soños.
-Como nos meus soños!- dixen eu moi alterada.
-A ver, explicareicho todo claramente- díxome ela con moita paciencia.
-Ti estás soñando coa biblioteca do colexio porque mañá será a primeira vez que a visites, é dicir que se agora mesmo te belisco espertarás e todo volvera á realidade.
-Haaaaa, iso non é verdade, eu non estou soñando.
-Entón como é que non me ves.
-Pois claramente non sei.
-Queres que te belisque?
-Vale, proba pero seguramente non é nun soño.
-A ver, 1,2, e………
-Ahhhhhhh- gritei eu moi forte.
Estaba na cama, tiñan razón estaba soñando. Quedei sorprendidísima, espero que a biblioteca do colexio sexa así porque a verdade gustoume moito.
Ningún comentario:
Publicar un comentario