A Esmorga, Eduardo Blanco-Amor, Galaxia.
Gustoume moito esta historia, aínda que o final non me gustou tanto, porque o xuíz tiña que crer a Cibrán.
Grazas a esta narración tamén descubrín unha palabra nova, xa que descoñecía o significado da palabra “esmorga”.
Os únicos cambios que lle faría a historia e que o xuíz non fose “mudo” e tamén cambiaría o final da novela.
Desta novela gustoume o personaxe de Cibrán xa que é un amigo solidario, está co Bocas e co Milhomes en todo momento; no bo é no malo. Aínda que despois teña cargos de conciencia porque debería de estar traballando e non estar por aí de esmorga con eles.
Uxía Vieites Abelenda (4º)
Gustoume moito esta historia, aínda que o final non me gustou tanto, porque o xuíz tiña que crer a Cibrán.
Grazas a esta narración tamén descubrín unha palabra nova, xa que descoñecía o significado da palabra “esmorga”.
Os únicos cambios que lle faría a historia e que o xuíz non fose “mudo” e tamén cambiaría o final da novela.
Desta novela gustoume o personaxe de Cibrán xa que é un amigo solidario, está co Bocas e co Milhomes en todo momento; no bo é no malo. Aínda que despois teña cargos de conciencia porque debería de estar traballando e non estar por aí de esmorga con eles.
Uxía Vieites Abelenda (4º)
Ningún comentario:
Publicar un comentario