Os dous de sempre. Castelao. Galaxia
Para min Os dous de sempre é un libro bastante
entretido de ler, pese a estar escrito en galego doutra época, mais aínda que hai algunhas
palabras que me resultaron difíciles de comprender, moitas delas, lográbanse
sacar polo contexto.
Desde o principio
engancheime moitísimo ao libro, xa que, os capítulos non son moi longos e están
ao final acompañados dun debuxo do autor.
A parte máis
importante do libro, e ademais, a que máis me gustou foi cando Pedriño e
Rañolas se atopan despois de tanto tempo.
Páreceronme moi divertidas
a maioría das intervencións da sogra, aínda que ás veces Pedriño me daba un
chisco de pena.
O que menos me
gustou do libro foi cando a tía Ádega non quería que Pedriño andase con Rañolas
polo simple feito de estar eivado.
Recomendaríalle este libro ás persoas que quixeran saber como eran a sociedade da época de Castelao
Noelia Casas García (4º ESO)
A min persoalmente gustoume moito este libro. Gustoume tanto
como está estruturado, por capítulos curtos e un debuxo que ten que ver con
algo do capítulo ao final, xa que isto fai máis entretida a lectura, como a
historia dos dous personaxes principais.
Houbo varias escenas que me chamaron a atención á vez que me
emocionou. Unha delas foi cando Rañolas lle axuda á señora na feira cando a
outra señora lle tirara as cousas da cesta, e outra delas foi cando Pedriño e
Rañolas se encontran despois de tantos anos sen verse.
A escena que menos me gustou foi cando a tía Ádega non lle
permitía a Pedriño estar con Rañolas xa que este tiña un problema nunha perna.
Penso que é un libro fácil de ler , xa que é entretido e
engancha pronto, por iso eu non lle faría ningún cambio.
Este libro eu recomendaríallo a calquera persoa xa que a todo o mundo lle gusta ter amigos e este libro represéntao moi ben.
Sandra Noya Redondo (4º ESO)
A min persoalmente este libro gustoume moito, tanto o relato en si, coma a forma en que está deseñado, xa que os capítulos son de cómo máximo tres páxinas, e antes deles hai un debuxo que ilustra o seu contido, e isto permite que a lectura sexa máis fácil, e á vez entretida.
A escena máis importante penso que foi cando Pedriño e Rañolas se reencontraron despois de tanto tempo, xa que é un momento moi emotivo.
O tema penso que é emocionante, xa que conta as aventuras de Pedriño e Rañolas, e non podes deixar de lelo, engancha dende a primeira páxina. Pero por outra banda penso que é triste, xa que amosa o mal que o tiveron que pasar os dous personaxes para gañar a vida.
Non faría ningún cambio, penso que todo está moi ben así
No referente á lingua, había algunhas palabras que non se entendían, pero en xeral foi bastante fácil de ler.
Este libro sen dúbida recomendaríallo a toda a xente, aínda que non lle guste ler, xa que é moi entretido, e pasas un bo momento.
Jennifer López Becerra (4º ESO)
Ningún comentario:
Publicar un comentario