Andel de Libros (XXVIII): O achado do castro, de Manuel Núñez Singala

O achado do castro, Manuel Núñez Singala, Galaxia.

A min persoalmente, este libro gustoume moito, xa que é moi divertido, e este tipo de libros encántanme. Ademais tamén emprega anacronismos, o que fai que a obra de teatro, teña un aire máis actual, pese a estar situada noutra época.

A escena máis importante penso que é a do final, xa que nela soluciónanse todos os problemas: O Emperador e Carmiñae van casar, e danlle permiso ós fillos para facelo tamén, Catulo e Caleno son sorprendidos roubando, e o escravo queda libre.

O tema é moi emocionante, xa que dende o momento que comezas a lelo non podes parar, porque queres saber en todo momento o que vai acontecer.

Nesta obra de teatro non faría ningún cambio, o final deixaría o do libro, e non o que inventei eu, e o demais paréceme que está moi ben así. Hai poucos personaxes, e están moi ben definidos, lese moi rápido, xa que está escrita para ser representada, ademais a presenza de anacronismos fai que sexa moi orixinal.

Con respecto á lingua, foime moi fácil de entender, e pese a que había algunhas palabras das que descoñecía o seu significado, sacábanse facilmente polo contexto.

Este libro recomendaríallo a calquera persoa, aínda que non lle guste moito ler, xa que se pasa un bo momento, e lese rapidamente.

Jennifer López Becerra (4º ESO)

A min esta obra pareceume moi graciosa e moi entretida polas súas reviravoltas e os seus momentos cómicos. Encántame como os personaxes aproveitan cada ocasión por seria que sexa para soltar un chiste ou crear unha situación cómica que sexa entretida para todo o público que o estea vendo e así poder emocionalos ou facelos rir a cachón.

O meu momento preferido foi cando Caleno lle le as lecturas en latín ao emperador e como non tiña nin idea de latín comézalle a soltar cantares populares galegos e cancións populares, como a “Saia de Carolina” ou “Polo río abaixo”, pero o emperador non se decata porque el non ten nin idea de latín.

É unha obra fácil de ler e entretida, representada ten que ser moi animada se os actores se meten no papel e fan un pouco o parvo. Animo a todas as persoas a lela ou vela e a gozar dela coma o fixen eu.

Tomás Beiras Rivas (4º ESO)

A min este libro gustoume moito xa que é un libro moi entretido e gracioso que se che fai moi curto e desexarías que continuase.

A escena que máis me gustou foi cando o Manolitus lle ía dicir a Carmiñae que tiña ganas de mexar e ela pensaba que se lle ía declarar e estaba toda nerviosa.

A escena que menos me gustou foi cando Citrón é substituído por Caleno xa que non me ten moito sentido porque se ía notar claramente a diferenza sen ter que pescudar moito.

Ten un vocabulario moi sinxelo e fácil de entender sen palabras cultas nin complexas.

Eu este libro recomendaríallo a calquera persoa que me preguntase por un libro de teatro para ler ou para representar xa que a calquera persoa sen excepción lle pode gustar.

A min persoalmente gústanme moito os libros de teatro xa que son moito máis dinámicos que as novelas ou a poesía.

Miriam Baleato Fraga (4º ESO)

Este libro gustoume moito xa que mestura cousas da era do Imperio Romano coa actualidade como por exemplo: cando fala do reloxo dixital e despois do triclinium.

A parte que máis me gustou foi cando o emperador se caga en Nápoles, xa que é moi divertido porque non para de dicilo cada vez que Carmiñae e Manolitus falan de cómo se namoraron. Tamén me gustaron moito as discusións de Catulo e Caleno, xa que son moi tontas pero causan moi graza.

E a que menos me gustou foi cando Arpexia e o Emperador van casar, xa que me gustaría un final máis tráxico, como por exemplo, que Carmiña e o Manolitus escapasen para casar e despois o Emperador os encontrase e os matase.

Este libro recomendaríallo a todas as persoas que coñezo, xa que é un libro moi divertido, entretido e curtiño. Dos catro libros de teatro que lin foi un dos dous primeiros que máis me gusta, o outro é o de Unha rosa é unha rosa, de Suso de Toro.

Sandra Noya Redondo (4º ESO)

Esta obra de teatro gustoume moito, porque é moi divertida e entretida. Este libro recomendaríallo ler a calquera persoa que estea un fin de semana aburrido sen nada que facer, porque pasará un moi bo momento.

Esta obra está moi ben escrita, pero o único problema que lle encontro é que non se representa cando Citrón vai buscar a Arpexia. Esa escena tamén se podería representar, xa que, se só nos conta o narrador como sucede, temos unha idea só, pero se a representan creo que xa temos unha imaxe.

O vocabulario desta obra é moi fácil de entender, e non hai ningunha palabra estraña, polo que este libro será fácil de ler. Gustaríame ver esta obra representada, xa que me riría un anaco,porque ten escenas moi graciosas, sobre todo no segundo acto desta obra teatral.

Polo xeral este libro gustoume moito e paseino moi ben lendo cos meus compañeiros na clase.

Diego Gutiérrez Castiñeiras (4º ESO)

O libro pareceume moi divertido e moi fácil de ler, ademais, ao lelo na clase, fíxose máis fácil de entender e era máis divertido xa que cada un interpretaba unha personaxe e era máis gracioso que se o les ti na túa casa para ti mesmo.

O que máis me gustou do libro foron as partes graciosas, como cando Caleno e Catulo discuten porque non conseguen nada ou cando o outro ten ganas de ir ao baño e o emperador o quere matar se volve dicir iso outra vez.

O que menos me gustou foi o final, porque sempre todos son felices e gústame moito máis o que fixen eu xa que o emperador acaba destronado e polo menos acaba un personaxe triste. No resto da obra non lle cambíaria nada e o vocabulario é fácil de entender.

Adrián Ríos González (4º ESO)