Máis creatividade en 1º de ESO

O misterio da biblioteca de Tania Villasenín Bello, de 1º de ESO


Era unha tarde de tormenta, e xuntámonos uns cantos compañeiros. Como a tarde non valía para xogar fóra, nin tiñamos actividades, decidimos ir á biblioteca. Ao entrar cada un foi polo libro que quería ler. Unha vez que nos puxemos a ler escoitamos uns ruídos, levantamos todos a cabeza e miramos uns cara os outros, pero non soubemos que puidera ser. Seguimos lendo sen darlle máis importancia. Cando estaba todo en silencio oiuse caer un libro da estantería. Démonos todos a volta, e vimos un libro no chan, estrañounos porque non había ninguén máis na biblioteca, porque a encargada da biblioteca tampouco estaba. Puxémonos intranquilos. Intentamos seguir cos nosos libros , pero xa non estábamos concentrados. Entrounos a curiosidade de saber por que pasaban esas cousas. Cada un dicía o que pensaba que estaba a ocorrer e de súpeto abriuse unha ventá. Iso si que nos puxo asustadísimos. Estabamos desexando que chegara a encargada da biblioteca, que ía buscar uns libros ao faiado. Vimos unas sombras na ventá e atemorizámosnos, pensamos que era unha pantasma, pero resultou ser una figura que se reflictía nela.

Por fin veu a encargada da biblioteca, contámoslle todo o que pasara, ela quedou asombrada, e intentou tranquilizarnos. Estaba anoitecendo e chegaba a hora do peche da biblioteca, entón comezamos a recoller, e, sen máis, apagáronse as luces. A encargada da biblioteca díxonos que non pasaba nada, que ocorría de vez en cando, pero si que estaba pasando algo. Oímos un ruído detrás dunha estantería de onde saiu unha pantasma, puxemos todos cara de terror e angustia, estábamos desexando saír de alí. Empezou a falar con nós e díxonos:

-Non teñades medo, non vos quero facer dano nin asustarvos... Só quero ter uns amigos! Eu veño de vez en cando por aquí porque me encanta ler.

A encargada non daba crédito ao que estaba a ocorrer. Entón preguntámoslle nós:

-Mañán queres que veñamos á biblioteca e leamos todos xuntos?

-Claro que sí, encantaríame! -contestounos el.

Entón quedamos pra o día seguinte. Marchamos alucinados co que nos pasara. Estábamos desexando que chegara o día seguinte...

-Xa era día, por fin!

Fomos ás clases pero estábamos impacientes que chegara a tarde. Fíxose a mañá longuísima.

-Por fin chegou a tarde!

Iamos todos ilusionados para estar co noso novo amigo. Entramos na biblioteca e había máis xente, e pensamos que non ía vir. Ao longo da tarde a xente foi marchando. Unha vez que estabamos sós, apareceu, e puxémonos todos contentos. Preguntámoslle como se chamaba, díxonos que como sempre estivera só, non tiña nome. Pensamos entre todos un e a el gustoulle o de Trevor. Trevor contounos as súas historias. A nós gustábanos moito o que nos estaba a contar. Pasamos a tarde moi entretida con Trevor, que, acabou sendo un máis na panda.

Como estaba só, decidimos que viñera connosco para una das nosas casas. El aceptouno contentísimo. A partir de aquel día formou parte das nosas familias. Pero iso non é todo, Trevor acabou vindo connosco á escola. Ao final fíxose amigo de todos!