Contacta connosco no mail bibliotecatrazo@yahoo.es



xoves, 1 de decembro de 2016

Un relato de medo: “A voz”, por Lucía Viqueira García


A VOZ
Espertei nun zulo ás escuras, non recordaba nada do que me pasara a noite anterior, só de que un home se acercara a min polas costas e me levara adormecida. Estaba aínda algo aturulada pois o efecto do cloroformo non me pasara de todo, ou polo menos iso é o que pensaba eu, que co que me adormeceran era cloroformo. Non entendía porque estaba nese lugar tan afastado do mundo, por dicir dalgunha forma que estaba lonxe da casa ou polo menos parecíamo, tampouco entendía que querían de min, esperaba sabelo pronto.

De súpeto acéndese unha pequena luz, non daba moito que ver, pero o pouco que puiden ollar era un zulo no que eu estaba metida sen ter porqué. O zulo non tiña ventás, só unha pequena porta que parecía estar tapiada, non vía a maneira de cómo ía saír de aí e como ia a sobrevivir se non tiña comida nin bebida ningunha.

Pasou un dia máis, eu estaba media esperta cando de pronto oio unha voz que me di: Preguntaraste porque estás aquí? Ben, estás aquí por ser unha rapaza que anda nas drogas e por iso serás castigada… Se queres saír de aquí só terás que cumprir o que eu che diga. O primeiro que tes que facer é moi doado, só te tes que cortar un dedo. Ao teu lado tes o material preciso para facer iso e tamén para despois curalo e así non te desangrar. Así que fagas iso volverei contactar contigo.

De súpeto a voz calou, eu non daba crédito ao que escoitara, só me drogara dúas ou tres veces. Estaba morta de medo pero se quería saír de aí con vida teríao que facer… Ao lado tiña unha mesa cunha coitela para cortar o dedo e unhas vendas para despois, o dedo que cortei foi o maimiño xa que ese non se usa para moito. No momento en que o fixen sentín unha dor interminable pero pensando en que ía saír de aí: Non era para tanto. Logo de facelo cureime e deixei o dedo encima da mesa en onde estaba o material.

Pasaron as horas e eu non saia de aí, xa non sabia que facer. Ao dia seguinte a voz volveu e díxome o seguinte: Agora só falta a parte máis dura para ti. Ti decides se queres seguir viva ou morrer. Para seguir viva terás que cortar unha man, arrincar un ollo e cortar un pé. A outra solución que tes e que te pegues un tiro coa pistola que hai encima da mesa xunto coa serra e o coitelo. Ti decides se queres seguir vivindo pero como unha desgraciada ou morrer e que esta tortura se acabe para sempre.

Non tiña escapatoria, ia morrer das dúas formas, por unha parte se facía todo o que me mandaba ía morrer desangrada e sería máis doloroso entón…a idea do tiro pois non estaría tan mal así que é o que fixen, collín a pistola e sen pensalo dúas veces pegueime un tiro na fronte.

Semanas despois atoparon o meu corpo descomposto, non lle deron moita importancia á miña morte porque era unha rapaza apartada do mundo…

Agora son unha alma en pena que anda vagando por aí sentindo a dor de cada corte que me dei para cortar ese dedo, desa bala que me atravesou a fronte…

Lucía Viqueira García (3º ESO)

Ningún comentario: