O libro pareceume
moi bo para formar parte da colección “Fóra de xogo” xa que é moi diferente aos
desta colección que lin e tamén moito máis maduro e a idea está mellor pensada, e para a miña
opinión pódese sacar unha película.
Para min o momento
máis importante é onde o libro fai que te sintas na pel da protagonista, é
cando súa avoa lle conta que ten cancro e esta fala con Poch e teñen unha
conversa moi interesante sobre a morte que pode facer que moita xente cambie de
opinión acerca dela.
O único que
cambiaría sería o principio porque parece moi sinxelo, lento e cun argumento
demasiado pobre e repetido e tamén cambiaría o momento no que Lidia e ela se
fan amigas porque creo que esa parte quedou mal explicada e non encaixa moi ben.
Ten un final moi
emotivo e apropiado e ás veces unha linguaxe complexa que non coñezo.
Alba López González (3º ESO)
Este libro gústame moito porque fala de que se rin dunha
rapaza pero que ao final se fan amigos dela.
O momento
que máis me gustou ou o máis importante do libro foi cando Lidia se ri de
Carlota por estar rapada pero, cando ela toma uns pasteis e colle unha enfermidade, a ela tamén a rapan. Pareceume
importante porque despois xa non se ria dela. Unha parte que tamén me gustou
foi cando ela lle fala a Poch, Poch é un cantante nun póster e ela fai que lle responda, pero claramente é froito da súa imaxinación, Carlota ten moita imaxinación, grazas a iso axudoulle a soportar
as burlas que lle facían no colexio.
O libro pareceume que tiña vocabulario apropiado pero na miña opinión pareceume un pouco difícil de ler.
Recoméndolle este libro a xente moza de entre
catorce e quince anos, incluso llo recomendaría a xente de entre dezasete e
dezaoito anos pero para gustos colores.
Brais
Pena Baluja (3º ESO)
Martín Castro Señarís (3º
ESO)
Gústame moito esta
historia porque pode ser todo real. Curou esa enfermidade tan mala que existe
na actualidade que é o cáncer. Namorouse dun rapaz chamado Miguel que non a correspondía pero ao final
apareceulle outro rapaz chamado Moncho que a fixo moi feliz e era moi bo. E
foron moi felices.
Ao principio da historia todos os nenos e nenas metíanse con
ela pero co paso do tempo fórona acatando polo seu aspecto físico. O final
pareceume moi bonito porque Moncho namorouse de Carlota incluso a pesar da enfermidade
tan mala que tiña.
A parte máis importante do relato pera min foi cando Moncho
lle dixo que a quería. E o personaxe que máis me gustou foi Moncho que foi moi valente para aceptar a Carlota.
A lingua do texto é doada de entender pero hai algunha
palabra estraña, que non comprendía.
Recomendo esta lectura porque é un libro doado de ler e tamén moi entretido.
Para min o momento
máis importante do relato foi cando Miguel foi defender a Carlota das burlas
que todos os alumnos e alumnas da escola lle facían a ela e á parte porque a
quería moito e lle tiña moito cariño.
Eu se fose o autor
deste libro a parte que quitaría sería cando se metían con Carlota porque ela é
unha das mellores rapazas do relato, ela é moi amable, cariñosa, sobre todo con
Miguel, do cal se namorou del cando o defendeu de todos os alumnos e alumnas da
escola que se estaban burlando dela.
Nesta narración a
linguaxe non ten moita complicación porque se entende moi ben e á parte esta
moi ben redactado.
Eu este libro
recomendaríallo a lectores ou lectoras aos que lles guste por unha parte todo o
que está relacionado co amor e iso dáse entre Carlota e mais Miguel, e pola
outra parte o das burlas, para que cando lean este libro os que fixeron mofa de
alguén reflexionen sobre este tema e isto dáse cando se burlan de Carlota.
Alejandro Vásquez Fernández (3º ESO)
Ningún comentario:
Publicar un comentario