Andel de Libros (XVIII): Mentira, de Care Santos

Mentira. Care Santos. Rodeira - Edebé

Boas! Estou aquí de novo, desta vez para falarvos do libro Mentira, da escritora Care Santos. Este relato narra unha historia dunha moza de 17 anos, Xenia, que coñece un rapaz pola Internet. Non obstante, non é a típica historia que estamos tan afeitos a ler, para nada. Esta ten unha gran historia agochada.

En canto aos personaxes, o que máis me gustou foi Ric. Un mozo cunha infancia nada sinxela. Un personaxe que che amosa que verdadeiramente non todo é o que parece.

Persoalmente, o momento máis importante é cando a moza recibe o caderno.

A lingua e o vocabulario son moi sinxelos, e ao tratarse de adolescentes, non demasiado formais, o que fai a lectura máis amena.

O final é aberto, pois este relato conta cunha segunda parte, Verdade. Aínda así, é un final simple que non está nada mal.

Para rematar, dicirvos que é un libro moi curto, que engancha moito e ten detrás unha gran reflexión, polo que vos animo a que o leades.

Paula Noya Redondo (3º ESO)

Este libro gustoume moito, sobre todo polos temas dos que trata: o amor, a amizade, a solidariedade e a familia. Tamén porque che fai plantexarte cousas como: ¿que faría eu se estivese na súa situación? Ou que faria eu se fose ese personaxe?

Tamén conten un vocabulario moi sinxelo!, e ten unha letra bastante grande e isto é unha cousa que non me gusta xa que penso que semella un libro de nenos pequenos, pero polo resto encantoume!

Enganchoume dende o principio e polo feito, que xa dixen antes, de ter un letra grande acabase máis rápido.

Hai algúns momentos do libro no que me sentín mal, por exemplo cando fala Éric, xa que pasou e está pasando por cousas moi duras con tan pouca idade.

O final gustoume, non explica moito debido a que hai segunda parte “Verdade”.

Este é un libro que se debería recomendar en todos os colexios xa que trata de temas que poden ocorrer na realidade, como por exemplo mentirlle a teus pais por alguén do cal estás namorad@ ou cando Xenia e Marcelo comezan a falar pola internet grazas ó foro da biblioteca, e todo o que Marcelo lle contou era mentira e resultaba ser outra persona...

Leticia Añón Guerra (3º ESO)

Ola amig@s! Son Ahinoa e hoxe vouvos a falar dun libro moi interesante, Mentira. Este libro trata un tema algo realista, xa que o seu tema principal son as redes sociais, mellor dito o coñecemento de dúas persoas a través das redes sociais. Iso é o que lle pasa a Xenia ela coñece a Eric a través dunha paxina web para comentar un libro.

Para min o momento máis importante do libro é cando Xenia descobre que Eric non é quen di ser.

O meu personaxe favorito é Xenia, porque é unha rapaza moi boa e responsable ata que coñece a Eric. E o personaxe que menos me gusta é Ben xa que manipula a Eric.

O vocabulario deste libro resulta moi fácil de comprender.

No final non faría ningún cambio xa que me parece moi axeitado, xa que é un final feliz, ademais este libro ten unha segunda parte así que aí estarán todas as dúbidas do primeiro libro resoltas.

Como xa dixen este libro é moi interesante, e se queredes saber que fai Xenia para poder ver a Eric teredes que lelo, recoméndovolo un montón.

Ahinoa Antelo Rodríguez (3º ESO)

De relatos favoritos

Entre actividade e actividade, case se nos esquece comentar os relatos que máis nos gustaron dos participantes no Concurso de relatos convocado polo Día da biblioteca, o 24 de outubro. Este curso, botóusenos o tempo enriba e non fixemos pública a decisión final ata o 21 de decembro. Estivo moi disputada a cousa.

 Finalmente, estas foron as autoras e o autor favorito:

1º de ESO - Alicia Martínez Rodríguez e Ana Señarís Veiras

2º de ESO - Laura Codesido Fernández e David Rodríguez Blanco (os seus relatos repiten como favoritos, xa que tamén o foron o curso pasado)

3º de ESO - Leticia Añón Guerra e Paula Noya Redondo ( tamén repite)

Poucos foron os relatos presentados na clase de 4º, e non escollemos ningún. Non obstante, temos que destacar o traballo de Uxía pola súa orixinalidade.


Iremos subindo os diferentes relatos para que valoredes a calidade e orixinalidade do noso alumnado. Hoxe ímosvos deixar co relato de David Rodríguez Blanco, de 2º de ESO.

O misterio da nena sen vida

Pablo ten 13 anos, vive en Lugo e vai en 2º da ESO. Coma un día normal acudiu á escola.

El e a súa clase están preparando unha obra de teatro moi longa. No medio da clase o director chama aos alumnos para presentarlle unha alumna que chegara ese mesmo día a escola. Aquilo era moi estraño, en pleno mes de marzo aparece unha nova alumna e ademais un mércores. A nena era moi rara, era alta, tiña o pelo longo e negro, tiña os ollos azuis e unha mirada moi seria e incomodante.

A xente deulle a benvida con moita alegría, pero ela non contestaba a nada e seguía seria. Ela chamábase Miranda, era dunha pequena vila de Portugal. Veu vivir a Lugo porque súa nai e seu pai traballan nunha empresa na que se tiñan que trasladar a moitos lugares. Eles viviran en moitos lugares: naceu en Portugal, aos 8 anos mudouse a Londres, aos 9 a Madrid, aos 11 a Berlín, e aos 12 a Estrasburgo e agora Lugo. Ela sabía moitas linguas, un total de 8.

Na escola as súas notas eran as mellores da escola, sacaba 10 en todo e sempre facía os traballos e deberes, pero nunca participaba, sempre estaba calada. O motivo das excelentes notas de Miranda non era só que estudase moito. Tamén era que a súa familia era adiñeirada e ela sempre tivo profesores particulares, ademais de 9 horas de clases diarias e a esixencia dos seus pais.

Co paso do tempo, os alumnos empezaron a tratala como a “rara da clase”. Empezou a estar sempre desapercibida, sen amigos, soa e coa súa expresión peculiar. Pero a ela parecía non importarlle. Ademais algunha xente lle tiña envexa porque vestía con roupa moi cara.

Chegara o día no que o profesor ía elixir aos dous protagonistas para a obra de teatro. Cada alumno tiña un número, Miranda era o 5 e Pablo o 17; o profesor escribira os números nuns papeis, meteunos nunha caixa e meteu a man para sacar os 2 números:

-O 17, dixo o profesor.

-Ben!, dixo Pablo

-Parabéns, dixeron os compañeiros.

-Seguinte número... O 5!

-....(Ninguén dixo nada excepto unha nena chamada Ana que dixo: Quen é esa?).

-A nova, dixeron os demais.

Xa elixidos os protagonistas o profesor repartiu os guións e empezaron a ensaiar, esa foi a primeira vez que oíran a voz de Miranda. A Pablo non lle caía ben, parecíalle mala persoa pero seguíalle sendo misteriosa. O profesor díxolles que debían ensaiar e tamén facer un traballo sobre a obra cun libro que só había nas bibliotecas. Miranda e Pablo foron á biblioteca ao saír da clase, a unha moi grande e extensa que posuía varias salas para ler. Colleron o libro e entraron na sala número 42, estaban eles sós. Empezaron o traballo ás 16:00, falaron do traballo pero de nada máis, coma sempre Miranda seguía co mesmo entusiasmo, é dicir, nulo. Estaban facendo o traballo cando de súpeto as luces apagáronse, todo estaba escuro e non se oía nada. Pablo prendeu a lanterna do móbil, intentou abrir a porta da sala pero estaba pechada. Preguntoulle a Miranda que pensaba que ocorría, pero ela non contestaba. Alumeou cara ela pero non estaba. Asustouse moito ao ver iso, daquela decatouse de que a biblioteca pecha ás 22:00 e eran as 22:20. Naquel momento gritou pero ninguén o escoitou e aquí cando comeza a historia da nena sen vida feito polo diario de Pablo:

-Día 1:

Escribo este diario polo que me empezou a ocorrer onte, estou nunha biblioteca, levo todo o día sen comer e non hai luz. Sigo sen saber da miña compañeira e o que non entendo é porque a biblioteca non abriu está mañá.

-Día 2:

Teño moita fame e sede, teño frío, sigo sen saber de Miranda. Hoxe a porta abriuse tras terlle dado moitos golpes, collín a lanterna e atopei un gran cartel na sala principal que poñía “A biblioteca cerra para sempre, será substituída pola nova biblioteca na Praza de Italia, un saúdo”. Non sabedes o medo que tiven ao ler iso. Non teño cobertura, así que non podo chamar a ninguén. Seguro que meus pais están moi preocupados por min, pero non lle dixen que ía a esta biblioteca. 

-Día 3:

Pode que morra do frío ou da sede, así que doulle unha aperta e bicos a toda miña familia. Estouno pasando moi mal, nunca me aburrín tanto na miña vida.

-Día 4:

Hoxe espertei por un ruído que proviña do fondo da sala, fun mirar, o ruído era cada vez máis forte. Decateime de que había unha greta na parede. Xa non podía máis, así que empecei a gritar e golpear a parede. A parede era oca e rompela era moi sinxelo. A parede rompeu e do outro lado vin por primeira vez a luz en 4 días. Sorprendentemente nesa sala estaba Miranda sentada nunha cadeira tomando limoada, o primeiro que fixen foi pedirlle algo de beber e comer, bebín e logo comecei a falar. Díxenlle todo o que me pasara, abraceina e pregunteille que facía alí. 

-Se fixen isto foi por algo. Ti botáchesme de menos?

-Si..., pero iso que ten que ver?

-Dáste conta de que ninguén me falou en todo o tempo que levo na túa escola?

-Si...

-Pois para iso fixen isto, para que te deras conta de que a xente xulga sen coñecer, todos me tratades como a rara, ademais dos alcumes de “a morta”, “dona muda”, etc. E todo isto simplemente polo feito de estar seria e non falar. Non é a primeira vez que me pasa, en todos os países que estiven ocorreu isto. Nunca puiden facer amigos. Pero esta vez quería facer ver a alguén o que ocorre. Non te preocupes, avisei aos teus pais do que ía a facer, é verdade que a biblioteca pechou, así que avisei para que non lle fixeran caso aos teus berros. Ademais distraínte para que non miraras o reloxo.

-Sabes..., tes razón, síntoo moito. De feito, creo que es moi amable.

-Eu tamén.

E así foi como agora estamos casados Miranda e eu. Así que recorda que a persoa que menos esperas pode ser a túa namorada.

E así foi o final da historia da nena sen vida.

Andel de Libros (XVII): A neve interminable, de Agustín Fernández Paz

A neve interminable. Agustín Fernández Paz. Xerais

A neve interminable pareceume un bo libro, porque relata ben o contido.
Fai sentir un pouco de inquedanza ao falar d@s pantasmas. Tamén me gustou que o fixese parecer un suceso real e o mellor pareceume que foran as historias que contaban mentres non podían saír fóra da casa.

O que non me gustou moito foi a portada xa que cando se colle o libro por primeira vez semella que ocorreu un suceso na neve coma un asasinato, un misterio sen resolver, ou algo así xa que despista que aparezan unhas pingas de sangue na neve.

Sobre as personaxes gustáronme en especial Ruth e Alba Novo (a protagonista). Pero eliminaría personaxes que non son fundamentais coma Diego e Irene. As pantasmas Sabine e Damián están ben e ambientan a historia.

O espazo onde ocorren os feitos está ben, quero dicir que me parece un espazo que intenta ao meu parecer facer da historia máis crible. Pero cambiaría o de que estivesen na soidade e non nun pobo, xa que ao mellor se lle sacaba máis xogo ao ter máis personaxes.

Eu de todos os modos faría algúns pequenos cambios pero aínda así segue sendo un libro fácil de comprender, con vocabulario a maioría das veces comprensible pero outras veces hai que botar man do dicionario, ademais é rápido de ler.

Eu recomendo este libro.

Mirian Otero Sande (3º ESO)

Ola amig@s! Son Ahinoa e hoxe tocoume falar dun libro que non me gustou moito, A neve interminable. O tema principal deste libro son os vampiros, xa que dous dos protagonistas o son. Como xa dixen este libro  trata de vampiros e non é un tema que  me guste moito pero ainda así as partes que non tratan deses temas están moi ben, xa que é unha temática moi interesante e divertida.

Para min o momento máis importante é cando descobren que Damian e Sabine son vampiros e que queren matar os hóspedes do hotel, e se queres saber se ao final o conseguen terás que ler o libro.

O final gustoume bastante xa que non é aberto e ademais é moi axeitado xa que é feliz e descobren todo o que ten que ver con Sabine e Damian.

Non teño persoaxe favorito, pero si uns que non me gustan nada e eses son Sabine e Damian, xa que me parecen moi falsos e malos, aínda que ao principio empecen sendo moi bos con todos os hóspedes do hotel, sobre todo con eles cinco.

O vocabulario do libro é bastante fácil, só ten algunhas palabras algo difíciles de comprender.

Ahinoa Antelo Rodríguez (3º ESO)

Book tráiler (XXV): “E Xoel aprendeu a voar", de Marica Campo. Por Sara Conde Delgado e Iria Castro Noya

Unha nova entrega no noso recuncho de realización youbeira, velaquí o Book tráiler da novela E Xoel aprendeu a voar, de Marica Campo (O que leo, 2017). Realización youtubeira: Sara Conde Delgado e Iria Castro Noya, 1º ESO, CPI Viaño Pequeno (Trazo)

Book tráiler (XXIV): “Trece anos de Branca", de Agustín Fernández Paz. Por Sara Conde Delgado e Paula Moar Iglesias

Unha nova entrega no noso recuncho de realización youbeira, velaquí o Book tráiler da novela Trece anos de Branca, de Agustín Fernández Paz (Rodeira-Edebé, 1994). Realización youtubeira: Sara Conde Delgado e Paula Moar Iglesias, 1º ESO, CPI Viaño Pequeno (Trazo)

Andel de Libros (XVI): Rapazas, de Agustín Fernández Paz

Rapazas. Agustín Fernández Paz. Xerais

Ola! O meu nome é Paula, e vouvos falar do libro Rapazas, do escritor galego Agustín Fernández Paz. Este libro recolle seis relatos moi entretidos, que o único que teñen en común é que as personaxes principais son mozas adolescentes que narran algo que lles aconteceu.

Para comezar, imos falar dos personaxes. A miña personaxe preferida é Ana (do relato Un curso con Ana). Paréceme unha moza moi valente e forte, en xeral, gústame como presenta a súa forma de ser e como sendo ela mesma deixa esa esencia no colexio ao marcharen.

Persoalmente, o relato que máis me gustou foi o derradeiro, Dúas rosas murchas. Creo que é o que máis sentimentos remove e o que máis che fai pensar.

En canto aos finais, hai de todo, pero o que máis me gustou segue sendo o do derradeiro libro. É un final aberto que non me esperaba en absoluto.

En canto ao vocabulario, emprega xeralmente un vocabulario sinxelo e de fácil compresión.

Agora, só dicirvos que é un libro entretido e moi rápido de ler, polo que vos animo a facelo!

Paula Noya Redondo (3º ESO)

Rapazas é un libro que fala delas, das rapazas. En todas as historias é protagonista unha rapaza e cada unha fala dun tema que fai dano na realidade, machismo, racismo, desamor. 

Hai moitos relatos, o meu preferido é un no que unha rapaza foi á casa da súa avoa. Un día foi ó mercado e a rapaza acercouse a un vendedor africano, o cal lle chamou á atención á avoa, xa que non lle pareceu ben. Á rapaza isto chamoulle á atención. É o meu relato preferido e tamén á rapaza é o meu personaxe favorito.

En xeral, o libro está ben pero tampouco me gustou tanto coma outros deste autor. Non me enganchou nada, ó ser varias historias e a maioría non tiña final, que é a cousa que menos me gusta do libro. 

A lingua é complexa pero está ben. 

Non é un libro que volvería a ler pero mostra bastante ben cousas que non deberíamos xulgar, como é o caso do racismo. Se o ledes, espero que o desfrutedes.

Alba Rey Brea (3º ESO)

O libro Rapazas, relata diferentes historias de distintas rapazas que contan cada unha algo da súa vida. O momento máis importante do libro, en miña opinión é cando comezan as historias porque é cando ves as diferentes situacións de cada unha e onde se sitúan na súa vida. 

As personaxes son entretidas pero non son as típicas personaxes que enganchan dende o primeiro momento aínda así están en xeral ben pero o que non entendo é que a primeira rapaza Xntl... (nome inventado) non lle vexo importancia, xa que a min pareceume que foi unha escusa para poder contar o que lle sucedía a unha rapaza.

A miña personaxe preferida foi Carmen, a última rapaza da historia, pareceume entretida e pode que sexa unha das personaxes que máis representan a nosa actualidade.

Sobre o final esperaba que puxese as vidas das rapazas en común e non rematase de súpeto.

A lingua é fácil de comprender e en xeral eu non lle faría cambios, recomendo este libro.

Mirian Otero Sande (3º ESO)

Ola, son Adrián, e vou facer unha pequena valoración persoal sobre o libro Rapazas. A min gustoume moito este libro polo que relata no seu contido durante a historia.

O momento que máis me gustou do libro é cando chega a escola e fala o titor e di o que teñen que traer os alumnos e só dixo alumnos e Ana díxolle que as rapazas que traian porque só dixera os rapaces e dixo o titor que rapaces era xenérico e valía para os dous xéneros masculinos e feminino e Ana seguía coa súa idea na cabeza e non lle daba a razón

A min o tema pareceume moi interesante porque fala de moitas cousas. 

Os personaxes que máis me gustaron foron Raquel, Ana e Marta por como son eles e o que menos me gustou foi o titor porque el seguía coa súa opinión e non cambiaba e parecía moi serio.

Pois eu recomendaría moito este libro xa que a min gustoume moito e gustaríalle a moita máis xente porque ten diferentes historias.

Adrián Esmorís Noya (3ºESO)

A maxia do Pico Sacro. Uxía Iglesias Vázquez. Conto premiado con accésit no III Certame Literario da A. C. Mestre Gacio de Lestedo

A MAXIA DO PICO SACRO
 
Eran sobre as doce da noite, non adoitaba pasear a esas horas, mais necesitaba un pouco de paz. Fora un día aterrador. Na casa as cousas non andaban moi ben e no traballo non atopaba o meu sitio. Non sabía que facer, estaba saturada. E para pensar e tomar as cousas con calma sempre daba un paseo.
Nunca fora tan tarde, adoitaba ir nun oco que tivera durante o día, pero ese día, fun ás doce da noite, e non sei porqué.
Sei que estamos no século XXI, que non todos os homes son iguais e que non tiña de que ter medo, pero conforme ía andando, máis medo tiña.
Notaba algo, unha presenza, paranoias, estaba eu soa, mira que son dramática, sempre pensando no peor.
Cheguei ao Pico Sacro e acordeime de Pablo.
Sempre íamos alí para relaxarnos e esperabamos ata a noite para contemplar o ceo estrelecido.
Canto o botaba de menos, canto me doera a súa decisión de deixarme ir, nunca volveu por min, nunca.
Dende que nos deixamos todo empeorou, pero nunca baixei a cabeza, sempre fun orgullosa.
A nube de pensamentos introspectiva na que mergullaba, de súpeto, desapareceu. Xa me adentrara no monte.
Merda, sempre igual, non atendo ao que fago.
Xa levaba un bo recorrido e dábame pena marchar, así que seguín ascendendo.
Cada paso traíame mil recordos.
E cheguei á cima, mirei o móbil. 76 mensaxes de 3 chats. As 03:25.
Senteime e pechei os ollos. O aire batíame na cara, e o ruído dos mouchos soaba como un acorde menor.
Collín o móbil. 78 mensaxes 4 chats.
Entrei. Grupo do traballo, 60 mensaxes. Samay, 5 mensaxes. Renato, 6 mensaxes. Pablo, 7 mensaxes.
Quedei anonadada.
Non podía ser 
- Boas Nidia!
- Son Pablo, non sei se tes o meu número rexistrado.
- Soamente dicirche que o sinto.
- Non me preguntes como nin porqué.
- Perdoa e xa está.
-  Contéstame se pode ser.
- Gustaríame falar contigo. 
Comecei a andar en círculos, non podía ser, que ía facer eu agora?
Parei, ollei cara ao chan e dispúxenme a saír dese depravado soño. Pero non, non era un soño, e entón quixen fuxir daquel afanado lugar que tan malos momentos me estaba a facer pasar.
E aló me botei costa abaixo pero alguén berrou por min:
- Nidia, espera!
Xireime e vino, radiante, promiscuo e autoritario.
Achegouse correndo e deume unha aperta.
- Nidia, dixo marmurando.
+ Dime.
- Perdóame, de verdade.
+ Perdoarte, por que?
- Por ser como fun, síntoo moito, e entendo que non me poidas perdoar, pero...
+ Cala, xa entendín, soltei mentres que me separaba del dunha maneira brusca.
- Estás libre? Digo agora mesmo.
+ Mira Pablo, vouche ser moi sincera, si, estou libre e si, dende que marchaches todo cambiou moito para min, pero se pensas que podes volver dun día para outro pretendendo que as cousas sigan igual ca sempre estás moi enganado.
E non sei se foi a maxia do Pico Sacro ou un pequeno desliz, pero continuei falando:
+ Pero ben, agradezo o teu perdón e espero poder estar en contacto.
E encamiñeime costa abaixo.
El, veu correndo detrás de min, colleume por un brazo e díxome:
- Vamos.
E marchei con el, mirei a hora eran as seis da mañá.
+ Mañá traballo de mañá, é mellor que durma algo…
-  Mañá vas estar enferma. 
Aproveitamos o camiño para falar. Recordamos momentos, destacamos defectos e resaltamos virtudes. 
E cando chegamos ao final, no último tramo do camiño do Pico Sacro, Pablo achegouse a min, sorriume e bicoume.
Sentinme ben, libre e chea de vida, como meses antes de que a nosa relación rematase. 
E xusto nese paso do camiño onde non había mil recordos, houbo un recordo máis.
E con ese recordo unha nova vida, unha nova Nidia e unha nova muller.

Seudónimo: Sheeram
Uxía Iglesias Vázquez (4º ESO)