Andel de Libros (XXX): O achado do castro, de Manuel Núñez Singala

O achado do castro. Manuel Núñez Singala. Galaxia

Este libro gustoume por varios motivos. Un deles é que é moi entretido. O outro, é que é sobre unha historia que, antigamente (é un libro sobre unha historia do mundo antigo) estaba mal visto xa que trata de casar con alguén de diferente clase social. E este libro rompe todos eses esquemas. 

Aínda que hai saltos na historia, xa que non se atoparon todos os anacos onde estaba escrita, enténdese moi ben, tamén é polas intervencións do presentador, que explica un pouco a situación. 

Sobre os personaxes, chamoume moito a atención xa que tan só hai oito en todo o libro. Hai unha soldado, e daquela, era moi raro que as houbese. 

Houbo unha escena que si que se fai máis longa, porque é moi repetitiva, pero polo demais, é un libro que se le moi rápido, ademais a lingua é fácil de entender. 

Hai algúns poemas en latín pero vainos traducindo á mesma vez e enténdelo todo perfectamente. 

É un libro moi curto pero hai moitos momentos de risa, intriga... 

O momento que máis me gustou foi o final, aínda que por un lado xa sabía que ía acabar así ou parecido... Se queredes saber que pasou... só o tedes que ler, a min encantoume!

Tania Villasenín Bello (4º ESO)

Este libro gustoume moito debido a que é un libro moi emocionante e entretido xa que trata de dúas historias paralelas, un amor prohibido e un roubo. 

Para min o momento máis importante do libro foi o momento no que Carmiñae e Manolitus namoran, cando ela vai á casa de súa tía a Nápoles, alí se coñecen e alí comeza o seu amor. Paréceme que é ese xa que iso desenvolve toda a historia. 

O meu personaxe favorito é Caleno (aínda que non sexa o máis importante), un dos ladróns que lle intenta roubar o medallón ao rei, aínda que é moi tonto, é moi gracioso. 

O tema é interesante e hai escenas moi divertidas. 

O libro gústame tal e como e non faría ningún cambio. O final paréceme axeitado porque resolve moi ben ambos conflictos, o do roubo e o do amor entre Carmiñae e Manolitus. 

Recoméndollo a todo o mundo porque é moi sinxelo de ler e lese moi rápido.

Paula Lema Domínguez (4º ESO)

A obra O achado do castro é un libro moi entretido e moi sinxelo de entender. O libro engloba varias temáticas, Catulo e Caleno que intentaban roubarlle ao emperador, e despois había dous namorados que tiñan que quedar e verse ás agachadas porque seus pais non estaban de acordo coa relación. 

O libro ten un final moi inesperado, pois ao principio o emperador e máis Arpexia levábanse moi mal e insultábanse mutuamente pero ao final casaron e deixaron casar aos fillos. 

A parte máis aburrida na miña opinión é o principio porque o presentador enrédase moito ao presentar os personaxes e mais onde transcorre a escena e cando hai un cambio de acto volve a vir o presentador para volver a explicar o que vai pasar e onde. 

O emperador é moi cruel porque quería cortarlle a cabeza a un soldado só que despois necesitábano e cortoulle só unha perna.

Recoméndolle este libro a todo o mundo e sobre todo para a xente que non lle guste ler que se le moi rápido.

Vannia Antelo Iglesias (4º ESO)

Para min o momento máis importante desta historia foi cando o Emperador casa con Arpexia, gustoume isto porque ao principio Arpexia quería matalo por culpa de que o Emperador encerrara no cárcere ao seu fillo pero máis tarde os dous de tanto pelexarse acaban abrandando e acaban casando.

O momento que menos me gustou foi cando os soldados lle interromperon o bico que ían darse na boca o Manolitus mais Carmiñae. 

Sobre o libro eu persoalmente opino que é bastante interesante e á parte nalgúns tramos do libro é bastante gracioso sobre todo a parte na que Caleno ten que facer de Citrón e lle ten que contar algúns poemas que son graciosos pero tamén son algo bastos. 

No tocante ao seu desenvolvemento eu non faría ningún cambio debido a que está perfecto, é moi gracioso e o seu final é algo bastante inesperado. 

Sobre a lingua non me resultou nada difícil de entender. 

Eu se fora o autor deste apaixónante libro gustaríame recomendarllo a persoas que lles gusten os temas sobre a época do imperio romano.

Alejandro Vásquez Fernández (4º ESO)

Este libro pareceume moi entretido e gustoume moito, só que é demasiado curto para o meu gusto e lese moi rapidamente. 

Os personaxes que máis me gustaron foron Catulo e Caleno, dous tontos moi tontos que un é algo máis listo, e fixéronme moita gracia ao longo da historia. Tamén me gustou moito a historia de amor de Manolitus e Carmiñae.

O momento que máis me gustou foi cara ao final, no que todo remata como ten que rematar, todos felices e contentos sen conflito ningún. 

O tema pareceume moi emocionante, porque non estaba moi claro o que ía pasar ao final e resultou ser un tanto inesperado. 

Non faría ningún cambio e a lingua é moi doada de entender. 

Eu persoalmente recomendo este libro a todo aquel que lle guste ler porque de seguro que lle vai encantar e ademais lese moi ben.

Damián Regueiro Liste (4º ESO)

Este libro teatral gustoume moito pola súa divertida e apaixonante historia de dous namorados aos cales os seus pais non os deixan casar e inténtano todo para conséguilo dunha maneira cómica e divertida.

A miña parte favorita é no final cando o emperador lle pide a man a Arpexia e deixan libres ós mangantes de Catulo e Caleno.

Eu opino que o tema é o típico dunha parella cun amor non correspondido pero é interesante dado que ten un gran toque de comedia e de diálogo entretidos de ler nun momento de interese.

En canto ó desenvolvemento non faría ningún cambio, está perfecto.

O final máis axeitado para min sería un no que sucederan cousas máis cómicas e sen tanto cariño pola parte do emperador.

No que se refire aos personaxes para min o mellor é Caleno porque é o máis gracioso de todos.

A lingua é de fácil entendemento, foime moi fácil e rápido de ler, como se mo estivera lendo alguén en vez de lelo eu por iso me parece un gran libro do cal non estaría mal representalo nunha obra de teatro.

Recomendo lelo a todos os que poidan.

Daniel Balsa Balsa (4º ESO)

O momento que me máis me gustou foi cando Arpexia lle dixo ao emperador se quería casar con el, e, xa que Carmiñae lle pedira aí atrás ao seu pai se podía casar con Manolitus e lle dixera que non. Aproveitou e xa que ía casar con Arpexia deulle a oportunidade a súa filla Carmiñae e a Manolitus de casar tamén

O personaxe que máis me gustou foi Carmiñae, porque me parece unha rapaza moi boa. Estaba namorada do Manolitus e aínda que seu pai se metera no medio da relación, porque lle prohibía estar con el, ela non o abandonou por todo o que lle dixera seu pai.

Recomendo un montón este libro porque me parece moi fácil de ler, xa que se le moi rápido, que me levou menos dunha hora lelo. E coa lingua non tiven problema, porque é un libro moi sinxelo e é moi fácil de entender. Non faría ningún cambio e o final gustoume, pensei que non ía acabar desa maneira.

Lydia Rey Varela (4º ESO)

Este libro gustoume xa que conta unha historia dun roubo dun medallón dun emperador romano, a cal ten momentos graciosos como cando Caleno lle conta un chiste sen graza ningunha e o escravo se ri como el se ri o emperador tamén se ri.

Pero o momento máis gracioso do libro foi cando o falso sabio lle le a poesía inventada por el xa que son cantigas populares ditas como en latín inventado e dálle un significado falso.

A miña personaxe favorita é Carmiñae xa que a pesar de que seu pai non lle deixa ver a Monólitus ela vaino ver desobedecendo. E os personaxes que máis graza fan son Catulo e Caleno xa que para estar a roubar o emperador tómano con calma e danlle un toque de humor   . 

O final para min é axeitado e non llo cambiaría.

Ten un vocabulario sinxelo e fácil de entender. 

Recomendo ler este libro xa que é moi gracioso e engancha dende o primeiro momento xa dende que les a caraterización das personaxes.

Martín Dafonte Rodríguez (4º ESO)