Andel de Libros (I): Os dous de sempre, de Alfonso Daniel Rodríguez Castelao

Neste curso 2012/2013 continuamos o apartado da bitácora da Biblioteca do CPI de Trazo onde o alumnado de terceiro e cuarto da ESO realizará breves recensións sobre as súas lecturas para a materia de Lingua e Literatura Galega. 

Desta volta vaise chamar Andel de Libros e, coma no anterior curso, a primeira alumna en achegar materia crítica para o noso recuncho de lecturas é Verónica Barreiro Calviño (4º).

Os dous de sempre, Alfonso Daniel Rodríguez Castelao

Este libro gustoume, pero en parte levei unha desilusión porque pensei que me ía gustar máis. 

O vocabulario para min era bastante complicado por exemplo: “o cariz macio e arrufado dáballe aires de fidalguía”, a maioría do vocabulario sacábao polo contexto ou como ten un vocabulario antigo tentaba imaxinar as posibilidades. 

Á hora de redactar tamén me foi algo complexo porque o libro ao ter os dous personaxes combinados, facía que eu tivese que andar de adiante a atrás para formar a historia, aínda que por outra parte facía o libro moi ameno. Tamén as imaxes e o humor axudaron a que fose mellor de ler. 

Polo tanto considero que é unha lectura interesante porque os personaxes e a historia están ben.

Verónica Barreiro Calviño (4º)

O libro gustoume bastante, pero o vocabulario que usou o autor para escribilo está cheo de castelanismos, dialectalismos e arcaísmos, algo que é normal na época na que o escribiu; e isto fai que o libro sexa máis difícil de entendelo.

O libro parece unha anécdota da vida porque os que son preguiceiros non conseguen nada, aínda que ao principio vivan ben, ao final, na vida, teñen o que merecen e o que estiveron conseguindo pouco a pouco.

Pero os que son traballadores e queren conseguir as cousas, conséguenas e ao final teñen unha vida mellor.

A historia que máis me gustou foi a de Rañolas, porque está baseada no esforzo persoal de querer conseguir algo, que aínda que empeces sen ter moito, podes ir mellorando co paso do tempo. Aínda que acaba mal porque ao final Rañolas tolea e suicídase.

Rocío Villasenín Bello (4º)