Contacta connosco no mail bibliotecatrazo@yahoo.es



martes, 19 de decembro de 2017

Vacacións no Pico Sacro. Mirian Otero Sande. Conto premiado con accésit no II Certame Literario da A. C. Mestre Gacio de Lestedo


(Fotografía: Arquivo do Concello de Boqueixón)

VACACIÓNS NO PICO SACRO

-Inés esperta!! apura!- dixo Andrea
-A ver... que che pasa agora?- dille Inés, abrindo a boca insinuando ter sono .
-Marchamos!- dille Andrea
-A onde?
-Como que a onde? Marchamos a Boqueixón, facerlles á tía Carme e ao tío Xoán unha visita
-O que? Non era a semana que vén?- dille Inés
-Non! A semana seguinte voltamos. Así que apura a facer a equipaxe, marchamos ás 10:00. Non tardes e non te abrigues moito que vai calor.
-Ala, marcha- di Inés- xa me apaño eu .
-Recorda ás 10:00 na porta principal
-Que siiiii…., marcha xa!
Inés senta na cama por riba das sabas, colle as zapatillas de andar pola casa e logo de poñelas, achégase ao armario, abre as portas de madeira de pino puída con dous grandes espellos. Abríndoas de par en par escolle entre algunhas pezas de roupa. Sae da habitación coma unha bala, vai a un moble situado no corredor da planta baixa e colle a maleta co seu nome en letras negras, con coidado de non tirar as fotos familiares de arriba do moble. Colle pezas de roupa de andar a cada día e algunha das festas. Finalmente colleu o pixama e roupa de andar á carón e zzaass…. Pechou a maleta coma un raio. Mirou cara ao reloxo da parede en forma de gato, viu que eran as 10:00, e lanzouse coa maleta pola varanda de madeira das escaleiras coma quen baixa por un tobogán. No medio do corredor do baixo estaba o seu gato siamés deitado panzola para arriba na alfombra de rombos verdes e vermellos. Con cautela deixou a maleta e colleu ao gato no colo, este miañou e lambeulle o nariz, a lingua era peluda e áspera pero sentiu igual o afecto que o gato mostraba cara a ela. Nese momento sentiu un bucinazo, eran seus pais que xa estaban no coche. A nena pousou o gato no chan pechou a porta da casa e dixo: Ata pronto FISTERRA!!!! e coa mesma meteuse no coche dos pais. A Inés ruxíronlle as tripas e dixo:

-Vaia, non almorcei!

Seu pai, un home alto, de pelo negro, ollos azuis e sombra de barba dixo:

-Eu xa pensei niso!

Tendeulle a nena unha bolsa marrón de papel que contiña dentro o almorzo: zume de laranxa en botella e unhas torradas con manteiga e xamón.

-Gracias papá! -exclamou a nena- Sempre pensas en todo.
Inés coa barriga farta quedouse durmida e despois dun bo anaco, esperta co ruído.
-Chegamos, chegamos,!! -di a súa irmá Andrea.

Acababan de chegar á casa dos tíos ao carón do Pico Sacro, a casa deles é a máis próxima ao monte,
-Iso de estar en natureza sempre mola e máis acostumada a vivir libremente en Fisterra.

Despois de estar un pouco cos tíos as dúas irmás saíron a explorar e coñecer aquilo un pouco, colleron o sendeiriño do río onde se atoparon cun neno que estaba intentando pescar cun garabullo e un sedal, como se aquilo fose o mellor aparello de pesca fluvial, elas entre risas saúdan e empezan a conversar:

-Ola, que estás a facer?
-Podémosche axudar?
-Eu chámome Mateíño e vós?
-Somos Andrea e Inés e non coñecemos nada disto pero parece moi fermoso.
-Pois eu podo ser o voso guía, total pescar non pesco nada..!
-Xenial!
-Imos cara ao cumio do monte e dende alí poderemos ver case toda Galicia, seguro que vos gusta!

Cando ían subindo toparon cunha cova e elas preguntaron que tipo de rochas había alí, xa que Inés acordábase das clases de 1º da ESO con D. Pablo, das rochas e dos minerais, do cuarzo, da cuarcita, da pirita e non sei que montón máis, que espertara nela un gran interese e mesmamente nos recreos xogaba cos seus amigos a facer escavacións na parte traseira do instituto.

Os tres puxéronse a facer iso precisamente cavar e rebuscar, cada anaquiño de rocha que collían era máis sorprendente, unhas brancas, outras grises, outras con píntegas, unhas brandas, outras durechas, unhas máis brillantes outras menos, pero de súpeto apareceu unha de cor azul, outra coma dourada, así seguiron vendo rochiñas interesantes ata que sen contalo apareceu o que semellaba ser unha xoia medio gastada, como 3 pedriñas superpostas, como se fosen parte dun colgante ou dun colar. Inés que como xa sabedes era a máis especialista no tema das rochas, encargouse de gardalas na súa mochiliña e correron cara á casa de Mateíño. Dende o correo electrónico contactaron co profesor D. Pablo que lles dixo que aquilo podería ser un achado importante incluso da etapa medieval, e isto a Inés soáballe porque acababa de estudala en Historia de 2º da ESO.

-Non deixo de abraiarme con cada cousa que aprendo, como me acordo das miñas clases de Historia do ano pasado, cada vez vexo que son máis interesantes, aínda ía ter razón D. Anselmo, por certo que será del?,
-Agora xa non está no colexio, xubilouse- dixo Inés.

Inés a primeira noite non puido durmir pensando se sería unha xoia da Raíña Lupa, da que falara o mestre de Lingua.

Os tres rapaces acordaron enviar unha carta e unha foto ao Museo Arqueolóxico e Medieval coa que se armou unha boa, saíu a noticia nos xornais, na TVG e entrevistáronos na radio Obradoiro.

Foron días inesquecibles nas vacacións do Pico Sacro.


MIRIAN OTERO SANDE (2º ESO)

Ningún comentario: