Andel de Libros (XXXVI): Río Bravo, de Chévere

Río Bravo. Chévere. Kalandraka

Para min o momento máis importante do libro é cando Méibol mata ao chérif, pois non nunca pensaría que se foran matar entre eles dous. Ao matar ao chérif, Río Bravo, queda sen control e sen xustiza.

O tema pareceume interesante e divertido, aínda que é moi comoplexo de ler, xa que, se perdes o fío non consegues entender nada.

Cambiando de tema, os personaxes axudan moito a que o libro sexa sinxelo, pois hai dous personaxes que son un pouco parvos, Dud e Flan, e fan que a lectura sexa moi graciosa.
Despois está Natan, o irmán de Flan, que a min non me cae moi ben, pois é o antagonista.
Logo quedan Méibo e o Chérif que lle dan un toque romántico á obra, aínda que, a min, persoalmente, o romance paréceme totalmente innecesario e irrelevante.

Con respecto ao libro, eu non faría ningún cambio, pois é un libro moi sinxelo e gracioso e lese moi rápido. Por outro lado, o final eu non o desenvolvería como no libro, gustaríame que o chérif e Méibol marchasen ou se fugasen xuntos.

A lingua é sinxela. Faime gracia porque inclúe palabras en inglés pero en vez de escribilas ben, escríbenas como soan. Por exemplo: En vez de escribir “Take it easy”, escriben “teiquirisi”.

Creo que é moi sinxelo perder o fío nesta obra, pois usa moitas onomatopeias e algunhas veces, o abuso  destas pode facer que perdas a cabeza mentras les.

Recomendo moito este libro se vos gustan as historias do Oeste e aínda máis se vos queredes rir un anaco.

Uxía Iglesias Vázquez (4º ESO)

O momento que máis me gustou e máis importante me pareceu foi cando Natan se disfraza de xuíz e entra en defensa do seu irmán porque se non pasase iso non habería un final adecuado na historia. 

O personaxe que máis me gustou  foi Meibol, a muller da obra, xa que é unha muller poderosa porque conseguiu vencer a todos os homes da obra, dende Natan que a quixo acosar ata o chérif que só a quixo axudar.

O personaxe que máis me desagradou foi Flan porque aínda que era moi gracioso e divertido era parvo de todo e non facía máis que buscar pelexa en todos os lados aos que ía. 

Esta obra pareceume moi divertida e gustoume moito polo que non faría ningún cambio. Este libro foi custoso de ler e de entender ao principio por culpa de que había moitas onomatopeas.

A lectura recoméndoa porque é moi divertida e ris moito aínda que ás veces sexa un pouco complicada de entender.

Alicia González Lage (4º ESO)

Este libro gustoume e ó mesmo tempo non, xa que usa moitas onomatopeas, que me distraen da historia. 

Trata dun tema do vello oeste, o cal a min persoalmente gústame.

O meu personaxe favorito é o cherif xa que se toma o seu cargo con responsabilidade. Por outra parte os máis graciosos son os indios. 

O momento máis gracioso é cando os dous indios fan un tótem para esconderse do Chérif e lle beben a bebida que lle ofrece ao seu compañeiro.

Eu persoalmente o final cambiaríallo xa que morre moita xente de golpe, cousa que é mellor que contase en máis paxinas e fosen morrendo con máis calma.

O vocabulario é moi sinxelo, un dos libros que mais fácil o ten dos que levo lido.

Eu recomendo ler este libro xa que a pesar das onomatopeas conta unha historia que merece a pena ler xa que ten escenas que dan graza e outras que son entretidas, pero se non che gustan as historias do oeste daquela non. 

Martín Dafonte Rodríguez (4º ESO)