Andel de Libros (XVI): Dos arquivos do trasno, de Rafael Dieste

Dos arquivos do trasno. Rafael Dieste. Galaxia


A min este libro gustoume bastante xa que ten moita variedade de historias e temas como: a pobreza, os pobos marxinais, ciencia ficción e ata historias que suceden na vida cotiá. 

Algunhas das historias representan a realidade coma ‘O vello que quería ve-lo tren’, debido a que representa a división e as posibilidades das distintas clases sociais (pobres e ricos). 

Cada conto ten poucas páxinas polo que é mellor porque así podes ler máis variedade de historias. 

A que máis me costou comprender foi o relato ‘O neno suicida’. Resultoume difícil porque conta unha historia ficticia. Trata sobre un vello que se fai máis novo co paso do tempo, ao revés da vida real. 

O vocabulario é sinxelo porque permíteche unha lectura máis fluída. 

Recomendo este libro porque aínda que algunha historia non che guste terás máis relatos para ler.

Daniel González Iglesias (4º ESO)

A min o libro pareceume moi pequeno, xa que os relatos duraban 4 páxinas ou 5 coma moito e todos tiñan un final aberto, aínda que iso a min non me gusta nada, porque quero saber o final e non ter que inventar eu un.

Os contos que máis me gustaron foron “Sobre a morte de Bieito” e “ A história dun xoguete”, o primeiro gustoume pola historia en si, xa que era a primeira vez que lía un conto deste estilo e gustoume bastante e o outro relato pareceume moi interesante de ler.

E os relatos que menos me gustaron foron “O ganador do mundo” e “O drama do cabalo de axedrez” porque me pareceron demasiado sinxelos.

Despois  tiña un vocabulario bastante fácil de entender e os contos, en xeral, gustáronme todos porque eran de misterio e terror,que son dos meus xéneros favoritos.

Este libro recoméndollo a todos os rapaces/rapazas que lles gusten as historias de medo e misterio.

Adrián Ríos González (4º ESO)

A min este libro gustoume bastante pero algúns dos contos resultáronme moi complicados de entender porque usaban palabras que eu non coñecía como por exemplo: roseta, sen…

O conto que máis me gustou foi o de “Historia dun xoguete”, porque me parece moi interesante que un neno fixese un barco tan realista de madeira.

Tamén me gustou moito “O conto do suicida”, porque me sorprendeu moito o desenlace do relato xa que a súa vida é do revés.

O conto que menos me gustou foi o de “A Volta”, porque non me parece ben que Andrés abandonase a seus pais, xa que morreu seu pai e el non estaba.

Recoméndolle este libro aos maiores de 16 anos debido a que considero a que a linguaxe sería moi complicada para os menores de 16.

Adrián Recouso Pena (4º ESO)

Este pareceume un libro bastante entretido pero á vez un libro "reflexionativo" porque te fai pensar no pasado de Galicia e a marxinación social que lles facían aos galegos no pasado e que incluso hoxe se pode ver que pensan que somos un pobo atrasado de "paletos" que só sabemos coidar das vacas, cando iso non é certo e somo tan ou máis listos que os de Madrid ou Barcelona.

O feito de que o libro estea dividido en moitos contos é moi interesante e pareceume un dos seus principais atractivos, igual que a súa variedade de personaxes todos distintos pero todos identificables no ámbito rural e mariño de Galicia. 

Ten unha linguaxe fácil, aínda que hai algunha palabra algo rebuscada, pero compréndese perfectamente.

Recoméndolle este libro a todos os galegos sen excluír a ningún porque é un libro que fala do noso pasado e incita a mirar cara ao futuro, porque somos un pobo con ideas, cultura lingua e tradicións propias e iso debémolo valorar e explotar ao máximo.

Tomás Beiras Rivas (4º ESO)

A min este libro gustoume moito. Ao principio pensei que non me ía gustar porque os relatos eran moi pequenos e pensaba que non me ía enterar de nada. 

Unha das cousas que máis me gustou deste libro é que cada relato trataba dun tema diferente, como por exemplo a morte. E outra cousa que me gustou deste libro foi que cando estabas a ler un relato calquera do libro parecía que o que estabas a ler era un feito que ocorrera na realidade ou que estaba pasando. 

Eu neste libro faría un cambio. O cambio que faría é que cambiaría o número de relatos do libro. Eu poñería menos relatos e os relatos que tivese poñeríaos un pouco máis longos porque cando te enganchabas á narración o relato xa remataba. Ademais, ao ter moitos relatos, cando rematas de ler o libro xa no te acordas de moitos. 

A linguaxe coa que te encontras ao longo da historia é bastante fácil de entender aínda que nalgúns relatos hai alguhas palabras algo estrañas.

Marta Veiras Noya (4º ESO)

Este libro gustoume moito, xa que nunca lera un libro deste autor e pareceume moi interesante, e á parte diso tamén me gustou porque cada relato trata dun tema diferente como por exemplo: da morte, do misterio, do medo.

De todas as historias deste libro a que máis me gustou foi “Sobre da morte de Bieito” xa que me pareceu moi interesante porque o protagonista sentiu o home do cadaleito moverse, pero como tiña medo de que o chamasen tolo non lle dixo nada, pero logo tiña remordementos por non dicir nada e quixo ir mirar se estaba vivo ou de verdade estaba morto, pero ao final marchou para a casa porque tiña moito medo.

Despois nas outras historias penso que non faría ningún cambio, xa que me gustan tal e como están.

A lingua que utiliza é fácil de entender, xa que case todo o vocabulario que utiliza son como as palabras que utilizamos nós hoxe en día.    

Sonia Pumar Muíño (4º ESO)

Os contos deste libro gustáronme moito porque son moi intrigantes e teñen moito misterio, e iso gústame. Tamén me gustaron os contos porque tiñan algo de temática mariñeira como "O caso dos tres fornos" ou "Historia dun xoguete", e iso ten moito que ver con Galicia, porque Galicia é unha gran produtora de peixe.

O conto que máis me gustou foi "Sobre da morte de Bieito" porque é moi psicolóxico e xoga coa intriga que pode ter se o Bieito está vivo ou se non, e ademáis xera un pouco de medo este conto, polo enigmático que é.

Tamén me gustou "Historia dun xoguete", porque ten que ver cos barcos e xúntanse no mesmo sitio a viúva e o xoguete que fixo o seu home.

Este libro recomendaríallo a calquera persoa que lle gusten os relatos curtos e fáciles de entender, porque este libro lese moi rápido e non che quita de facer outras cousas, ademáis é un dos libros máis famosos do escritor galego Rafael Dieste.

Diego Gutiérrez Castiñeiras (4º ESO)

Os contos do libro que lin gustáronme moito sobre todo “O vello que quería ve-lo tren” porque reflicte moi ben o atraso que sofren algúns pobos que están lonxe das cidades.

Os contos son  moi curtos e a maioría deles teñen en común algún tema misterioso e tamén relatan cousas que poden pasar no noso día a día, como o conto “ Nova York é noso” que fala sobre cousas que nos poden pasar.

O vocabulario nos contos que eu lin era sinxelo, pero ás veces contiñan algunha palabra que non coñecía o seu significado pero si sabía algún sinónimo.

Eu recomendaríalle este libro ás persoas ás que lle gusten os relatos de misterio mais aló de que os contos sexan curtos ou grandes, aínda que a narración ten algunhas palabras difíciles de entender penso que calquera lector/a pode lelo sen ningún problema.

Iván Señarís Veiras  (4º ESO)