Conta de Libros (VI): A neve interminable, de Agustín Fernández Paz

A neve interminable. Agustín Fernández Paz. Xerais

Este libro é un dos poucos libros que me intrigaron ata o final. Xa que conforme vai transcorrendo a historia no hostal, vai contando os relatos que ían inventando, e cada vez vai aumentando a intriga e o misterio. Este é o único libro, xa que non leo moitos libros de medo, que mantivo o misterio e o terror ata o final, ata a última palabra. Iso é o que me gustou deste libro. 

O que menos me gustou e quedou claro, é que ao final os pantasmas desaparecesen, sendo o máis importante do relato e tanto polo que estiveron investigando. Iso é o que menos me gustou do libro ademais de que contaba poucas cousas do hostal. Polo demais estivo moi ben este libro. 

O que máis me chamou a atención é como introduce no final de todo, a metáfora coa neve. Tamén me intrigou moito as historias que contaban, polo forma de contalas, parecían tan reais, que ata eu me asuntei. 

E o relato que máis me gustou foi o último das xemelgas, porque aínda que sexa extenso este relato, está moi ben detallado, e ademais contábao dende dentro das persoas que o vivían, neste caso as irmás, e poñía un anaco escrito por unha das xemelgas, e outro trozo polo outra, e ía intercalándoos.

María Gigirey Iglesias (3º ESO)

Este libro gustoume moito, porque mentres vas lendo no conto van contado diferentes historias de misterio de medo, mentres que ti vas lendo ese conto vaste dando de conta de que as historias que contén o libro están todas relacionadas porque todas elas teñen un final tráxico e ademais todas conteñen un misterio desde que comeza ata que se acaba.

A min as que máis me gustaron foron “A casa azul” e tamén me gustou a última historia contada por Ruth porque nesa historia ela conta un suceso que se lle cruzou polo camiño da súa vida grazas a unha carta dunha rapaza que encontrou debaixo da súa mesiña e que falaba sobre unha historia que pasou cos donos do albergue onde eles estaban instalados durante a tormenta de neve. Entón a ela ocorréuselle contar unha historia sobre si. Despois de morrer os mortos poderían facer unha nova vida. Esa foi a que máis me gustou pero tamén me gustou bastante a historia da casa azul.

E houbo outra historia que non me gustou tanto, que foi a do Daniel, porque non tiña tanto misterio, xa que todo o que sucedía o ía contando e só era misterioso para os personaxes do libro.

Alicia González Lage (3º ESO)