Conta de Libros (VII): Unha presa de terra, de Marilar Aleixandre

Unha presa de terra. Marilar Aleixandre. Ir Indo

O libro gustoume moito porque é moi entretido e non perde o misterio en ningún momento. O momento que máis me gustou foi cando Ana fala coa súa amiga Choni sobre Pepe porque nese momento a historia dá un xiro e Pepe pasa de dar pena a ser un dos sospeitosos. 

Ten un desenvolvemento moi lento ao principio cando describe como aparecen o corpo e a todas que aparecen pero co paso da historia o desenvolvemento vólvese normal e axeitado.

Na miña opinión ten un final un pouco decepcionante pois así como a historia é moi interesante o desenlace quédase un pouco aburrido

Os personaxes están moi ben caracterizados e elexidos. Ten unha linguaxe fácil de entender e apropiada para todas as idades.

Recoméndolle este libro a todos os interesados en historias de misterio e amor pero sobre todo á xente que non lle guste moito ler porque é un relato moi pequeno e con moitas ilustracións que axudan a entender o contido.

Alba López González (4º ESO)

O momento máis importante, aínda que hai moitos, para min foi cando Ana ve unha maceta con pedras e terra, iguais ás do Trece, na casa de Pepe. Porque a partir dese momento ten unha proba máis, pero ela non se decata diso. 

Outro momento importante, para min, foi cando Ana se atopou coa súa veciña vella, no ascensor, e lle dixo que algunhas noites escoitaba golpes no piso de Pepe, xa que Pepe mallaba na moza, e isto deulle outra pista máis, e ademais comezou a desconfiar algo de Pepe.

Paréceme un tema moi interesante, e na miña opinión foi un dos mellores libros que lin en galego. Eu non cambiaría nada. Tamén me parece  moi acertado que os capítulos sexan pequeniños, porque fai a historia máis fluída. O final resulta bastante axeitado para como foi transcorrendo a historia.

A lingua é fácil de entender, aínda que aparecían, de vez en cando, algunhas rarísimas.

Óscar Iglesias Domínguez (4º ESO)

O momento máis importante do libro é cando Ana encontra a terra, porque senón o crime non podería ser resolto. O libro gustoume, pero o tema xa está bastante usado, aínda que é interesante. 

A personaxe que máis me gusta é Ana, porque cando chega o inspector pasa dela, e aínda así esfórzase para resolver o crime, e ten a valentía de enfrontarse a Pepe, sabendo que podería ser o asasino. 

Cambiaría o ritmo da historia e faríao máis rápido, ou engadiríalle cousas, xa que conta pouco en moitas páxinas. E cambiaría o final, xa que é bastante obvio o desenlace dende a metade do libro, pola actitude que comeza a mostrar Pepe. 

Ten unha lingua moi fácil de entender, sen palabras cultas nin coloquiais. 

Recoméndolle este libro a persoas de todas as idades, xa que é moi fácil de ler, e as cales lle gusten os libros de asasinatos e misterio.

Eloy Castro Deus (4º ESO)

O máis importante ou o que máis me sorprendeu foi cando a vella lle dixo a Ana que Pepe pegaba na muller porque non me esperaba iso del, porque parecía que non tiñan problemas e que eran moi felices xuntos.

Pareceume moi interesante menos o final que non me gustou, este foi o libro que máis me gustou de todos os que lin en galego.

Non lle faría ningún cambio , só que o final pareceume algo insulso xa que non me gustou moito porque era de esperar que o que matara a Lulú era Pepe entón non tivo nada de emoción. Eu no final cambiaría ao asasino de Lulú  por unha persoa que non se esperase ninguén, como Lorena, a moza de Toño o do bar, porque así sería moito máis emocionante o final.

O personaxe que máis me gustou foi Ana porque tomaba moi en serio o seu traballo e era unha muller lista e intelixente. E o personaxe que menos me gustou foi Couto porque era un home das súas ideas e non quería que ninguén se metera no seu traballo.

A lingua era fácil pero tiña bastantes palabras que non entendía e que tiven que buscar no dicionario e en internet.

Nerea Rodríguez Deus (4º ESO)

O libro gustoume moito, xa que é un libro de investigación e crime, cousa que me fascina moito, e é un tema que me gusta tratar. O mellor momento do libro é cando hai tocamentos e escenas sensuais, cousa que lle dá moita vida á historia. 

Se cadra o que máis me defraudou foi que ten un final moi aberto e pouco emocionante para o meu gusto, polo que lle cambiaría o final de xeito que acabara dun xeito máis tráxico e sobre todo máis pechado. 

Pero o mellor e máis importante para o meu gusto e que ten unha linguaxe fácil de ler e sobre todo de entender. 

O libro é pouco recomendable para xente que non ten interese polas novelas policíacas, pero recoméndollo a xente que lle guste a ciencia como é a autora do libro e a xente que lle guste o misterio xa que é o único do que trata a historia. Hai algo de romance pero moi pouco, xa que é mais ben unha aventura.

Carlos Dafonte Rodríguez (4º ESO)

Trata varios temas moi interesantes e da actualidade como o tema do maltrato e o tema das drogas e alcohol. Non é un libro moi divertido pero si que esperta moito interese para saber o que aconteceu de verdade aínda que ás veces parece que despista. 

Ao principio faiche dubidar e pensas que foi o home dela quen a matou. Logo segundo vas lendo e avanzando na lectura do libro parece que foi o dono do pub “Trece”. Ao final foi o home que nun arrebato a matou e intentouno esconder pero descubrírono. 

O personaxe que máis me gustou foi Ana Candean que conseguiu resolver o crime con moita astucia. Outro momento importante foi cando grazas á veciña que lle contou informacion moi importante para resolver o caso.

A linguaxe que se utiliza neste libro é fácil de entender xa que non hai palabras moi complicadas de ler.

Recoméndolle este libro a persoas maiores de doce anos xa que fala de cousas que se es máis pequeno quizais non entendas e non te decatas de nada. 

Martin Castro Señarís  (4º ESO)

Gustoume moito este libro porque conta a morte dunha moza que foi asasinada polo seu home, quen aparenta ser unha cousa pero era outra. Ana a detective descubriuno arriscando a súa vida. 

Para min é un moi bo libro porque podería ser unha historia totalmente real. Ten un aire de misterio porque non sabes quen a matou case ata o final.

O meu personaxe favorito é Ana porque ela é a que descobre o asasinato sen axuda ningunha a pesar de que o inspector xa abandonara o caso. O segundo personaxe que máis me gustou foi o asasino porque o fixo moi ben para non ser o principal sospeitoso.

É moi doado de ler, e aínda que algunhas palabras hai que buscalas no dicionario pois ten un vocabulario moi extenso pero fácil de entender polo contexto.

Recomendaríallo a toda aquela xente que lle gustan os libros de misterio porque este é un deles ou de asasinatos sen resolver ata o final de todo. En resumo é sen dúbida un moi bo libro.

Brais Bouzas Leis (4º ESO)

O momento máis importante do libro foi cando entrou Silvia e lle disparou a Pepe nunha coxa, pareceume o momento máis importante porque el matara a Lulú. 

O libro pareceume emocionante porque non se sabía quen era o asasino e tiña moitas ganas de sabelo, e ao final emocioneime cando Silvia lle disparou a Pepe.

Dos persoaxes só cambiaria un, que sería Gonzalo porque no relato di, que só está a falar polo móbil e preocupándose pola comunidade, na miña opinión só cambiaria iso.

E para o meu gusto non faría ningún cambio no desenvolvemento xa que me pareceu unha historia perfecta. O final pareceume axeitado e tampouco lle faría ningún cambio porque para min foi o mellor final que puido haber. 

Non, non foi difícil de entender sacando algunha palabra difícil polo medio pero despois foi un vocabulario adecuado para rapaces e rapazas da nosa idade ou algo máis xoves.

Brais Pena Baluja (4º ESO)