Máis relatos do noso alumnado

Mentres agardamos polos relatos cos que nos ides sorprender este ano, lembramos un dos que máis nos gustaron o curso pasado, escrito por Laura Codesido de 1º de ESO (hoxe en 2º).

                                  _{O meu xemelgo}

Catro días sen luz, O dragón chamusquino, O quixote junior, eses son algúns dos libros escritos por Miguel Martínez, un famoso escritor de doce anos coñecido en todo o mundo.

Un día na escola…….

-Miguel, pon a cazadora para saír ao recreo- dixo Manuel, o profesor.-

-Non quero, non vai frío- dixo Miguel.-

-Vas enfermar- dixo Leire.-

-Canto apostas a que non enfermo?- preguntou Miguel.-

-Iso, iso, imos facer unha cousa, hoxe non poñas a cazadora, se esta semana enfermas tesme que dar o millón de euros que tes no banco, pero se non enfermas fágoche os deberes durante todo o ano. Aceptas? –preguntoulle Leire.-

-Si, acepto –afirmou Miguel.-

Miguel estivo todos os días totalmente ben. Non lle doía a barriga, nin a cabeza, nin vomitaba.

Pero o domingo, ás sete da tarde empezoulle a doer a barriga, media hora despois empezou a vomitar.

A súa nai levouno ao hospital para ver o que lle pasaba, alí os médicos dixéronlle que tiña gastrointerite aguda e que tiña que estar tres semanas na cama.

Miguel non sabía como solucionar o problema da aposta porque non llo dixera a seus pais e se eles se enteraban íanlle botar unha bronca tremenda.

Miguel non sabía o que facer, ata que pola noite, mentras ceaba, viu na televisión unha reportaxe que explicaba que cada persoa temos un xemelgo no mundo.

Nese momento Miguel tivo unha idea, encontraría ao seu xemelgo e faría que se fixera pasar por el, o único inconveniente da súa idea é que el non sabía como atopalo.

Miguel chamou ao seu mellor amigo, Mateo, para pedirlle axuda.

Mateo e Miguel quedaron ás doce da noite na antiga fábrica de lambetadas para facer un plan.

 -Pero como se che ocorre apostar un millón de euros?! Estás tolo?!- exclamou Mateo.-

-Agora esa non é a cuestión, a cuestión é como conseguimos  encontrar o meu xemelgo!- dixo histérico Miguel.-

Os dous rapaces estiveron pensando un bo tempo, ata que a Mateo se lle ocorreu unha idea.

-E se o buscamos nas redes sociais?- preguntou Mateo.-

-Pero tardaríamos unha eternidade- dixo Miguel.-

-Que prefires, perder un millón de euros ou estar horas buscando o teu xemelgo?- preguntou Mateo.-

Nese momento, Miguel colleu o móbil e abriu instagram.

Con moita paciencia puxéronse a buscar por orde alfabética.

Cando chegaron á letra g empezaron polo nome Guillermo, encontraron a un neno moi parecido a Miguel que vivía en Pontevedra.

Miguel e Mateo contáronlle todo o que pasara polo chat de instagram e el aceptou ir a Santiago e facerse pasar por Miguel.

Ao día seguinte ás oito da mañá Guillermo apareceu diante da casa de Miguel para poñer en práctica o plan.

Miguel explicoulle toda a súa vida e a vida dos seus amigos e obrigoulle a Guillermo a ler a súa biografía.

Guillermo chegou á escola ás dez menos cinco e ninguén pareceu dubidar se era Miguel ou non.
As dúas primeiras semanas o plan foi xenial, ata que o martes da terceira semana o profesor díxolle a Guillermo:

-Estás preparado para facer hoxe un libro en directo explicando como se fai?-

-Como que teño que facer un libro?- preguntou asustado Guillermo.-

Manuel díxolle que xa lle dixera o outro día que tiña que ir ao colexio de Trazo e escribir un libro en directo explicándolles a todos como se facía. Entón escoitaron un pitido fóra, era o condutor do autobús que estaba preparado para levar a Guillermo e aos seus compañeiros a Trazo.

Ao chegar á escola de Trazo Guillermo estaba moi nervioso porque o libro máis longo que el escribira fora de dez liñas e os libros de Miguel son de trescentas.

Chegou a hora de empezar e Guillermo entrou no escenario.

Xusto cando Guillermo se acomodou nunha cadeira que había no medio do escenario mirou para unha rapaza, era a rapaza máis guapa que el nunca vira, tiña os ollos azuis claros cunha milleira de pecas arredor deles, tiña unha melena longa máis ben de cor castaña e era de estatura media.

Estaba sentada xunto os de primeiro da ESO, entón Guillermo supuxo que era dese curso. E Guillermo estaba apampado mirando para ela cando Manuel lle mandou empezar.

-Em…….. haber para facer un libro……….hai que facer……. Tres….partes no libro……o…. hai a primeira non me acorda como se chamaba……ben ímola chamar….. inicio, ben entón inicio, desenvolvemento e….. desenlace. Agora imos facer un libro….. eeee había unha vez….un neno-

Nese momento todo o colexio empezou a rir, todo o colexio menos a nena na que se fixara Guillermo. Guillermo baixou correndo e chorando do escenario.

Guillermo estaba no patio do colexio e chegou a nena na que el se fixara.

-Ola- dixo a nena- chámome Nuria, ti non es Miguel verdade?-

-Non, non son Miguel, chámome Guillermo, pero como sabes que non son Miguel?- preguntou aínda chorando Guillermo.-

-Intuición feminina- dixo Nuria-

Guillermo e Nuria estiveron falando un bo anaco, e Guillermo contoulle todo o que pasara coa aposta, como Miguel o encontrara e como chegara ata alí.

-Volve para dentro e fai o libro, e agora non me empeces dicindo que non sabes, porque non sei se te dás conta pero agora acábasme de contar unha historia moi bonita.

Veña sal aí e cóntalle calquera cousa interesante que che pasara na vida, pero sal aí, colle o ordenador e escribe- dixo Nuria.-

Guillermo volveu subir ao escenario e contou o seu primeiro gran libro.

-E ese é o primeiro libro que publiquei, pero despois publiquei moitos máis, e en todos me axudou Nuria, claro.-

-Si, axudeiche por un trato que fixemos, que ti me pediras casar. Que despois de dez anos xuntos el non quería casar, parécevos normal?-

-Ben pero ao final estamos casados, Nuria sempre consegue o que se propón-

Aberto o prazo do Concurso de relatos

Laura Codesido Fernández e Gabriela González Lamas premiadas con exemplares da novela "A balada dos unicornios", de Ledicia Costas

A escritora Ledicia Costas realizou este ano un sorteo para conmemorar o Día das Bibliotecas, que se celebra o 24 de novembro. Dúas das nosas alumnas lectoras de 2º da ESO, Laura Codesido Fernández e Gabriela González Lamas, resultaron premiadas cun exemplar da novela A balada dos unicornios (Xerais). Velaquí as bases do sorteo e a RESOLUCIÓN:

ESTE ANO CELEBRO O DÍA DAS BIBLIOTECAS CUN SORTEO!

Existe mellor xeito de celebrar o Día das Bibliotecas que agasallando libros? Si, existe! Agasallando libros e unicornios 😍

Se queres conseguir un exemplar asinado da miña nova novela A balada dos unicornios, galardoada co Premio Lazarillo, e un unicornio de madeira feito polas expertas mans de @latapadepulpo, só tes que seguir as instrucións:

✔Debes ter conta en Instagram e darlle “gústame” á publicación onde anuncio o sorteo.

✔Segue as contas de @latapadepulpo @edicionsxeraisdegalicia e @lediciacostas en instagram.

✔Deixa un comentario na publicación de Instagram etiquetando a dúas persoas a quen lles poida interesar este sorteo

 O prazo está aberto desde hoxe ata as 22:00h. do día 24 de outubro, data na que se celebra o Día das Bibliotecas. Sortearei 10 unicornios e 10 exemplares asinados do libro! A que esperas para participar? Bule, que é de balde!

RESOLUCIÓN

Logo de dúas semanas intensas, cunha elevada participación e toda a miña atención posta nesta conta de Instagram que por momentos botou fume, compráceme anunciar que xa temos gañadoras do sorteo! 

As persoas afortunadas, que recibirán un destes unicornios feitos a man por @latapadepulpo e un exemplar do meu último libro "A balada dos Unicornios" publicada en Edicións Xerais, son:

 @acuzurru @maria_blanco76 @nat697 @lessi_30 @gabrii_g.l @laurichaaa @vanesasantiagov @laurasdg12 @laura_codesido @cayetana_rb 

Moitos parabéns e grazas a tod×s por participar! (Ás persoas gañadoras prégovos que me mandedes un privado indicándome un enderezo postal)

Festaaaaa!#sorteo #unicornios #libros #books

Chega Outubro

Aquí de novo un curso máis. Unha das datas que nos gusta conmemorar é o Día das bibliotecas, o vindeiro día 24 deste mes.
Como cada ano, organizaremos un concurso de relatos. Para ir abrindo boca, iremos publicando estes días algúns dos relatos que máis nos gustaron o curso pasado. A condición que esiximos no último certame era "que debía aparecer algún escritor ou escritora como personaxe importante no relato". Algúns das creacións foron realmente apaixoantes, como esta de María Gigirey, alumna de 3º de ESO, agora en 4º.

RELATO: O MISTERIO DE ROSALÍA

   Dende pequena miña avoa sempre me contaba o poema de Rosalía “Airiños, airiños aires”. Sempre recordo a miña avoa con ese poema, pero dende que o lin pola miña propia conta, vexo as cousas distintas, como con outra perspectiva. Eu son escritora ou algo así, e sempre me inspirei na gran Rosalía de Castro, e iso foi grazas a miña avoa. Pero agora cando escribo non son a mesma, son como máis ela, como máis Rosalía.

24 de Febreiro

   Hoxe púxenme a escribir, e non sei como, déuseme por probar coa poesía, dáseme bastante ben.

25 de Febreiro

   Hoxe pola noite soñei con ela, con Rosalía. Non entendía o que dicía, só que seguira, Pero seguir a que? Non ma podo quitar da cabeza, iso que me gusta, pero nunca pensara tanto nela, para mín que debo tomarme unhas vacacións e ir a calquera sitio, tiña pensado Padrón, non sei, non está moi lonxe de onde eu vivo e ademais sempre quixen ir alí.

27 de Febreiro

   Xa estou instalada nunha pequena habitación dunha casa rural de Padrón. A ver se me esquezo de todo por uns días e me relaxo, que ultimamente estou que non dou para máis.

28 de Febreiro

   Hoxe volvín a soñar con Rosalía. Esta vez volveume a falar, tampouco lle entendín moito, só que volvese a escribir e que quedara alí. Ao principio non entendía ó que se refería de quedar alí, así que se me dou por investigar sobre Padrón e a súa relación con Rosalía, e resulta que naquel bonito lugar era onde Rosalía viviu durante moito tempo e onde morreu. Non sei, pero este lugar doume intriga, vouno investigar máis a fondo.

1 de Marzo

   Esta noite non podía durmir así que lle fixen caso ó que me dixera Rosalía a noite anterior, e púxenme a escribir. Pero a escribir poesía. Sen pensalo, empecei a escribir, e cando me decatei xa o tiña rematado, foi un poema no que non pensei e me deixei levar. Cando o rematei de ler, ao final da poesía estaba firmado coa firma de Rosalía de Castro. Eu non lembrara firmar, e aínda menos coa firma dela, era moi estraño. Púxenme a buscar na internet os poemas de Rosalía, e non encontrei ningún igual co que eu escribira, ou co que supostamente escribira.

2 de Marzo

   Esta mañá fun á casa de Rosalía, para informarme un pouco máis. Despois pola tarde fun dar unha volta por Padrón, a paisaxe é preciosa, non me estraña que Rosalía se namorara deste lugar, é magnífico. Estou esperando a que chegue a noite e que volva Rosalía e me conte o que necesita de min.

3 de Marzo

   Esta noite non vía a hora na que me durmira. Daba voltas e voltas na cama e non me durmía. Empecei a ler un libro de Rosalía que me dera miña avoa, e que levo a tódolos lados, xa que me recorda a ela, anque xa o lin moitas veces encántame e non me canso de lelo.

   Ao durmir soñei con Rosalía e díxome que volvera á súa casa, que mirara con atención nas paredes do seu cuarto. O problema é que hoxe non podo ir, xa que a casa-museo de Rosalía non está aberta. Ademais, quero durmir un pouco máis, que esta noite non durmín case nada, e estou moi cansa.

4 de Marzo

   Onte non seguín escribindo, porque non me apetecía nada. Cando me deitei a durmín a sesta, volveu Rosalía e díxome que tiña que ir á súa casa hoxe e que fora axiña, e que anque non estivera aberta tiña que ir si ou si, e que na parede do cuarto había algo importante que tiña que coller e que ninguén o encontrara, xa que era un lugar moi escondido.

   Así que collín unha mochiliña e fun correndo á casa de Rosalía. Cando cheguei, estaba o xardineiro alí, pero estaba ao seu e non me viu. Non sabía por onde entrar, xa que a porta principal estaba pechada. Busquei a ver se había algunha fiestra aberta ou pola que se puidera entrar, pero nada. Déuseme por buscar a porta de servizo, e encontreina, estaba aberta xa que o xardineiro a debera de abrir. Entrei con coidado, por se había alguén máis dentro da casa. Por sorte non había ninguén dentro, así que tiña vía libre. Pero tiña que estar atenta por se o xardineiro marchaba e me fechaba dentro.

   Fun correndo á habitación de Rosalía. Fixeime nas paredes por se había algo, pero non encontrei nada raro. Así que recordei o que me dixera Rosalía a ver se ma daba algunha pista por onde buscar. Lembrei que era un lugar moi escondido. Púxenme a palpar a parede por se había algún sobresaínte, pero non encontrei nada. Déuseme por pensar a ver onde era o sitio que puidera ser máis lóxico, pero ao mesmo tempo que non fora sospeitoso. Para min que sería ao lado da caña así que mirei na parede que está a cama, e vin unha pequena rañura case detrás da cabeceira da cama, movina un pouco e intenteina abrir. E alí estaba, un diario. Collino e marchei da casa correndo.

   Cando cheguei á casa rural, fun á miña habitación e empecei a mirar que había nese diario. Había un montón de cartas; algunhas fotos dela, do seu home, e dunha persoa que non sabía quen era. Así que antes de empezar a ler o diario, mirei na internet a ver quen podía ser, pero non encontrei nada. Pero aínda así, seguín mirando o diario, a ver se dicía algo desa persoa. No diario só había os poemas que escribiu ela en sucio; os seus noivos escondidos de moza,... pero nada do home da foto.

 Xa era tarde así que fun durmir, que estaba moi cansa, o día fora moi longo.

6 de Marzo

   Onte non escribín porque estiven todo o día revisando folla por folla o diario de Rosalía. Ademais  non soñei con ela, penso que espera a que acabe de ler o seu diario. Encontrei moitas cousas íntimas que ninguén coñece de Rosalía, e obras dela que ninguén sabe que existen. E sobre o home da foto resulta que estaba buscando a seu pai, e ese era el. Ela acordábase dunha señora que a coidara de pequena, antes de vir para Padrón, e que sospeitaba de que era algo da súa familia, pero súa nai non lle quixera dicir máis. Quería encontrar a esa señora a ver se a través dela o podía encontrar ou tan sequera saber del. Súa nai só lle dixera que non o podía coñecer porque era un matrimonio prohibido. E a pobre Rosalía estivo buscando ao seu pai durante case toda súa vida, iso que fora corta. Tamén falaba dos seus fillos e de que algúns deles morreran. Do seu querido home tamén falaba de que estaba moi namorada del, e sempre a tratara ben e con respecto. O que máis me quedou coa intriga é o do pai, porque non sei se ao final o coñeceu, só sei que tiña a foto e agora téñoa eu.

7 de Marzo

   Aínda non é día, pero esta  noite non durmín nada. Rosalía faloume nos soños, e que quería saber se ese home da foto era realmente o seu pai. Nas súas pesquiñas só conseguiu esa foto. Agora quería confirmar se ese home era seu pai e que fora cura de verdade. Agora teño que seguir investigando sobre ese home, pero non sei como. Vou ir a Santiago e vou mirar nos arquivos do concello, e mirar o entorno da familia de Rosalía, a ver que encontro. Espérame un longo traballo.

Grazas Rosalía, seguirei soñando contigo.