Contacta connosco no mail bibliotecatrazo@yahoo.es



xoves, 16 de xuño de 2016

Balda de Libros (LXII): Cita co diaño, de Raúl Dans



Este libro gustoume bastante, aínda que me pareceu algo complexo de entender por mor dos saltos de tempo. O vocabulario é fácil de entender, salvo algunhas palabras, pero en xeral o léxico é bastante fácil. 
O momento que máis me gustou do libro foi cando Mefistófeles lle amosou a Xoán o seu futuro se finalmente decidía non asinar o contrato con el para poder conseguir todo o que quixese. 
A escena que menos me gustou foi a do principio de todo onde aparece Xoán illado na cela, porque me resultou moi sinistra. 
O meu personaxe favorito de toda a historia é Xoán, porque é o protagonista da historia, tamén me gusta este personaxe porque me parece curioso como actúa, xa que cando era maior e estaba na cela parecía moito máis apático que cando era novo. 
Este libro recomendaríallo á xente á que lle gusten as historias de fantasía con personaxes doutros mundos, como o diaño, aínda que pode resultar un pouco complicado de comprender.

Adrián Landeira Pose (4º ESO)

Este libro gustoume moito, moito, primeiro porque me gusta o teatro, e despois porque é unha historia moi bonita, moi bonita que utiliza o Flash-back xa que a maior parte do contido é contado no pasado e logo volve á actualidade, ese paso de tempo fai que a historia sexa máis bonita e interesante.

O momento máis importante da historia é cando Xoán o protagonista principal asina un contrato co Diaño, que consistía en que se o firmaba ía a ter un futuro como el quixera, pero só durante 24 anos. Ao pasar ese tempo o Diaño iría a onda el e para que lle entregara a súa alma e acabaría morrendo. E así foi, Xoán firmou o contrato e ao cabo de 24 anos morreu.

Na historia hai poucos personaxes que son moi reais, agás o Diaño. 

Recoméndolle a todas as persoas que lean esta obra de teatro xa que é moi curto e moi fácil de ler, xa que o les de contado pois ten un vocabulario moi sinxelo e coloquial e ademais é moi curto .

Sergio Arias García (4º ESO)

Balda de Libros (LXI): Os vellos non deben de namorarse, de Castelao



Este libro gustoume moito aínda que non é dos meus preferidos. A portada deste libro non me gustou, paréceme fea. O debuxo da careta que hai nela non me gusta nada. 
A miña escena preferida é despois da morte do boticario Saturio xa que as súas irmás non paraban de laiarse berrando o seu nome. Esa escena pareceume moi divertida e cando lemos o libro na clase non paraba de rir. 
Os meus personaxes preferidos son os amantes Micaela e o portugués xa que xuntos queren enganar a Don Ramón para así quitarlle as propiedades. Aínda que despois da súa morte, Micaela pareceume moi egoísta por laiarse de non poder lucir os panos de cores que Don Ramón lle regalara, xa que ao morrer tiña que ir de loito. 
Eu, persoalmente, deste libro non cambiaría nada, paréceme que está moi ben relatado e organizado. O epílogo pareceume orixinal, xa que se encontran os tres vellos. 
En resume, este libro gustoume moito.

Daniel Castro Álvarez (4º ESO)


Este libro pareceume moi interesante xa que fala de temas que se poden dar na realidade como a xente que casa polo diñeiro e do egoísmo da xente moza que só quere poder.
A historia que máis me gustou foi a primeira (a do boticario) xa que os personaxes me parecen máis leais e menos interesados que nas outras historias, tamén me gustou cando a morte se quería matar por amor e o boticario lle chamou tolo cando ao final el morreu por amor a Lela.
A historia que menos me gustou foi a segunda porque non me gustou que armasen ese plan entre Micaela e o seu amante para sacarlle os cartos ao vello e despois casan eles cos seus cartos e as súas pertenzas.
Da terceira historia non me gustou como se comportaron os pais con Pimpinela porque ela non quería ao vello, ela estaba namorado do mozo que tiña e por culpa da presión tivo que casar co vello e gardar loito porque acabou morrendo.


Laura Mariño Rey (4º ESO)

Este libro gustoume moito e pareceume bastante fácil de ler, hai algunhas palabras e expresións que non me resultaron doadas de entender, pero non tantas como para non entender o libro. 
O momento do libro que máis me gustou e máis me chamou a atención foi cando estaban os tres vellos no cemiterio e o señor Fuco contoulle ao Boticario e a don Ramón o que fixeran as rapazas cos seus cartos tras as súas mortes. 
O momento que menos me gustou foi cando morreu don Ramón porque non entendín ben a súa morte. 
O meu personaxe favorito de todo o libro é o Boticario porque me pareceu o máis intelixente de todos os personaxes, a pesar de que se suicidou porque a rapaza da que se namorou non o quería e casou con outro home.
Eu o libro recomendaríallo á xente que lle gusten os libros de mortes e dramas románticos, tamén á xente á que lle gusten os libros un tanto cómicos, porque ten momentos que son divertidos.

Adrián Landeira Pose (4º ESO)

Este libro gustoume bastante porque contén tres lances e un epílogo moi interesantes. O lance que máis me gustou foi o primeiro, a do señor da botica, Saturio, e Lela, porque é a que máis me entretivo. O que menos me gustou foi o de don Ramón e Micaela, porque me pareceu moi aburrida e os personaxes non me caeron ben. 
A mellor parte do libro pareceume que foi cando morreu don Ramón, porque me parecía moi parvo e maleducado. A peor parte foi cando o mozo deixa a Pimpinela, porque eu quería que casara con el, e non co señor Fuco. 
O meu personaxe favorito é a morte, porque era misteriosa. 
Non me gustou o epílogo, porque me pareceu moi aburrido que só falen os tres vellos e non había intervención do resto de personaxes. 
Do libro tamén me gustou que foi fácil de ler, xa que ten un vocabulario moi sinxelo. Este libro recoméndollo a quen lle guste a literatura da época de Castelao, porque non me parece moi actual.

Alicia Guillín Casal (4º ESO)

Este foi o mellor libro dos poucos que levo lido tanto en castelán como en galego,é o meu libro favorito porque trata de tres historias que acaban do mesmo xeito, son sobre tres vellos moi ricos que se namoran e tres mozas pobres. No principio da historia aparece a morte e dille aos vellos que se se namoran a esa idade acabarían morrendo, pero eles non lle fixeron caso e namoráronse das mozas e acaban morrendo os tres de diferente maneira.

Este libro está dividido en tres historias amorosas que contan as diferentes maneiras de namorar a Lela. Micaela e Pimpinela.

Tamén escollín este libro porque o autor é Castelao e é o meu escritor favorito.

Recoméndolle a todas as persoas que lean esta historia porque é moi bonita e tamén moi recoñecida na literatura galega, ten un vocabulario moi sinxelo e é moi fácil de ler, tanto que se le moi rápido porque é moi entretida e moi curta e ao ser teatro lelo en nada de tempo.

Sergio Arias García (4º ESO)

Este libro xa engancha desde o principio porque empeza moi interesante. É unha comedia e a min fíxome gracia, ademais non ten moitos personaxes, e ten varios actos así que se non che gusta un ao mellor pódeche gustar o seguinte. 

Esta obra de teatro ten bastantes acoutacións e iso gústame porque así sabes bastante información dos personaxes. Este libro ten tres lances un para cada vello e a min gustáronme os tres. O texto tamén era bastante fácil e claro, entendíase bastante ben. O meu personaxe favorito é Don Ramón porque pareceume moi gracioso. O personaxe que menos me gustou foi Micaela porque non me gustaba como actuaba. O final tamén me sorprendeu porque non me esperaba que fosen morrer os tres vellos pero gustoume o desenlace.

A min este libro gustoume moito porque é un libro curto que se le rápido.  Este libro recomendaríallo ás persoas que lles guste o teatro e sobre todo a comedia.

José Luís Mirás Otero (4º ESO)