Conta de Libros (XIX): Cando petan na porta pola noite, Xabier P. Docampo

Cando petan na porta pola noite, Xabier P. Docampo, Col. “Fóra de Xogo”, Xerais

O libro a min en xeral gustoume moito, porque ten catro relatos, todos relacionados co medo, e iso a min gústame. O relato que máis me gustou foi O Fornadas, porque a vella ao final acabou con quen lle quitara a vida a ela. O que menos me gustou foi A Loba, foi un conto que non me gustou moito, porque non me meteu tanto medo coma os outros, e non me chamou tanto a atención ao comezar a lelo. Para min o momento máis interesante de todos os contos está no primeiro, O espello do viaxeiro, no momento en que o viaxeiro mata o ferreiro. Tamén me gustou moito este libro porque en cada conto, máscase a traxedia ata o final, e non se desvela nada do que poida pasar máis adiante. Á parte tamén me gustou a forma en que está relatado, e Xavier P. Docampo é un escritor que me gusta moito, pola súa imaxinación, e a forma na que escribe. O libro tamén me gustou porque son historias moi difíciles de crer, pero se te paras a pensar que che poidan pasar a ti, non sabes como reaccionar, se afrontar todo o que che boten ou intentar fuxir e esquecerse de todo.

Martín Calviño Vicente (3º)

A min, o conto que máis me gustou deste libro, foi o do cumpremortes porque é no único conto, no que non morre ninguén.
O momento que menos me gustou deste libro foi no conto do Fornadas, cando queimaron a vella e a vella se ergueu no forno, outro momento que tampouco me gustou moito foi cando lle puxeron lume á palleira coa loba dentro, aínda que por unha parte fixeron ben, pero sen estar o rapaz dentro, aínda que eles non o sabían.
O momento que máis me gustou deste libro foi no conto do cumpremortes, cando ó final o home non morreu.
O conto que menos me gustou foi o do Fornadas, por cando lle foron pegar á vella e despois a queimaron no forno.
Eu non faría ningún cambio no final, porque xa está ben así.

Alicia Veiras Noya (3º)

Conta de Libros (XVIII): Cartas de inverno, Agustín Fernández Paz

Cartas de inverno, Agustín Fernández Paz, Col. “Fóra de Xogo”, Xerais

Que momento do libro me pareceu máis importante.
-Cando entrou Xabier na casa e atopou a Adrián, e logo pensou que foi el quen puxo o lume para acabar con toda esa maldade, que parecía estar dentro dela. Pero aínda así queimando a casa o caderno non sei como saíu e foi dar ao monte polo que camiñaba Tareixa, iso si que foi moi intrigante. Fágome preguntas como: Cómo chegou o caderno ao monte? Os libros andan? Cousas moi raras...
Interesouche o libro?
-Gustoume moito, é como se unha frase tirara pola outra, é un libro dos poucos que me enganchou e desde que o collin non o puiden soltar.
Farias algún cambio?
-Si, no final non me gustou que morreran, mellor sería pois que Adrián se salvara e acabase por casar e ter fillos con Tareixa. O final é como moi frío, pero iso penso que é o que fai que enganche a lectura a intriga de todo o que pasara e logo pasa todo o contrario.
Tiveches problemas co vocabulario?
-Pois non moito a verdade, é un libro sinxelo e moi entretido. Recoméndoo a min encantoume, leriao unha e outra vez e non me cansaría de lelo.

Alba Docampo Noya (3º)