Máis relatos, bos relatos, do alumnado

O relato de Leticia de 3º de ESO, dos que máis nos gustou no certame de relatos convocado polo Día das bibliotecas, quedábasenos na nosa "base de datos" sen telo compartido aquí. Non pode ser !!!

 Os cen libros

-O 15 de novembro hai control de lectura, as persoas que non collestes aínda o libro recoméndovos que o collades se non queredes suspender lingua- dixo Anselmo o meu profesor de galego.

-Ariadna –chamoume a miña amiga Camila- ti aínda non colliches libro verdade?

-Non -dixen eu poñendo os ollos en branco.

-Recoméndoche que leas Aire negro, está ben é e curto- dixo.

-Xa verei, pero grazas

Cheguei á casa e púxenme  a ver Teen Wolf, en Netflix. Despois de acabar un capítulo deste recordei que tiña que escoller un libro.

Fun polo meu arquivador e busquei no apartado que poñía lingua, había un montón de libros onde escoller. Collín a listaxe e marchei rumbo á biblioteca, quedábame cerca da casa, podía ir andando. A dicir a verdade esa foi a primeira vez que entrara na biblioteca, xa que como non me gusta ler. Normalmente sempre lle pido un resumo a un compañeiro ou ao meu queridísimo amigo “El rincón del vago”, pero esta vez decidín ler eu mesma o libro xa que non podía seguir así.

Cando xa estaba dentro da biblioteca quedei coa boca aberta, os meus ollos percorrían toda a biblioteca observando o “mogollón” de libros que alí había. Estaba todo moi ben organizado polo apelido do autor, por linguas e por categorías. A  min gústame o misterio e a fantasía sobre todo nas películas. Mirei a listaxe e debía de haber polo menos uns 100 libros apuntados nela, e menos mal que ao lado de cada título aparecían as categorías. En total había 23 de fantasía e 36 de misterio, o resto eran de romance, aventura, suspense...

Pasadas un par de horas xa só me quedaban 3 libros para escoller. Funme sentar a unha  mesa, e comecei a ler os libros así por enriba, cando oio que alguén está a falar comigo. Levantei a cabeza e encontreime cuns ollos color café que me estaban a mirar, era un rapaz mais ou menos da miña idade con lentes e co pelo negro, delgado, bastante guapo, para que negalo.

Apartou a mirada e agora estaba a mirar os libros sinalando un que poñía O gardián invisible de Dolores Redondo.

-Este está moi ben, é un dos meus libros preferidos- dixo o rapaz.

-E que non sei cal é o mellor, cal me recomendas?- preguntei.

-Sen dúbida este –dixo sinalando o mesmo libro de antes.

-Grazas eh...

-Marco –dixo- chámome Marco.

-Grazas Marco.

-Ben ,teño que marchar que se me fai tarde, e grazas –dixen collendo o libro que me recomendara Marco e dirixíndome a onda a bibliotecaria.

-Espera -dixo Marco- que che parece se te apuntas ao club.

-Que club?

-O de lectura.

-Non sei...non me gustan moito os libros -por non dicir nada pensei.

-Veña, porque non probas e se non che gusta desapúntaste.

-Está ben, pensareino -dixen e marchei despois de rexistrar o libro.

Ao chegar a casa subín as escaleiras e tombeime na cama e comecei a ler o libro.

Aquela fora a primeira vez que entrara  na biblioteca pero podería non ser a última.

Alumnado que sorprende con relatos inquietantes (e brillantes)

Pausa por Laura Codesido Fernández (2º ESO)

(relato destacado no Concurso do Día das bibliotecas)

Ola, chámome Paula e teño 16 anos, estou no instituto Rosalía de Castro en Santiago de Compostela estudando letras. Ben, mellor dito, agora mesmo non estou no instituto Rosalía de Castro, agora mesmo estou no instituto William Frankling Miller en Chicago. E por que? Preguntarédesvos moitos, ou non, ben, dá igual, prosigamos, a ver estou en Chicago porque estou desfrutando dunha das bolsas de estudo de Amancio Ortega.

A verdade é que aquí estou moi ben aquí, tocoume unha familia dun matrimonio gay, Damion e Alfonso, cunha filla, Mary, e un fillo, Famous. O mellor é  que Alfonso é venezolano e con el podo falar en castelán.

Na escola tamén teño moitos amigos, os meus mellores amigos de aquí son Hadmed, que é de Arabia Saudí pero emigrou aquí a Chicago fai uns anos, Michael, Sky e Helen que son de aquí de Chicago e Laura, que é de Córdoba.

Agora mesmo os da miña clase están en clase de Español, pero claramente Laura e eu non imos a esa clase, xa que o español é a nosa lingua materna. Nesta hora imos a unha sala onde facemos os deberes, estudamos, falamos, e demais cousas.

-Paula, quedan dous minutos para que toque o timbre, imos indo cara ao comedor?- preguntoume Laura-

Eu díxenlle que si e fomos as dúas cara ao comedor.

-Olaaa!- dixeron ao unísono Michael, Sky e Helen cando chegaron ao comedor-

-Que pasa Hadmed, non saúdas? Tes mala cara, que che pasa?- pregunteille eu a Hadmed-

-Chicos teño un problemón- dixo preocupado Hadmed-

-Que che pasa?- preguntou Michael-

-A ver, sabedes que o profesor de historia me mandou traer onte o Corán, non? Ben, pois cando cheguei á casa e abrín a mochila, non estaba, e hoxe busquei por todo o colexio coa axuda do conserxe e tampouco o encontramos! Non sei que vou facer- dixo preocupado Hadmed-

-Ben, non pasa nada, compras outro Corán, e xa está- dixo Sky-

-Non, non podo comprar outro Corán, ese libro é único. Leva mais dun século en mans da miña familia é moi importante para nós. Como non o encontre miña nai vaime matar.- dixo preocupado Hadmed.-

-Un momento- dixo Helen -o Corán que trouxeches era marrón cunhas liñas vermellas polos bordes?-

- Si,  por que? Encontráchelo?- preguntou Hadmed-

-Non, pero o outro día vin un coma ese na biblioteca, na sección de relixión- contestoulle Helen-

Nese momento fomos correndo cara á biblioteca. Nós pensabamos que non ía estar a porta aberta e non iamos poder entrar. Pero para a nosa sorpresa si que estaba aberta.

-Non nos berrarán se entramos aquí?- preguntou preocupado Michael-

-Bo, cala a boca e entra- respondinlle eu-

-Mira Hadmed, aí está!- exclamou Helen-

Nese momento fomos correndo cara a onde estaba o Corán. Víase que Hadmed estaba moi feliz. Hadmed colleu o libro coas súas mans pero así que o inclinou uns centímetros para sacalo do estante as luces empezaron a acender e apagar. Hadmed asustado soltou libro e este caeu ao chan. Nese momento pasou algo moi raro, non sei nin como explicalo. Unha forte racha de vento pasou por diante das nosas caras e as luces pararon de acender e apagar.

-Sentistes unha refoleada de vento?- preguntou Laura asustada-

-Si- contestamos o resto ao unísono tamén moi asustados-

Nese momento todos quedamos calados mirándonos uns a outros. Hadmed colleu o Corán do chan, pasou as follas para comprobar que era igual que o da súa familia e asentiu, entón os seis marchamos da biblioteca totalmente calados. Cruzamos o corredor igual sen que ninguén dixera ningunha palabra. Pero entón chegamos ao comedor. Cando vimos o que había aí dentro os seis detívémonos sorprendidos. O que os nosos ollos viron non era normal. Todo o mundo estaba totalmente parado, ata había uns spaghettis suspendidos no aire.

Quedamos arredor dun minuto calados observando todo ese panorama.

-Que?- preguntou Michael-

-Ai, Deus!- exclamou Sky

-Buff- budei eu-

-Isto non pode estar pasando- dixo Hadmed e nese momento desmaiouse-

Nós os cinco mirámonos, collemos a Hadmed e levámolo á enfermería. Cando chegamos á enfermería presenciamos o mesmo escenario que ollaramos no comedor.  Na enfermería estaban o director e a enfermeira, pero ao igual que no comedor estaban totalmente parados, sen mover nin un mísero músculo.

Sen pensalo deitamos a Hadmed na padiola e chamamos a urxencias. Ninguén colleu o teléfono.

Un ou dous minutos despois Hadmed espertou e nada máis espertar dixo Willis, Sears.

Nós non entendemos nada pero mentres Hadmed se recuperaba buscamos en google Willis. A primeira cousa que nos apareceu foi a torre Willis, unha torre moi importante que había alí en Chicago. Buscamos cousas sobre a torre Willis e atopamos outras das palabras que dixera Hadmed, Sears. Tamén buscamos Sears. Sears é unha cadea estadounidense de tendas de todo tipo de cousas, pero nos seus comezos só era de reloxos. O seu fundador foi Richard Warren Sears. Decidimos tamén buscar información sobre Richard Warren Sears.

-Dálle aí á wikipedia- dixo Paula-

Empezamos a ler a biografía de  Richard e non encontramos nada interesante, ata que…

-Un momento, para aí- dixo Helen sinalando unha foto dun dos modelos de reloxos desta cadea de tendas- de que me soa ese reloxo?-

-Ese é o reloxo da State Street aquí en Chicago, está moi preto de aquí, sobre un quilómetro. Podemos ir andando!- dixo Hadmed, que xa se recuperara-

Todos estábamos de acordo así que fomos a clase a coller os móbiles, que os tiñamos nas mochilas e fomos cara a State Street. Nas rúas todo estaba parado, non había nin unha persoa andando. Cando chegamos a State Street vimos o famoso reloxo.

-Agora que facemos?- preguntou Michael sen ningunha idea-

-E se miramos se hai algo dentro do reloxo?- preguntei eu-

-Vale, boa idea, pero como subimos?- preguntou sky-

-Mirade, alí hai unha escaleira- dixo Helen-

Fomos a unha ferretería onde había unha escaleira, e tamén atopamos un desparafusador para abrir ese vello reloxo.

Abrimos o reloxo, nel había un pequeno papel.

-Que pon? Rápido, leo Michael- dixo apresurada Helen-

-Tocarás as trompetas pero sen botóns para tocalas- leu Michael-

-Pero que?- estrañouse Sky-

-Creo que é unha adiviña- dixen eu- hai que intentar resolvelo-

-Tocarás as trompetas pero sen botón para tocalas- repetiu Laura- A ver, pensade en trompetas sen botóns…-

-Claro, xa o teño!- exclamou Hadmed- as vuvucelas que hai aí, son como trompetas pero sen botóns-

Collede a escaleira- dixo Helen- imos mirar dentro delas-

Michael subiuse outra vez é escaleira, pero esta vez para mirar nas vuvucelas que había colgadas no edificio de enfronte.

-Hai unha nota!- dixo emocionado Michael – non sei ler isto, é unha letra moi rara, creo que é árabe.

-A ver- dixo Hadmed acercándose para ler a nota- si, está en árabe. Aquí pon, vai ao regalo da vista pero non do tacto-

-Cal será o regalo da vista pero non do tacto?- preguntei eu-

-O regalo que hai no centro comercial Maci´s- dixo Sky- pódense ver pero non tocar-

Os seis fomos correndo inmediatamente ao centro comercial, cando chegamos había moita xente pero todos estaban quietos, como esperábamos. Cando chegamos a onde estaban os paquetes de regalos colgados do teito Laura e eu fixámonos nun en concreto. Tiña escrito algo pero dende a distancia non se vía moi ben, así que chamamos a Michael para que o lera. Michael colleu a escaleira e subiu.

-Creo que está en castelán!- dixo Michael – esperade, a nota está pegada con celo pódese quitar, agora a baixo.-

Michael baixou da escaleira coa nota e deunola a min e a Laura.

-Volve a onde todo comezou- dixo Laura lendo a nota-

-Temos que volver á biblioteca, onde todo isto comezou- dixen eu-

Os seis empezamos a correr moi rápido cara á escola, estabamos moi emocionados, podía ser que isto acabara moi pronto. Cando chegamos ao colexio todo seguía coma antes, claramente nada se movera, fomos rapidamente á biblioteca. Cando entramos Hadmed apresurouse a colocar o Corán no seu sitio do estante correspondente pero cando o ía colocar todos nos demos conta de que había outra nota.

Todos a empezamos a ler ata que eu moi sorprendida dixen.

-Está en galego!-

-Rápido, lea- dixo Hadmed-

-Abre o Corán por calquera páxina e le a primeira palabra da páxina- lin eu-

Hadmed abriu o Corán máis ou menos pola metade e leu a primeira palabra.

-Respectémonos- leu Hadmed-

Nese momento un libro saíu do chan e dirixiuse cara Hadmed.

-É o Corán da miña familia!- dixo Hadmed moi alegre-

Hadmed deixou o Corán que non era seu no seu lugar correspondente e como pasara a comezos de todo as luces empezaron a prenderse e a apagarse, e por último unha refoleada de vento pasou por diante das nosas caras.

-Continuará- dixo Hadmed-

- Que continuará?- preguntou Helen-

-Non sei, un momento, que facemos aquí na biblioteca?- preguntou Hadmed-

-Non sei- contestaron ao unísono Helen, Sky, Michael e Laura-

-Non vos acordades de nada?- preguntei eu-

-Que pasa? Témonos que acordar de algo?- preguntou Michael-

- Non, non pasa nada, vamos para o  comedor-

Escritoras por descubrir en 1º de ESO

Publicamos hoxe outro dos relatos premiados no Concurso que organizamos con motivo do Día das bibliotecas.

Hoxe é a quenda de Ana Señarís Veiras, de 1º de ESO.



UN SOÑO DE BIBLIOTECA

Ola a todos e a todas eu son Sabela. O outro día fun visitar a biblioteca do colexio por primeira vez. Non era unha biblioteca normal, era moi rara, o que máis me sorprendeu foi que a biblioteca estaba ao revés, si ao revés, o que oídes. Pois os estantes estaban pousados nos libros, as mesas estaban no sitio das ventás e estas no sitio das mesas… Eu collín un libro que estaba tirado no chan, quíxeno levar prestado para a casa pero na biblioteca non había ningún profesor de garda, non había ninguén, estaba eu soa! Quedei moi sorprendida porque sempre que dou unha voltiña polos corredores do colexio vexo unha gran fileira de rapaces e de rapazas indo á biblioteca. Como estaba eu soa púxenme axexar todo moi ben, ver cantos libros aproximadamente había…, pero cando estaba mirando cara a un libro moi semellante a un que lera o ano pasado oio unha coñecida voz que me di: 

-Boas, que queres?-dime esa coñecida voz.

 Eu xireime asustada e díxenlle: -Nada, nada, só estaba mirando un libro que me interesa.-dixen eu ao verlle a cara. 

Esa voz tan coñecida era Leonardo o meu profesor de lingua galega, que me di: -Se queres podes levalo prestado para a túa casa- díxome Leonardo amablemente. 

-Vale encantaríame, pero unha cousiña porque esta biblioteca está ao revés e non hai ningún alumno?- dixen eu con moita curiosidade. 

-A ver, isto da biblioteca ao revés é unha nova moda das bibliotecas que se leva moito neste ano, e como que non ves a ningún neno? 

-Non, non hai ningún neno, mira ao teu arredor. 

-Pero ti estás cega ou que, mira aquí está Noa da túa clase e alá lendo un libro Marco. 

-Pero, eu non vexo a ninguén, só te vexo a ti. 

-Iso é imposible, debes de estar soñando- díxome el moi serio, e marchou. 

Eu non me crin o de que estaba soñando e tampouco que estaba cega, podería estar xorda porque a verdade non oio moi ben, pero cega, iso é imposible. Como ao final non me prestara o libro para levar á casa decidín marchar da biblioteca pero sabedes que, oín outra voz, e esta tamén me era coñecida e deina recoñecido, era a de Noa que me dixo: 

-Xa marchas Sabela. Eu moi preocupada sen saber quen me falaba dixen: 

-Noa es ti?- dixen eu.

 -Pois claro non me ves, ben a verdade é que non me podes ver porque non son realmente Noa a túa compañeira de clase.

 -Logo quen es? 

-Son Noa, a túa compañeira de clase pero nos teus soños. 

-Como nos meus soños!- dixen eu moi alterada. 

-A ver, explicareicho todo claramente- díxome ela con moita paciencia. 

-Ti estás soñando coa biblioteca do colexio porque mañá será a primeira vez que a visites, é dicir que se agora mesmo te belisco espertarás e todo volvera á realidade. 

-Haaaaa, iso non é verdade, eu non estou soñando.

 -Entón como é que non me ves. 

-Pois claramente non sei. 

-Queres que te belisque? 

-Vale, proba pero seguramente non é nun soño. 

-A ver, 1,2, e……… 

-Ahhhhhhh- gritei eu moi forte. 

Estaba na cama, tiñan razón estaba soñando. Quedei sorprendidísima, espero que a biblioteca do colexio sexa así porque a verdade gustoume moito. 

Andel de Libros (XVIII): Mentira, de Care Santos

Mentira. Care Santos. Rodeira - Edebé

Boas! Estou aquí de novo, desta vez para falarvos do libro Mentira, da escritora Care Santos. Este relato narra unha historia dunha moza de 17 anos, Xenia, que coñece un rapaz pola Internet. Non obstante, non é a típica historia que estamos tan afeitos a ler, para nada. Esta ten unha gran historia agochada.

En canto aos personaxes, o que máis me gustou foi Ric. Un mozo cunha infancia nada sinxela. Un personaxe que che amosa que verdadeiramente non todo é o que parece.

Persoalmente, o momento máis importante é cando a moza recibe o caderno.

A lingua e o vocabulario son moi sinxelos, e ao tratarse de adolescentes, non demasiado formais, o que fai a lectura máis amena.

O final é aberto, pois este relato conta cunha segunda parte, Verdade. Aínda así, é un final simple que non está nada mal.

Para rematar, dicirvos que é un libro moi curto, que engancha moito e ten detrás unha gran reflexión, polo que vos animo a que o leades.

Paula Noya Redondo (3º ESO)

Este libro gustoume moito, sobre todo polos temas dos que trata: o amor, a amizade, a solidariedade e a familia. Tamén porque che fai plantexarte cousas como: ¿que faría eu se estivese na súa situación? Ou que faria eu se fose ese personaxe?

Tamén conten un vocabulario moi sinxelo!, e ten unha letra bastante grande e isto é unha cousa que non me gusta xa que penso que semella un libro de nenos pequenos, pero polo resto encantoume!

Enganchoume dende o principio e polo feito, que xa dixen antes, de ter un letra grande acabase máis rápido.

Hai algúns momentos do libro no que me sentín mal, por exemplo cando fala Éric, xa que pasou e está pasando por cousas moi duras con tan pouca idade.

O final gustoume, non explica moito debido a que hai segunda parte “Verdade”.

Este é un libro que se debería recomendar en todos os colexios xa que trata de temas que poden ocorrer na realidade, como por exemplo mentirlle a teus pais por alguén do cal estás namorad@ ou cando Xenia e Marcelo comezan a falar pola internet grazas ó foro da biblioteca, e todo o que Marcelo lle contou era mentira e resultaba ser outra persona...

Leticia Añón Guerra (3º ESO)

Ola amig@s! Son Ahinoa e hoxe vouvos a falar dun libro moi interesante, Mentira. Este libro trata un tema algo realista, xa que o seu tema principal son as redes sociais, mellor dito o coñecemento de dúas persoas a través das redes sociais. Iso é o que lle pasa a Xenia ela coñece a Eric a través dunha paxina web para comentar un libro.

Para min o momento máis importante do libro é cando Xenia descobre que Eric non é quen di ser.

O meu personaxe favorito é Xenia, porque é unha rapaza moi boa e responsable ata que coñece a Eric. E o personaxe que menos me gusta é Ben xa que manipula a Eric.

O vocabulario deste libro resulta moi fácil de comprender.

No final non faría ningún cambio xa que me parece moi axeitado, xa que é un final feliz, ademais este libro ten unha segunda parte así que aí estarán todas as dúbidas do primeiro libro resoltas.

Como xa dixen este libro é moi interesante, e se queredes saber que fai Xenia para poder ver a Eric teredes que lelo, recoméndovolo un montón.

Ahinoa Antelo Rodríguez (3º ESO)

De relatos favoritos

Entre actividade e actividade, case se nos esquece comentar os relatos que máis nos gustaron dos participantes no Concurso de relatos convocado polo Día da biblioteca, o 24 de outubro. Este curso, botóusenos o tempo enriba e non fixemos pública a decisión final ata o 21 de decembro. Estivo moi disputada a cousa.

 Finalmente, estas foron as autoras e o autor favorito:

1º de ESO - Alicia Martínez Rodríguez e Ana Señarís Veiras

2º de ESO - Laura Codesido Fernández e David Rodríguez Blanco (os seus relatos repiten como favoritos, xa que tamén o foron o curso pasado)

3º de ESO - Leticia Añón Guerra e Paula Noya Redondo ( tamén repite)

Poucos foron os relatos presentados na clase de 4º, e non escollemos ningún. Non obstante, temos que destacar o traballo de Uxía pola súa orixinalidade.


Iremos subindo os diferentes relatos para que valoredes a calidade e orixinalidade do noso alumnado. Hoxe ímosvos deixar co relato de David Rodríguez Blanco, de 2º de ESO.

O misterio da nena sen vida

Pablo ten 13 anos, vive en Lugo e vai en 2º da ESO. Coma un día normal acudiu á escola.

El e a súa clase están preparando unha obra de teatro moi longa. No medio da clase o director chama aos alumnos para presentarlle unha alumna que chegara ese mesmo día a escola. Aquilo era moi estraño, en pleno mes de marzo aparece unha nova alumna e ademais un mércores. A nena era moi rara, era alta, tiña o pelo longo e negro, tiña os ollos azuis e unha mirada moi seria e incomodante.

A xente deulle a benvida con moita alegría, pero ela non contestaba a nada e seguía seria. Ela chamábase Miranda, era dunha pequena vila de Portugal. Veu vivir a Lugo porque súa nai e seu pai traballan nunha empresa na que se tiñan que trasladar a moitos lugares. Eles viviran en moitos lugares: naceu en Portugal, aos 8 anos mudouse a Londres, aos 9 a Madrid, aos 11 a Berlín, e aos 12 a Estrasburgo e agora Lugo. Ela sabía moitas linguas, un total de 8.

Na escola as súas notas eran as mellores da escola, sacaba 10 en todo e sempre facía os traballos e deberes, pero nunca participaba, sempre estaba calada. O motivo das excelentes notas de Miranda non era só que estudase moito. Tamén era que a súa familia era adiñeirada e ela sempre tivo profesores particulares, ademais de 9 horas de clases diarias e a esixencia dos seus pais.

Co paso do tempo, os alumnos empezaron a tratala como a “rara da clase”. Empezou a estar sempre desapercibida, sen amigos, soa e coa súa expresión peculiar. Pero a ela parecía non importarlle. Ademais algunha xente lle tiña envexa porque vestía con roupa moi cara.

Chegara o día no que o profesor ía elixir aos dous protagonistas para a obra de teatro. Cada alumno tiña un número, Miranda era o 5 e Pablo o 17; o profesor escribira os números nuns papeis, meteunos nunha caixa e meteu a man para sacar os 2 números:

-O 17, dixo o profesor.

-Ben!, dixo Pablo

-Parabéns, dixeron os compañeiros.

-Seguinte número... O 5!

-....(Ninguén dixo nada excepto unha nena chamada Ana que dixo: Quen é esa?).

-A nova, dixeron os demais.

Xa elixidos os protagonistas o profesor repartiu os guións e empezaron a ensaiar, esa foi a primeira vez que oíran a voz de Miranda. A Pablo non lle caía ben, parecíalle mala persoa pero seguíalle sendo misteriosa. O profesor díxolles que debían ensaiar e tamén facer un traballo sobre a obra cun libro que só había nas bibliotecas. Miranda e Pablo foron á biblioteca ao saír da clase, a unha moi grande e extensa que posuía varias salas para ler. Colleron o libro e entraron na sala número 42, estaban eles sós. Empezaron o traballo ás 16:00, falaron do traballo pero de nada máis, coma sempre Miranda seguía co mesmo entusiasmo, é dicir, nulo. Estaban facendo o traballo cando de súpeto as luces apagáronse, todo estaba escuro e non se oía nada. Pablo prendeu a lanterna do móbil, intentou abrir a porta da sala pero estaba pechada. Preguntoulle a Miranda que pensaba que ocorría, pero ela non contestaba. Alumeou cara ela pero non estaba. Asustouse moito ao ver iso, daquela decatouse de que a biblioteca pecha ás 22:00 e eran as 22:20. Naquel momento gritou pero ninguén o escoitou e aquí cando comeza a historia da nena sen vida feito polo diario de Pablo:

-Día 1:

Escribo este diario polo que me empezou a ocorrer onte, estou nunha biblioteca, levo todo o día sen comer e non hai luz. Sigo sen saber da miña compañeira e o que non entendo é porque a biblioteca non abriu está mañá.

-Día 2:

Teño moita fame e sede, teño frío, sigo sen saber de Miranda. Hoxe a porta abriuse tras terlle dado moitos golpes, collín a lanterna e atopei un gran cartel na sala principal que poñía “A biblioteca cerra para sempre, será substituída pola nova biblioteca na Praza de Italia, un saúdo”. Non sabedes o medo que tiven ao ler iso. Non teño cobertura, así que non podo chamar a ninguén. Seguro que meus pais están moi preocupados por min, pero non lle dixen que ía a esta biblioteca. 

-Día 3:

Pode que morra do frío ou da sede, así que doulle unha aperta e bicos a toda miña familia. Estouno pasando moi mal, nunca me aburrín tanto na miña vida.

-Día 4:

Hoxe espertei por un ruído que proviña do fondo da sala, fun mirar, o ruído era cada vez máis forte. Decateime de que había unha greta na parede. Xa non podía máis, así que empecei a gritar e golpear a parede. A parede era oca e rompela era moi sinxelo. A parede rompeu e do outro lado vin por primeira vez a luz en 4 días. Sorprendentemente nesa sala estaba Miranda sentada nunha cadeira tomando limoada, o primeiro que fixen foi pedirlle algo de beber e comer, bebín e logo comecei a falar. Díxenlle todo o que me pasara, abraceina e pregunteille que facía alí. 

-Se fixen isto foi por algo. Ti botáchesme de menos?

-Si..., pero iso que ten que ver?

-Dáste conta de que ninguén me falou en todo o tempo que levo na túa escola?

-Si...

-Pois para iso fixen isto, para que te deras conta de que a xente xulga sen coñecer, todos me tratades como a rara, ademais dos alcumes de “a morta”, “dona muda”, etc. E todo isto simplemente polo feito de estar seria e non falar. Non é a primeira vez que me pasa, en todos os países que estiven ocorreu isto. Nunca puiden facer amigos. Pero esta vez quería facer ver a alguén o que ocorre. Non te preocupes, avisei aos teus pais do que ía a facer, é verdade que a biblioteca pechou, así que avisei para que non lle fixeran caso aos teus berros. Ademais distraínte para que non miraras o reloxo.

-Sabes..., tes razón, síntoo moito. De feito, creo que es moi amable.

-Eu tamén.

E así foi como agora estamos casados Miranda e eu. Así que recorda que a persoa que menos esperas pode ser a túa namorada.

E así foi o final da historia da nena sen vida.

Máis relatos do noso alumnado

Mentres agardamos polos relatos cos que nos ides sorprender este ano, lembramos un dos que máis nos gustaron o curso pasado, escrito por Laura Codesido de 1º de ESO (hoxe en 2º).

                                  _{O meu xemelgo}

Catro días sen luz, O dragón chamusquino, O quixote junior, eses son algúns dos libros escritos por Miguel Martínez, un famoso escritor de doce anos coñecido en todo o mundo.

Un día na escola…….

-Miguel, pon a cazadora para saír ao recreo- dixo Manuel, o profesor.-

-Non quero, non vai frío- dixo Miguel.-

-Vas enfermar- dixo Leire.-

-Canto apostas a que non enfermo?- preguntou Miguel.-

-Iso, iso, imos facer unha cousa, hoxe non poñas a cazadora, se esta semana enfermas tesme que dar o millón de euros que tes no banco, pero se non enfermas fágoche os deberes durante todo o ano. Aceptas? –preguntoulle Leire.-

-Si, acepto –afirmou Miguel.-

Miguel estivo todos os días totalmente ben. Non lle doía a barriga, nin a cabeza, nin vomitaba.

Pero o domingo, ás sete da tarde empezoulle a doer a barriga, media hora despois empezou a vomitar.

A súa nai levouno ao hospital para ver o que lle pasaba, alí os médicos dixéronlle que tiña gastrointerite aguda e que tiña que estar tres semanas na cama.

Miguel non sabía como solucionar o problema da aposta porque non llo dixera a seus pais e se eles se enteraban íanlle botar unha bronca tremenda.

Miguel non sabía o que facer, ata que pola noite, mentras ceaba, viu na televisión unha reportaxe que explicaba que cada persoa temos un xemelgo no mundo.

Nese momento Miguel tivo unha idea, encontraría ao seu xemelgo e faría que se fixera pasar por el, o único inconveniente da súa idea é que el non sabía como atopalo.

Miguel chamou ao seu mellor amigo, Mateo, para pedirlle axuda.

Mateo e Miguel quedaron ás doce da noite na antiga fábrica de lambetadas para facer un plan.

 -Pero como se che ocorre apostar un millón de euros?! Estás tolo?!- exclamou Mateo.-

-Agora esa non é a cuestión, a cuestión é como conseguimos  encontrar o meu xemelgo!- dixo histérico Miguel.-

Os dous rapaces estiveron pensando un bo tempo, ata que a Mateo se lle ocorreu unha idea.

-E se o buscamos nas redes sociais?- preguntou Mateo.-

-Pero tardaríamos unha eternidade- dixo Miguel.-

-Que prefires, perder un millón de euros ou estar horas buscando o teu xemelgo?- preguntou Mateo.-

Nese momento, Miguel colleu o móbil e abriu instagram.

Con moita paciencia puxéronse a buscar por orde alfabética.

Cando chegaron á letra g empezaron polo nome Guillermo, encontraron a un neno moi parecido a Miguel que vivía en Pontevedra.

Miguel e Mateo contáronlle todo o que pasara polo chat de instagram e el aceptou ir a Santiago e facerse pasar por Miguel.

Ao día seguinte ás oito da mañá Guillermo apareceu diante da casa de Miguel para poñer en práctica o plan.

Miguel explicoulle toda a súa vida e a vida dos seus amigos e obrigoulle a Guillermo a ler a súa biografía.

Guillermo chegou á escola ás dez menos cinco e ninguén pareceu dubidar se era Miguel ou non.
As dúas primeiras semanas o plan foi xenial, ata que o martes da terceira semana o profesor díxolle a Guillermo:

-Estás preparado para facer hoxe un libro en directo explicando como se fai?-

-Como que teño que facer un libro?- preguntou asustado Guillermo.-

Manuel díxolle que xa lle dixera o outro día que tiña que ir ao colexio de Trazo e escribir un libro en directo explicándolles a todos como se facía. Entón escoitaron un pitido fóra, era o condutor do autobús que estaba preparado para levar a Guillermo e aos seus compañeiros a Trazo.

Ao chegar á escola de Trazo Guillermo estaba moi nervioso porque o libro máis longo que el escribira fora de dez liñas e os libros de Miguel son de trescentas.

Chegou a hora de empezar e Guillermo entrou no escenario.

Xusto cando Guillermo se acomodou nunha cadeira que había no medio do escenario mirou para unha rapaza, era a rapaza máis guapa que el nunca vira, tiña os ollos azuis claros cunha milleira de pecas arredor deles, tiña unha melena longa máis ben de cor castaña e era de estatura media.

Estaba sentada xunto os de primeiro da ESO, entón Guillermo supuxo que era dese curso. E Guillermo estaba apampado mirando para ela cando Manuel lle mandou empezar.

-Em…….. haber para facer un libro……….hai que facer……. Tres….partes no libro……o…. hai a primeira non me acorda como se chamaba……ben ímola chamar….. inicio, ben entón inicio, desenvolvemento e….. desenlace. Agora imos facer un libro….. eeee había unha vez….un neno-

Nese momento todo o colexio empezou a rir, todo o colexio menos a nena na que se fixara Guillermo. Guillermo baixou correndo e chorando do escenario.

Guillermo estaba no patio do colexio e chegou a nena na que el se fixara.

-Ola- dixo a nena- chámome Nuria, ti non es Miguel verdade?-

-Non, non son Miguel, chámome Guillermo, pero como sabes que non son Miguel?- preguntou aínda chorando Guillermo.-

-Intuición feminina- dixo Nuria-

Guillermo e Nuria estiveron falando un bo anaco, e Guillermo contoulle todo o que pasara coa aposta, como Miguel o encontrara e como chegara ata alí.

-Volve para dentro e fai o libro, e agora non me empeces dicindo que non sabes, porque non sei se te dás conta pero agora acábasme de contar unha historia moi bonita.

Veña sal aí e cóntalle calquera cousa interesante que che pasara na vida, pero sal aí, colle o ordenador e escribe- dixo Nuria.-

Guillermo volveu subir ao escenario e contou o seu primeiro gran libro.

-E ese é o primeiro libro que publiquei, pero despois publiquei moitos máis, e en todos me axudou Nuria, claro.-

-Si, axudeiche por un trato que fixemos, que ti me pediras casar. Que despois de dez anos xuntos el non quería casar, parécevos normal?-

-Ben pero ao final estamos casados, Nuria sempre consegue o que se propón-

Chega Outubro

Aquí de novo un curso máis. Unha das datas que nos gusta conmemorar é o Día das bibliotecas, o vindeiro día 24 deste mes.
Como cada ano, organizaremos un concurso de relatos. Para ir abrindo boca, iremos publicando estes días algúns dos relatos que máis nos gustaron o curso pasado. A condición que esiximos no último certame era "que debía aparecer algún escritor ou escritora como personaxe importante no relato". Algúns das creacións foron realmente apaixoantes, como esta de María Gigirey, alumna de 3º de ESO, agora en 4º.

RELATO: O MISTERIO DE ROSALÍA

   Dende pequena miña avoa sempre me contaba o poema de Rosalía “Airiños, airiños aires”. Sempre recordo a miña avoa con ese poema, pero dende que o lin pola miña propia conta, vexo as cousas distintas, como con outra perspectiva. Eu son escritora ou algo así, e sempre me inspirei na gran Rosalía de Castro, e iso foi grazas a miña avoa. Pero agora cando escribo non son a mesma, son como máis ela, como máis Rosalía.

24 de Febreiro

   Hoxe púxenme a escribir, e non sei como, déuseme por probar coa poesía, dáseme bastante ben.

25 de Febreiro

   Hoxe pola noite soñei con ela, con Rosalía. Non entendía o que dicía, só que seguira, Pero seguir a que? Non ma podo quitar da cabeza, iso que me gusta, pero nunca pensara tanto nela, para mín que debo tomarme unhas vacacións e ir a calquera sitio, tiña pensado Padrón, non sei, non está moi lonxe de onde eu vivo e ademais sempre quixen ir alí.

27 de Febreiro

   Xa estou instalada nunha pequena habitación dunha casa rural de Padrón. A ver se me esquezo de todo por uns días e me relaxo, que ultimamente estou que non dou para máis.

28 de Febreiro

   Hoxe volvín a soñar con Rosalía. Esta vez volveume a falar, tampouco lle entendín moito, só que volvese a escribir e que quedara alí. Ao principio non entendía ó que se refería de quedar alí, así que se me dou por investigar sobre Padrón e a súa relación con Rosalía, e resulta que naquel bonito lugar era onde Rosalía viviu durante moito tempo e onde morreu. Non sei, pero este lugar doume intriga, vouno investigar máis a fondo.

1 de Marzo

   Esta noite non podía durmir así que lle fixen caso ó que me dixera Rosalía a noite anterior, e púxenme a escribir. Pero a escribir poesía. Sen pensalo, empecei a escribir, e cando me decatei xa o tiña rematado, foi un poema no que non pensei e me deixei levar. Cando o rematei de ler, ao final da poesía estaba firmado coa firma de Rosalía de Castro. Eu non lembrara firmar, e aínda menos coa firma dela, era moi estraño. Púxenme a buscar na internet os poemas de Rosalía, e non encontrei ningún igual co que eu escribira, ou co que supostamente escribira.

2 de Marzo

   Esta mañá fun á casa de Rosalía, para informarme un pouco máis. Despois pola tarde fun dar unha volta por Padrón, a paisaxe é preciosa, non me estraña que Rosalía se namorara deste lugar, é magnífico. Estou esperando a que chegue a noite e que volva Rosalía e me conte o que necesita de min.

3 de Marzo

   Esta noite non vía a hora na que me durmira. Daba voltas e voltas na cama e non me durmía. Empecei a ler un libro de Rosalía que me dera miña avoa, e que levo a tódolos lados, xa que me recorda a ela, anque xa o lin moitas veces encántame e non me canso de lelo.

   Ao durmir soñei con Rosalía e díxome que volvera á súa casa, que mirara con atención nas paredes do seu cuarto. O problema é que hoxe non podo ir, xa que a casa-museo de Rosalía non está aberta. Ademais, quero durmir un pouco máis, que esta noite non durmín case nada, e estou moi cansa.

4 de Marzo

   Onte non seguín escribindo, porque non me apetecía nada. Cando me deitei a durmín a sesta, volveu Rosalía e díxome que tiña que ir á súa casa hoxe e que fora axiña, e que anque non estivera aberta tiña que ir si ou si, e que na parede do cuarto había algo importante que tiña que coller e que ninguén o encontrara, xa que era un lugar moi escondido.

   Así que collín unha mochiliña e fun correndo á casa de Rosalía. Cando cheguei, estaba o xardineiro alí, pero estaba ao seu e non me viu. Non sabía por onde entrar, xa que a porta principal estaba pechada. Busquei a ver se había algunha fiestra aberta ou pola que se puidera entrar, pero nada. Déuseme por buscar a porta de servizo, e encontreina, estaba aberta xa que o xardineiro a debera de abrir. Entrei con coidado, por se había alguén máis dentro da casa. Por sorte non había ninguén dentro, así que tiña vía libre. Pero tiña que estar atenta por se o xardineiro marchaba e me fechaba dentro.

   Fun correndo á habitación de Rosalía. Fixeime nas paredes por se había algo, pero non encontrei nada raro. Así que recordei o que me dixera Rosalía a ver se ma daba algunha pista por onde buscar. Lembrei que era un lugar moi escondido. Púxenme a palpar a parede por se había algún sobresaínte, pero non encontrei nada. Déuseme por pensar a ver onde era o sitio que puidera ser máis lóxico, pero ao mesmo tempo que non fora sospeitoso. Para min que sería ao lado da caña así que mirei na parede que está a cama, e vin unha pequena rañura case detrás da cabeceira da cama, movina un pouco e intenteina abrir. E alí estaba, un diario. Collino e marchei da casa correndo.

   Cando cheguei á casa rural, fun á miña habitación e empecei a mirar que había nese diario. Había un montón de cartas; algunhas fotos dela, do seu home, e dunha persoa que non sabía quen era. Así que antes de empezar a ler o diario, mirei na internet a ver quen podía ser, pero non encontrei nada. Pero aínda así, seguín mirando o diario, a ver se dicía algo desa persoa. No diario só había os poemas que escribiu ela en sucio; os seus noivos escondidos de moza,... pero nada do home da foto.

 Xa era tarde así que fun durmir, que estaba moi cansa, o día fora moi longo.

6 de Marzo

   Onte non escribín porque estiven todo o día revisando folla por folla o diario de Rosalía. Ademais  non soñei con ela, penso que espera a que acabe de ler o seu diario. Encontrei moitas cousas íntimas que ninguén coñece de Rosalía, e obras dela que ninguén sabe que existen. E sobre o home da foto resulta que estaba buscando a seu pai, e ese era el. Ela acordábase dunha señora que a coidara de pequena, antes de vir para Padrón, e que sospeitaba de que era algo da súa familia, pero súa nai non lle quixera dicir máis. Quería encontrar a esa señora a ver se a través dela o podía encontrar ou tan sequera saber del. Súa nai só lle dixera que non o podía coñecer porque era un matrimonio prohibido. E a pobre Rosalía estivo buscando ao seu pai durante case toda súa vida, iso que fora corta. Tamén falaba dos seus fillos e de que algúns deles morreran. Do seu querido home tamén falaba de que estaba moi namorada del, e sempre a tratara ben e con respecto. O que máis me quedou coa intriga é o do pai, porque non sei se ao final o coñeceu, só sei que tiña a foto e agora téñoa eu.

7 de Marzo

   Aínda non é día, pero esta  noite non durmín nada. Rosalía faloume nos soños, e que quería saber se ese home da foto era realmente o seu pai. Nas súas pesquiñas só conseguiu esa foto. Agora quería confirmar se ese home era seu pai e que fora cura de verdade. Agora teño que seguir investigando sobre ese home, pero non sei como. Vou ir a Santiago e vou mirar nos arquivos do concello, e mirar o entorno da familia de Rosalía, a ver que encontro. Espérame un longo traballo.

Grazas Rosalía, seguirei soñando contigo.

As caras d@s nos@s lector@s

Non queremos marchar de ponte sen presentarvos ao "flamante" grupo do Club de lectura de 1º de ESO. Aquí estamos na segunda reunión sobre  O Nicolasiño. As súas aventuras e falcatruadas fixéronnos rir este trimestre. As profes comentamos que ás veces, a clase de Nicolás parece a súa propia clase de 1º de ESO.

E seguimos !! Estamos a repartir a vindeira noveliña que leremos este Nadal: Unha branca de cobre para Martiño de Ramón Carredano. Esperamos rematar a lectura con tan boa cara e tan content@s como así foi coa primeira lectura. Mirade que caras !!

Primeira reunión do Club de cine para 3º e 4º de ESO

Este mes de novembro está a presentarse como un mes cheo de actividade, e moi variada. O martes pasado inauguramos o noso Club de cine, para alumnado de 3º e 4º de ESO. Once participantes nos sorprenderon coa súa asistencia.
 Tentamos dende a biblioteca propoñer actividades diversas, e nesta ocasión convidamos a "ler" e "comprender"  películas que marcaron a historia do cinema. Por cuestións organizativas, o alumnado, tras unha breve presentacion do filme por parte do profesorado coordinador, comprométese a velo pola súa conta.  É nun encontro a posteriori cando comentamos as dúbidas, os acertos, os desacertos e as curiosidades sobre a cinta.  Un dos obxectivos principais desta nova andaina é a creación de espectadores e espectadoras de cinema máis críticos e reflexivos.

Escollemos Blade Runner (the final cut) como punto de partida destas novas xuntanzas que agardamos dean moito de si.

Neste artigo podedes coñecer todo acerca desta película que marcou a historia do cinema do século XX

En novembro, nas pantallas de 4º de ESO

                           PELÍCULA: En tierra de hombres

Primeiro concurso do 2017 - 2018 polo Día da Biblioteca

O día 24 de outubro celébrase o Día da Biblioteca. Leva conmemorándose dende 1997, xa hai vinte anos. Xurdiu en recordo do incendio da Biblioteca de Saraxevo, durante o conflito dos Balcáns, para trasladar á opinión pública a importancia da biblioteca como lugar de encontro dos lectores de todas as idades coa cultura, a importancia dos libros para a memoria colectiva e como instrumento de mellora da formación e convivencia humana.

Con motivo desta celebración, e como vimos facendo cada ano, convocamos un concurso de relatos no que algún dos elementos da creación narrativa, está moi moi relacionado co funcionamento da biblioteca. Nos últimos cursos disfrutamos disfrutamos e trememos de medo con relatos ambientados no espazo da biblioteca. Podedes entretervos aquí co interesante e terrorífico relato de Lucas da

convocatoria de 2015 - 2016, que tanto nos gustou.

Agardamos que de novo, as vosas mentes pensantes e creadoras nos sorprendan. Agasallaremos cun detalliño ao alumnado participante, sempre e cando o seu relato presente unha mínima calidade de presentación, ortografía e expresión. 

Estas son as condicións para a vosa creación (empapelaremos as paredes do CPI a partir do luns para recordárvolo):

- O elemento narrativo necesario é un personaxe. Na historia un escritor ou escritora debe ter un papel relevante. 

- A lingua empregada pode ser o galego ou o castelán.

                         - A data límite de entrega é o 10 de novembro.

As nosas letras, todos os días

Pois onte foi o Día das Letras Galegas, este ano adicado a Carlos Casares. Andivemos con pouca enerxía para elaborar unha entrada grandilocuente sobre o tema, pero dounos para reflexionar e pensar o que vai no titular deste artigo. Para nós, todos os días son os días das letras galegas, e así desexaríamos que fose para moitos máis.
Nos clubs de lectura, o galego é a lingua que priorizamos. Para mostra, un botón: aquí está o noso radiante club de 4º de ESO deste ano, na súa derradeira reunión

Tivemos a sorte de escoller unha novela que nos gustou moito e dou para debater. Recomendamos: Europa Express de Andrea Maceiras. 

Tamén en galego pecharemos a curso en 1º e 2º de ESO. 

Todos somos de Marcos Calveiro foi a opción escollida por/para o super-equipazo de 1º. Dicimos por/para porque é o grupo o que vai escollendo as súas lecturas, dunha pre-selección feita polo profesorado.

E en 2º, como xa levamos comentado estes días por aquí, estamos a gozar cunha de zombies en Galicia e en galego, Apocalipsis zombie. O principio da fin de Manel Loureiro. O primeiro dunha triloxía curiosa, rebosante de humor negro con pingas de terror. Moi recomendable tamén. 

Réquiem por un campesino español

Lectura obligatoria para 4º de ESO: 

Réquiem por un campesino español de Ramón J. Sender

Para quienes se despistan: la lectura propiamente dicha comienza en la página 5 del documento. Antes hay un breve prólogo cuya lectura ayuda a la comprensión de la obra.

Acertando no club de lectura de 1º de ESO

Fonte imaxe

Tras un paseo entre formigas ao longo do primeiro trimestre, con moita participación do alumnado, cambiamos de tema e nos lanzamos a bucear no mundo das aulas. Julian nos deixou ver as miserias humanas que xa van agromando nas aulas dos máis pequenos.

Ahinoa fainos un excelente resumo do argumento (elaborado en castelán porque ela e outr@s compañeir@s elaboraron traballos voluntarios para esta aula):

" Por qué odia Julián a August? Lo sabremos a lo largo del libro. Julián era el mejor niño del mundo hasta que vino Augie y todo se torció. En el libro aparecen más personajes que ellos dos: la madre de Julián, que era muy sobreprotectora con él y su padre, que es muy tranquilo y formal. Julián va cambiando a lo largo del libro porque se va dando cuenta de que ha sido muy malo"

Yago opina: "¡Me parece un libro impresionante! Es increíble la forma en que te engancha, lees un poco y quieres leer cada vez más (...) es un libro que te transmite un millón de sensaciones (...) intriga, tristeza, sorpresa y alegría "

Para Ahinoa " el amarillo refleja los celos, la envidia, el egoísmo (...) La lectura me produjo sensaciones como rabia, porque no me gustaba nada como Julián trataba a August, y porque la madre de Julián era muy sobreprotectora cuando Julián no tenía razón. También tristeza, cuando la abuela cuenta la historia de Torteau a Julián"