Contacta connosco no mail bibliotecatrazo@yahoo.es



Amosando publicacións coa etiqueta igualdade. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta igualdade. Amosar todas as publicacións

martes, 12 de abril de 2016

El no de las niñas (y de los niños)

La situación es la siguiente:

 2º de ESO, repasando los temas del "género teatral".

La propuesta es:

Lee el texto (lectura dramatizada en voz alta) e imagina un desenlace

(Muy por encima se les explica el argumento de la obra de Moratín, una denuncia de la situación de las niñas a las que se les obligaba a casarse con quienes sus familias elegían para ellas, muy habitualmente, hombres mayores adinerados)


DOÑA FRANCISCA.- Alguna cosa.

DON DIEGO.- ¿Qué siente usted? (Siéntase junto a DOÑA FRANCISCA.)

DOÑA FRANCISCA.- No es nada... Así un poco de... Nada... no tengo nada.

DON DIEGO.- Algo será, porque la veo a usted muy abatida, llorosa, inquieta... ¿Qué tiene usted, Paquita? ¿No sabe usted que la quiero tanto?

DOÑA FRANCISCA.- Sí, señor.

DON DIEGO.- Pues ¿por qué no hace usted más confianza de mí? ¿Piensa usted que no tendré yo mucho gusto en hallar ocasiones de complacerla?

DOÑA FRANCISCA.- Ya lo sé.

DON DIEGO.- ¿Pues cómo, sabiendo que tiene usted un amigo, no desahoga con él su corazón?

DOÑA FRANCISCA.- Porque eso mismo me obliga a callar.

DON DIEGO.- Eso quiere decir que tal vez soy yo la causa de su pesadumbre de usted.

DOÑA FRANCISCA.- No, señor; usted en nada me ha ofendido... No es de usted de quien yo me debo quejar.

DON DIEGO.- Pues ¿de quién, hija mía?... Venga usted acá... (Acércase más.) Hablemos siquiera una vez sin rodeos ni disimulación... Dígame usted: ¿no es cierto que usted mira con algo de repugnancia este casamiento que se la propone? ¿Cuánto va que si la dejasen a usted entera libertad para la elección no se casaría conmigo?

Leandro Fernández de Moratín. El sí de las niñas. Acto III. Escena VIII.

( Texto:  http://recursos.cnice.mec.es/ )


Posible desenlace 1,  propuesta de Martín Dafonte, descontextualizado de la época en que fue escrito, pero con una alegría y una sorna...

En su luna de miel van a hacer paracaidismo. Doña Francisca le rompió el paracaídas a Don Diego y este se murió. Ella se casó con el piloto portugués que los llevó. 

Posible desenlace 2, propuesta de Alba López, solución práctica, directa y rápida.

Don Diego, al cabo de unos días queda tetrapléjico, y pasa así un mes, desconsolado al no poder moverse. Doña Francisca, para que no sufra, le da una pastilla con la que se muere cómodamente.



Posible desenlace 3, propuesta de Brais Pena, un final "con mucho amor"...

Paquita y Diego fueron en un avión de viaje de novios. Paquita empujó a Don Diego, pero lo empujó con cariño.

Posible desenlace 4, Nerea Rodríguez recrea en su propuesta la tópica imagen de "novia a la fuga".

Poco después ella pierde la memoria y él la convence de que se tiene que casar. Pero cuando llega el día de la boda, recupera la memoria y se escapa para siempre. 

Posible desenlace 5, dura propuesta de Lucía Viqueira, dura pero verosímil, en los tiempos que corren, y en los que corrían en tiempos de Paquita y Don Diego.

Era de noche. Él estaba borracho. La violó y la maltrató. Como él tenía una pistola debajo de la almohada; la cogió y le disparó tantas veces como golpes tenía.

martes, 29 de marzo de 2016

Visibilizando éxitos das mulleres (III)

A día de hoxe, España conta con 155 participantes con clasificación asegurada para os Xogos Olímpicos de Río 2016. 
76 son mulleres. 
Quedan opcións para a maioría dos deportes restantes. 


venres, 18 de marzo de 2016

Que é iso das "gafas violeta"?

Hoxe poñeremos as gafas violeta e faremos unha foto no recreo para a posteridade. Estivemos elaborando as lentes estes días, pero escoitando comentarios polos corredores, non estou moi segura de que todo o mundo teña claro de que vai isto ....

As gafas violeta é un símbolo empregado pola escitora Gemma Lienas no seu libro O Diario Violeta de Carlota. O xesto de poñer as gafas violeta implica mirar o mundo tentando ver as situacións de inxustiza, de desventaxa, de menosprezo hacia a muller; situacións que por repetidas durante anos e anos son moitas veces invisibles e invisibilizadas.

Fonte: http://www.gemmalienas.com/
Na súa páxina web a autora comenta sobre a súa obra: 

No es una novela, tampoco un diario íntimo cualquiera: estamos ante una guía subversiva que nos invita a reflexionar a veces con humor, otras con rabia y muchas veces con impotencia sobre la situación de la mujer en el mundo actual. Carlota, animada por el juego que le propone su abuela, observa el mundo con las “gafas violeta” y comprueba cómo situaciones que parecían incuestionables resultan injustas y discriminatorias.

Hai uns anos, no curso 2011/2012 algunhas alumnas do centro tiveron a oportunidade de falar coa autora. Limos o libro no Club de lectura de 3º de ESO e foi un pracer participar no programa de Radio Ordes Sumando todas entrevistando a Gemma. Desgraciadamente, o enlace no que se podía escoitar o programa parece que xa non está activo.


E por que violeta???   (Pincha, PINCHA !!!)

mércores, 16 de marzo de 2016

Traballazo audiovisual chegado dende o IES de Arzúa

Nestes Días da Muller que estamos a reflexionar sobre a Igualdade entre mulleres e homes queremos lembrar hoxe especialmente ás avoas, mullerazas bravas e traballadorísimas tantas veces non suficientemente recoñecidas. Delas fala o primeiro dos vídeo poemas que nos chega dende o IES de Arzúa. A continuación podemos ver outro vídeo poema sobre a identidade das mulleres. Finalmente, o traballo remata con datos que fan pensar, fan pensar moito. Só a lectura deses datos da para debater e reflexionar durante clases e clases. 
 Queremos felicitar ás responsables profes e alumnas responsables deste traballo do IES de Arzúa.

venres, 11 de marzo de 2016

Visibilizando éxitos das mulleres (II)

Tan só hai uns días a atleta galega Ana Peleteiro cunha marca de 13,80 metros en Triple Salto pasou a ser Campiona de España. Uns días máis tarde, foi convocada para participar no  Campionato do Mundo de Atletismo de pista cuberta a celebrar en Portland ( Estados Unidos) o vindeiro 19 de Marzo.

* Cantos e cantas de vós tiñades este dato?

* Vistes algo nas noticias, en redes sociais...? 

* Pensades que se en vez dunha chica se tratase dun chico, a noticia tería sido máis relevante nos telexornais?

Para que vexades...e saquedes conclusións... Non demos conseguido o vídeo deste salto que a acredita como Campiona de España. 

Podemos vela e escoitala neste vídeo, do mes de Decembro:





Aquí podedes curiosear polo seu Facebook

xoves, 19 de novembro de 2015

Estado das cousas: Piden máis cambiadores de bebés nos baños de homes

Seguimos a dar conta do estado das cousas, en relación co tema da igualdade de mulleres e homes. Vemos que se están a dar pasiños cara adiante, pero tamén algún cara atrás.

Fonte: 20minutos

"En casa, él cambia tantos pañales como ella; cuando salen, siempre busca un cambiador apto para hombres, pero si no lo hay, entra al baño de mujeres: "si una señora me mira mal, yo le miro mal a ella", dice. (...)
 Exigen que la sociedad se implique en favorecer la igualdad Los padres exigen que la sociedad se implique en favorecer la igualdad, una demanda –secundada por las familias y las asociaciones de mujeres– que sólo ahora empresarios y Administración empiezan a escuchar.

Así se las apañan ellos con el pañal.


(...)Tres hombres explican a 20 minutos cómo afrontan ellos la falta de cambiadores en lugares públicos: 

"Le paso a mi mujer el bebé para que ella lo cambie en el baño de mujeres, aunque a veces le he cambiado hasta en un banco en plena calle y en invierno. (...)", asegura Isidro, de 38 años. 



"He cambiado pañales en el suelo del baño, asegurándome de que estaba limpio, claro", dice Miguel, de 36 años. 

"Yo me voy al coche y uso el maletero", cuenta Arturo, de 33 años. 




Gústanos moito esta demanda así como as reflexións do psicólogo Alberto Soler nesta entrevista da Voz de Galicia :

«Los hijos, al igual que las tareas domésticas, no son el patrimonio de nadie: ni pertenecen a la mujer ni pertenecen al hombre. Son responsabilidad de ambos. Por este motivo me llega a ofender cuando, de modo muy bienintencionado (soy consciente) me halagan con 'lo mucho que ayudo a mi mujer'. Como si no fueran mis hijos o no fuera mi responsabilidad». Soler proclama que hace, «con mucho esfuerzo y mucho gusto», «ni más ni menos» que aquello que le corresponde. 



domingo, 8 de marzo de 2015

Día Internacional da Muller

O voso silencio ante situacións/conversacións/risas que alimentan a inxustiza e a desigualdade entre o home e a muller, faivos cómplices



Visto en Facebook (Miguel Ángel Caballero)

mércores, 4 de marzo de 2015

Mandatos

"Somos en gran parte, lo que nos piden que seamos. Lo que nos obligan. Lo que nos dejan ser. 
Una frase dicha al pasar. Un piropo fuera de lugar. Un consejo que dictamina. Una lección. Los mandatos se van construyendo a lo largo de nuestras vidas, y nos van construyendo como personas, nos marcan. Nos dicen lo que se puede y lo que no. Nos determinan. Nos pesan. Y aprendemos a vivir según esos mandatos. 

Hasta que los ponemos en discusión.

Estas imágenes y frases fueron tomadas en el 3º Congreso de Género y Sociedad “Voces, cuerpos y derechos en disputa”. Nos cuentan qué les dijeron que los marcó. Gracias a los y las retratadas por abrirse y participar."

(Creative Commons License, Atribución no comercial CC BY-NC 3.0)














xoves, 5 de febreiro de 2015

Cinco propostas cinematográficas sobre o mundo da parella

Arrincamos este "mes do amor" con cinco propostas cinematográficas variadas e non demasiado coñecidas, pensamos, agás unha delas. A que teñen moi boa pinta?

Like Crazy (2011, USA)
Director: Drake Doremus
Intérpretes: Felicity Jones, Anton Yelchin
Like Crazy es una película que trata sobre el amor, pero sobre el amor de verdad, no sobre lo que Hollywood ha intentado vendernos durante tantos años como un sentimiento perfecto y edulcorado. Dos jóvenes que se enamoran tendrán que luchar contra la distancia, contra una distancia real para dos personas que realmente se quieren, sin que la infidelidad o los celos sean motivo de su lucha, sino el día a día, el no verse ni tocarse; en definitiva, la vida.
Quiéreme si te atreves (2003, Francia)
Director: Yann Samuell
Intérpretes: Marion Cotillard, Guillaume Canet
Quiéreme si te atreves: esta película define para mí el romanticismo. Un juego inocente se convierte con el paso del tiempo en una necesidad que al mismo tiempo destruye a los personajes. Está cargada de frases memorables, de momentos tiernos y faltos de moral… solo atendiendo a una norma: ¿capaz o incapaz?
Blue Valentine (2010, USA)
Director: Derek Cianfrance
Intérpretes: Ryan Gosling, Michelle Williams
Está claro que las relaciones a los largo del tiempo van evolucionando, y tristemente en ocasiones el amor se acaba. Se acaba sin que sepamos cómo ni por qué pasó, y sin que podamos hacer nada para volver a sentir lo que sentíamos. Se trata de una historia humana, real, con cuyos personajes puedes empatizar totalmente.
Olvídate de mí (2004, USA)
Director: Michel Gondry
Intérpretes: Jim Carrey, Kate Winslet
Me gusta creer que todo pasa por alguna razón y que cada persona que entra en nuestra vida no lo hace por casualidad. Para mí este es el tema principal de la película; prefiero no contar nada del argumento porque poco a poco os irá sorprendiendo.
Adam (USA, 2009)
Director: Max Mayer
Intérpretes: Hugh Dancy, Rose Byrne
Adam es un chico con síndrome de Asperger; aunque es guapo e inteligente, no tiene facilidad para comunicarse con los demás. Todo se complica cuando su vecina entra en su vida. Cualquier relación personal es difícil, pero puede serlo aún más cuando comunicarte es uno de los principales problemas. Adam es tierna, dulce y además tiene una banda sonora fantástica.

martes, 24 de xuño de 2014

Encontro virtual con Montserrat Barderi, autora de Los Arcos del agua



www.neuschorda.com
A escolla desta novela para o club de lectura de 4º de ESO estivo en consonancia coas tarefas desenvolvidas polas alumnas de 4º este ano no noso proxecto E-twinning.

O proxecto “Etwinautas en las ciudades invisibles” continúa o camiño iniciado o curso pasado como “Matemáticas para viajar a las ciudades invisibles”, con importantes pegadas da literatura universal (o termo “cidades invisibles” está tomado do libro de Ítalo Calvino Las ciudades invisibles e o termo “etwinautas” é un xogo creativo de palabras que fusiona o propio nome do Programa europeo “E-twinning” e a palabra grega “nauta”, con indubidables referencias na literatura clásica). No proxecto cada país participante escolle unha cidade patrimonio da UNESCO ou ben que teña un monumento declarado patrimonio da Humanidade pola Unesco. A nosa escolla ao longo deste curso foi a cidade de Segovia, espazo no que se desenvolve a novela, concretamente, a construcción do acueducto no século I. 

 Neste enlace podedes acceder a una reseña sobre a novela no Blog El Placer de la lectura http://www.elplacerdelalectura.com/2013/12/los-arcos-del-agua-de-montse-barderi.html


www.nuvol.com
Montserrat Barderi amosouse encantada en todo momento de acompañarnos na nosa reunión, facilitando o máis posible a comunicación con ela. Como docente de Ética e Filosofía e  membro do Seminario Filosofía e Xénero da Universidade de Barcelona, a charla foi moi enriquecedora para todo o alumnado que asistiu. Reflexionamos sobre os paralelismos entre a situación política actual e a que se reflicte na novela, o papel da muller na sociedade, a filosofía, a ética e a vida, entre outros temas. E ata saímos no Twitter de Ediciones B, que conta con 18.000 seguidores.





Esta tarde con las lectoras de la biblioteca de Secundaria Do CPI Viaño Pequeno, en Galicia con mi libro Los Arcos del Agua
Unha actividade moi moi destacable na traxectoria do club. Acertamos cando decidimos abrir este encontro coa autora a todos os alumnos e alumnas de 4º de ESO e aos membros do Club de lectura de 3º, que participan tamén no proxecto E-twinning, pois podemos retomar a lectura con este grupo o vindeiro ano, creadas xa unas expectativas. E para ir desenvolvendo esas vosas expectativas, aquí deixamos a reseña elaborada por Marta Otero, Cristina Deus e Luisa Marín  de 4º de ESO sobre a novela:



Cristina

1. Opinión personal:

La verdad es que este libro me gustó muchísimo; al poco rato de empezar a leerlo ya estaba enganchada a él, a pesar de que he de reconocer que a priori no me llamaba mucho la atención. Esto demuestra que no debemos elegir ni juzgar los libros por su apariencia o simplemente por el tema que tratan, ya que nos pueden sorprender mucho como ocurrió en mi caso.

Como he dicho anteriormente, el libro me encantó, ya que al mismo tiempo que es un libro filosófico e histórico, también  es de misterio ya que no se sabe quién es el asesino de Arístides hasta muy entrado el final. Además, me encantan el detalle de todos los acertijos y símbolos dejados por Arístides que Lucio y Amal tenía que descifrar para averiguar quién era su asesino. Al mismo tiempo también es un libro de amor, un libro romántico, sobre todo con la historia de Lucio y Amal, lo que mejora aún más, bajo mi punto de vista, el libro. Me encanta la pareja que forman, ya que ambos personajes me gustan mucho y forman una pareja muy madura.  El personaje de Lucio me gusta mucho porque no le importa la apariencia de Amal, al contario, le parece la mujer más bella del mundo y defiende sus derechos como mujer y, Amal, porque me parece digno de admirar que una mujer en esa época tuviera el valor que tiene ella y que además tuviera tantos conocimientos.
Las treces lecciones finales de Arístides a Lucio están bien, pero he de admitir que me resultaron un poco pesadas.



2. Sensaciones que te produjo la lectura:

·         Me transmitió muchos valores a lo largo de toda la historia ya que es un libro muy filosófico y con el que además aprendes muchas cosas. Algunos de ellos son:

-       Igualdad de los seres humanos (tanto a nivel de sexo, como de nivel económico, apariencia, etc.)

-       No juzgar por las apariencias.

-       Luchar por lo que quieres.

-       La bondad y la justicia.

-       Aprovechar cada día como si fuera el último.

·         A lo largo de toda la historia sentí mucha intriga por saber quién era el asesino de Arístides.

·         Felicidad y alivio al final de la historia, por saber que al final todo acaba bien y además por saber finalmente quien había sido el asesino.

·         Desagrado e incluso rabia por todo lo que le hacían a Atos. Me parece que Tito era un ser muy despiadado y cruel.

·         Pena y tristeza por Amal ya que además de que era discriminada y la trababan mal, su padre la abandonó. Tuvo que ser un golpe muy fuerte para ella.


3. Cita favorita: 

-        No quiero que te vayas. Ya he perdido demasiada en mi vida, no tengo familia si no estoy contigo.
-       Yo soy un impedimento para tu proceso de crecimiento. Conmigo no te esforzarás, solo la soledad te impulsará a salir del mundo…
-       ¿Y si te vas y no vuelvo a verte?
-       Siempre volverás a verme. Me encontrarás en la frase de un libro, en un valor que compartimos, en parte de tu mirada cuando interpretas algo. Si te he enseñado bien, formaré parte de ti para siempre. [...]

Esta cita me parece preciosa; la leería una y otra vez. Además es muy cierta y real, ya que aunque no veas a una persona físicamente, si de verdad hubo momentos bonitos con ella y si de verdad la querías, la seguirás recordando siempre, en cada detalle, en cada momento.



Marta

1. Opinión personal:

Este libro fue muy diferente a como yo pensaba, ya que su portada, que es una cosa en la que me suelo fijar mucho a la hora de elegir un libro, pensé que iba a ser el típico libro histórico que está describiendo todo el tiempo. Pero no, me sorprendió mucho, ya que aunque sí que hay bastante descripción, es algo que me gusta, porque así podemos imaginar cómo era la Roma de antes y compararla con otras ciudades.
Lo que más me gustó fue la amistad de Arístides y Lucio, sobre todo por la compenetración y complicidad que tenían ya que me recordaban mucho a mí y a mis amigas. La historia de Lucio y Amal también fue algo que, para mi gusto, amenizó mucho el libro y lo hizo aún mejor. Además también hay mucho suspense durante toda la historia, lo que hace que te enganches al libro y quieras seguir leyéndolo  y leyéndolo como me pasó a mí.



2. Sensaciones que te produjo la lectura:

- Tristeza, sobre todo cuando contaban como vivían los esclavos y lo mal que los trataban.


- Amistad, en el caso de Arístides y Lucio, al igual que amor en el caso de Lucio y Amal.

- Deseo e intriga por querer saber quién era el asesino de Arístides, con eses suspense que te tiene enganchado hasta el final.

- Maldad por el personaje de Tito en sí mismo, ya que me parece un personaje muy cruel y despiadado.

3. Cita favorita:

“Más que preguntarte quién eres, procura contestar a la pregunta: ¿Qué es lo que soy capaz de hacer?”

Esta cita me parece muy bonita; es de esas frases de libros que quedan marcadas en ti, de las que siempre te acuerdas. Me gusta mucho porque creo que todos nos debemos hacer alguna vez esta pregunta y marcarnos límites y objetivos, luchando por lo que queremos.



Luisa

1. Opinión personal:

Me gusta mucho este libro porque es muy filosófico y el protagonista, Lucio, es muy realista y maduro. Además es un hombre que nos enseña que hay que luchar por aquellas cosas que queremos conseguir, pero no con violencia, si no con honradez, paciencia, sabiduría y sobre todo no inculcar los valores de los demás.

El libro también me gusta mucho porque nos enseña muchos valores éticos, tanto en la cultura como en el campo de la justicia. También nos enseña que esos tiempos y los de ahora son similares en aspectos como por ejemplo la corrupción política, la exclusión social, la pobreza, la violencia y sobre todo las malas personas que existen, que pueden hacerle daño a otras personas sin compasión como pasó en el caso de Arístides. También me gusto el amor que había entre Lucio y Amal, ya que era un amor puro, sincero y bastante maduro.

A pesar de todo esto, debo reconocer que al principio no me llamó mucho la atención porque parecía aburrido, pero me acabó enganchando muchísimo. En resumen, que está muy bien y por encima es muy fácil de leer.

2. Sensaciones que te produjo la lectura:

- Alivio, cuando todo terminó y Lucio por fin consiguió lo que quería, vengando así la muerte de su maestro y además quedándose con Amal.

- Rabia, sobre todo con el asesinó de Arístides y por cómo lo mataron.

- Tristeza por la muerte de Arístides.

- Sentimientos de amor, entre Lucio  y Amal. También en la amistad entre Lucio y Arístides, una amistad incomparable.

- Compasión, por Amal y su pasado, y también por todos los esclavos.

3. Cita favorita:

“No sabía si llorar o vomitar, y esto me ocurría tanto si miraba a la arena como si miraba al público de las gradas”

Esta cita quiere decir que era tan horroroso ver a la gente como disfrutaban que unos se mataran entre otros como ver a los animales luchar entre sí. Me gustó mucho y desde el primero momento sabía que elegiría esta, ya que tiene mucha razón pues hay mucha gente que no tiene corazón y en lo único que piensa es en pasarlo bien debido a los vicios de la vida.










xoves, 29 de maio de 2014

Non quero o teu piropo, quero o teu respeto


"¿Hay que prohibir los piropos? En Bélgica esta pregunta tiene una respuesta más clara. El Senado aprobó el pasado mes un texto que permite condenar a multas de entre 50 y 1.000 euros y penas de hasta un año de prisión a aquellos que profieran comentarios sexistas en la vía pública o hagan proposiciones sexuales. De este modo, el país europeo se convierte en el más beligerante contra los piropos, a los que se considera una forma de acoso y en absoluto de galantería."

Aquí o artigo completo

xoves, 15 de maio de 2014

Son diferente e merezo o teu respeto

Esta semana das nosas letras tivemos, entre outras actividades, a proxección da película Vilamor e un posterior coloquio, organizado polo Departamento de Normalización Lingüística. Un dos aspectos que máis nos chamou a atención foi a concepción do amor e das relacións, moi diferente do concepto tradicional: amor/parella/fidelidade/exclusividade. 

Por que tendemos a considerar que o noso concepto é o adecuado, o correcto, o que debe ser? 

Por que desprezamos/insultamos/desvalorizamos a quen non pensa coma nós, non se comporta coma nós? Por que nos molesta/incomoda o diferente, o que non segue a norma? 

Que ten de bo que sexamos tod@s iguais e nos comportemos do mesmo xeito, como borregos?

Por que non facemos noso o lema de "Vive e deixa vivir" ou "A miña liberdade remata onde comeza a túa"?

Deixamos aí estas cuestións chamando á vosa reflexión. Gustaríanos saber que vos pasa pola cabeza sobre estes asuntos, comentade e compartide nos comentarios, é moi enriquecedor. E queremos traer en relación con estes temas un artigo da Revista Pikara sobre alguén diferente que está a dar moito que falar estas semanas. Probablemente a súa imaxe transgresora e diferente levada ao extremo non nos deixa indiferentes.

Conchita Wurst, ganadora de Eurovisión 2014. Foto: Thomas Hanses (EBU)
«We are unstoppable» («somos imparables») fue la contundente frase con la que culminó Conchita Wurst el sábado al recoger el primer premio en la final de Eurovisión. Y no se refería con ese «we» a las mujeres de barbas pobladas ni a los hombres con traje de cola, que también, pero eso sería quedarse en la punta del iceberg, como muchos han decidido hacer porque tienen miedo de mirar más allá. En ese «we» Conchita estaba incluyendo a todas aquellas personas que son diferentes o sufren discriminación y que todavía tienen mucho por lo que luchar para poder vivir una vida normal. Sí, porque aunque sea paradójico, ser diferente es normal, y a estas alturas de la vida, por triste e insólito que parezca, aún se hace necesario reivindicarlo en muchos países de nuestra Europa. (…)

Su victoria ha sido, incluso más que simbólica, necesaria. Habrá pobres de espíritu que la llamen «friki» o «mamarracha», que no sepan ver más allá de su transgresora imagen o que osen compararla con engendros artificiales y falsos como el Chikilicuatre, nuestro representante eurovisivo allá por 2008. Pero mientras éste se queda en la mera representación de algo cutre y verdaderamente ridículo, sin más pretensión, Conchita ha decidido alzarse como símbolo de la diversidad, apoyo altruista a las personas acosadas por su condición (recordemos que el propio artista que se esconde tras la barba, Thomas Neuwirth, creó el personaje de Conchita para superar su dificultosa salida del armario) y reconocimiento de derechos igualitarios.

Aquí o artigo completo

xoves, 8 de maio de 2014

Hoxe de novo: 2 x 1 pola igualdade

Como o xoves pasado foi 1 de Maio, e festivo, colgamos hoxe dúas boas novas de cara á igualdade real entre mulleres e homes no apartado semanal do blog "Xoves pola igualdade"

A primeira. Queremos presentarvos a unha muller nun mundo de homes: entrenadora dun equipo de 2º división na Liga en Francia: Helena Costa.

"Ella es la excepción que todas esperan que se haga regla. Esta portuguesa de 36 años reemplazará a Régis Brouard en el banquillo, según anunció en un comunicado el Clermont. Primera mujer en dirigir a un conjunto profesional masculino, el Clermont Foot 63, de la Segunda división francesa.

El club galo cuenta con Costa para la próxima temporada. Y ella está más que preparada para tomar esa responsabilidad: como nadie, se graduó con las mejores calificaciones en Ciencias del Deporte en Lisboa, y como todas, pasó los cursos de entrenador y sus correspondientes exámenes. Hasta hizo unas "prácticas" en el Chelsea de Mourinho, de quien dicen le sirve de inspiración. Poco a poco demostró que, desde el banquillo, el fútbol se analiza igual en masculino que en femenino. Por eso llegó a la selección de Qatar, y a la de Irán, después de adquirir confianza y títulos con las categorías inferiores del Benfica y ser ojeadora para el Celtic de Glasgow."

Aquí a noticia completa

A segunda. David contra Goliath (se non coñeces a estes personaxes, xa que a súa historia che permitirá entender a metáfora, pincha aquí): Antonia Ayres - Brown

"La joven estudiante norteamericana Antonia Ayres-Brown ha conseguido después de cinco años de insistencia que la cadena de restaurantes McDonald’s se comprometa a que sus empleados abandonen la presunción de que hay unos regalos “para niños” y otros “para niñas”."

Aquí a historia completa





xoves, 24 de abril de 2014

Unha Cervantes reivindicativa: Elena Poniatowska

Imaxe: www.bne.es
Con voz nerviosa empieza por recordar a las tres mujeres que la precedieron. Es la cuarta en ser distinguida con este premio —frente a los 35 hombres que lo han ganado— pero la primera en subir al púlpito. Ana María Matute estaba en silla de ruedas, María Zambrano no pudo asistir y Dulce María Loynaz envió a una persona para que la representara. Tres marías “zarandeadas por sus circunstancias”. Y junto a ellas nombres de mujeres que van desde Sor Juana Inés de la Cruz, pasando por Tina Modotti o Frida Kahlo, hasta las de Ciudad Juárez asesinadas. Asombro ante el silencio y lo que falta por hacer por las ellas. (...)

En la tierra de Miguel de Cervantes está una mujer de 82 años tan sensible como combativa. ¿Rebelde? Que dice las cosas y reivindica la igualdad y derechos y deberes para todos. Una periodista que empezó a darse cuenta de la realidad en 1954 cuando la contrataron en el periódico mexicano Excelsior. Desde entonces, casi medio centenar de libros periodísticos, ensayos, novelas y biografías. Desde grandes reportajes y crónicas como La noche de Tlatelolco y Las soldaderas, hasta El universo o nada, la biografía novelada de su marido, Guillermo Haro; pasando por novelas como La piel del cielo y Hasta no verte, Jesús mío.

No apareció cabalgando como Sancho Panza pero lo recordó, se comparó a él: “Soy una Sancho Panza femenina. (…) Una escritora que no puede hablar de molinos porque ya no los hay y en cambio lo hace de los andariegos comunes y corrientes que cargan su bolsa del mandado, su pico o su pala, duermen a la buena ventura y confían en una cronista impulsiva que retiene lo que le cuentan”.

Aquí o artigo completo

xoves, 10 de abril de 2014

Violencia de xénero no mundo rural

Menos información, más presión y miedo a la hora de denunciar, dificultad para que se respeten medidas judiciales como órdenes de alejamiento y peor acceso a los recursos disponibles son algunas de las barreras que afrontan las mujeres que sufren el drama de la violencia de género en el medio rural. (...)



"Hay una mayor presión sobre las mujeres para ocultar el maltrato que viven, al ser un medio más cerrado, puesto que las relaciones de vecindad son más intensas y sienten que hacerlo público afectaría al entorno", asegura la publicación, titulada "Violencia de genero igualdad en el medio rural".

En el otro lado de la moneda, "los maltratadores se sienten menos cuestionados por su entorno, pues creen que gozan del respeto de sus vecinos y que no se inmiscuirán en lo que ocurre dentro de casa".

Para acabar con esta situación, los expertos recomiendan sensibilizar a la población para que identifique la violencia desde estadios iniciales y para que los hombres hagan ver al agresor que no son sus cómplices y muestren su desaprobación.

Aquí o artigo completo