Comentando algunas leyendas de Bécquer

                                                                                    Por José Barreiro Hernández de 4º de ESO                  
La voz del silencio 

Me gustó la lectura, ya que es un relato breve y de misterio. Es muy corto, pero tiene el mismo misterio que pueden tener otros libros mucho más largos.

Algunas sensaciones a lo largo de la lectura han sido:

- Misterio: Cuando se giró y vio que nadie se encontraba con él en las calles.

- Rabia: Cuando el hombre deja encerrada a la mujer en casa.

Me llamó la atención que dibujara una silueta de una mujer cuando no sabía quién le hablaba.

Mi cita favorita es esta: 

“¿Qué misterio hay en tus palabras confusas, en tus débiles quejas, en tus armoniosas y extrañas canciones?”

La escogí porque es la frase perfecta que resume, en parte, el libro, y con ella, se puede hacer una segunda parte.

La cueva de la mora

Me gustó la lectura, aunque no me suelen gustar las historias que tratan sobre el amor. Esta me gustó porque la mora ayudó al cristiano y porque me recordó un poco a Romeo y Julieta. Se lo recomendaría a todo el mundo.

Me produjo sensaciones de  respeto (hacia el cristiano, que vuelve a la guerra para conquistar a la mora.) y temor (ya que yo, personalmente, no quería que la mora muriese, al ir a llenar el casco de agua) Esta cita recoge el momento en que la mora, aún sabiendo que iba a morir, por amor fue a por agua al río: “Sin embargo, no vaciló un instante y, tomando el casco del moribundo, se deslizó como una sombra por entre los matorrales que cubrían la boca de la cueva y bajó a la orilla del río.”

El Cristo de la calavera

Me encantó este relato porque al final, los jóvenes mantienen su amistad. Me gustó cuando vieron al amante de Doña Inés y los dos se pusieron a reír. Es fácil de leer y muy entretenida. 

Me hizo gracia cuando ambos vieron al amante de Doña Inés, aunque sentí angustia al principio por ver quién de los dos ganaba el combate y por saber a quién elegiría Doña Inés. Si eso sucediera, hubieran perdido su amistad y el amor de la hermosa dama.

Destaco esta cita porque es cuando ambos se ríen de Doña Inés y de su amante: 

“… y se hubieran de encontrar con una cara de asombro, tan cómica, que ambos prorrumpieron en una ruidosa carcajada…”

La Cruz del Diablo  

Esta lectura me gustó mucho a pesar de ser un relato largo, porque tiene misterio, acción y terror. Me gustó mucho la parte en la que el alcalde le sacaba el casco al hombre y estaba la cara de San Bartolomé con el 666 en la frente. 

La sensación de misterio está presente en casi todo el relato, pero más cuando levantaron el casco del hombre por primera vez. Y pasa a ser de terror cuando, la segunda vez que levantaron el casco, era la cabeza de San Bartolomé con el 666.

Esta cita es el momento cuando el título tiene sentido, y la armadura del hombre se convierte en una cruz:

“…consiguieron, por último, vencer al espíritu infernal, y la armadura se convirtió en una cruz”

Balda de Libros (XXIX): Poderosa, de Sérgio Klein

Poderosa. Sérgio Klein. Xerais

A historia que conta o libro está xenial e, para min, non cambiaría nada da historia. Estou segura de que, se cambiara algo, xa non me gustaría tanto.

Non atoparía ningún momento que non me gustase, xa que a historia realmente gustoume moito. Así que, pódese dicir que non teño ningún momento que non me guste.

A mellor parte é cando Júnior fala con Joana e acaba dicíndolle que el é o autor das notas que ela recibe. Foi un momento que non me esperaba! Pero creo que foi unha escolla moi axeitada.

As personaxes están moi ben elaboradas. Gustoume o xiro que tornaron as cousas con respecto ao triángulo Guto-Joana-Júnior. Realmente sorprendeume.

É un libro moi bo, narrado dunha forma moi sinxela, que fai que a lectura sexa máis levadeira. Sen dúbida, o libro lino moi rápido grazas á forma na que o autor o narra.

O vocabulario do libro é un pouco difícil, xa que había palabras en portugués, o que fixo que o dicionario estivese ao lado durante a lectura.

Recomendaría o libro a rapaces e rapazas da miña idade, xa que creo que lles pode gustar este libro.

Un libro moi entretido!

Irene Noya González (3º ESO)

Para min, o momento máis importante é cando Salete lle di a Joana que é poderosa porque a partir de aí, todo o que Joana escribe faise realidade. O momento que menos me gustou foi cando o pai de Júnior vai á casa de Salete e mata ao can do rapaz, aínda que tamén foi moi emocionante porque despois Salete chama a Joana e a rapaza descobre que é moito máis poderosa do que pensaba xa que, pode revivir a seres vivos.

Este libro gustoume moito e desfrutei coa súa lectura porque case sempre pasan cousas. Aínda que esta historia non é das miñas preferidas, porque a min gústanme as historias de  misterio, e esta é de aventuras con algo de fantasía, pareceume moi boa. 

Os personaxes, polo menos para min, son bastante cómicos, sobre todo o pai cando se pon en modo romántico grazas a súa filla.

Recomendaríallo aos rapaces e rapazas máis ou menos da miña idade porque a protagonista da historia tamén é unha adolescente.

Nerea Portos Balsa (3º ESO)

Para o meu gusto o mellor momento deste fragmento resulta ser cando Joana viu a súa avoa mais a Guto bicándose porque Guto era o mozo que lle gustaba a nosa protagonista, Joana. Paréceme que o tema está ben escollido xa que así ten moitas oportunidades de tema sobre Joana, os mozos, os problemas na casa, a súa avoa Nina, o centro de beleza... 

Eu creo que se desenvolve bastante ben este libro, xa que non se enreda moito nin se queda curto á hora de explicar calquera cousa. 

A min gustoume moito o final porque non me esperaba o que Junior fixo, é dicir, acaban saíndo con Joana, porque fora el quen lle mandara as cartas. E ela pensaba que era o rapaz que lle gustaba ao comezo do libro, que era o que menos esperaba que fose, Junior. 

Pareceume que a lingua que escolleron, moi coloquial, resulta fácil de entender aos rapaces e rapazas da miña idade.

Adrián Brea Martínez (3º ESO)

Gustoume moito este libro porque mostra o poder que teñen as palabras aínda que sexa dunha maneira esaxerada e con maxia polo medio.

O momento máis importante do libro penso que é cando Joana non fai caso do que lle din os demais e segue lendo a súa redacción de Xoana de Arco e lea de todas maneiras, ainda que non sexa unha redacción tradicional.

Non faría moitos cambios no desenvolvemento pero si algún, como que Joana tivera o valor para enfrontarse a Dany e poñela no seu sito dunha vez por todas. Non cambiaría o final pois é un perfecto exemplo de que ainda que as cousas ao final non saen como as tiñas planeadas poden ser tan boas ou incluso máis.

Penso que é un libro fácil de ler , xa que o seu vocabulario non é moi difícil e conta as cousas de maneira sinxela e directa.

Recomendaríalle este libro ás persoas ás que lle gusten os libros realistas pero cun toque de fantasía e de humor, á vez que critica as situacións da vida real.

Olaya Dubra Boquete (3º ESO)

É un libro de fantasía xa que ninguén pode ter eses poderes na vida real pero está moi ben e a min gustoume moito.   

A parte que máis me gustou foi cando a avoa pinta o cabelo de vermello e pon un piercing na cella porque é moi gracioso que non lle deixaran e ao día seguinte aparecera xa con el.   

Non houbo ningunha parte que non me  gustara ou que me parecera que estivese mal redactada excepto cando Joana rexeita a Guto e lle dí que a esqueza para sempre.   

Non lle faría niungún cambio e gustoume moito así como está. Tamén me pareceu un final axeitado e bonito aínda que non me imaxinaba que acabaría así.

Foime doado de ler e non ten un vocabulario difícil de entender. Recoméndoo porque está moi ben e penso que lle pode gustar a xente de calquera idade tanto como me gustou a min.

Fernando José Couselo Noya (3º ESO)

Balda de Libros (XXVIII): Raquel, de Isabel-Clara Simó

Raquel. Isabel-Clara Simó. Xerais

É un libro tipo diario que vai contando a vida dunha adolescente de dezasete anos e a min gustoume bastante. A parte que máis me gustou foi cando descobren que seu irmán non era un xenio e que fixera trampa porque está moi ben redactado. En cambio non me gustou que estivese sempre falando mal de seus pais e da súa forma de ser. 

Non faría ningún cambio xa que me gustou como estaba redactado mais como é a idea principal, que é a vida dunha adolescente que ainda que ten unha vida un pouco rara pero interesante.

Pareceume un final axeitado e bo xa que me gustou moito como remata porque non me esperaba que acabara dese xeito, divorciándose seus pais e que seu irmán fixera trampa aínda que tampouco me imaxinaría que súa nai reaccionara desa forma despois de que Raque atopara traballo. 

Foime fácil de entender e de ler xa que o pasei ben léndoo e me gustou moito.

Fernando José Couselo Noya (3º ESO)