Contacta connosco no mail bibliotecatrazo@yahoo.es



mércores, 27 de febreiro de 2013

Facebook e Twitter aumentan a ansiedade e reducen a autoestima


"Muchos de los encuestados dijeron sentir menos confianza en sí mismos al comparar sus logros con los de sus amigos en las redes sociales, o que 2 de cada 3 aceptaron tener problemas para dormir inmediatamente después de haber estado en estos sitios; y 1 de cada 4 tuvieron dificultades en sus relaciones sociales como consecuencia de un conflicto sostenido en Internet."


Aquí o artigo completo

E vós que opinades...?

martes, 26 de febreiro de 2013

Paseando polas rúas de París...



Unha viaxe polo París máis literario....

Relatos de misterio (I): A IGREXA QUE PON MEDO DE NOITE, por Margarita Pombo Castro


A IGREXA QUE PON MEDO DE NOITE

Había unha vez uns homes que estaban sempre argallando trasnadas. De noite paseaban e de día dormían.

Un día colleron e foron á igrexa, e empezaron a andar arredor da igrexa ata que se lles ocorreu ir e facer un furado nunca tumba.

Van e colleron e foron a casa, colleron unhas pas e empezaron a cavar, pero pronto chegaba o día e tiveron que cubrir todo outra vez para que ninguén os vira.

Foron cada un para a súa casa e durmían de día. Colleron outra noite e foron cavar, desta vez xa levaban as pas. Empezaron a facer o furado pero só que era moi fondo e non chegaban abaixo e tiveron que volver a tapar a lápida do morto.

Volveron outro día e como xa foran outros días xa estaba mellor de cavar a terra, e xa sabían de que profundidade era e esa noite si terminaron de facer o furado.

Ergueron a lápida e viron un cadáver pero viron que algo se movía. Co susto eles taparon o furado e puxeron a lápida porque levaran un susto tremendo. Pero despois non sabían se ir o outro día ou non, pero foron valentes e foron e viron que había un morto e que onda o morto había outra persoa que estaba viva.
O vivo falou para meterlle un susto pero eles non levaron susto ningún porque xa o levaran o día antes e xa ían concienciados de que algo había porque algo xa viran. Empezaron a facerlle preguntas ao vivo :

-¿E que fas aquí?

-¿E quen te meteu aquí?

-¿Cómo chegaches ata aquí, e estás aí dentro?

O vivo que apareceu dentro da lápida non sabía como empezar a responder as preguntas de tantas que lle facían.

Pero o vivo empezou a contarlle unha historia na que eran tres amigos contando a el, e que empezaron a facer trasnadas e un día coincidiu no que pensaron, en ir á igrexa abrir unha lápida e así o fixeron. Pero o vivo non sabía que os outros dous amigos lle estaban argallando unha trampa.

Chegou o día e foron facer o furado e logo como era tan fondo empuxárono e logo non daba saído cara fóra pero estaba xa chegando o día e para facer a broma deixárono alí dentro. Taparon rápido e alí quedou ata hoxe, que eles foron esa noite a abrir a lápida e deron con el pero como estaba tan cambiado ningún dos vivos o recoñeceu e eran os seus amigos que o deixaran alí dentro.

Eles xa non se recordaban que esa era a tumba na que o seu amigo estaba alí, delgaducho, feo, etc , todo cambiado que non se recoñecían uns aos outros.

Ata que ese día levaran unhas pas e un foi por unha corda e el agarrouse a ela e así foi saíndo cara fóra.

Cada un foi cara á súa casa pero un levou ao amigo para a súa casa e alí o escondeu para que os da familia non levaran unha sorpresa moi grande para eles porque xa había moitos días nos que xa buscaran por el, pero os amigos xa o sabían pero calaron por medo.

Chegou o día e levárono á súa casa e comentaron a verdade xa aos da familia porque era moita sorpresa xunta a volvelo a ver a el e saber a verdade do sucedido.

Desde ese día xa non volveron facer outras trasnadas, porque pensaron que por culpa dese chiste moitas persoas sufriron, pero logo recuperaron a felicidade.

Todos volveron a ser amigos outra vez como se nada pasara.

Margarita Pombo Castro (3º PDC)

luns, 25 de febreiro de 2013

O Sol e o Vento

Este é un conto do escritor ruso León Tolstoi traducido ao portugués.


O sol e o vento discutiam sobre qual dos dois era mais forte. 
O vento disse: 
- Provarei q sou o mais forte. 
Vê aquela mulher q vem lá embaixo com um lenço azul no pescoço? 
Aposto como posso fazer com q ela tire o lenço mais depressa do q vc. 
O sol aceitou a aposta e recolheu-se atrás de uma nuvem. 
O vento começou a soprar até quase se tornar um furacão, mas quanto mais ele soprava, mais a mulher segurava o lenço junto a si. 
Finalmente, o vento acalmou-se e desistiu de soprar. 
Logo após, o sol saiu de trás da nuvem e sorriu bondosamente p/a mulher. 
Imediatamente ela esfregou o rosto e tirou o lenço do pescoço. 
O sol disse, então, ao vento: 
- Lembre-se disso: 
“A gentileza e a amizade são sempre mais fortes q a fúria e a força.



Películas gañadoras nos Óscar de Hollywood

Esta noite pasada entregáronse os Oscar de Hollywood, lembramos hoxe as películas premiadas dende os inicios destes premios (moitas baseadas en libros dos que temos lido algún no Club de lectura, todo hai que dicilo)



Vídeo visto no Youtube

domingo, 24 de febreiro de 2013

Tal día coma hoxe...

www.fuertesdelmar.blogspot.com


Celébrase hoxe o aniversario do nacemento de Rosalía de Castro (24 de febreiro de 1837).






O festexo ten este ano un engadido porque neste 2013 cúmprense os 150 anos da publicación do primeiro libro monolingüe
contemporáneo en galego, Cantares Gallegos.


E ti...canto sabes sobre Rosalía...? Xoga connosco aquí 

aquí escoitamos a Rosalía na voz duns intérpretes ben orixinais en Fornelos de Montes (Pontevedra) que nos cautivaron


sábado, 23 de febreiro de 2013

Era una bestia negra, de mandíbula grande, dientes muy afilados...



Por Belén García Lijó (3º ESO)

El perro de los barskerville de Sir Arthur Conan Doyle

En esta novela, los personajes principales son:

Sherlock Holmes: el que tiene el papel decisivo en esta novela. Un detective inglés de gran astucia. Generalmente se levanta muy tarde y, según su compañero Watson, es alto, delgado y de complexión atlética, a pesar de que fuma mucho.

Doctor Watson: el narrador de esta novela. Se hacen pocas descripciones de él en la novela. Por lo que dice Holmes de él, se deduce que es una persona muy activa e impulsiva.

- Sir Henry Baskerville:  hombre bajo de acento norteamericano; es un verdadero caballero y sobrino de Sir Charles Baskerville, es el único heredero de su fortuna.

El Doctor Mortimer:   hombre joven, alto y delgado. Era doctor y médico de cabecera del Sir Charles Baskerville y también un gran amigo.

- Jack Stapleton: hombre de talla baja y delgado, con pensamientos sin escrúpulos para conseguir la fortuna de los Baskerville. Éste y su esposa, Beryl  Stapleton, se hicieron pasar por hermanos al llegar al páramo.

Entre los personajes secundarios, que no son tan importantes, pero sí esenciales, se encuentran:

El mayordomo Jonh Barrymore:  hombre de aspecto digno, alto y elegante. Sirviente de la familia Baskerville durante años, fue él quien encontró el cadaver de Sir Charles en el camino de los tejos.

Eliza Barrymore, su esposa:  Mujer corpulenta, impasible y con una expresión de firmeza y seguridad en la boca.

-Beryl Stapleton:  una mujer hermosa, delgada, alta y elegante. Posee algo exótico y tropical, que forma un contraste singular con la frialdad y la falta de emotividad de su esposo.

Sir Charles Baskerville:  murió hace dos o tres meses antes de la acción que desarrolla la historia. Era un hombre firme, sagaz, práctico y poco dado a las fantasías. Era el dueño de la fortuna Baskerville.

Laura Lyons: de extraordinaria belleza, pero en su rostro había algo, aunque sutil, que no encajaba; cierta vulgaridad en la expresión, dureza en sus ojos y cierta facidez de los labios, que estropeaban su perfecta belleza.

Sr. Frankland, su padre: un anciano colérico, de rostro enrojecido y pelo blanco. Su pasión es el derecho británico y ha gastado una fortuna en juícios.

- Cartwright, amigo de Sherlock Holmes:  es un joven de catorce años que fue el encargado de hacerle llegar comida al detective cuando se encontraba escondido en el páramo y quien le ayudó al principio de la investigación buscando en las papeleras de varios hoteles un periódico recortado.

-Perkins, un hombre de corta estatura y rostro duro, es el cochero de la familia Baskerville, quien transporta a algunos de los personajes de la novela cuando se mueven por el páramo o hacia la estación de tren

Selden:  es el preso fugado de la prisión de Pricetown, hermano de Eliza Barrymore. Sobrevive escondido en el páramo gracias a las ayudas que recibe del matrimonio.

Lestrade: es un amigo y compañero de Holmes, de corta estatura, fuerte y con aspecto de mastín. Ayudó al detective al final de la investigación.

El perro de los Baskerville: un sabueso comprado por Stapleton en Londres, para simular que es el verdadero sabueso de la leyenda. Era una bestia negra, de mandíbula grande, dientes muy afilados, que parecía que echaba fuego por la boca. Su dueño lo pintaba con fósforo para que se pareciera más a una bestia diabólica.

Desde mi punto de vista, todos los personajes principales son redondos, porque a lo largo de la historia van descubriendo cosas interesantes y aprendiendo de los errores que cometieron. Un caso claro es el Doctor Watson, que al principio era una persona muy impulsiva, ya que se lanzaba a hacer conclusiones sin tener los datos necesarios. Cosa que fue corrigiendo a lo largo de esta misteriosa historia con la ayuda de Sherlock Holmes. En cambio los personajes secundarios, no evolucionan, aunque tampoco los describe mucho, porque no actúan lo suficiente como para eso.
Los personajes tienen carácter individual, se ayudan mutuamente pero viven independientemente. No dependen unos de otros.

El punto de vista del narrador es interno, en primera persona. Es el Doctor Watson, un personaje  que intenta resolver, junto a Sherlock Holmes, un caso muy extraño pero interesante. Interviene en los aconteccimientos transcurridos a lo largo de la historia. No es el protagonista, pero se encuentra entre los personajes principales. 

La novela se desarrolla en un espacio real. Está principalmente ambientada en Dartmoor, en Devon en el Condado Oeste de Inglaterra. Las ubicaciones principales también son:
- Baker Street, es la calle donde viven Holmes y Watson en una casa.
- Merripit House: es donde vive el matrimonio Stapleton
- Coombey Tracey, es el lugar donde vive Laura Lyons y donde se encuentra la estación de tren.

El tiempo externo se corresponde al siglo XIX. El tiempo interno son un par de meses en los que solo se dedicaron a investigar la misteriosa pero interesante historia de la familia Baskerville, que finalmente, resolvieron como verdaderos detectives británicos de aquellos tiempos.  



Imaxes vistas en http://www.komic.es

venres, 22 de febreiro de 2013

"Fagamos que o fútbol axude a romper barreiras"


Verónica Boquete, a futbolista galega do Tyresö sueco e da Liga profesional norteamericana  pide a EA Sports que inclúa xogadoras no FIFA pola igualdade no deporte» e reúne 20.000 firmas en 24 horas.


Vero quere contribuír a erradicar a discriminación sexista do fútbol. A deportista galega acaba de lanzar unha proposta a través da plataforma Change.org para que o FIFA, un dos videoxogos máis vendidos do mundo, inclúa mulleres xogadoras e equipos femininos.

Todo o mundo coñece o famosísimo e espectacular videoxogo FIFA, con todas as innovacións imaxinables. Pero… ten una inexplicable omisión: a do fútbol feminino, practicado por máis de 30 millóns de mulleres no mundo.
Por iso, Boquete non dubidou nin un instante en enviar unha petición as altas esferas da EA norteamericana cunha solicitude directa: “Rogo inclúan xogadoras de fútbol na próxima edición do seu videoxogo FIFA”. 

Os argumentos da santiaguesa: “Son muller e futbolista. De pequena entrenaba cos meus compañeiros, pero nos partidos deixábanme no barquillo por ser rapaza. Nestes anos teño visto como a moitas freáronlles soños e ilusións ao non ter oportunidade de xogar. Simplemente por ser chica. Creo que é un problema de base, de educación. E que podemos facer moito para avanzar en igualdade por medio do deporte. Eu quero contribuír con esta petición. Por iso pídolle a EA Sports contribúa con a igualdade no deporte e inclúa a mulleres xogadoras no su videoxogo FIFA”.

«¿Por qué non se representa tamén ao fútbol femenino no xogo máis famoso de fútbol?», pregúntase. «Fagamos que o fútbol axude a romper barreiras», remata.

A iniciativa de Vero Boquete calou fondo e en menos de 24 horas rexistráronse máis de 20.000 mil firmas virtuais no enlace da petición.

«Dende sempre, parece que hai unhas cousas para rapaces e outras para rapazas, non entendo por que un neno pode escoller o su equipo ou o seu xogador preferido e unha nena nin sequera pode ter a posibilidade de ilusionarse nun xogo. Trátase de igualdade, de xustiza, de cambio de mentalidade, de igualdade de oportunidades e de fomentar a ilusión. Igualdade mediante deporte, non pode haber mellor forma», engadíu onte a La Voz de Galicia, ao tempo que insistía: «É unha petición amable».
«Parece unha tontería, pero non o é. Incluír xogadoras no FIFA animaría as rapazas que, como eu, amamos o fútbol a desarrollar a súa paixón».

A futbolista pide a @s internautas que, co seu voto, contribúan a «facer que o fútbol axude a romper barreiras».

QUERES ASINAR A PETICIÓN? Vai a este enlace:

https://www.change.org/es/peticiones/ea-sports-incluyan-jugadoras-en-su-videojuego-de-f%C3%BAtbol-fifa?alert_id=mkYiFgyUju_gkrxQAmPma&utm_campaign=18677&utm_medium=email&utm_source=action_alert

A Voz de Galicia, 22 de febreiro, 2013






Tal día coma hoxe....



El día 22 de febrero de 1943, muere Sophia Magdalena Scholl, más conocida como Sophie Scholl, fue una dirigente y activista del movimiento de Resistencia Rosa Blanca en la Alemania nazi.


Con su apariencia inofensiva y discreto atractivo, Sophie se encargó de trasladar a otras ciudades propaganda del movimiento y ayudar a conformar células a nivel nacional.


La Gestapo colocó a una prisionera política alemana de nombre Elsa Gebel a espiar a Sophie con la intención de obtener más nombres de miembros del grupo; sin embargo, Elsa fue captada por el movimiento y cambió sus convicciones ante la dictadura, a quienes no proporcionó información alguna. Tras la guerra, dirigió una carta a los padres de Sophie, a quienes hizo saber que, durante los últimos cinco días de la vida de su hija, le había cambiado toda su forma de pensar y marcado para siempre.




Imaxe e texto visto en Facebook- Tiempo de mujeres


Aquí podes ver unha película que reflicte o interrogatorio e o xuicio que sufriu.


xoves, 21 de febreiro de 2013

Twitter en galego! (No Día Internacional das Linguas Maternas)


(Fonte: Twitterengalego)

Despois dun longo camiño, que xa vai para dous anos. Este 20 de febreiro do 2013, a rede social Twitter pon a disposición das e dos seus usuarios a lingua galega. Non foi sinxelo, nin moito menos conseguir que isto fora posíbel. Moitas persoas poden pensar que Twitter estea en galego é a cousa máis normal do mundo, máis non se enganan nada. Pero a verdade sexa dita, tivo que pasar moito tempo e as reivindicacións ser constantes para que poidamos “chíar” polo Twitter.


Pode gustar ou non, que en vez de tweets falemos de chíos. Máis o termo chíos, foi empregado de forma espontaneamente dende o inicio da iniciativa, levando consigo un afán máis que de orixinalidade. Chío, non é o mesmo que piar. Non é polo seu significado morfolóxico, nin pola súa definición establecida, aínda que pío lle sente mellor o paxaro Larry. Pois o chío é un “berro” na rede social, que intentaba pasar da forma que fora a indignación de moitos usuarios e usuarias, que non dispoñían da súa propia lingua nesta rede. Ante a polémica de que aparezan termos “inventados”, como o exemplo anterior ou rechío, é froito da libre decisión das decenas de tradutores e tradutoras que empregaron o seu tempo traducindo, que elixiron de forma democrática estes novos termos para nomear a unhas palabras que xa viñan determinadas e que finalmente se puideron mudar. Esta nova terminoloxía pode gustar máis ou gustar menos, pero non hai que esquecer que foi a elección de toda esa xente que participou na tradución, merecendo só por iso, respeto pola súa labor. Máis non hai que esquecer que o Centro de Tradución está aberto para quen quixer axudar na tradución e votar os termos máis correctos. Aínda así, a nova versión está gustando a todos eses tuiteiros e tuiteiras que xa mudaron a súa lingua de Twitter ó galego.

Andel de Libros (XXVIII): La rosa del Kilimanjaro, de Carlos Puerto

 

La rosa del Kilimanjaro (Edelvives), de Carlos Puerto

Este libro llamado La rosa del Kilimanjaro es un libro que podía gustarle a cualquiera que lo leyera porque trata sobre animales como pelícanos, serpientes, guepardos ,elefantes búfalos, cebras , ranas, leones, rinocerontes y muchos más, que trae esta historia.

Trata de una chica que conoce a un chico en África y que juntos vivirán una emocionante aventura actuando en defensa de la naturaleza. Al final de cada capítulo hay adivinanzas, mensajes y acertijos que ayudan a vivir la aventura de Rosa.

Este libro no tiene muchas palabras desconocidas (y si las tiene se miran en el diccionario). Por lo tanto, es fácil de leer y le podría gusta a mucha gente. porque a quien no le gusta algún animal?

Margarita Pombo Castro (3ª PDC)

Convocatoria para ghaiteiros e ghaiteiras !!!

Este ano cúmprese o 150 aniversario da publicación de Cantares Gallegos. Desde a Fundación Rosalía, a Real Academia Galega, a Universidade de Vigo e a Asociación de Gaiteiros Galegos estamos a organizar para o 24 de febreiro (Día de Rosalía e aniversario do seu nacemento) a Alborada para Rosalía de Castro, para o que facemos un chamamento a todos os gaiteiros e gaiteiras de Galicia para dar unha alborada de gloria na súa honra. Se es un gaiteiro ou gaiteira, na mañá do 24 de febreiro sae ás rúas, camiños, prazas ou lugares simbólicos para botar unha peza na honra de Rosalía (a Alborada ou outra). Se non tocas a gaita, en primeiro lugar disfruta da Alborada e logo difunde: faille fotos ou grava vídeos (vale co móbil, claro). Logo compárteo nas redes sociais (e aquí, por suposto).

 Aquí toda a información e instruccións para facelo

mércores, 20 de febreiro de 2013

¿Morrer de amor...? Tonterías!!

Por Irea Ríos Casas (1º ESO)

CANCIÓN : El desamor de Mesalla y Manuel Carrasco.

COMENTARIO :

Eu opino que este sentimento é incorrecto. Ela está triste porque a deixou, pensa que sin el non pode seguir a súa vida, que sin el non pode seguir adiante, como se fose toda a súa vida...pero non é así, tonterías. As mulleres deberían ter voz e voto e non ser esclavas de ninguén. Deberían ser felices e non enamorarse do primeiro que pasa.




Vídeo visto no Youtube

LETRA :


EL:
amiga mia, no quiero verte llorar
ya vendran mejores dias
no te refugies tras tu soledad
y abre los ojos
y olvida ya de una vez el pasado
y vive tu vida
el desamor es parte de un desengaño
ELLA:
no puedo olvidarlo
las noches son tan frias
siento que aun me ama
y mas me duele esta herida
lo e querio tanto que parece mentira
q este aqui llorando
viendo pasar los dias
se que no volvera a la vera mia
que pena la mia
ESTRIBILLO:
el amor sigue un camino
cuando siente un corazon herido
asi el dolor de un desamor
hacia un atajo por el olvido
el amor sigue un camino
cuando siente un corazon herido
asi el dolor de un desamor
hacia un atajo por el olvido
EL:
que pena que pena
tu no m llores morena
que pena que pena siendo tan guapa y tan bella
amiga mia, porque te llora la pena
deja que el tiempo cumpla del amor tu condena
y abre los ojos
y mira al frente
que hay cientos de amores
que no han conocido un desamor
y van buscando corazones
ELLA:
no puedo olvidarlo
las noches son tan frias
siento que aun me ama
y mas me duele esta herida
lo e querio tanto que parece mentira
q este aki llorando
viendo pasar los dias
se que no volvera a la vera mia
que pena la mia
ESTRIBILLO:
el amor sigue un camino
cuando siente un corazon herido
asi el dolor de un desamor
hacia un atajo por el olvido
el amor sigue un camino
cuando siente un corazon herido
asi el dolor de un desamor
hacia un atajo por el olvido
ESTRIBILLO:
el amor sigue un camino
cuando siente un corazon herido
asi el dolor de un desamor
hacia un atajo por el olvido
el amor sigue un camino
cuando siente un corazon herido
asi el dolor de un desamor
hacia un atajo por el olvido

luns, 18 de febreiro de 2013

Dicindo NON a pensar en negativo

Por Fabiola González Viqueira (1º ESO)


Comentario:
Paréceme un horroroso amor.  Nótase que un home está triste porque pensa que non vai a volver ver a muller, cousa que lle senta moi mal.
El pensa que é  un amor  imposible.
Nunca se debe pensar en negativo, porque se te esforzas consigues ser feliz.


                                                     Vídeo visto no Youtube

FALANDO DE PORTUGAL, DE LIBRERÍAS E DE HARRY POTTER


Se a maxia existe,  parte dela atópase na libraría Lello, en Porto. De feito, cando a autora dos libros de Harry Potter, J. K. Rowling  visitou Porto, quedou fascinada con esta libraría e serviulle de inspiración para ambientar algunhas das escenas na  biblioteca de Hogwarts.  Moitas persoas din que algunhas das escenas da película filmáronse nela, pero eu non sei se forma parte do encantamento.
É pequena, pero o seu feitizo pode atraparte por moito tempo.  Está considerada unha das librerías máis bonitas do mundo.
Mirade os vídeos da librería e  dunha escena da película de Harry Potter e deixádevos  cativar.




Vídeos vistos no Youtube

domingo, 17 de febreiro de 2013

O asteroide pasou.....¿rozando?

Imaxe vista en www.carrabouxo.es

Descubrindo a Katniss, a "chica en llamas"


En llamas, o segundo libro da triloxía que estamos a devorar no Clube de Lectura. Los Juegos del hambre están a cautivarnos este curso, profes e alumnas estamos a devorar os tres libros, un detrás de outro. En papel e/ou en e-books, recén estreadiños polas chicas que están a ler a vida de Katniss Everdeen. Para saber máis, aquí nos comenta Rocío o segundo libro da triloxía, En LLamas. 


Por Rocío Villasenín Bello (4º ESO)

Personajes

*Principales:
            
-Katniss: es la protagonista principal. Es una niña que vive en la parte rica del distrito 12 ya que ganó Los Juegos Del Hambre. Ella empezó, sin querer, una revolución y, ahora, la quieren matar por ello. Ella tiene que salvar la vida de su familia y la de los demás ciudadanos.      
Imaxe: www.rtve.es
Es un personaje redondo ya que cambia de pensamientos y de personalidad durante la obra, al principio intenta no enfadar al Capitolio y salvarse ella, pero después, los quiere enfadar y quiere salvar a Peeta, aunque eso implique su muerte. Es un personaje individual.

*Secundarios:

-Peeta: futuro marido de Katniss. Él está entre la vida o la muerte también por la culpa del Capitolio. Es pastelero y pintor. Está enamorado de Katniss, y por ella es capaz de dar su vida y escaparse del distrito.
Este personaje es redondo, ya que cambia de forma de ser por momentos. Por ejemplo, hay una parte en la historia en la que coge una personalidad de líder, con Katniss y Haymitch. Este personaje también es individual.

-Gale: es el amor imposible de Katniss. Está en contra del Capitolio y de sus reglas, su único deseo es revelarse y escaparse de ese distrito. Trabaja en las minas todo el día y los domingos sale a cazar para poder mantener su familia (esta acción está castigada por el Capitolio).
En este libro no evoluciona a lo largo de la historia, yo pienso que es un personaje plano y individual.

-Capitolio: es el conjunto de las personas ricas que tienen poder sobre los distritos. Son los que organizan  los juegos. Es un personaje colectivo y redondo, ya que van cambiando reglas y formas de pensar durante el libro.

-Haymitch: es el mentor borracho que entrenó a Katniss y a Peeta para los juegos. Él bebe para evadirse de la realidad, ya que está solo. Haymich mantiene a Katniss con vida para que la revolución contra el Capitolio siga presente.
Haymitch es un personaje redondo ya que va cambiando de pensamientos y de hechos en la obra, al principio apoya a Peeta pero después se da cuenta de que Katniss tiene más posibilidades y cambia de idea salvándola a ella. Es un personaje individual.

-Compañeros de los Juegos del Hambre: cada uno tiene sus características especiales para sobrevivir, pero todos tienen como misión salvar a Katniss. En esta historia no se sabe mucho de ellos así que supongo que serán personajes planos y a la vez, un personaje colectivo.

-Madre y hermana de Katniss: son la razón por la que Katniss sigue luchando por su vida. La madre ayuda a los enfermos de su distrito. A Gale le salva la vida con sus curas.
La madre y la hermana son personajes redondos ya que van madurando poco a poco (sobre todo la hermana), pero también individuales.


Punto de vista
El punto de vista del narrador es interno, en primera persona. La narradora es Katniss (el personaje principal) y sabe en cada momento como se siente y lo que siente, pero solo los sentimientos de ella misma, no de los demás.
Por ejemplo, “Sin embargo, en estos momentos me late el corazón tan deprisa y con tanta fuerza que apenas los oigo”.


El tiempo
El tiempo externo se corresponde a un futuro próximo en el que un país con corruptos en el gobierno utilizan a las personas pobres de cada distrito. El tiempo interno es alrededor de un año, lo que duran los septuagésimos quintos Juegos Del Hambre.


El espacio
La historia se desarrolla en un espacio imaginario, ya que los distritos y el Capitolio en realidad no existen, pero en la realidad existe esa división de un gobierno rico, mucha pobreza, y lugares más ricos y más pobres. Además, también existe esa división entre un gobierno central y el estado dividido, en nuestro caso está dividido en comunidades autónomas.


Imaxe: www.mujeresfreaks.com

sábado, 16 de febreiro de 2013

A arte de Tim Burton


Estamos a ler no Club de lectura (abaixo, á dereita, máis información) o primeiro libro do xenio Tim Burton. Marabillosas as historias e marabillosas as ilustracións. Creador de personaxes inesquecibles, aquí vos deixamos unha galería dos mesmos. Estamos segur@s de coñeceredes a máis de un....



Vídeo visto en Youtube

venres, 15 de febreiro de 2013

HOXE: Un obxecto luminoso está a avanzar a gran velocidade no ceo


Por Juan Ramón Gallástegui Otero (profe de Física e Química)
Hoxe venres 15 de febreiro de 2013, visítanos un asteroide. Este asteroide, duns 50 m de diámetro,  pasará relativamente cerca da Terra, a uns 30 000 km (os satélites da TV están a 36 000 km)
 Teremos pois a posibilidade de observar un fenómeno pouco frecuente.


No seguinte gráfico (Gráfico NASA / JPL / NEO Program Office / S&T) pódese comparar a distancia á que pasará o asteroide coa órbita dos satélites de comunicacións




Poderase ver con axuda duns prismáticos. Consellos para poder velo:
  • Situarse nun lugar no que se vexa o horizonte norte- leste.
  • Que estes oscuro e sen contaminación lumínica.
  • Só podemos ver o asteroide mentres se afasta de nos na súa traxectoria. Por iso, será máis brillante ao aparecer sobre o  horizonte, perdendo brillo co paso do tempo.
  • A observación con prismáticos é recomendable durante a primeira hora de visibilidade. A medida que se afaste y se faga máis feble suxerimos apuntar cun telescopio a unha zona do cielo pola que se sepa que vai  pasar  e esperar o seu paso.
  • O asteroide pasará aproximadamente dende a dereita da cola da Osa Maior cara a estrela polar. 
  •  Non se verá como un pedrusco lanzado ao aire. O meteorito será percibido como un obxecto luminoso que avanza a gran velocidade no ceo. Como unha estrela fugaz, pero que neste caso ao ser observada cos prismáticos non se apagará ata que saia do  alcance dos mesmos.
.
Este é o mapa para facer a observación do asteroide dende Santiago (nas proximidades os datos serán parecidos), tomado da web  http://heavens-above.com


Seguimos a cuestionar algunhas cancións de amor

Por Jennifer López Becerra (2º de ESO)

Navidad solo de Jhonny Rivera

Comentario: 
Eu creo que este sentimento o teñen moitas persoas ao longo da súa vida, lembrando moito a outra persoa e esta non lle fai caso. Pese a eso, eu creo que se deberían levar ben, aínda que non se quixeran.



Letra:

Que triste Navidad,
que triste es estar solo
cuando se quiere a alguien y nos deja,
se nos derrumba todo

por que no estas aquí
compartiendo conmigo
no sabes como es esto
se siente un gran vacio
cada luz encendida
es un recuerdo tuyo,
como escapan los recuerdos
que hago a donde huyo

no imaginas como son
esas noches de desvelo
se escuchan voladores,
me invaden los recuerdos

navidades tan bonitas
que juntos compartimos
si tu las olvidaste por que yo no he podido

todo el mundo sonríe
encienden sus velitas
y mi casa esta apagada
nada brilla, no esta esa lucecita

amor tú eres mi luz
si tu quieres volver
a alegrar mi navidad
me voy a enloquecer
mi corazón saldría,
saltaría de emoción
aunque fuera de noche
yo creo que sale el sol

pues seria el mejor regalo
que me diera el niño dios
mi amor yo estoy dispuesto
a recibirte mi amor

navidades tan bonitas
que juntos compartimos
si tu las olvidaste por que yo no he podido
por qué yo no he podido



Vísto no Youtube
  

Revisando iso de "que romántico" ...


Por  Myriam Morán Sacristán (profe de Inglés)



Si tú no estás aquí de Rosana

                                  (Visto no youtube)

¡Qué romántica! ¡Qué bonita!

 ¿Qué romántica? Imos ler polo miudiño.

Se ti non estás aquí… non podo durmir. Fáltame o aire, non podo respirar. A xente é ninguén, os demáis non contan. Non sei nin siquera porque latexa o meu corazón, xa que está sen dono. O ceo perde ata as estrelas. O paraíso convértese nun inferno.

A min paréceme que sentir algo así é máis doloroso que outra cousa. Aparentemente parece un conto de fadas, un soño. ¡ Qué maravilla! Estando namorada non necesito nada máis no mundo. Pero en realidade é un pesadelo. Imaxinade o que sería que a nosa  vida so tivera o sentido que lle da  a presenza do amor.
 A canción ven dicir que se non estivera enamorada, estaría vacía.
 E tod@s sabemos cantísimas persoas e cousas enchen as nosas vidas ¿verdade?

“Si tú no estás aquí” de Rosana
No quiero estar sin ti 
Si tú no estás aquí me sobra el aire 
No quiero estar así 
Si tú no estás la gente se hace nadie 

Si tú no estás aquí no sé 
Que diablos hago amándote 
Si tú no estás aquí sabrás 
Que Dios no va a entender por qué te vas 

No quiero estar sin ti 
Si tú no estás aquí me falta el sueño 
No quiero andar así 
Latiendo un corazón de amor sin dueño 

Si tú no estás aquí no sé... 

Derramaré mis sueños si algún día no te tengo 
Lo más grande se hará lo más pequeño 
Pasearé en un cielo sin estrellas esta vez 
Tratando de entender quién hizo un infierno el paraíso 
No te vayas nunca porque 

No puedo estar sin ti 
Si tú no estás aquí me quema el aire 

Si tú no estás aquí no sé... 
Si tú no estás aquí.

venres, 8 de febreiro de 2013

Participando na exposición de cancións "horribles" de amor

Estamos a dar un paseo por esas horribles cancións que amosan relacións acompañadas de dolorosísimos sentimentos amorosos (que tal vez teñan pouco de amor que goza de boa saúde, que nos debe alegrar a vida, e facer disfrutaaaaaar!!)

Para participar...

 Enviade ao correo da biblioteca:

1. Breve comentario sobre por que pensas que o tema describe un "horroroso amor"
2. Letra da canción (atópanse facilmente en Internet, para poder apreciar ben os "horrores")
3. Vídeo e/ou audio da canción

Esta é a colaboración de Noelia Casas García de 2º de ESO:

Canción: Si tú no vuelves de Miguel Bosé   

Comentario: Eu opino deste sentimento que non é o correcto, porque parece que ela é a súa sumisa,que sempre fai o que el lle di e ela non vale para nada. Que sen el non existe.
Ela afirma que se el non está non hai vida,e en moitos casos  é mellor,como di o dito, estar soa que mal acompañada.

Letra:
Si tu no vuelves se secarán todos los mares
 y esperaré sin ti, tapiado al fondo de algún recuerdo.
Si tú no vuelves mi voluntad se hará pequeña.
Me quedaré aquí junto a mi perro, espiando horizontes.

Si tú no vuelves no quedarán más que desiertos
y escucharé por sí algún latido le queda a esta tierra
que era tan serena cuando me querías,
había un perfume fresco que yo respiraba.
Era tan bonita, era así de grande... No tenía fin.

Y cada noche vendrá una estrella a hacerme compañía,
que te cuente cómo estoy, que sepas lo que hay.
Dime amor, amor, amor, estoy aquí ¿No ves?
Si no vuelves no habrá vida, no sé lo que haré.

Si tú no vuelves no habrá esperanza ni habrá nada,
caminaré sin ti con mi tristeza, bebiendo lluvia...
Que era tan serena cuando me querías,
había un perfume fresco que yo respiraba.
Era tan bonita, era así de grande... No tenía fin, no tenía fin.

Y cada noche vendrá una estrella a hacerme compañía,
que te cuente cómo estoy, que sepas lo que hay.
Dime amor, amor, amor, estoy aquí ¿No ves?
Si no vuelves no habrá vida, no sé lo que haré.

Vídeo: Miguel Bosé e Shakira






Recomendación dende Portugal: cinco librerías que debemos visitar antes de morrer

Curioseando pola rede, atopamos este blog en portugués con artigos interesantes sobre o mundo dos libros. Aquí vos enlazamos para que curioseedes...


xoves, 7 de febreiro de 2013

De "amores horrorosos"

Aproveitando que se acerca o San Valentín...e como ás veces tod@s vemos amores por aí que nos producen un sentimento ou unha sensación de "Que horror!!"...

...abrimos aquí unha sección compartida que imos chamar "Horrorosas cancións de amor", para darnos un paseo por esas horribles relacións acompañadas de horribles sentimentos (que nos fan sentir tan, tan mal...que tal vez teñan pouco de amor que goza de boa saúde, que nos debe alegrar a vida, e non convertir os nosos días nunha tortura). 

Ademais, penso que aínda nos vai dar para rir un pouco. (Asun promete, ademais, traballar nas aulas algunhas das cancións que propoñades)

Instruccións para participar.

 Enviade ao correo da biblioteca

1. Breve comentario sobre por que pensas que o tema describe un "horroroso amor"
2. Letra da canción (atópanse facilmente en Internet, para poder apreciar ben os "horrores")
3. Vídeo e/ou audio da canción


Por exemplo : Sin ti no soy nada de Amaral

Comentario: Non estamos dacordo con ese sentimento horrible de que non son nada sin ti, é falso. A realidade moitas veces é que sin ti podo ser moito, e por suposto, sirvo para un montón de cousas. Tal vez ata serei máis feliz que estando contigo.


Sin ti no soy nada,
una gota de lluvia mojando mi cara
mi mundo es pequeño y mi corazón pedacitos de hielo
solía pensar que el amor no es real,
una ilusión que siempre se acaba
y ahora sin ti no soy nada
sin ti niña mala,
sin ti niña triste
que abraza su almohada
tirada en la cama,
mirando la tele y no viendo nada
amar por amar y romper a llorar
en lo más cierto y profundo del alma,
sin ti no soy nada
los días que pasan,
las luces del alba,
mi alma, mi cuerpo, mi voz, no sirven de nada
porque yo sin ti no soy nada
sin ti no soy nada
sin ti no soy nada
me siento tan rara,
las noches de juerga se vuelven amargas
me río sin ganas con una sonrisa pintada en la cara
soy sólo un actor que olvidó su guión,
al fin y al cabo son sólo palabras que no dicen nada
los días que pasan,
las luces del alba,
mi alma, mi cuerpo, mi voz, no sirven de nada
qué no daría yo por tener tu mirada,
por ser como siempre los dos
mientras todo cambia
porque yo sin ti no soy nada
sin ti no soy nada
sin ti no soy nada.




Vídeo visto no Youtube

O portugués, unha xanela aberta ao mundo

Dende hai un par de días podemos botar un ollo á literatura en lingua portuguesa nos pasillos do instituto. Decidimos airear os libros en portugués dos que dispoñemos, para celebrar unha novidade/experimento que botamos a andar no Club de lectura: unha, ou máis ben dúas, lecturas nesta lingua que é, ou case, a nosa. Seis atrevidas chicas de 3º e 4º de ESO conforman este club e van ser as pioneiras do que pretendemos sexa unha continuidade nos vindeiros anos. (Abaixo á dereita podedes ver o que estamos a ler, pinchando encima das portadas dos libros.) 
Queremos agradecer a tod@s @s moz@s voluntarios que nos axudaron este martes a última hora a montar esta mostra, @s da foto. A exposición pretende ser un ánimo para que botedes un ollo  aos escritos nesta lingua, coa intención de descubrir que resulta máis sinxela do que pensabamos. Así nos está a suceder a nós.


luns, 4 de febreiro de 2013

Hoxe: Día Mundial contra o cancro

Imaxe vista no Facebook (Descosido)

Dona Angelita, a inventora galega do libro electrónico

Foto: www.losfilologos.com
El objetivo de doña Angelita era “reducir el peso de los libros” que los niños debían llevar en sus carteras y “hacer la enseñanza más atractiva para los alumnos”, explica su nieto, que añade que otra de sus preocupaciones eran “los niños con alguna dificultad, por ejemplo en la vista, para los que ideó la posibilidad de graduar la lámina transparente bajo la cual se deslizaban los carretes”.

Desgraciadamente, la Enciclopedia Mecánica nunca se llegó a comercializar, debido a que en ese tiempo “había otras prioridades en el país y se apostó por otros proyectos. Además,  la implementación de todas las especificaciones del invento era inviable”, afirma Rodríguez.


“En sus últimos años, Ángela intentó volverlo a construir, cuando ya era todo tecnológicamente viable, pero no consiguió apoyo público ni financiación privada. El que fuera mujer y española quizás contribuyó a ello…”, añade.

Aquí o artigo completo

venres, 1 de febreiro de 2013

"...era da cor do caramelo e era moi suaviño"


Por Irea Ríos Casas (1º ESO)


Palabras de Caramelo é un libro  que lemos no Club de lectura do autor Gonzalo Moure

O libro narra a historia  dun neno que é xordomudo  chamado Kori.
Kori ía a unha escola onde lle ensinaban  a ler e a escribir, e cada  día ía empezando a saber un pouco máis.

O seu tío tiña unha camela que un bo dia pariu, e naceulle un pequeno camelo. Kori emocionouse moito con este nacemento e cada dia ía visitar á cría e  contarlle as súas cousas. Púxolle o nome de  Caramelo porque era da cor do caramelo, e era moi suaviño.

Kori pensaba que Caramelo cando movía os beizos lle dicía cousas, el interpretaba como que se comunicaba con él. Cada dia que pasaba íase encariñando máis e máis, por iso  compartia co seu amigo todo o que lle acontecia.

Un día no campamento de Kori xa non quedaba comida para alimentarse, e pensaron que chegara a hora de matar a Caramelo. Kori non sabía nada de que tiñan que matalo e cando o soubo púxose moi triste e decidiu escapar cara ao norte con él, pero acabaron por atopalos.

O día do sacrificio levaron a Caramelo a unha montaña para matalo, porque dicían que había que sacrificalo  mirando ao sol.

 Kori quedou alí a ver como mataban a Caramelo e acariñándoo todo o tempo. Caíanlle as bágoas polas meixelas pero non deixaba de mirar  todo o tempo para Kori e dicirlle palabras bonitas  ao oído..

Cando Kori se fixo grande  aínda seguía pensando  en Caramelo, e fixo un libro con poemas que se chamou : Palabras de Caramelo.

Este libro foi moi coñecido e sóuboo porque un día de casualidade coñeceu a un poeta famoso, e falando con el, enterouse de que sabía de memoria os poemas que el escribira a Caramelo.


Valoración persoal : Pareceume un gran libro e gustoume moito. A parte que máis me gustou foi cando levaron a Caramelo a montaña e Kori quedouse alí mirando como o mataban, ese momento pareceume moi emotivo.

Os camelos non falan....ou si...?

Por Adrián Landeira Pose (1º ESO)

No Club de lectura no primeiro trimestre limos un libro titulado Palabras de caramelo do autor Gonzalo Moure.

A historia desenrólase no Sáhara, o protagonista é
Kori, un rapaz saharaui xordomudo. Na escola especial a que el iba, so debuxaban, aprendían a atarse os cordóns... as cousas máis sinxelas para poderse defender eles solos. Kori, ao ser xordo, non sabía o que dicían as demais persoas, salvo os nomes que recordaba polos movementos dos beizos. Por exemplo: El era Kori (boca pechada, boca estirada), e súa nai Mahfuda (beizos pechados, boca aberta, boca pechada, boca aberta). Kori non  sabía que os camelos non falaban, porque ao regurxitar a comida movían a boca e os beizos, polo tanto Kori pensaba que os camelos falaban.

A Kori gustábanlle moito os animais, pero en especial un: O camelo. No Sáhara os camelos son animais de gando, como aquí as vacas. Criábanas e cando se facían maiores sacrificábanas.

Os tíos de Kori tiñan unha camela, e, cando saía da escola, sempre ía ver a camela. Un día Kori ía ver a camela e , ao chegar, tiña unha cría, a que Kori decidiu chamarlle caramelo, pola súa cor.
Kori aprendeu a escribir e sempre que ía ver o camelo levaba papel e bolígrafo para anotar o que o camelo lle “dicía”. Kori fíxose moi amigo do camelo, o camelo foi medrando e chegou a hora de sacrificalo, pero non quixeron dicirlle nada ao neno. Kori ao final acabouse enterando e decidiu marchar co camelo ao deserto do Sáhara. Ao final o seu pai e o seu tío fóronos buscar ao deserto porque senón morrerían sen auga e comida.

Chegou o día do sacrificio e Kori foi co seu tío e dous honorables homes do poboado a ver como sacrificaban ao camelo. Levou con el papel e bolígrafo para anotar todo o que lle dicía o camelo antes e durante o sacrificio. O camelo empezou a mover os labios e o  seu tío degolou a cabeza do camelo, o cal berraba e movía os beizos. E Kori aguantou durante o sacrificio e viu como mataban ao seu mellor amigo. Ao escribir todo o que seu amigo, o camelo, dicía, saíulle un poema que en realidad escribira el, porque os camelos non falan.

Kori medrou e seguiu escribindo poemas, ata que se fixo un xoven poeta moi reconocido en todo o país. O poema que Kori escribiu chamouse “Palabras de Caramelo”, como o seu amigo o camelo.

O que máis me gusta do conto e que Kori non se separou do seu amigo ata nin sequera á hora da súa morte.

Valoración persoal deste libro: 8