Contacta connosco no mail bibliotecatrazo@yahoo.es



xoves, 29 de maio de 2014

Non quero o teu piropo, quero o teu respeto


"¿Hay que prohibir los piropos? En Bélgica esta pregunta tiene una respuesta más clara. El Senado aprobó el pasado mes un texto que permite condenar a multas de entre 50 y 1.000 euros y penas de hasta un año de prisión a aquellos que profieran comentarios sexistas en la vía pública o hagan proposiciones sexuales. De este modo, el país europeo se convierte en el más beligerante contra los piropos, a los que se considera una forma de acoso y en absoluto de galantería."

Aquí o artigo completo

Balda de Libros (LIX): Bodas de sangre, de Federico García Lorca



Este libro en general me gustó mucho, porque desde mi punto de vista se puede apreciar con mucha facilidad la importancia que tuvo el padre del joven enamorado en la familia, porque la madre de este en toda la obra es muy machista, las mujeres en casa bordando y los hombres trabajando en el campo.

Lo que menos me gustó de la obra fue la parte en la que habla la madre, porque siempre habla de su marido de que el lo hacia así y así se debe hacer y lo peor que lo inculque a su hijo, por otra parte esta joven que se casa pero no está enamorada, se casa por el dinero, y otra cosa más porque no podría ser ella la que tuviera el dinero? 

En general este libro nos hace ver a simple vista del problema que tenían muchas personas mayores con seguir con la tradición.

Es un libro muy fácil de leer y de entender, y muy bonito ya que trata muchos temas interesantes como el drama de una mujer y un padre viudo, una novia enamorada de otro el cual no es su marido etc.

Alba Docampo Noya (4º PDC)

Balda de Libros (LVIII): Historia de una escalera, de Antonio Buero Vallejo


Este libro me gustó porque  tiene muchos personajes y así es más entretenido.
La escalera  es el símbolo principal de la obra, porque representa  la inmovilidad social de unos personajes que pasan subiendo y bajando la misma escalera que no les lleva a ningún sitio.
El amor en  la obra también está presente pero se identifica con la libertad y la verdad ante todo.
También Historia de una escalera, que es como se llama el libro, es un análisis de la sociedad en una época de pobreza, hambre...
El final que tiene me gusta porque Fernando hijo y Carmina hija van a ser  felices .  Lo dejaría tal como está, sino lo pondría peor.
Lo recomendaría leer ya que ves como es la historia, mucho mejor de lo que se cuenta en esta valoración, ya que tendrías tú una valoración respecto a la vista de lo que verías tú.
Te darías cuenta como pasan épocas sin dinero.
El vocabulario es fácil de entender ya que apenas tiene palabras difíciles.
Leedlo, y vereís como es entretenido, fácil de leer y breve.

Margarita Pombo Castro (4º PDC)

xoves, 15 de maio de 2014

Son diferente e merezo o teu respeto

Esta semana das nosas letras tivemos, entre outras actividades, a proxección da película Vilamor e un posterior coloquio, organizado polo Departamento de Normalización Lingüística. Un dos aspectos que máis nos chamou a atención foi a concepción do amor e das relacións, moi diferente do concepto tradicional: amor/parella/fidelidade/exclusividade. 

Por que tendemos a considerar que o noso concepto é o adecuado, o correcto, o que debe ser? 

Por que desprezamos/insultamos/desvalorizamos a quen non pensa coma nós, non se comporta coma nós? Por que nos molesta/incomoda o diferente, o que non segue a norma? 

Que ten de bo que sexamos tod@s iguais e nos comportemos do mesmo xeito, como borregos?

Por que non facemos noso o lema de "Vive e deixa vivir" ou "A miña liberdade remata onde comeza a túa"?

Deixamos aí estas cuestións chamando á vosa reflexión. Gustaríanos saber que vos pasa pola cabeza sobre estes asuntos, comentade e compartide nos comentarios, é moi enriquecedor. E queremos traer en relación con estes temas un artigo da Revista Pikara sobre alguén diferente que está a dar moito que falar estas semanas. Probablemente a súa imaxe transgresora e diferente levada ao extremo non nos deixa indiferentes.

Conchita Wurst, ganadora de Eurovisión 2014. Foto: Thomas Hanses (EBU)
«We are unstoppable» («somos imparables») fue la contundente frase con la que culminó Conchita Wurst el sábado al recoger el primer premio en la final de Eurovisión. Y no se refería con ese «we» a las mujeres de barbas pobladas ni a los hombres con traje de cola, que también, pero eso sería quedarse en la punta del iceberg, como muchos han decidido hacer porque tienen miedo de mirar más allá. En ese «we» Conchita estaba incluyendo a todas aquellas personas que son diferentes o sufren discriminación y que todavía tienen mucho por lo que luchar para poder vivir una vida normal. Sí, porque aunque sea paradójico, ser diferente es normal, y a estas alturas de la vida, por triste e insólito que parezca, aún se hace necesario reivindicarlo en muchos países de nuestra Europa. (…)

Su victoria ha sido, incluso más que simbólica, necesaria. Habrá pobres de espíritu que la llamen «friki» o «mamarracha», que no sepan ver más allá de su transgresora imagen o que osen compararla con engendros artificiales y falsos como el Chikilicuatre, nuestro representante eurovisivo allá por 2008. Pero mientras éste se queda en la mera representación de algo cutre y verdaderamente ridículo, sin más pretensión, Conchita ha decidido alzarse como símbolo de la diversidad, apoyo altruista a las personas acosadas por su condición (recordemos que el propio artista que se esconde tras la barba, Thomas Neuwirth, creó el personaje de Conchita para superar su dificultosa salida del armario) y reconocimiento de derechos igualitarios.

Aquí o artigo completo

Para coñecermos un pouquiño a Xosé María Díaz Castro, autor homenaxeado nas Letras Galegas



A páxina web da Coordinadora Galega de Equipos de Normalización e Dinamización Lingüística ofrécenos un completo catálogo de recursos para coñecermos a biografía e a obra do poeta e tradutor Xosé María Díaz Castro, a quen se homenaxea este ano no Día das Letras Galegas.

De todos eles escollemos o Telexornal Díaz Castro, un informativo que repasa a vida e a obra do autor e que foi elaborado pola alumnado do CPI Os Dices de Rois, coa dirección e realización do seu profesor Luís Aldegunde.

E despois unha curtametraxe de animación sobre “Penélope” (realizada polo Obradoiro de Plástica do IES As Barxas de Moaña, por Paula Solla de 1º Bacharelato), o poema máis coñecido de Díaz Castro, que pertence ao seu libro Nimbos (que se pode ler na páxina poetadiazcastro) e que tamén figura en moitas antoloxías de poesía, cuxo texto é:

Un paso adiante e outro atrás, Galiza,
 e a tea dos teus soños non se move.
A espranza nos teus ollos se espreguiza.
Aran os bois e chove.

Un bruar de navíos moi lonxanos
che estrolla o sono mol coma unha uva.
Pro ti envólveste en sabas de mil anos,
e en sonos volves a escoitar a chuva.

Traguerán os camiños algún día
 a xente que levaron. Deus é o mesmo.
Suco vai, suco vén, ¡ Xesús María!,
e toda cousa ha de pagar seu desmo.


Desorballando os prados como sono,
o Tempo vai de Parga a Pastoriza.
Vaise enterrando, suco a suco, o Outono.
¡ Un paso adiante e outro atrás, Galiza!

Balda de Libros (LVII): Comedia bífida, de Manuel Nuñez Singala



Este libro en xeral gustoume moito, a forma de transmitirnos aos galegos o problema que está a pasar na nosa terra, os galegos cambiar a súa lingua nativa polo simple feito de que consideren as persoas que o falan paletas é unha verdadeira vergonza.

A parte que máis me gusta é cando fala Luci a rapaza que defende o galego que sempre acaba buscando a maneira de facerlle ver ao xuíz que as persoas fáltalles personalidade, que a lingua é importantisima e preocúpanse máis os de fóra pola lingua galega  que os propios galegos.

A verdade é que este libro sorprendeume para ben, nunca pensaría que se puidese reflectir tan claro o problema da actitude galega nunha obra de teatro.

Recomendo lelo, porque á parte de ser un libro que nos fai reflexionar sobre o que pasa ao noso contorno fainos ver a pouca personalidade que teñen algúns galegos.

!VIVAMOS COMO GALEGOS!

Alba Docampo Noya (4º PDC)

Este libro é un dos mellores exemplos desas obras que che fan parar e reflexionar, xa que é una clara verdade sobre o que opina a xente, desta vez, de Galicia sobre a súa lingua.

Obra escrita por Manuel Nuñez Singala, ten un gusto exquisito ao falar dun grave problema que afecta a poboación galega con un pouco de retranca e ironía. Singala plasmou na obra todas as opunións respecto do galego.

O que máis me chamou a atención deste libro e me gustou foi a facilidade de entendemento, e sobre todo, a forma de representalo, é dicir, na obra simula un xuízo aos cidadáns galegos respecto ao emprego que eles fan da nosa lingua e en que circunstancias a empregamos ou a deixamos en segundo lugar, como se nós mesmos a desprestixiaramos.

Miguel Rey Viqueira (4º ESO)

martes, 13 de maio de 2014

Balbino en Xapón

"Eu son Balbino. Un rapaz da aldea. Coma quen dis, un ninguén"






Así comeza Memorias dun neno labrego, a xenial novela de Xosé Neira Vilas que vimos de ler no Club de lectura de 1º de ESO. Foi publicada en 1961 en Arxentina e traducida a varios idiomas. Está a prepararse unha nova versión en xaponés.

"Tadashi Yamamoto é un namorado da cultura galega (...) está a traducir ao xaponés unha das mellores obras da nosa literatura"   (Aquí podes ler a entrevista)

xoves, 8 de maio de 2014

Hoxe de novo: 2 x 1 pola igualdade

Como o xoves pasado foi 1 de Maio, e festivo, colgamos hoxe dúas boas novas de cara á igualdade real entre mulleres e homes no apartado semanal do blog "Xoves pola igualdade"

A primeira. Queremos presentarvos a unha muller nun mundo de homes: entrenadora dun equipo de 2º división na Liga en Francia: Helena Costa.

"Ella es la excepción que todas esperan que se haga regla. Esta portuguesa de 36 años reemplazará a Régis Brouard en el banquillo, según anunció en un comunicado el Clermont. Primera mujer en dirigir a un conjunto profesional masculino, el Clermont Foot 63, de la Segunda división francesa.

El club galo cuenta con Costa para la próxima temporada. Y ella está más que preparada para tomar esa responsabilidad: como nadie, se graduó con las mejores calificaciones en Ciencias del Deporte en Lisboa, y como todas, pasó los cursos de entrenador y sus correspondientes exámenes. Hasta hizo unas "prácticas" en el Chelsea de Mourinho, de quien dicen le sirve de inspiración. Poco a poco demostró que, desde el banquillo, el fútbol se analiza igual en masculino que en femenino. Por eso llegó a la selección de Qatar, y a la de Irán, después de adquirir confianza y títulos con las categorías inferiores del Benfica y ser ojeadora para el Celtic de Glasgow."

Aquí a noticia completa

A segunda. David contra Goliath (se non coñeces a estes personaxes, xa que a súa historia che permitirá entender a metáfora, pincha aquí): Antonia Ayres - Brown

"La joven estudiante norteamericana Antonia Ayres-Brown ha conseguido después de cinco años de insistencia que la cadena de restaurantes McDonald’s se comprometa a que sus empleados abandonen la presunción de que hay unos regalos “para niños” y otros “para niñas”."

Aquí a historia completa





Balda de Libros (LVI): O achado do castro, de Manuel Núñez Singala



Este libro gustoume moito, sobre todo cando Caleno, un ladrón, se facía pasar polo sabio Citrón e recitáballe varios versos inventados por el, algún como: Polo rius abaixus vai unha troitae de pé, e logo, este traducíalle a: Ulises que me dises; ou tamén como: Magis vale semper tarde ca nuncae, e traducíallo a: Abride a porta me cago en diola que teño présa. Son moi graciosos, sobre todo, porque o Emperador de Roma non se dá conta do que está a escoitar.

Unha cousa bastante peculiar é que ten un presentador que actúa como o director da obra, e por veces, para a representación para explicar algunhas características sobre os personaxes ou o que pensan nese momento.

Polo resto, paréceme un libro moi fácil de ler e enténdese moi ben. De feito, recomendaríallo a calquera persoa.

Belén García Lijó (4º ESO)

Gustoume moito este libro, fíxome moita gracia a escena onde o pobre Soldado 2 perdeu a perna sen facer nada, foi un pouco inxusto pola parte do Emperador. 

Outra escena que me gustou foi cando o falso Citrón se inventaba as historias cando lle tiña que ler ao Emperador e el aínda máis parvo que lle cría. 

O amor entre Carmiña e Manolitus é puro, inxenuo, e ás veces un pouco cursi. Os ladróns son algo listos pero non tanto, son moi parvos. Pero está moi ben, sinxelo de ler, entretido e humorístico.

Esta obra utiliza algunhas expresións modernas pero modificadas, dándolle un aspecto cómico e divertido ao ler.

Luisa Fernanda Marín Echeverri (4º ESO)


Este libro, O achado do castro, gustoume xa que se desenvolve na Antiga Roma, tamén porque Catulo e Caleno, que son dous personaxes da historia quérenlle roubar ao Emperador o medallón, que era o símbolo do Imperio.
Tamén porque o escravo descobre que Catulo e Caleno están no pazo do Emperador, pero logo o escravo é intoxicado por unhas uvas... E así máis historias que están ben.
A  acción da obra desenvólvese na época dos romanos. Tamén ao longo da obra hai varias referencias a cancións populares galegas.
Os personaxes, hai algúns que son máis poderosos que outros por exemplo: o Emperador que tiña  poder absoluto en cambio Catulo e Caleno non teñen poder ningún xa que son dous ladróns que están roubándolle cousas aos demais como o medallón ó Emperador pero o final non  foron capaces de lla roubar.
Así vendo como son os personaxes podedes ter unha referencia da historia ou imaxinala.
O vocabulario é fácil de entender, ten poucas palabras descoñecidas.

Recomendaríao lelo porque hai varias cousas coas que podes aprender como por exemplo a non ter faltas de ortografía etc, que son moi usadas na vida cotiá,  con está só ler un libro, lelo rápido e enténdese perfectamente ben a historia.

Margarita Pombo Castro (4º PDC)

Balda de Libros (LV): Matalobos, de Raúl Dans



O libro gustoume moito porque é entretido, fácil de ler.
Este libro lese rápido. Gústame o tema que trata. Porque trata de que hai persoas que che dan a súa palabra e despois non a cumpren. Os que non a cumpren acaban recibindo un castigo pola outra persoa.
A historia é entretida porque as personaxes están relacionadas entre si e algún deles nin sequera o sabe.  
A escena que máis me gustou é a do final porque se sabe a verdade. 
Non cambiaría ningún personaxe porque encaixan moi ben.
Gústame máis o final do libro porque está máis traballado.
Ten un vocabulario fácil.
Recomendo lelo, porque é un libro distinto, é de teatro. Os libros de teatro non se fan tan aburridos porque falan entre eles.
Iria Fajín Casas (4º PDC)

Balda de Libros (LIV): O triángulo escaleno, de Xosé Agrelo Hermo


Este libro é de teatro, consta de tres actos. A historia trata sobre Marta e Verónica que viven as dúas nun piso, o piso é de Verónica. Elas querían outra persoa máis no piso xa que había unha habitación baleira e é cando chega  Brais, o novo inquilino do piso no que  vivirán os tres e pasarán moitas cousas....
Ten só tres personaxes Verónica que é alegre, cariñosa,  desordenada, encantadora, Marta é o contrario  de Verónica é seria, ordenada, protectora, e Brais  é serio, tímido, triste, calado, culto etc.

É sinxelo de comprender, con vocabulario apropiado para ser comprensible nesta historia, que é pequena.
O que máis me gustou foi cando se deron entre si uns agasallos porque así tansmitían a súa amizade.
Este libro recoméndoo ler xa que é bo de entender, lese rápido e tamén é entretido unha vez que te pos  queres saber o que pasará...
Margarita Pombo Castro (4º PDC)

Este libro a min gustoume, porque ten un argumento bo de entender, de problemas da mocidade. Ademais é curto, e fácil de ler. Podía ter algún que outro personaxe máis.

O vocabulario é fácil, só ten algunhas palabras difíciles de entende, para min este é o libro que máis fácil a nivel de vocabulario que lin. 

Eu cambiaríalle o final, no que Brais marcha e Verónica e Marte volven para a aldea, a traballar na botica do pai de Verónica, se tivera un no que acaba doutra maneira se cadra á xente gustáballe máis, e líano moitas máis persoas.

Brais Rey Calviño (4º PDC)

martes, 6 de maio de 2014

Xogos de palabras


Balda de Libros (LIII): Fantasmas de luz, de Agustín Fernández Paz



Este non é o primeiro libro que leo de Agustín Fernández Paz. A primeira vista, pola ilustración da portada e polo resumo da contraportada xa me deu a impresión de que me ía a gustar e iso foi o que ocorreu. A min este libro gustoume moito pero hai unha cousa que non me gustou. Esa cousa é que está nomeando continuamente nomes de películas e feitos que transcorreron nesas películas. Iso fixo que me perdera moitas veces.

O tema deste libro pareceume interesante xa que ao principio pódese observar un dos problemas que lle está a pasar actualmente á maioría das persoas en España, que é o paro. No libro maniféstase co peche de Prudesa Filmes e o despido de todos os seus traballadores. Na miña opinión, esta escena é a máis triste de todo o libro.

Eu faría un cambio neste libro que consiste en diminuír a aparición de tantas películas. Logo, no final non faría ningún cambio xa que non acaba mal.

A linguaxe non foi difícil de entender aínda que houbo palabras que non entendía.

Marta Veiras Noya (3º ESO)

A min gustoume moito este libro, porque ten momentos de intriga. Non me gustou que nomease tantos títulos e frases de películas, porque eu non as coñezo e fáiseme moi aburrido.

Para min o momento máis importante do libro é cando despiden a Damián do traballo, porque desde que o despiden cambia moito a súa vida e a de Marga.

O personaxe que máis me gustou foi o de Marga, porque animaba moito a Damián cando o despediron e cando estaba mal, dicialle que logo ía encontrar traballo que non se preocupara.

A min pareceume que ten un vocabulario bastante fácil para o meu nivel de lectura.

Eu recoméndolle ler este libro a todos os que lle gusten os contos de intriga e misterio porque me parece un bo libro e ademais gustoume moito.

Adrián Recouso Pena (3º ESO)