Contacta connosco no mail bibliotecatrazo@yahoo.es



sábado, 23 de abril de 2016

Tertulia aberta no Día do libro

Imaxe: www.edu.xunta.es
Non esquecemos o Día que celebramos hoxe.
Estamos a ter unha tertulia ben interesante no Facebook da biblioteca.
Vente e participa !!


xoves, 21 de abril de 2016

Catálogo (incompleto) das árbores e arbustos en Trazo



(Reprodución dun cadro do artista surrealista belga René Magritte)

Unha pequena parte do alumnado de 3º da ESO elaborou fichas para un “Catálogo das Árbores e Arbustos en Trazo” con léxico e definicións recollidas de varias persoas informantes en diferentes parroquias do Concello de Trazo. A posta en común deunos este resultado.

AUTORES: Fernando José Couselo Noya, Nerea González López, Laura Martínez Calvo e Samuel Vieites Abelenda.

INFORMANTES:
María Castro Landeira, 72 anos (Albar, Xavestre)
Avelino M. Martínez Bello, 46 anos (Benza)
Josefa Miramontes Noya, 73 anos, e José Vieites Candeira, 78 anos (Casal, Vilouchada)
María Josefa López Pérez, 42 anos (Ponte, Chaián)

CATÁLOGO (INCOMPLETO) DAS ÁRBORES E ARBUSTOS EN TRAZO

A
Abeleiro: Árbores que adoitan ser pequenas. As follas son anchas e ovaladas, terminadas en punta. Caduca. Dá abelás.
Abeneiro (Ameneiro): É unha árbore de folla caduca. O seu tronco é alongado. Medra en zonas húmidas. A súa madeira é aproveitable para diversas cousas. // Adoita habelos na beira do río e dá unha especie de flor alongada de cor marrón, folla redonda e grande. // Árbore de folla ancha e ovalada. Altura media. En lugares con moita auga. Caduca. Sen froito.
Acacia: Árbore que chega a 35 m. Normalmente. As súas follas son alongadas. Poden ocupar moito espazo. Da familia das mimosas. Perenne. Sen froito coñecido.
Acivro: É un arbusto de folla perenne, a súa madeira é moi dura, ten unhas follas pinchosas que se usan para decorar. O seu froito é de cor vermella, pero é tóxico. // Árbore que pode medir ata 20 m. E vivir ata 500 anos. As follas son ovaladas con puntas que teñen espiñas. Perenne. Dá boliñas vermellas que son velenosas.
Alcolitro* / Alcuelito* (Eucalipto): É unha árbore de folla perenne de crecemento rápido. As súas follas desprenden un cheiro que ten propiedades medicinais. Ten unha pel moi lisa, a súa madeira é aproveitable. //  De tronco adoita ser moi longo e dereito, ten poucas pólas e dá unhas boliñas nas que dentro ten a semente.
Ameixeira: É unha árbore froiteira de folla caduca. Ten unhas follas verdes e pequenas. As súas flores son brancas, bota un froito, a ameixa, que pode ser morada ou verde. // Tronco liso e dá un froito que son as ameixas e son vermellas. // Árbore de pouca altura e estreita. Follas pequenas e redondas. Caduca. Dá ameixas.
Ameixeiro: No tronco ten espiñas e dá un froito negro con forma de oliva.

B
Bedueiro (Bidueiro): É unha árbore de folla caduca, medra nas zonas húmidas. Ten un tronco recto, ten a pel branca e lisa. A súa madeira é aproveitable. // Cortiza branca e a madeira tamén. Dá un froito parecido a unha piña pero máis alongado. // Árbore de folla pequena e arredondada. En calquera lugar. Caduca. Sen froito.
Bieiteiro: É un arbusto, medra en zonas rochosas. Ten unha flor branca, que dá como un racimo* de bólas negras. Ten un tronco foco cunha substancia esponxosa dentro. //  É unha especie de arbusto que ten flores brancas e o interior das súas pólas é como esponxoso. // Arbusto baixo de altura. Follas alongadas e delgadas. Utilízase para cando te picas coas estrugas (ortighas*). Caduca. Dá unhas boliñas negras.
Buxo: É un arbusto de folla perenne. O seu crecemento é lento, a súa madeira é moi dura e moi apreciada. Utilízase para facer cerrados nos xardíns. Ten unhas follas moi pequenas e verdes. Ten as ramas moi compactas. // É tipo arbusto con follas miudiñas e bastas, tronco retorcido e con moitas ramificacións. Non dá froito. O tronco é verdoso. // Arbusto pequeno. As follas son pequenas e redondas. Perenne. Dá potes. // Dá pequenas boliñas tóxicas.

C
Carballo: É unha árbore de folla caduca, dáse principalmente nos montes, a súa madeira aprovéitase para diversas cousas. O seu froito son as landras. // Madeira moi dura e pólas moi torcidas. Dá un froito que é a landra. Cáenlle as follas (caduca). // Árbore que pode chegar aos 50 m. Ocupa moito espazo. As follas son dentadas, “lobuladas”. Caduca. Dá landras.
Castaño / Castiñeiro): É unha árbore de folla caduca. O seu tronco é groso e aprovéitase a súa madeira para facer mobles. O seu froito, a castaña, está dentro dos ourizos. As súas follas son verdes e alongadas. // Follas grandes e alongadas e o froito, que é a castaña, vén nun ourizo. // Árbore que pode chegar aos 40 m. As follas son ovaladas e dentadas, con bordes en forma de serra. Caduca. Dá castañas.
Cebro (Acivro): Follas con espiñas e dá un froito con forma de bólas pequeniñas e vermellas.
Carqueixa / Queirogha*: Non ten follas, é unha especie de arbusto duro, de cor marrón e dá unhas flores de cor tirando a viño.
Cereixeira: Árbore froiteira, baixa e de copa ancha. Dá cereixas.
Chorón: É unha árbore de folla caduca. Pode alcanzar varios metros de altura. Ten un tronco groso e as súas ramas tenden a colgar para abaixo. As follas son verdes e alongadas.
Cirighueleira* (Cerdeira): Árbore de pouca altura e estreita. A folla é pequena e ovalada. Caduca. Dá ciruelas*.
Claudieira: Tronco rugoso, pólas bastas e dá un froito que é a claudia e é amarela.
Codesos: É un arbusto de folla perenne. Alcanza sobre dous metros. As súas follas son pequenas e con flores amarelas. Medra nos montes.

F
Figheira* (Figueira): É unha árbore froiteira de folla caduca. O seu tronco é groso e ten a madeira de cor branca. As súas follas son grandes e de cor verde. Non ten flores, pero ten un froito, o figo, que o ten dúas veces ao ano. // A madeira por dentro ten unha especie de esponxa ou espuma. Ten as follas moi grandes e fan tres esquinas. Dá un froito que é o figo. // Árbore froiteira, con follas grandes. Caduca. Dá figos.
Freixo: É unha árbore de folla caduca. O seu tronco alcanza pouca, ten unha madeira branca. Medra nas beiras dos ríos ou en zonas húmidas. Ten unhas follas pequenas. // altura Árbore. Planta de 15 a 20 m. De altura. Madeira moi dura. Follas alongadas e con dentes. Caduca. // Daba madeira para facer os carros antigos.

L
Laranxeira: Árbore froiteira, baixa e de copa ancha. Dá laranxas.
Limoeiro: Árbore froiteira, baixa e de copa ancha. Dá limóns.
Loureira: Loureiro moi pequeno.
Loureiro: É unha árbore de folla perenne, as súas follas son utilizadas na cociña como condimento ou para a mediciña*. Pode ter unhas flores brancas e as súas follas son verdes e ovaladas. Hai dous tipos de loureiro, o común e o real. // Árbore de talla baixa. Follas alongadas e delgadas. Perenne. Dá unhas boliñas negras.

M
Maceira: É unha árbore froiteira de folla caduca. Ten un tronco pequeno e de copa redondeada. O seu froito é a mazá, hai varias clases, de cedo ou de tarde. Reprodúcense por semente ou por enxertos. Ten unha flor branca. Hai varios tipos como a filluda, tren en rama... // Árbore froiteira, baixa e de copa ancha. Dá mazás.
Mimosa: É unha árbore de folla perenne. Ten unhas follas compostas verdes, botan uns racimos* de flores amarelas perfumadas. Caracterízanse pola súa madeira leñosa e porque se reproducen con facilidade. //Tronco delgado e alto, dá moitísimas flores amarelas, con pelusa ao redor.

N
Nogueira: É unha árbore caducifolia de gran tamaño. Ten unha madeira dura con cortiza gris e lisa. Non dan froito ata que teña dez anos. As súas follas son verdes e grandes, en forma de triángulo. Ten unha flor en forma de verme, despois ten o froito, a noz, que está protexida por unha casca moi dura. // Cortiza medio branca, follas redondas e dá un froito que é a noz e vén envolta nunha cortiza verde. // Árbore de follas anchas e grandes. Altura media e madeira moble. Caduca. Dá noces.

O
Olmo: É unha árbore froiteira de folla caduca. O seu tronco pode chegar a ser moi alto, a súa madeira é branca e pódese aproveitar. Reprodúcese moi fácil por espetos. Ten unhas follas grandes e verdosas. //  Árbore alta e con poucas pólas, coas follas case redondas e parecidas ás do abeneiro. Cortiza verdosa clara e fibra.
Oliveira: Especie de arbusto, follas miudiñas e moitas pólas. Dá olivas.

P
Pereira: É unha árbore froiteira de folla caduca. Ten un tronco pequeno e de copa redondeada. O seu froito é a pera. Dá unha flor branca. As súas follas son pequenas e verdes. Hai varias clases como limoeira, manteca*... // Árbore froiteira, baixa e de copa ancha. Dá peras.
Pexegueiro: É unha árbore froiteira de folla caduca. É de tamaño pequeno. Ten unhas flores rosas que orixinan o seu froito, o pexego.
Picón: Árbore moi alta. Perenne. Sen froito.
Pino / Piñeiro: É unha árbore de folla perenne, de crecemento lento, ten unha madeira ríxida que se aproveita para a construción de mobles. O seu froito son os piñóns. As súas follas son puntiagudas, denominadas iscas: // Ten unha cortiza gorda e dura de cor marrón escuro. Dá un froito que é a pina. Tamén se chama piñeiro. // Árbore conífera. As follas son coma púas. Perenne. Dá piñas e piñóns.
Pinotea: Árbore moi alta. Perenne. Sen froito.

Q
Queiroa: Arbusto, entre 20 e 50 cm. Follas miúdas e numerosas. Perenne. Cápsula redondeada con peluxes que contén sementes.

S
Salgueiro: É unha árbore de folla caduca, que medra cerca dos ríos ou en brañeiras. É unha árbore ramificada. Ten unhas flores amarelas antes de ter as follas. Reprodúcese por espetos. // Árbore alta e con poucas pólas, coas follas case redondas e parecidas ás do abeneiro. Cortiza verdosa, clara e fina.
Sangriños: Árbore baixa. Dá froitos moi agres, os abruños.
Silveira: É un arbusto de folla caduca. Todo o seu tronco é delgado, que está cuberto por espiñas. Ten unhas follas pequenas e algo redondas. Bota unhas flores brancas e despois bota o seu froito, a amora.
Sobreira: Árbore. Dela sácase o corcho* (a cortiza). Coma un carballo de altura. Follas redondas e medianas.

T
Teixo: Árbore entre 12 e 15 m. de altura. As follas son como agullas febles e planas. Perenne. Sen froito.
Toxo: É un arbusto de folla perenne. As súas follas son pinchosas, dá unhas flores amarelas. Pode alcanzar ata dous metros de altura. A súa madeira é moi dura. Medra nos montes. // Arbusto. Planta de pouca altura. Ten moitas espiñas. Perenne.

V
Vimbieira: É un arbusto de folla caduca. Ten moitas pólas longas e moi xuntas, que se chaman vimbios, que se utilizan para facer cestos.

X
Xesta: É un arbusto de folla perenne. O seu tronco é leñoso de cor verde, ten unhas ramas pequenas e flexibles. As súas follas son puntiagudas, de cor verde. Ten unha flor amarela. Pode alcanzar ata dous metros de altura ou máis. // Ten moitas ramificacións, é tipo arbusto e ten un cheiro forte. Ten flores que poden ser amarelas ou brancas e dá unha especie de froito alongado como o froito das fabas e nel ten as sementes.

luns, 18 de abril de 2016

Reflexionamos en 4º de ESO sobre el sufrimiento del exilio

En clase de Lengua y Literatura española en 4º de ESO, hablamos estos días de los poetas de la Generación del 27. Muchos de ellos, y sus familias, se vieron obligados a exiliarse, a abandonar su país y refugiarse en otro, por motivos políticos.



Visionamos en clase una entrevista a Laura García Lorca, sobrina del poeta, relatando  para Informe Semanal el dolor de esa experiencia. Son solamente seis minutos, pero impresionan y hacen pensar sobre lo que supone una experiencia así. Puedes ver el vídeo pinchando aquí .

Compartimos algunas reflexiones del alumnado tras el visionado del documental:

Laura comenta: "Aprendí que después de la guerra mucha gente tuvo que irse de España por miedo (...) Me sorprende que no quisieran volver a España porque cambiara, y que no pudieran volver en más de diez años"  (No volvieron hasta unos 30 años después)


Adrián L. comparte: "Me llamó la atención que (el poeta) murió porque lo asesinaron en la Guerra Civil y lo mal que lo pasó su familia cuando se marcharon del país"





venres, 15 de abril de 2016

Balda de Libros (XXXIX): A lenda de Cuaima e Mohan, de Xan Eguía


A lenda de Cuaima e Mohan. Xan Eguía. Sotelo Blanco

Este libro gustoume moito, xa que o tema principal é a guerra e polo tanto relata numerosas aventuras polas que pasaron os protagonistas do relato (CUAIMA E MOHAN). 

A parte que máis me gustou foi cando os inimigos intentaron tirar a Mohan transformado en tigre e el consegue saír do río case ileso. A parte que menos me gustou foi cando Cuaima e Mohan se transforman en animais para sempre (Mohan en tigre, Cuaima en serpe).

Na miña opinión ten un final pouco común, porque non se espera este desenlace posto que as historias xeralmente acaban cun final no que todos acaban contentos e penso que aquí os protagonistas para ser felices deberían volver transformarse en seres humanos. 

Este libro recomendaríallo aos rapaces un pouco máis pequenos ca min xa que é un pouco infantil para a nosa idade. Ten un vocabulario bastante fácil de entender.

David Boo Noya (3º ESO)

martes, 12 de abril de 2016

El no de las niñas (y de los niños)

La situación es la siguiente:

 2º de ESO, repasando los temas del "género teatral".

La propuesta es:

Lee el texto (lectura dramatizada en voz alta) e imagina un desenlace

(Muy por encima se les explica el argumento de la obra de Moratín, una denuncia de la situación de las niñas a las que se les obligaba a casarse con quienes sus familias elegían para ellas, muy habitualmente, hombres mayores adinerados)


DOÑA FRANCISCA.- Alguna cosa.

DON DIEGO.- ¿Qué siente usted? (Siéntase junto a DOÑA FRANCISCA.)

DOÑA FRANCISCA.- No es nada... Así un poco de... Nada... no tengo nada.

DON DIEGO.- Algo será, porque la veo a usted muy abatida, llorosa, inquieta... ¿Qué tiene usted, Paquita? ¿No sabe usted que la quiero tanto?

DOÑA FRANCISCA.- Sí, señor.

DON DIEGO.- Pues ¿por qué no hace usted más confianza de mí? ¿Piensa usted que no tendré yo mucho gusto en hallar ocasiones de complacerla?

DOÑA FRANCISCA.- Ya lo sé.

DON DIEGO.- ¿Pues cómo, sabiendo que tiene usted un amigo, no desahoga con él su corazón?

DOÑA FRANCISCA.- Porque eso mismo me obliga a callar.

DON DIEGO.- Eso quiere decir que tal vez soy yo la causa de su pesadumbre de usted.

DOÑA FRANCISCA.- No, señor; usted en nada me ha ofendido... No es de usted de quien yo me debo quejar.

DON DIEGO.- Pues ¿de quién, hija mía?... Venga usted acá... (Acércase más.) Hablemos siquiera una vez sin rodeos ni disimulación... Dígame usted: ¿no es cierto que usted mira con algo de repugnancia este casamiento que se la propone? ¿Cuánto va que si la dejasen a usted entera libertad para la elección no se casaría conmigo?

Leandro Fernández de Moratín. El sí de las niñas. Acto III. Escena VIII.

( Texto:  http://recursos.cnice.mec.es/ )


Posible desenlace 1,  propuesta de Martín Dafonte, descontextualizado de la época en que fue escrito, pero con una alegría y una sorna...

En su luna de miel van a hacer paracaidismo. Doña Francisca le rompió el paracaídas a Don Diego y este se murió. Ella se casó con el piloto portugués que los llevó. 

Posible desenlace 2, propuesta de Alba López, solución práctica, directa y rápida.

Don Diego, al cabo de unos días queda tetrapléjico, y pasa así un mes, desconsolado al no poder moverse. Doña Francisca, para que no sufra, le da una pastilla con la que se muere cómodamente.



Posible desenlace 3, propuesta de Brais Pena, un final "con mucho amor"...

Paquita y Diego fueron en un avión de viaje de novios. Paquita empujó a Don Diego, pero lo empujó con cariño.

Posible desenlace 4, Nerea Rodríguez recrea en su propuesta la tópica imagen de "novia a la fuga".

Poco después ella pierde la memoria y él la convence de que se tiene que casar. Pero cuando llega el día de la boda, recupera la memoria y se escapa para siempre. 

Posible desenlace 5, dura propuesta de Lucía Viqueira, dura pero verosímil, en los tiempos que corren, y en los que corrían en tiempos de Paquita y Don Diego.

Era de noche. Él estaba borracho. La violó y la maltrató. Como él tenía una pistola debajo de la almohada; la cogió y le disparó tantas veces como golpes tenía.

luns, 11 de abril de 2016

Nas aulas falamos de...

Imaxe: http://cosasderamirez.blogspot.com.es/ 


Do teatro estamos a falar estes días nas aulas de 1º, 2º e 4º de ESO, nas clases de Lingua e literatura castelá.

Encántanos esta definición dun dos nosos autores favoritos.

xoves, 7 de abril de 2016

O Principiño festexa o seu 73 aniversario


Tal día coma onte... así que cun día de retraso, lembramos ao noso querido Principiño. Cantos e cantas de vos coñecestes a súa historia da man dos profes na escola...

A súa historia foi publicada por primeira vez hai xa 73 anos, o  6 de abril de 1943. 

Esta obra é un dos libros máis vendidos na historia, con máis de 140 millóns de copias, ademáis de que ten sido traducida a máis de 250 idiomas, pasando a ser o libro francés máis lido e traducido.


Imaxe: Facebook (Un tipo macanudo - Liniers)

Aproveitamos para presentarvos o traballo de Liniers. Se che gusta esta tira cómica, pásate pola súa páxina web http://www.porliniers.com/

venres, 1 de abril de 2016

Tradicións que rexorden...

"O un de abril van os burros onde non deben de ir". O refrán galego que exemplifica que este é día de brincadeira e de xogar a enganos. Unha tradición que o Estado español non celebra (faino o 28 de decembro, Día dos Inocentes) mais si Reino Unido, Portugal, Francia, Polonia e mesmo Alemaña. Mais, de ónde vén? Pois...sempre nos quedará París

No Estado español celebran o Día dos Inocentes, un 28 de decembro que dá para brincadeiras, enganos, chuflas, e mesmo galas na TV. No Estado español e América Latina é costume que nesa data haxa brincadeiras de todo tipo, mesmo nos medios de comunicación. Porén, malia que poida semellar que o 28 de decembro se celebra en todo o mundo, é unha data restrinxida ao mundo da hispanidade. De feito, en países europeos como Alemaña, Reino Unido (April Fool´s Day) , Portugal, Polonia ou Francia (Poisson d´avril), o 28 de decembro non significa máis que o día após o 27 e anterior ao 29. Neses países europeos, ao igual que en Galiza, o día das brincadeiras, do engano, das bromas, é o 1 de abril. “O un de abril van os burros onde non deben de ir”.

Xa Otero Pedrayo en Historia de Galiza aponta a esta data, 1 de abril, como a das bromas e trampas, facéndose eco dunha tradición que, malia ir esmorecendo nestas décadas , pervive e mesmo rexorde nestes últimos anos.

Fonte: Sermos Galiza

Na Wikipedia (mira ti!) atopamos a mellor explicación da explicación sobre este día chamado Día dos Enganos: 

A orixe deste día é controversa, mais a versión máis aceptada para explicar por que o 1 de abril é considerado o día dos enganos ten que ver coa Francia do século XVI. Naquel tempo, o Ano Novo era festexado no día 25 de marzo, data que marcaba o comezo da primavera. As festas duraban unha semana e terminaban no día 1 de abril.

No ano 1564, despois da adopción do calendario gregoriano, o rei Carlos IX de Francia determinou que o ano novo sería commemorado no día 1 de xaneiro. Algúns franceses resistíronse á mudanza e continuaron a guiarse polo calendario antigo, polo cal o ano comezaba no 1 de abril. Os máis brincallóns comezaron a ridiculizalos, a enviarlles regalos estraños e convites para festas inexistentes, brincadeiras coñecidas como plaisanteries.


Pois xa está, nós tragamos inocentes coa seguinte nova que limos esta tarde nun xornal on line... Mesmo pensabamos publicar aquí algo sobre iso... 

Alguén de vós tamén foi enganado ??

(Pinchade no enlace para ver a noticia, )

Vecinos de la comarca de Ordes (A Coruña) alertan de la existencia de koalas en la zona