Andel de Libros (XXXVI): Río Bravo, de Chévere

Río Bravo. Chévere. Kalandraka

Para min o momento máis importante do libro é cando Méibol mata ao chérif, pois non nunca pensaría que se foran matar entre eles dous. Ao matar ao chérif, Río Bravo, queda sen control e sen xustiza.

O tema pareceume interesante e divertido, aínda que é moi comoplexo de ler, xa que, se perdes o fío non consegues entender nada.

Cambiando de tema, os personaxes axudan moito a que o libro sexa sinxelo, pois hai dous personaxes que son un pouco parvos, Dud e Flan, e fan que a lectura sexa moi graciosa.
Despois está Natan, o irmán de Flan, que a min non me cae moi ben, pois é o antagonista.
Logo quedan Méibo e o Chérif que lle dan un toque romántico á obra, aínda que, a min, persoalmente, o romance paréceme totalmente innecesario e irrelevante.

Con respecto ao libro, eu non faría ningún cambio, pois é un libro moi sinxelo e gracioso e lese moi rápido. Por outro lado, o final eu non o desenvolvería como no libro, gustaríame que o chérif e Méibol marchasen ou se fugasen xuntos.

A lingua é sinxela. Faime gracia porque inclúe palabras en inglés pero en vez de escribilas ben, escríbenas como soan. Por exemplo: En vez de escribir “Take it easy”, escriben “teiquirisi”.

Creo que é moi sinxelo perder o fío nesta obra, pois usa moitas onomatopeias e algunhas veces, o abuso  destas pode facer que perdas a cabeza mentras les.

Recomendo moito este libro se vos gustan as historias do Oeste e aínda máis se vos queredes rir un anaco.

Uxía Iglesias Vázquez (4º ESO)

O momento que máis me gustou e máis importante me pareceu foi cando Natan se disfraza de xuíz e entra en defensa do seu irmán porque se non pasase iso non habería un final adecuado na historia. 

O personaxe que máis me gustou  foi Meibol, a muller da obra, xa que é unha muller poderosa porque conseguiu vencer a todos os homes da obra, dende Natan que a quixo acosar ata o chérif que só a quixo axudar.

O personaxe que máis me desagradou foi Flan porque aínda que era moi gracioso e divertido era parvo de todo e non facía máis que buscar pelexa en todos os lados aos que ía. 

Esta obra pareceume moi divertida e gustoume moito polo que non faría ningún cambio. Este libro foi custoso de ler e de entender ao principio por culpa de que había moitas onomatopeas.

A lectura recoméndoa porque é moi divertida e ris moito aínda que ás veces sexa un pouco complicada de entender.

Alicia González Lage (4º ESO)

Este libro gustoume e ó mesmo tempo non, xa que usa moitas onomatopeas, que me distraen da historia. 

Trata dun tema do vello oeste, o cal a min persoalmente gústame.

O meu personaxe favorito é o cherif xa que se toma o seu cargo con responsabilidade. Por outra parte os máis graciosos son os indios. 

O momento máis gracioso é cando os dous indios fan un tótem para esconderse do Chérif e lle beben a bebida que lle ofrece ao seu compañeiro.

Eu persoalmente o final cambiaríallo xa que morre moita xente de golpe, cousa que é mellor que contase en máis paxinas e fosen morrendo con máis calma.

O vocabulario é moi sinxelo, un dos libros que mais fácil o ten dos que levo lido.

Eu recomendo ler este libro xa que a pesar das onomatopeas conta unha historia que merece a pena ler xa que ten escenas que dan graza e outras que son entretidas, pero se non che gustan as historias do oeste daquela non. 

Martín Dafonte Rodríguez (4º ESO)

Andel de Libros (XXXV): O velorio, de Francisco Taxes

O velorio. Francisco Taxes. Xerais

Persoalmente o libro sorprendeume bastante, pois, os dous primeiros cadros consisten no mesmo e non contan nada, só a conversación entre as persoas que están na cociña, por iso non me gustaba. Pero no último cadro empeza a acción, e o que parecía unha obra totalmente insípida convértese en todo o contrario.

A verdade é que me gustou moito. Creo que aparecen todas as personaxes necesarias para crear unha escena, ou mellor dito, un panorama moi real e no cal se reflicte moi ben como eran antes os velorios, nesa época.

Con respecto aos personaxes, son necesarios todos. Algúns case non falan nin son nomeados, pero sen ese fato de xente, non sería o mesmo. As personaxes complementan e fían a historia.

E con respecto á linguaxe, pareceume bastante sinxela. É certo que había palabras que non coñecía, pero polo contexto enténdense, máis ou menos.

Recomendo este libro pois sorpréndeste moito, e, paréceme moi interesante e que deixa un final onde quedas un pouco desorientada/o, xa que este é moi aberto.

    

Uxía Iglesias Vázquez (4º ESO)

Este libro conta a historia dun velorio como di o título. 

Esta historia gustoume máis ou menos. A historia en si é divertida porque é moi diferente ás demais, e non te imaxinas para nada que acabe como acaba, pero ás veces é moi lenta, explícome, en todo o libro non ocorre nada ata o final, é seguido o mesmo, é algo repetitiva e ás veces chega a ser canso pois toda a historia transcorre na habitación onde velan o corpo e na cociña da mesma casa. A pesar disto, a historia está moi ben expresada, neste velorio, hai varias persoas dende familiares tan cercanos como son os fillos ata choronas que cada vez que rezan choran. Como era unha familia poderosa, tiñan a Xusto e Vitiña na casa que eran dous criados da facenda e do casal respectivamente.

Tras toda a historia, quedas abraiad@ cando chegas ao final, pois despois de toda a trama, non esperas un desenlace así. 

A lingua é moi fácil de entender, e ademais diso é bastante curto, polo que aínda que a historia transcorra un pouco lenta, lese moi rápido.

Tania Villasenín Bello (4º ESO)

Andel de Libros (XXXIV): Cyrano de Bergerac, de Edmond Rostand (Adaptación: Paulino Pereiro e Francisco Pillado), Baía Edicións

Cyrano de Bergerac. Edmond Rostand (Adaptación: Paulino Pereiro e Francisco Pillado), Baía Edicións

Esta obra é dramática, xa que hai escenas alegres e hai outras que son máis tristes, e tamén é moi interesante esta historia, aínda que non está baseada en feitos reais é unha historia totalmente realista, que lle pode pasar a calquera.

Para min a escena máis importante foi cando Cristian e Cyrano pactaron, que Cyrano escribiría os versos de amor para Rosana e Cristian sería a súa tapadeira, aínda que Cyrano preferiría entregarllas el, pero polo seu descomunal nariz, non podería ocorrer, xa que a Rosana non lle atrae para nada.

A min en xeral o teatro non me gusta para ler, porque me custa moito comprendelo, xa que se hai que poñer no lugar de cada personaxe unha e outra vez, e sobre todo ao principio, que aínda non se sabe moito dos personaxes.

O vocabulario é fácil de comprender, aínda que hai palabras que quizais xa non se usen coma antes, polo contexto acábase entendendo o que quere dicir.

O final é axeitado, a min gustoume moito xa que acaba como eu quería que acabara, contándolle toda a verdade a Rosana. Sinto facer "spoiler".

Laura Pena Gutiérrez (4º ESO)