Contacta connosco no mail bibliotecatrazo@yahoo.es



luns, 26 de xuño de 2017

20 anos acompañados de Harry Potter

Foto: biobiochile.cl


Con once años el planeta es un lugar gelatinoso.

No tienes suficientes recuerdos como para que la vida te pese y el futuro es algo tan inmenso como la idea que tiene de una manzana una hormiga.

Con once años Harry Potter descubrió que era un mago.

Y nosotras, nosotros, con él.

Cogimos ese tren hacia un lugar requerido: Un lugar en el que sentirnos especiales.

Porque todas y todos necesitamos un lugar que exista lejos de aquí, de objetos que caen al suelo y se rompen, de la seguridad de que después del día vendrá la noche, de las fronteras y los pagos trimestrales, de la certeza de que un río no puede desembocar en su origen, de que el polvo volverá.

Harry nos dio un mundo.

Y con once años un mundo lo es todo.

Para todas y todos aquellos que un día nos negamos con furia a la seca realidad.

Que hicimos de lo extraño y oscuro y loco, un fuerte.

Desde el que poder combatir la normalidad.

Harry nos dio hechizos mientras dormíamos.

Y que aún hoy repetimos en silencio cuando las cosas no salen de la manera que deseamos.
Nos hicimos mayores. Todas y todos, lo hicimos

Nos ha costado tanto, Harry.

Fuera del mundo mágico la gente se sigue convirtiendo en humo negro y tienes que coserte las ganas de abrazarles al estómago y tapártelo con un abrigo para que nadie lo note.

Fuera la gente ya no cree en nada y se pelean por todo.

Fuera no nos dejan volar porque tenemos un grillete y una bola hecha de dinero.

Fuera somos fantasmas que ya no recuerdan que alguien un día les recordó que eran brujas y magos.

Fuera siempre parece que te has dejado algo encendido o que no has acabado algo o que algo no funciona.

Pero a veces, Harry, fuera te encuentras con personas que estuvieron contigo ahí.

Que te miran a los ojos y dentro de los ojos está Honeydukes.

Como un destello.

Que cuando van de visita al mundo mágico se llenan los bolsillos y luego reparten lo que han traído en forma de regalo.

Somos la resistencia, Harry.

Porque todas y todos necesitamos creer que la infancia no fue un sueño.

Que nos devuelvan el asombro.

Al pensar.

Que todo es posible.

luns, 19 de xuño de 2017

Unha lectura de Anagnórise, de María Victoria Moreno, autora homenaxeada nas Letras Galegas do vindeiro 2018




A Real Academia Galega (RAG) decidiu no seu plenario do pasado sábado aprobar a proposta da escritora María Victoria Moreno como autora homenaxeada nas Letras Galegas de 2018.

A ampla listaxe de lecturas do Departamento de Lingua e Literatura Galega inclúe sempre dous títulos da autora: Anágnorise e Guedellas de seda e liño. E velaquí a lecrtura que fixo do primeiro volume o noso ex-alumno Tomás Beiras Rivas, naquela altura do curso 2013-2014 alumno de 3º da ESO.


Este é un libro interesante que engancha dende o principio. Non é difícil de ler e ademais ten un vocabulario bastante sinxelo. O final é pechado, (que é como me gusta) mais este non me gustou dado que me parece que quedaría máis completo facendo que os rapaces tiveran unha historia e se contara unha pequena continuación para aclarar o que vai ser deles e se fan as paces e volven saír xuntos.

Os personaxes son redondos e e completos e moi entretidos e penso que calquera se podería identificar con algún dos personaxes dado a que as historias que lle pasan son moi comúns na vida real.

A miña parte favorita é a de cando están a punto de chocar co camión e despois lles aparece a policía e se poñen todos nerviosos por se os van a multar.

Eu recomendaríalle este libro as persoas que intenten comprender mellor á xente dado a que seguro que sacan algo da súa lectura.


Tomás Beiras Rivas (3ª ESO)

Andel de Libros (LIV): Os homes só contan até tres, de Antón Lopo




A parte que máis me gustou desta obra foi cando chega Luísa da viaxe e ve que súa irmá acababa de matar ao seu mozo e non fai nada nin a denuncia e lle axuda a cortalo en anacos para tiralo ao contedor e como se non pasara nada.

Este libro gustoume pero tampouco demasiado. Está todo moi ben pero penso que debería contar máis cousas. 

Non lle faría ningún cambio agás que igual lle metía algunha máis palla polo medio contando algunha historia que lle acontecese en vez de centrarse tanto en Nico. 

O libro é moi fácil de ler e ten un vocabulario moi fácil e ademais lese en pouco tempo xa que é teatro. Gustoume que fora un texto teatral xa que é un dos primeiros aínda que leo e non está nada mal. 

Eu recoméndoo porque  aínda que penso que o final lle dá un cambio radical ao resto da historia e nunca me esperaba algo así, pasei un bo anaco léndoo.

Fernando José Couselo Noya (4º ESO)

Andel de Libros (LIII): O incerto señor Don Hamlet, de Álvaro Cunqueiro




Gustoume este libro porque me parece bastante orixinal aínda que sexa baseado noutra historia. O momento que máis me gustou foi cando xusto ao final Hamlet lle dá a entender a Polo que a partir de ese momento xa pode entrar o vento no castelo de Elsinor, pois para min simboliza que agora, aínda que só sexa por ese momento (pois logo dá a entender que se suicida), Hamlet é Rei. 

E un momento que cambiaría do libro é cando Gerda fala con Hamlet de casar con el, pois paréceme moi desagradable (é súa propia nai), nese momento móstrase quen é en realidade esa muller: alguén que faría o que fose necesario para conseguir o que desexe, ata casar co seu fillo de sangue. 

Penso que estaría ben que nalgún momento aparecese unha escena na que aparecera o Rei Vello falando (como se fora un recordo dalgún dos personaxes). E tamén me gustaría que se lle dera máis importancia ao papel de Ofelia na obra, xa que é unha persoa coa que Hamlet ten moito que ver.

Olaya Dubra Boquete (4º ESO)

xoves, 15 de xuño de 2017

Andel de Libros (LII): Veladas indecentes, de Manuel Lourenzo



Veladas indecentes é un libro que fala da indecencia como indica o título. As obras están escritas con moita liberdade, son imaxinativas e ao mesmo tempo orixinais.

Gustoume moito a "Velada de Londres", porque é un lance breve pero fascinante no que a imaxinación chega ata Drácula. É surrealista pero ten algo que te engancha.

O personaxe que máis me gustou foi Míster Peaboy que estaba metido en todos os enredos e culpábano da venda doas edificios, era o que lle gustaba a todos e a todos. O segundo que máis me gustou foi Harker porque estaba posuído por Drácula e non quería facer o amor coa súa esposa.

Este libro é moi bo de ler, aínda que a min persoalmente non adoitan gustarme os libros teatrais, porque para min son envolventes e aburridos, pero este gustoume, pois ten un aire de misterio no que está reflectida a realidade de tódolos dias.

Recomendaríallo a calquera persoa á que lle gusten os libros de teatro.

Brais Bouzas Leis (4º ESO)


luns, 12 de xuño de 2017

Atrapad*s pola lectura


Andel de Libros (LI): A lagarada, de Ramón Otero Pedrayo



O momento do libro de Ramón Otero Pedrayo que máis me gustou foi que Delmiro tramara un plan para se librar do Señor Vences. Todo isto por amor a unha criada da casa, Basilisa, para poder estar xuntos. Penso que o momento da obra que menos me gustou foi a morte de Señor Vences. Por unha parte comprendo que decidiran sacalo de diante, xa que o vello non lle quería pasar ningún diñeiro. Pero tamén podían ter esperado algún tempo máis, xa que o Señor Vences xa ía bastante maior, e podían agardar ó seu falecemento, para conseguir o que en realidade querían del, os seus cartos.

Tamén houbo outro momento do libro que non me gustou moito, foi que Delmiro e Basilisa se separasen e que cada un collese un camiño diferente. Pois eu penso que facían unha moi boa parella e podían continuar xuntos, a pesar das súas pequenas diferenzas. Outro momento da obra que non me gustou moito foi que a Señora Bubela lle botase a culpa da morte do Señor Vences ao arqueólogo, xa que el non tivo nada que ver con ese acontecemento. A pesar de que fose escavar ao monte do Medelo. 

Da parte dos personaxes non sei moi ben a cales elixir como os mellores,pois moitos deles teñen moitas diferenzas que se ven a simple vista. Aínda así elixiría a Delmiro e a Basilisa, polo feito de que se criaron xuntos e porque formaron unha moi boa amizade, pero todos sabíamos que había algo máis. Penso que todos os personaxes en si, son medianamente bos , pero para o peor sería o Señor Vences. Pois penso que se fose mellor persoa, non lle terían feito o que lle fixeron, xa que quería as cousas así e tiñan que ser desa maneira, senón xa non lle valían. Gustaríame saber que foi de Basilisa e de Delmiro, pois cada un toma o seu propio camiño e non se sabe nada máis deles. 

O vocabulario deste libro paréceme adecuado para a época na que o autor o escribiu. Se había algunha palabra que non se entendía moito, podíase sacar facilmente polo contexto. 

Este libro non me convenceu moito, xa que esperábame algo máis del. Pero aínda así eu recomendaría esta obra de teatro á xente que lle guste ler, porque lle pode gustar a algunha persoa.

Nerea González López (4º ESO)

Gustoume moito este libro porque mantén a intriga ata o final. A parte que máis me gustou de toda a obra foi cando o arqueólogo entra no velorio e a Bubela o acusa de matar ao seu home ,xa que me pareceu un dos momentos do libro que máis emoción tiña. Pola contra, non me gustou o momento no que o señor Vences lle di ao arqueólogo que non lle deixa investigar nas súas terras e ademais menospreza a súa muller, pareceume moi egoísta por a súa parte. 

Non cambiaría a parte na que ao final de todo (cando Delmiro e Basilisa están na estación listos para marchar e Basilisa lle di que o quere e que quere marchar con el para onde sexa que vai pero Delmiro dille que non) porque non me parecería xusto que lle perdoara todos os desprezos que Basilisa lle fixera, pero tamén me parece que é un final triste para eles dous.

Recomendaríalle este libro ás persoas ás que lle guste o drama.

Olaya Dubra Boquete (4º ESO)


Andel de Libros (L): O lobishome de Candeán, de Paula Carballeira



O libro pareceume moi interesante porque ten moi poucas páxinas, é unha historia moi usada e pode parecer sinxelo pola apariencia pero ao lelo consegue meter moitos personaxes sen que o lector se perda. Tamén consegue facer a historia entretida sen que ocorran moitos feitos. 

O que máis me gustou foi que a autora describise moito e sempre se para moito con cada un dos personaxes sen que a historia se quedara aburrida ou pesada.    

Ten un desenvolvemento lento pero adecuado xa que ocorren moi poucos feitos e se fora rápida quedaría moi curta. O momento máis importante pareceume a primeira vez na que se fala do lobo e da súa vida porque así pódese saber algo do outro lado da historia. O final é adecuado pero para o meu gusto un pouco aburrido porque podería acabar dun xeito máis orixinal. 

Recoméndolle este libro a persoas de calquera idade e especialmente a novas e novos lectores porque ten unha linguaxe moi doada.


Alba López González (3º ESO)

Andel de Libros (XLIX): A sorte de espertar, de Xabier Alcalde



A historia pareceume moi simple o que fixo que o libro non me gustara moito, para o meu gusto tamén ten un exceso de descrición e de lentitude nos feitos, é dicir, na maior parte da historia o  autor describe o tempo, os pensamentos, as paisaxes... pero non pasan cousas interesantes e cando pasa unha que o é dedícalle moi  pouco tempo. 

O que máis me gustou é que o narrador é omnisciente e sabe en todo momento o que pensan os personaxes aínda que en exceso pode ser negativo. 

Ten unha linguaxe moi complexa para persoas da miña idade, para a miña idea o narrador podería adicarse a escribir poemas porque usa moito a metáfora e iso a un poema quédalle moi ben xa que é un trazo característico del pero que en narración pode chegar a facer a historia moi pesada. 

Ten un final apropiado pero tamén sinxelo e os personaxes son moi interesantes, con eles poderíase facer unha historia máis interesante.

Alba López González (3º ESO)

Andel de Libros (XLVIII): A boca do monte, de Celia Díaz Núnez



O momento máis importante da historia é cando o emperador aproba a proposta da desviación do río de Caio Cornelio.

O tema é o dominio dos romanos sobre as persoas. O libro reflicte moi ben como as persoas estaban sometidas totalmente aos soldados romanos, facer o que eles lles pedían e darlles de comer mentres estaban alí. O libro reflicte tamén moi ben a avaricia e o desexo dos romanos por ter ouro e conseguilo por encima de todo.

No desenvolvemento da historia tivo moita importancia a morte de Carisio, xa que foi moi doída por todo o pobo, porque era o xefe da aldea. No final non se di se Caio Cornelio casa coa súa amada e déixano moi aberto.

Creo que os personaxes son planos, pois teñen a mesma idea e forma de pensar ao comezo e ao final da historia.

Recomendaríalle este libro as persoas que lle gusten os relatos sobre romanos.


Daniel Varela Bello (3º ESO)

Andel de Libros (XLVII): Sangue 12. Cris Pavón



Gustoume moito pero creo que é bastante longo para o que quere transmitir, gustoume porque fai unha mestura de fantasía, porque Vanesa é unha vampira, e da realidade, polo amor de dúas rapazas, e por falar do amor lésbico que é un tema que a xente debe respectar e aceptar na sociedade na que estamos. 

O personaxe que máis me gustou foi Anthony, o pai de Vanesa, non é un personaxe que apareza pero polo que falaba Vanesa del pareceume unha gran persoa e que sempre estivo ao lado dos seus fillos para axudarlles e aprenderlles todo o que el sabia e máis. 

O que máis me gustou é o tema do amor lésbico e como se querían Nanda e Vanesa a pesar das súas diferenzas e de saber que Vanesa era unha vampira. O momento que máis me gustou foi cando Vanesa lle conta a Nanda a historia da súa vida e do que sufriu pola morte de seu irmán e de seu pai. 

Recoméndolle a lectura a todos os públicos porque me parece un tema do que debería saber todo o mundo.

Nerea Rodríguez Deus (3º ESO)

xoves, 8 de xuño de 2017

Andel de Libros (XLVI): Lena e o lobishome, de Carlos Laredo



                                                     LENA E O LOBISHOME
                                                             Carlos Laredo

O libro en si gustoume, porque ten un tema moi ben escollido, non decae en ningún momento, como pasa con moitos outros, e a única pega que lle poñería é que o final é bastante malo.

O tema do libro gustoume porque hai moi poucos libros así. O momento máis importante foi cando Lena decidiu ir onda a Bruxa, porque senón non se entendería nada na historia.

O libro non decaeu en ningún momento, mantivo sempre bastante suspense. O final pareceume moi “soso”, porque non ten apenas acción e non queda moi claro o que pasa con Ander.

Os personaxes estaban moi ben plantexados, e hai moi poucos que sobran ou que non fagan falta.

Ten unha lingua facilísima de entender, apenas hai palabras raras ou expresións difíciles, sendo unha lingua apta para todos os públicos.

Recoméndolle este libro á xente que lle guste o suspense e o misterio, porque podo asegurar que neste libro non falta.

Eloy Castro Deus (3ºESO)
                                                                                                                         
É unha novela xuvenil moi fácil de ler aínda que moi longa para o meu gusto. Non deixa de ter moitos acontecementos fantásticos que te enganchan cada vez máis e máis ata que non es capaz de deixar a lectura mentres non chegas ao final do libro ou mesmo do capítulo. 

Eu non son amigo de ler, pero en cambio esta novela encantoume e fíxome sentir cousas que nunca antes sentira. Só lle cambiaría o final xa que non me afago a idea de que Lena e Ánder se separen e non se volvan a ver, senón que me gustaría que ambos os dous mostraran o seu amor a todo o mundo e que vivisen os dous xuntos en familia ou en Frades ou fóra noutra vila galega. 

Recomendo este libro a xente que lle guste ler para empezar, e ademais, á xente que lle guste o misterio, a intriga e algo de terror sobre todo ao final cando Lena e Ánder están na cova. Por certo esta é a miña escena favorita da novela.


Carlos Dafonte Rodríguez (3º ESO)

mércores, 7 de xuño de 2017

Andel de Libros (XLV): S. O. S., de Pepe Carballude



O momento máis importante para min foi cando manda sacar os bidóns tóxicos xa que fai que todo volva á  normalidade. Outro dos momentos máis importante, na miña opinión, é cando decide marchar con Eva fai que se poida falar moito máis da historia. 

É un tema interesante, xa que fala dunha historia real, a cal dá moito de que falar. 

Non me convence o desenvolvemento xa que mestura dúas historias. É un bo final, pero é moi triste, eu poñería un máis alegre, sen que morrera ninguén.

Os personaxes están ben elixidos, xa que cada un ten unha personalidade.

A lingua é bastante fácil, algunha palabra non a sabía pero enténdese polo contexto. 

O libro recomendaríallo a peroas ás que lle gusten as historias realistas e algo de aventuras: realistas, porque foi algo que pasou e que pode pasar na realidade; e de aventuras porque nalgunhas partes da historia vívense momentos de aventura, por exemplo cando marchan os dous para a cova.

Óscar Iglesias Domínguez (3º ESO)

Esta novela gustoume moito pois fala dun suceso que aconteceu na realidade e moi preto de min, pois aconteceu na Costa da Morte, aquí na nosa Galiza. 

É unha novela que ademais de ser, dunha maneira, “informativa” pois tamén che fai pensar sobre todos os sucesos que pasan no mundo e que case non lle damos importancia, pero que cando ocorren cerca túa si que lle damos importancia, isto non debería ser así, todos deberiamos preocuparnos uns polos outros para conseguir un mundo mellor. 

Gustoume moito a maneira de escribir de Pepe Carballude, fai moi fluída e fácil de ler a historia. O que non me gustou tanto foi o final, porque durante toda a historia xa hai sufrimento por distintos sucesos que acontecen, entón a morte de Rafa ao final véxoa totalmente innecesaria, preferiría que seguira con vida para que xunto a Eva seguiran loitando polo medio ambiente. 

Recoméndolle este tipo de historias a xente que coma min lle gusten aquelas que narran sucesos que aconteceron, ou lle agraden as novelas de amor.

Iván Rivas Suárez (3º ESO)

Para min o momento máis importante da historia foi cando a policía os encontra e os manda para a comisaría e chaman a seus pais, pareceume o momento máis importante porque estaban desobedecendo a seus pais, e estaban incumprindo as normas, por iso me pareceu o momento máis importante.

Os personaxes estaban bastante traballados pero o contido deste relato para o meu gusto non estaba tan ben traballado como os personaxes.

O vocabulario non foi moi difícil sacando algunha palabra polo medio que costaba bastante entender.

A min este libro non me gustou moito, non me entreteu e pareceume moi aburrido na miña opinión. Ó parecerme aburrido fixo que me costara máis lelo. Na miña opinión este libro non llo aconsellaría a ninguén, creo que esta historia é para un público de máis idade e que lle gusten este tipo de relatos. Tamén llo aconsello á xente que lle guste este tipo de historias. 

Brais Pena Baluja (3º ESO)

Andel de Libros (XLIV): Todo o peso do ceo, de Xosé Manuel Martinez Oca



O  tema  pareceume  moi  interesante e divertido porque se conta moitas historias, dende a infancia dun neno, que a vida non é todo cor de rosa e pasalo ben, pois fala das dificultades que pasou cando un ten que traballar moito e despois ten que marchar da túa terra natal onde se criou e medrou porque non había traballo de ningún estilo. 

Non cambiaría nada do tema porque me pareceu moi interesante e fácil de ler. Sara e Manuel son os personaxes que mais me gustaron sobre todo Sara por adoptar o neno orfo, pois foi unha acción moi solidaria pola súa parte por acoller a ese pobre neno sen pais. O que menos me gustou do libro foi que o alcalde matara a Manuel e violara a súa sobriña Visitación porque se volvera tolo. 

Recomendo este libro e lectores xuvenís porque para infantís paréceme algo difícil de entender, sobre todo para nenos e nenas de menos de doce anos. Recoméndovolo. 


Martin Castro Señaris (3º ESO)

Andel de Libros (XLIII): Robinson contado polas alimarias, de Marilar Aleixandre



Para min o momento máis importante desta novela foi cando Robinson salvou a Venres a tempo porque ía a ser executado e dende ese mesmo momento os dous comezaron a ter unha moi boa relación. 

Sobre os personaxes os dous que máis me gustaron foron Robinson que axuda a Venres e logo esta Xury no que axuda a Robinson a escapar de Marrocos nun barco roubado.

De se lle facer algún cambio, eu en verdade se fose Marilar Aleixandre só faría un único cambio que é o da sorte de Venres porque ía a ser executado, logo polo resto, non faría ningún máis xa que está moi ben redactado. 

Con respecto á a lingua non hai ningunha queixa xa que se pode entender perfectamente penso eu.

Eu como lector desta novela recomendaríalla a persoas ás que lles gusten os temas de aventuras e tamén se hai algún que é moi fan dos piratas pois tamén, xa que nesta novela aparecen algúns.

Alejandro Vásquez Fernández (3º ESO)


A min decepcionoume bastante pois pensei que ía falar máis dos animais, por iso ó principio resultoume aburrido mais ó aparecer Venres ,xa me gustou máis, pois sacaba a Robinson da súa rutina. Ás veces non o conseguía, pois cando lle explicou que era mellor andar espidos Robinson non facía caso e seguía vestido e cheo de bechos.

E os contos da sapa paréceme que están fóra de lugar. Polo menos eu non os entendo moi ben, porque en vez de contar como se formou o mundo contaría algo máis emocionante para enganchar o lector, como cousas sobre animais, por exemplo porque os cucos poñen os seus ovos noutros niños, porque cambian de cor os polbos, porque as avestruces e as cabras se fan compaña ...

O momento que máis me gustou foi cando Robinson dixo unha palabra no idioma da illa e os respectivos habitantes o tomaron como que xa pertencía á illa.

Martín Dafonte Rodríguez (3º ESO)

Andel de Libros (XLII): O bufón d´El Rei, de Vicente Risco



O momento máis interesante do libro paréceme que foi cando Ortuda lle conta ao bufón que Guindamor era o seu irmán (e que polo tanto case o matou el), xa que é un momento con moito sentimento e emoción. 

O tema pareceume moi interesante e emocionante, xa que as infidelidades sempre son algo moi complicado, pero penso que aínda o fixo máis interesante o feito de que o bufón fora irmán de Guindamor. 

Non faría ningún cambio no desenvolvemento porque pareceume moi bo o da sorpresa do irmán. O único que cambiaría en todo o libro sería o feito de que Gindamor lle perdoase tan facilmente a seu irmán, e que morrera sen saber que o Bufón era seu irmán.

Na miña opinión non ten un vocabulario moi difícil de entender, xa que aínda que está baseado na época dos reis e os castelos a maioría do vocabulario é coma o da nosa época. 

Recomendaríalle este libro ás persoas ás que lle gusten os libros de cabaleiros cunha parte de drama, xa que drama é unha cousa da cal neste libro hai de abondo.

Olaya Dubra Boquete (4º ESO)

luns, 5 de xuño de 2017

Andel de Libros (XLI): A piragua, de Cándido Pazó



Pareceume un ha obra moi interesante a pesar de ser o primeiro libro de teatro que leo en galego, o único inconveniente é que ao non estar acostumado a ler este tipo de libros fíxoseme complicada de entender a historia pero tamén é máis levadeiro debido á facilidade de lectura das súas expresións. 

O máis importante na miña opinión foi cando Guzmán e Rosa veñen de facer a compra debido a que nesa situación dáste conta do acoso que sofre Rosa por parte de Guzmán. 

Tamén me gustou o final porque Delio dálle xustiza a Rosa matando a Guzmán, o cal morre debido a un disparo de pistola asistido por Delio. 

Cambiaría sobre todo a separación das escenas xa que moitas veces non te dás conta de cando están na realidade ou no seu traballo de actores e isto pode confundir aos lectores que coma min non están acostumados ao teatro.


Martín González Castro (4º ESO)

Andel de Libros (XL): Servicio de urxencias, de Suso de Toro



O momento do libro de Suso de Toro que me parece mellor penso que é cando lle traen as empanadas ao hospital, porque Cipriano fíxose pasar por outra persoa para poder enganar aos outros traballadores do hospital, e así non o descubrirían. 

Os personaxes parécenme todos moi bos, pero en especial Chus, polo feito de ser tan valente ao enfrontarse así desa maneira aos seus antigos mozos. Aínda que todos os demais personaxes tamén son moi bos. O único personaxe que non me gustou moito foi o doutor Dapena, pois pasaba todo o día durmindo e non facía outra cousa que mandar o que debían facer. 

O libro en si paréceme unha gran obra, que relata a vida diaría nun hospital. Eu continuaría un pouco máis o libro, para saber que sería dos personaxes e da súa vida. Ademais ao ser nun libro de teatro lese moito máis rápido que os outros libros.

O vocabulario desta obra de teatro paréceme moi fácil de comprender, xa que se entende perfectamente polo contexto e non fai falta o uso de dicionarios para a busqueda de palabras novas. 


Nerea González López (4º ESO)

Andel de Libros (XXXIX): Unha rosa é unha rosa. Suso de Toro


Unha rosa é unha rosa. Suso de Toro. Xerais

Foi un dos primeiros libros de teatro galego que lin, polo que non teño moita lectura neste campo. Aínda que prefiro as novelas, pareceume un libro bastante entretido.

Os personaxes parecéronme bastante normais, xa que eran persoas que facilmente un se pode atopar pola rúa, a diferenza do que adoito ler. O feito de que a vella se metera no corpo da rapaza, pareceume xenial á vez que bastante inesperado.

O momento que máis me gustou e considero máis importante, é cando a vella por fin se vinga. A verdade é que foi unha vinganza bastante xusta, despois do que Adela e Pololo lle fixeran para conseguir a herdanza. Quitando a parte na que envelenou a máis xente da que eu penso que era necesaria, creo que foi unha boa maneira de velos sufrir un anaco.

O meu personaxe favorito, o que considero mellor pola súa actitude e polas súas accións, é a vella. O autor, nesta peza, parece querer reflectir que debemos querer aos nosos familiares, sobre todo aos máis maiores, sen ter interese por herdar. Estou moi de acordo con esta visión, xa que só comezas a valorar a algo ou a alguén cando xa o/a perdiches.

O final sorprendeume, pero tamén me gustou. Polo cal non faría ningún cambio nel. A lingua non me pareceu moi difícil, polo que o libro lese rápido, axudando tamén que é unha obra de teatro, cousa que tamén axuda na lectura. Deberíase facer máis teatro en galego, porque creo que hai moi poucas obras na nosa lingua, algo que me parece mal.

Recoméndollo a calquera persoa á que lle guste ler, xa que creo que é un bo libro. É moi entretido, perfecto para un día de manta e sofá. Sen dúbida, unha moi boa lectura.

Irene Noya González (4º ESO)

O momento máis importante da historia, para min, foi cando matan a Rosa xa que, a partir deste acontecemento desenvólvese toda a historia. O momento que menos me gustou foi cando a Rosa engana a Rosiña para meterse no seu corpo e controlala por momentos. 

O tema gustoume moito xa que é un tipo de comedia orixinal debido a que a pesar de que hai mortes non deixa de ser unha comedia. 

No desenvolvemento cambiaría que transcorrese un pouco máis rápido a historia ao comezo. E respecto ao final, eu creo que é axeitado o que ten debido a que remata a historia dunha forma moi boa pero, creo que eu o cambiaría para que non morrese Colombo e Borja. 

Sobre a lingua non hai ningún problema, é unha linguaxe simple que calquera pode entender. 

Este libro recomendaríallo a todo tipo de persoas xa que creo que o pode entender calquera persoa e que lle pode gustar.

Samuel Deus García (4º ESO)


Para min e dende o meu punto de vista o momento máis importante desta obra foi cando Rosiña, a sobriña máis nova, pon as mans sobre a televisión onde estaba a súa tía e se intercambian o corpo de tal maneira que a tía queda dentro do corpo da súa sobriña para despois vingarse dos outros dous sobriños que ten, xa que a súa tía quería vingarse deles pero a súa sobriña Rosiña non o quería facer. 

Respecto ao tema do libro, pareceume moi interesante, xa que estás intrigado sobre o que vai pasar a continuación, e déixate con esa intriga durante toda a lectura. 

O final que escolleron para esta obra tamén me parece axeitado e tamén me gustou, aínda que eu penso que é bastante fácil escoller e encadrar un final para esta obra. 

A lingua tamén é axeitada e para a miña opinión é moi doada de entender, tal e como está, calquera de nós o podemos ler sen dificultade ningunha.

Adrián Brea Martínez (4º ESO)

A parte do libro que máis me gustou, segundo a miña opinión é a noite de lóstregos na cal matan a vella Rosa, ao comezo pensei que non ían ter o valor de facelo. Este libro espertou en min un interese, xa que representa o que un ser humano está disposto a facer por bens materiais. 

Eu realizaría un só cambio, e sería que a hora de acabar, Rosa queimaran a casa na que viviu a vella, xa que é un recordo permanente dos sucesos terroríficos dentro da casa.

Pero o final aínda así gustoume moito, polo sinxelo que é, aparte de que a lingua que utiliza pareceume sinxela de entender, agás algunhas palabras que se sacaban polo contexto.

Este libro recomendaríallo a xente da miña idade, xa que neste libro poden ver o aspecto máis inédito do ser humano, e que a cobiza pode acabar con toda unha familia que no seu día foron felices, e que teñen que tratar mellor aos seres queridos e amados xa que poden irse en calquera día.

Yago Rey Viqueira (4º ESO)