“¡Follas novas!, risa dáme” nas voces de Ainhoa Leis Ríos (3º ESO) e de seu curmán Xián Leis García

 

Ainhoa Leis Ríos (3º ESO) achéganos a gravación de “¡Follas novas!, risa dáme”, poema V das “Vaguedás” de Follas Novas, na súa voz e na de seu curmán Xián Leis García (10 anos). CPI Viaño Pequeno.

#_rdc2024 #oamordapatriagalega @aelg @CasadeRosalia

 V
 ¡Follas novas!, risa dáme
ese nome que levás,
cal se a unha moura ben moura
branca lle oise chamar.

Non Follas novas, ramallo
de toxos e silvas sós,
hirtas, coma as miñas penas,
feras, coma a miña dor.

Sin olido nin frescura,
bravas magoás e ferís...
¡Se na gándara brotades,
como non serés así!

 

“Ti onte, mañán eu” nas voces de Laura Rodríguez Seoane (3º ESO) e de súa nai Natalia Seoane Piñeiro

 

Laura Rodríguez Seoane (3º ESO) achéganos a gravación de “Ti onte, mañán eu”, de Follas Novas, na súa voz e na de súa nai Natalia Seoane Piñeiro (47 anos). CPI Viaño Pequeno. 

#_rdc2024 #oamordapatriagalega @aelg @CasadeRosalia

“Ti onte, mañán eu”

Caín tan baixo, tan baixo,
que a luz onde a min non vai;
perdín de vista as estrelas
e vivo na escuridá.

Mais, agarda… ¡O que te riches,
insensibre ó meu afán!
Inda estóu vivo…, inda podo
subir para me vingar.

Tirá pedras ó caído,
tiráille anque sea un cento;
tirá…, que cando caiades,
hanvos de facé-lo mesmo.

“A xusticia pola man” nas voces de Lucía Rey Martínez (3º ESO) e de súa nai Ana Belén Martínez Mira

 

Lucía Rey Martínez (3º ESO) achéganos a gravación de “A xusticia pola man”, de Cantares Gallegos, na súa voz e na de súa nai Ana Belén Martínez Mira (49 anos). CPI Viaño Pequeno. 

#_rdc2024 #oamordapatriagalega @aelg @CasadeRosalia 

A xusticia pola man

Aqués que tén fama d' honrados na vila
roubáronme tanta brancura qu' eu tiña;
botáronme estrume nas galas dun día,
a roupa de cote puñéronma en tiras.
Nin pedra deixaron en dond' eu vivira;
sin lar, sin abrigo, morei nas curtiñas;
ó raso cas lebres dormín nas campías;
meus fillos... ¡meus anxos!... que tant' eu quería,
¡morreron, morreron ca fame que tiñan!
Quedei deshonrada, mucháronm' a vida,
fixéronm' un leito de toxos e silvas;
i en tanto, os raposos de sangre maldita,
tranquilos nun leito de rosas dormían.

―Salvádeme ¡ouh, xueces!, berrei... ¡Tolería!
De min se mofaron, vendeum' a xusticia.
―Bon Dios, axudaime, berrei, berrei inda...
tan alto qu' estaba, bon Dios non m' oíra.
Estonces, cal loba doente ou ferida,
dun salto con rabia pillei a fouciña,
rondei paseniño... (ne' as herbas sentían)
i a lúa escondíase, i a fera dormía
cos seus compañeiros en cama mullida.

Mireinos con calma, i as mans estendidas,
dun golpe ¡dun soio! deixeinos sin vida.
I ó lado, contenta, senteime das vítimas,
tranquila, esperando pola alba do día.

I estonces... estonces cumpreuse a xusticia:
eu, neles; i as leises, na man qu' os ferira.